မိုးမခက ခရီးသြားေဆာင္းပါး ၂ ခုကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
တရုတ္ျမန္မာ နယ္စပ္ လုိင္ဇာၿမိဳ႕ရိွ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ျမင္ကြင္း။ ကခ်င္လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႔ ႏွင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တုိ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲခ့ဲသည့္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ မတုိင္မီက လုိင္ဇာသည္ ရြာေလး တရြာသာ ျဖစ္သည္။ (ဓာတ္ပုံမ်ား - လင္းခုိင္)
လမ္းတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ဓာတ္ဆီဆုိင္ တဆုိင္ 
တံတားထိပ္မွ စစ္ေဆးေရးဂိတ္တခု 
လမ္းတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ကခ်င္ေဒသခံတုိ႔၏ ေနအိမ္တလုံး 
လုိင္ဇာအနီး ေက်းလက္ရႈခင္းတခု 
လုိင္ဇာၿမိဳ႕လယ္ တေနရာ။ (ဓာတ္ပုံမ်ား - လင္းခုိင္)
ဧည့္သည္လာရင္ စကားနဲ႕ ဧည့္ခံေလ့ရွိတာ ဒါ ကခ်င္ေက်းရြာတုိ႔ ဓေလ့။ လာၾကၿပီ၊ ၂၀ ထက္ မနည္းေသာ ရြာသူရြာသားမ်ား အသုတ္လုိက္ အသုတ္လုိက္။ ရြာႀကီးရင္ ႀကီးသလုိ၊ လူရည္လည္သူ၊ မလည္သူ၊ စာတတ္သူ၊ စာ မတတ္သူ၊ လူေပါင္းစုံတည္း။ သူတုိ႔ ေမးသမွ် ေျဖစမ္း၊ လူမႈေရး အစ စီးပြားေရး အလယ္ ႏုိင္ငံေရး အဆုံး။ ဘာသာေရးလည္း မက်န္ခဲ့။ ကခ်င္သံ တ၀ဲ၀ဲနဲ႕ လာလုိက္တ့ဲ ေမးခြန္းေတြ။ စကား မေပါက္သူေတြကလည္း စကားျပန္က တဆင့္ ေမးသည္ပင္။
တေလးတစား နားေထာင္ေနတဲ့ အားလုံးရဲ႕ မ်က္နွာေတြကို ၾကည့္ရင္း နည္းနည္းမွ မၿဖီး၀ံ့။ သတိႀ ကီးႀကီးနဲ႔ ေျဖရ၊ ေဆြးေႏြးရနဲ႔ ကုိယ့္မွာ ေဟာဟဲ လုိက္လာသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းကုိ တငုံခ်င္း ေသာက္ရ၏။ အိမ္သာသြားခ်င္မွာလည္း ေၾကာက္တာကုိး။ ေသာက္ရတာကလည္း အလုိေလး တ ရေအာင္ ေအးလုိ႔မုိ႔ဗ်ဳိ႕။
သူတုိ႔ ေတာ္ေတာ္ ျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးနုိင္တာ ျမင္ရေတာ့ အတုိင္အေဖာက္ ညီလာၿပီး မ်က္လုံးေတြပါ က်ယ္လာေတာ့သည္။ နံနက္ ၃ နာရီ ထုိးေလာက္ က်ေတာ့ ခရီးသြားေဖာ္က မေနႏုိင္၊ မ်က္လုံး ပြတ္ရင္း အိပ္ခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ကုိယ့္ခရီး မနီးေၾကာင္း၊ လုိင္ဇာမွာ ခ်ိန္းထားတာေတြ ရွိသည္မုိ႔ နံနက္ ေစာေစာ ထြက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ နတ္သံ ေႏွာေတာ့သည္။ ဒီေတာ့မွပဲ စကား ေကာင္းေနသူေတြ ခပ္ေလးေလး ထလုိ႔ ျပန္ဖုိ႔ ျပင္ၾက၏။ ၾကည့္ဦး၊ ကေလးေတြလည္း ပါေသး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတာမုိ႔ ခ်ီရပုိးရႏွင့္။
အိပ္ယာထဲ ေရာက္ေတာ့ ၄နာရီ။ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ နာရီႏုိးစက္ ေပးလုိက္သည္။ ဂြမ္းကပ္ ထူထူ ေအာက္မွာပင္ ေအးေနေသးေသာ ကခ်င္ေဆာင္းကုိ အံတုရင္း အိပ္လုိ႔မွ ေကာင္းေကာင္း မေပ်ာ္လိုက္မီ တယ္လီဖုန္းက ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းျဖင့္ ကုိယ့္ကုိ ႏႈိးေလၿပီ။
လမ္းမွာ ေတြ႔ရတ့ဲ ခရီးသည္တင္ ကားတစီး။ တရုတ္ဆုိင္ကယ္မ်ားကုိ ကယ္ရီလုပ္သည့္ လူငယ္ေလးမ်ားက ခရီးသည္မ်ားၾကားတြင္ အိပ္ၿပီး လုိက္ပါသြားသည္။
ကား စထြက္ေတာ့ ေနမျမင္ရေသး။ ျမဴထူလႊမ္းေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ အိမ္ကေလးမ်ား ဟုိတခ်ဳိ႕ ဒီတခ်ဳိ႕ ခပ္၀ါး၀ါး ျမင္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေတာင္ကုန္းေတြ မ်ားလာ၏။ ကားက အျမင့္ပုိင္းကုိ တက္ေနၿပီ။ ေနထြက္လာေတာ့ ျမဴေတြ ကြဲၿပီး ရႈခင္းကုိ ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရၿပီ ျဖစ္၏။
ရာဘာစုိက္ခင္းေတြ အမ်ားအျပား။ ေတာင္ကတုံးကုိ ေသွ်ာင္ထုံးဖုိ႔ ခုမွ စိတ္ကူးေပၚပုံ ရ၏။ အပင္ေတြက ငယ္ငယ္ တနွစ္သားမုိင္ကုန္ ထင္ရသည္။ ပုဂၢလိက စုိက္ခင္းေတြေလ။ ကုမၸဏီ နာမည္ေတြကုိ ဖတ္ရင္း လုိက္လာမိ၏။
ေနစမ္းပါဦး၊ ရာဘာ ဆုိတာ ပူအုိက္ စြတ္စုိတဲ့ ရာသီဥတုကုိ ႏွစ္သက္တာ မုိ႔လား။ ကခ်င္ျပည္နယ္က သမပုိင္းဇုံ၊ မုိးလည္း အရမ္း မမ်ား။ ဟုတ္ပါ့မလား ကုိယ့္လူရာ ဆုိတဲ့ စကားကုိ ျပန္ေျဖသည့္ ကားဆရာရဲ႕ ေလသံကုိ နားေထာင္ဦး။ “ေက်ာက္ကုမၸဏီေတြ ဗ်၊ အစုိးရ စုိက္ခုိင္းတာ စုိက္တာ။ ဒါမွ ေက်ာက္ကြက္က အဆင္ေျပတာေလ” ကဲ … ဆက္မေမးတတ္ေတာ့၊ ၾသခ်ရင္းသာ လုိက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူဇာတ္ ဟပ္လည္း ဟပ္ပါဘိ။
ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းက ေရေျမက အသြင္ ေျပာင္းလာျပန္၏။ ငွက္ေပ်ာၿခံေတြ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ပင္တုိင္းေစ့ ငွက္ေပ်ာခုိင္ ရွိသည္။ ငွက္ေပ်ာခုိင္တုိင္းကုိလည္း ႀကီးမားေသာ ပလတ္စတစ္ အိတ္အျပာေရာင္မ်ားျဖင့္ လုံလုံ ၿခဳံၿခဳံ ထုပ္ထားေသးသည္။ တရုတ္ျပည္မွ ကုန္သည္တုိ႔က မ်ိဳး ေပးသည္။ ငွက္ေပ်ာပင္ကုိ ကခ်င္ေတြ ပုိင္သည့္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ကခ်င္ေတြက စုိက္ရသည္။ အသီးသီးေတာ့ လာယူသြား။ ဘယ္လုိေျပာမလဲ။ ေျမငွား၊ လုပ္အားငွား။ ကုိယ္ပုိင္တာ ေျမပဲရွိသည္ေပါ့။
လုိင္ဇာမေရာက္မီ လမ္းတြင္ ေတြ႔ရသည့္ ကေလးမ်ား။
လမ္းက နည္းနည္း ေျပျပစ္လာသေယာင္။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာင္ေခ်ာေနသည့္ ကတၱရာလမ္းႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ။ မအံ့ၾသနွင့္ မိတ္ေဆြ။ KIA နယ္စပ္ ေရာက္ၿပီ။ လုိင္ဇာမွ ႀကိဳဆုိသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ ကားကားႀကီး မေရာက္မီ သူတုိ႔ကုိ ေတြ႔ရျပန္ၿပီ။ နည္းတဲ့ စခန္းႀကီး မဟုတ္၊ ဒါေပမဲ့ စစ္ေဆး ေမးျမန္းျခင္းေတာ့ မရွိ။ မ်က္နွာေတြကေတာ့ ထန္ေပသည္။ လုိင္ဇာ ၀င္ေပါက္က ေစာင့္ေနသည့္ အစိမ္းေရာင္ ဗ်ဳိင္းတပ္ႀကီး။
ဘူးသီး ငါးေပါင္းေၾကာ္ စာလုံးမ်ားနဲ႔ ေရးထားေသာ ဓာတ္ဆီဆုိင္ အႀကီးႀကီးကုိ ေက်ာ္လာေတာ့ ၿမိဳ႕ကြက္ကုိ စေတြ႔ရၿပီ။ လုိင္ဇာက သိပ္ မႀကီးပါ။ အေဆာက္အအုံ ေကာင္းတာေတြ ထည့္မစဥ္းစားရင္ တကယ့္ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး။
ေသနတ္ကုိ ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း ထမ္းလ်က္ လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနေသာ၊ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္ စီးသူ ေနာက္မွာ ထုိင္ေနေသာ၊ ယူနီေဖါင္းပါေသာ၊ မပါေသာ ကခ်င္ လက္နက္ကုိင္မ်ားကုိ ေနရာအနွံ႔ ျမင္ရေခ်ၿပီ။ အျမင္ဆန္းသည္ေပါ့။
လုိင္ဇာၿမိဳ႕တြင္းမွာလည္း သူတုိ႔ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘဏ္တုိက္ေတြ၊ အေရာင္းခန္းမႀကီးေတြမွာေတာ့ အေစာင့္ အေရွာက္ မရွိ။ လြတ္လပ္စြာ ၀င္ထြက္ႏိုင္သည္။
လုိင္ဇာၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရုံး ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ကခ်င္၊ ျမန္မာ ဘာသာမ်ားအျပင္ ဗူးသီးငါးေပါင္းေၾကာ္ႏွင့္ ဆင္တူသည့္ တရုတ္ ဘာသာျဖင့္လည္း ေရးထားသည္။ လုိင္ဇာဆုိသည့္ၿမိဳ႕က KIA ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွ လာသူအတြက္ ထူးျခားေနမည္ ျဖစ္သည္။
အလုပ္ကိစၥမ်ား မေဆာင္ရြက္မီ နံနက္ခင္းစာကို ေခါက္ဆြဲတခြက္ စားရင္း အျမန္ ဗုိက္ျဖည့္လုိက္သည္။ ရွမ္းျပည္ မူဆယ္နယ္စပ္ႏွင့္ မတူသည္က လုိင္ဇာသည္ တရုတ္ျပည္ႏွင့္ ဒီမွ် နီးေသာ္လည္း အစားေသာက္၊ အ၀တ္အစား၊ ယဥ္ေက်းမႈ စသည္တုိ႔တြင္ တရုတ္ သိပ္ မလႊမ္းမုိးလွ။ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ ကခ်င္ပုံစံ ေတာ္ေတာ္ က်န္ေနေသးသည္က ခ်ီးက်ဴးစရာ။ ကခ်င္လုံခ်ည္၀တ္ မိန္းကေလးငယ္မ်ား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႔ေနရေပေသးသည္။ ျပည္မ အတုိင္း လက္ဖက္ရည္ က်ဆိမ့္၊ ခ်ဳိဆိမ့္တုိ႔ကုိလည္း တထပ္တည္းတူေအာင္ ေဖ်ာ္ႏုိင္ၾကေလသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ တရုတ္ဖုန္းကုိ အားကုိးေနၾကရသည္။ ျမစ္ၾကီးနားဘက္တြင္ တရုတ္ဖုန္း တလုံးကုိ ၃-သိန္းေလာက္ရွိသည္။ လက္ကုိင္ဖုန္းေပါ့။ ေနရာမေရြး ေျပာလုိ႕ရသည္။ ၀ယ္လုိ႕လည္း လြယ္တယ္။ ျမစ္ၾကီးနားဘက္မွာ၊ လုိင္ဇာဖက္မွာ ဒါေတြအသုံးမ်ားသည္။ တရုတ္ဖုန္း သုံးသူ အခ်င္းခ်င္းဆက္ၾက ေခၚၾကသည္။ ေစ်းသက္သာသည္။ နုိင္ငံတကာမွာသုံးသလုိပဲ ကတ္ျပား၀ယ္ထည့္။ ေခၚေပေတာ့ ကတ္ထဲကေငြ ကုန္သည္ အထိ။ ကုန္ျပီလား၊ ထပ္၀ယ္။ တရားမ၀င္ဖုန္းမုိ႔ တုိးတုိးသာေပမဲ့ ေနရာတကာတြင္ ရႏုိင္သည္။ ေစ်းလည္း မွန္ပါ့။ အျပိဳင္အဆုိင္ ေရာင္းၾကသကုိး။ အာဏာပုိင္ေတြလည္း သုံးေနေတာ့ အဖမ္းအဆီး ရွိတယ္လုိ႕ကုိ မၾကားမိပါ။
သုိ႔ေသာ္ ဗမာ လက္ကုိင္ဖုန္း၊ လုိင္းဖုန္း ေခၚ ၾကဳိးဖုန္း တုိ႔ကုိ တရုတ္ဖုန္း ႏွင့္ ေခၚလွ်င္ေတာ့ ေစ်းၾကီးသည္။ Oversea call ျဖစ္သြားတာကုိး။ ဗမာဖုန္းနဲ႕ေစ်း နွဳံးကလဲကြာတယ္ေလ။ ဗမာလက္ကုိင္ဖုန္း က သိန္း ၂၀ ပတ္လည္၊ ၾကဳိးဖုန္းက သိန္း-၅၀ အထက္မွာ ရွိေလရဲ႕။ တန္ဖုိးက အဲသလုိ။ ဘာကုိ ေရာင္းစားေနမွန္းမသိ။
တရုတ္ဖုန္းကုိ စီးပြားေရးသမား၊ နယ္စပ္ႏွင့္ အဆက္အစပ္ရွိသူ၊ ကားသမား၊ အစုိးရ၀န္ထမ္း အရာရွိ-စစ္ဗုိလ္ စသည့္ ပုဂၢဳိလ္တုိ႔ ကုိင္ၾက သုံးၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဗန္းေမာ္ဘက္ အထိ လုိင္းမိၿပီး သုံး၍ရသည္ ဟူ၏။ အဲဒီေလာက္ connection ေကာင္းသည္။ ဗမာဖုန္းေတြက အျမဲလုိလုိ "လူၾကီးမင္း" ႏွင့္ တုိးေနခ်ိန္တြင္ တရုတ္ဖုန္းကေတာ့ ေအးေဆးပင္။ ေခၚခ်င္တုိင္းေခၚ။
ဤဂိတ္၏ ဟုိတဘက္တြင္ တရုတ္ႏုိင္ငံကုိ ေတြ႔ႏုိင္သည္။ ဂိတ္တြင္ KIA စစ္သားတုိ႔ ေစာင့္ၾကပ္ေနသည္။ KIA ကုိ အပစ္ရပ္ထားသည့္ သူပုန္အဖဲြ႔ဟု ေရးလွ်င္ စာဖတ္သူတုိ႔ ရွင္းခနဲ နားလည္မည္ထင္သည္။ အစုိးရကုိ ယခင္က ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ခ့ဲသူဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကခ်င္လက္နက္ကုိင္အဖဲြ႔ဟု ေရးလွ်င္ စာဖတ္သူတုိ႔ ဒိြဟျဖစ္ႏုိင္ဖြယ္ရိွသည္။ လက္နက္ ဆုိသည္မွာ တုိက္ခုိက္ရန္၊ ခုခံကာကြယ္ရန္၊ ဓားျပတုိက္ရန္ စသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးစုံျဖင့္ ကုိင္ၾကသည္ မဟုတ္လား။
အားလုံးၿပီးလုိ႔ အျပန္လမ္းမွာ KIA အလံေလး ထူထားေသာ ကြပ္ကဲေရးရုံးကုိ ျဖတ္ရေတာ့ ကားဆရာေလးက ျပံဳးရင္း “ကြ်န္ေတာ္ သတင္း ပုိ႔ၿပီးပါၿပီ၊ အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္။ ကားနံပါတ္နဲ႔ ယာဥ္ေမာင္း အမည္ကို ျမစ္ႀကီးနားက မထြက္ခင္ ကတည္းက ေပးၿပီးသားပါ” ဟု ဆုိသည္။ ေတာ္ေတာ္ အလုိက္သိသည့္ သူငယ္ေပပဲ။
ဒါေပမ့ဲ သူမသိတာ တခု ရွိေနေသးသည္။ သတင္းသမား ညာဥ္ အခုထိ မေပ်ာက္ေသးေသာ ကုိယ့္စရုိက္ကုိေလ။ ျမင္သမွ် လက္ျမန္ျမန္ႏွင့္ ဓာတ္ပုံ ရုိက္တတ္တုန္း။ မ၀င္ရ ဆုိသည္မ်ားကုိ ဘယ္သူမွ မတားႏုိင္ခင္ ျဖတ္ကနဲ ၀င္တတ္တုန္း။ ေတာ္ရုံ မဟုတ္ေသာ ခြက်က် ေမးခြန္းမ်ားကုိ အားမနာဘဲ ရဲရဲ ေမးတတ္တုန္း။
ေဟာ … ကားက တရုတ္ျပည္ ၀င္ေပါက္ ေရွ႕နား ေရာက္ၿပီ။ “ကားကုိ လိမ့္ရုံ ေမာင္းကြာ”။ ယာဥ္ေမာင္းက အရွိန္ ေလွ်ာ႔သည္။ ျဖတ္ခနဲ ဓာတ္ပုံ အရုိက္တြင္ ကားဆရာ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္တပုံ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ တပုံ။ အေပါက္၀ ဒီဘက္က KIA အရာရွိ အတင္း ထြက္လာၿပီ။ အခ်ိဳသာဆုံး ျပံဳးျပလုိက္ေသာအခါ ေၾကာင္ၿပီး ျပန္အျပံဳး သူ႔ကုိ တည့္တည့္ ေနာက္တပုံ။
ကားဆရာ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးမရွိေတာ့ပါ။ ကားကုိရပ္ဖုိ႔ တားၿပီေလ။ ဟုတ္က့ဲ ရွင္းရပါၿပီ။ ေက်းဇူးရွင္က ဗမာစကား ရသည္။ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ရပ္ေနတာ အခ်ိဳးက်လြန္းလုိ႔ မေနႏုိင္လုိ႔ ရိုက္မိတာပါလုိ႔ ေျပာလုိက္သည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာက ခပ္တင္းတင္း။
အရွက္မရွိ ျပံဳးျပံဳးေလး ေျပာထြက္ေနေသာ ကုိယ့္ကုိ ဘာလုပ္ရမွန္း သိပုံ မေပၚေတာ့။ သူ႔ဓာတ္ပုံကုိလည္း ရစ္ၿပီး ျပလုိက္ေသး။ ကားဆရာကလည္း ဘာေတြမွန္း မသိ၊ ကခ်င္လုိ တတြတ္တြတ္ ၀င္ေျပာေနသည္။
ေပ်ာ့ေျပာင္း လာေသာ သူ႕မ်က္၀န္းမ်ားကုိ အကဲခတ္မိေတာ့ အၿပံဳးနဲ႔ ႏုတ္ဆက္ၾကည့္သည္။ သိပ္ မရခ်င္။ ဓာတ္ပုံေတြ ဖ်က္ေပးရမည္ တဲ့။ သူ႔ပုံေလးကုိ အလြန္ နွေျမာ တသသည့္ ပုံစံျဖင့္ ဖ်က္ျပေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပုံရ၏။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ကင္မရာ သိမ္းေနေသာ ကုိယ့္ကုိ ေနာက္တေခါက္ ေရာက္ရင္ တာ၀န္ခ်ိန္ ျပင္ပမွာ ရုိက္ခြင့္ ျပဳပါ့မယ္ ဟူေသာ စကားကုိ ညင္သာစြာ ေျပာေနရွာသည္။ သူ႔စကား ဆုံးသည္နွင့္ ပါးနပ္ေသာ ကားဆရာက လ်င္ျမန္စြာ ေမာင္းထြက္သည္။
လုိင္ဇာမွအျပန္ လမ္းေပၚမွာ ကားက အရွိန္နဲ႔ ေျပးေနသလုိ ကုိယ္အေတြးေတြလည္း အေျပးေျပး အလႊားလႊား။
ကဲ … လုိင္ဇာ ဆုိတာ ဒါပါပဲ။ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ ေရာက္ျဖစ္ဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ။
0 comments:
Post a Comment