မိုးစက္ေမွာ္ ရဲ႕ 'ျမစ္ႀကီးနား' ခရီးသြားေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ကူးယူကာ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ပထ၀ီ၀င္ သင္ခန္းစာမွာ ဧရာ၀တီျမစ္အေၾကာင္း သင္ရေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ဟာ ေမခနဲ႔ ေမလိခ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ ေပါင္းစုံရာက ျဖစ္လာတယ္၊ ေျမာက္ဘက္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံၿပီး ေတာင္ဘက္ ပင္လယ္ထဲကို စီး၀င္တယ္လို႔ သင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္ရယ္ ျမစ္ဆုံဆိုတာရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ပထ၀ီ၀င္ သင္ခန္းစာမွာပဲ ေျမပုံဆြဲရျပန္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ေျမပုံေခါင္းထဲက ခရင္းခြႏွစ္ခု စဆြဲရတဲ့ ဧရာ၀တီ စတည္ရာကို ေရာက္ခ်င္ခဲ့ျပန္တယ္။ ကခ်င္ကို စြဲလန္းေစတဲ့ ေနာက္တဆင့္ကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခမ္းအနားေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကခ်င္၀တ္စုံ၀တ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြပါပဲ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ အမႀကီးေတြေပါ့ေလ)။
အဲဒီကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ျမစ္ႀကီးနားကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀သက္တမ္းတ၀က္က်ဳိးခ်ိန္မွ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားကို အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႕ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ေနခဲ့ရတယ္။
ျမစ္ႀကီးနား ေလဆိပ္ ဧၿပီ ၄၊ ၂၀၁၁
ျမစ္ႀကီးနားေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ေလတပ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေလဆိပ္ထဲမွာ အသင့္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမစ္ႀကီးနားေလဆိပ္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေပးမရိုက္ၾကဘူး။ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားသားကို စစ္တာလား၊ ႏိုင္ငံသားေတြကိုပဲ စစ္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ေတြ အပါအ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕တယ္။
အဲဒီေလဆိပ္ခန္းမငယ္ကေန ေလဆိပ္၀င္းအျပင္ကို ခရီးသည္ေတြက ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ထြက္ေပးၾကရတယ္။ အဲဒီလို မထြက္ခင္မွာ အိတ္ေရြးမလား၊ ျမန္ျမန္ရမယ္၊ ကတ္ျပားေပးပါ… အိတ္ေရြးေပးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို လူတခ်ဳိ႕က ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ေမး၊ ကတ္ျပားလိုက္ေတာင္း ေနၾကတယ္။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြေပၚမွာ အထုပ္ေလးေတြ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိတင္ၿပီး ေလဆိပ္၀င္းေပါက္၀ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ခရီးသည္ေတြက ကုိယ့္အိတ္ကိုယ္ယူၿပီး သူတုိ႔ကိုေတာ့ ထိုက္သင့္တဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြ ေပးၾကရတယ္။
ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ဟိုင္းလပ္ကားအျဖဴႀကီးတစီး ထြက္လာၿပီး ခုန ဆိုင္ကယ္ေတြလို ၀င္းေပါက္၀ မရပ္ေပးဘဲ ေလဆိပ္အျပင္က ၀င္းတခုထဲမွာ ရပ္တယ္။ ဟိုင္းလပ္ကားႀကီး တစီးလုံးမွာမွ အိတ္က သုံးလုံးပဲ ပါလာတယ္၊ သုံးလုံးပဲ ပါေတာ့မွာေပါ့…၊ ေလယာဥ္တစီးလုံးက ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အိတ္ေတြက ခုနေျပာတဲ့ ဆုိင္ကယ္ေလးေတြနဲ႔ ကဲ့သယ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတြ ဖန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ စာအုပ္ႀကီးသမားေပမို႔ မေပးဘူးကြာဆုိၿပီး ေပေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြကေတာ့ ပိုက္ဆံေပးၿပီး မေရြးၾကဘူးေပါ့၊ သူတို႔ အဘိဓာန္ထဲမွာ ဒီလုိမ်ဳိး စည္းကမ္းမရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပး အိတ္ေရြးရတယ္ ဆိုတာ ရွိမွ မရွိတာကိုး၊ တိုင္းျပည္ ဂုဏ္ငယ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ ေလဆိပ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္မွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ဘယ္ေလာက္ ထြန္းကားပါတယ္ ဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္း နားလည္သေဘာေပါက္ေစဖို႔ ခင္းက်င္းျပလိုက္သလိုပါပဲ။
အဲပုဂံ၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေက်နပ္လို႔ကို ပိုက္ဆံေပး မေရြးဘူး၊ အိတ္က အ၀တ္အစား ႏွစ္စုံသုံးစုံနဲ႔ လိုအပ္တာေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါး ထည့္ထားတာ… ေပါ့ေပါ့ေလးရယ္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္တုန္းက အပ္လိုက္ပါဆိုလို႔သာ အပ္ခဲ့ရတာကိုးဗ်။ အဲဒီတုန္းကလည္း ရန္ကုန္ေလဆိပ္ အဲပုဂံေကာင္တာ ခ်ာတိတ္က မနက္ေစာေစာမို႔ ထင္ပါရဲ႕… လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္ေနေသးတယ္။
အဲဒါအိတ္ျပန္ယူေတာ့ အဲပုဂံလိုဂိုနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ စပို႔ရွပ္၀တ္ထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက လက္ဖက္ရည္ဖိုး နည္းနည္းလုပ္ပါဦးတဲ့။ ေဟ့… မင္းတို႔ ေလယာဥ္ အလကားစီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ တေယာက္ကို တသိန္း ႏွစ္ေသာင္း က်ပ္ ေပးစီးတာကြ… တန္ရာတန္ေၾကးမက ေပးစီးထားတာ… ဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲပုဂံက ပိုက္ဆံ မေပးဘဲ အလကား ခိုင္းေနတာလားလို႔ သူတို႔ဘက္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ေမးလုိက္မိတယ္။
ငနာေလးေတြက သူတုိ႔ဘက္က နာလို႔နာမွန္းမသိဘူး၊ သြား… သြား… သြားေတာ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္ ျပန္ႏွင္လႊတ္လိုက္ေသးတယ္။ အဲပုဂံကလည္း အဆုံးအမ ေတာ္ရွာတယ္ထင္ပါရဲ႕…။ ကိုယ့္၀န္ေဆာင္မႈယူတဲ့ ေဖာက္သည္ကို အဲဒီလို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံရွာတယ္။ ေအာ္… ျမန္မာျပည္ကိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔မွ မပ်ံေပး၊ မေျပးေပးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ျမစ္ႀကီးနားကို ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးႀကီးပါ့လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲျဖစ္ရေသးတယ္။
အဲပုဂံက ေလယာဥ္ခသာ ေစ်းႀကီးတာပါ၊ ေလယာဥ္ခ်ိန္ မွန္ခ်င္မွန္မယ္၊ မမွန္ခ်င္ မမွန္ဘူး၊ ေလယာဥ္ႏွစ္စီးစာ ခရီးကို တစီးပ်က္လို႔ဆိုၿပီး ႏွစ္စီးတစီး ေပါင္းပ်ံတာက ရွိေသးတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မတ္လ ၂၂ ရက္က ႀကဳံဖူးထားတဲ့ အဲပုဂံကို ကိုယ္ေတြ႕။ အင္း… လုပ္ငန္းရွင္ အၿမဲမွန္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး မဟုတ္လား၊ ေဖာက္သည္က ခံေပါ့။ ဘာမွ ျပန္မေျပာနဲ႔… ႀကိတ္မွိတ္သာခံ…။
ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ အိတ္ဆြဲလာၿပီး ျမစ္ႀကီးနားက တည္းခိုခန္း အရင္သြားမလား၊ လိုင္ဇာဘက္ အရင္သြားမလားလို႔ ေတြးၾကည့္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး စနည္းနာ ေမးၾကည့္ေတာ့ လိုင္ဇာကို ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို ေမးစမ္းလို႔ ရတာနဲ႔ လိုင္ဇာသြားၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ျမစ္ႀကီးနား အေ၀းေျပးကားကြင္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ စ အေဆာ္ခံရ ေတာ့တာပါပဲ။
ပုံမွန္ ေလဆိပ္ကေန ကား၀င္းကို ၁၅၀၀ က်ပ္၊ ၂၀၀၀ က်ပ္ေလာက္ ယူရမွာကို (ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ေ၀းတာကိုး) သုံးဘီးဆရာက ၄၀၀၀ က်ပ္ ယူပါတယ္။ လုံး၀ကို ေစ်းဆစ္လို႔ မရပါဘူး၊ သူမွ လိုက္မပို႔ရင္ ဒီဧည့္သည္ေတြ ဘယ္လိုမွ မသြားႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သုံးဘီးဆရာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ အသုံးခ်လိုက္တာပါပဲ။ ေလဆိပ္ အေပါက္၀က သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ (တကၠစီ)က ခ်တာပါ။ ရန္ကုန္သား လူလည္ခံေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
လိုင္ဇာကို လည္ခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း
ေရလိုသုံးတာက အေရးမႀကီးဘူး၊ လိုင္ဇာ တေယာက္ ၁၀၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ လူစုတဲ့ ကားဆရာက နာရီ၀က္သာ ၾကာသြားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ထပ္မရေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဆရာ သည္းခံပါဆိုၿပီး ကားေပၚက ဆင္းလုိ႔ လိုင္ဇာကို ျမန္ျမန္ထြက္မယ့္ ကားလိုက္ရွာရပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့မွ ကားက ဘရိတ္ ျပင္ေနတာလို႔ သိရပါတယ္၊ ကားေရွ႕မွန္က အက္ကြဲေနတယ္၊ ခုန ကားထဲထိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ စုတ္ျပတ္သတ္ ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကားသခၤ်ိဳင္းလို႔ ေခၚတဲ့ ေနရာမွာ ႀကိတ္ေခ်ပစ္ေနတဲ့ ကားေတြကမွ ခုန ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္ခဲ့တဲ့ ကားထက္ အဆ ၁၀၀ ေလာက္ သစ္လြင္ ေကာင္းမြန္ေနပါဦးမယ္။
ဒါနဲ႔ ကား၀င္းထဲ ေနာက္ေဖးေပါက္က ၀င္ၿပီး ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လိုင္ဇာ အခု သြားမယ္၊ တေယာက္ ၂၅၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဟ… သက္သာလွခ်ည္လား၊ ဘယ္ေတာ့ သြားမွာလဲ (ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ သြားမွာလဲ)၊ ဘာကားလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့… ဟိုင္းလပ္ကား၊ ေနာက္ခန္းက လိုက္ရမယ္။ ခရီးသည္တေယာက္ မွတ္ပုံတင္ က်န္ခဲ့လို႔ သြားျပန္ေခၚေနတာ ခဏေန ထြက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ စကားဟာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခရီးသည္ သြားေခၚေနတာ ဆိုတာ လိမ္တာပါ)။
ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူကပဲ လက္မွတ္ေကာက္ျဖတ္လုိက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ ၂၅၀၀ က်ပ္ကို ေပးလုိ႔ သူေျပာတဲ့ ခဏကို ေစာင့္လိုက္တာ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီခြဲေလာက္ ၾကာသြားပါေရာလား။ ဟ… ခင္ဗ်ား ခဏက ၾကာလွခ်ည္လား၊ ဘယ္လိုလဲ…၊ ဘယ္မွာလဲ ကား… လိမ္တာလားလို႔ ေမးေတာ့ ေအာ္ေတာ့မွ ကားတစီး ေရာက္လာပါတယ္။
ရန္ကုန္သား ကၽြန္ေတာ္ လူေပ်ာ့ကေတာ့ ေစာင့္ရလို႔ စိတ္ကလည္း ဆိုးေနေတာ့ ကိုယ့္ဆရာ… ပိုက္ဆံ ၂၅၀၀ က်ပ္သာ ျပန္ေပးပါေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္လိုေတာ့ပါဆုိၿပီး ေခါင္းမိုးေနရာက ထိုင္ခုံမွာ ထုိင္ၿပီး လုိက္မစီးရဲတာနဲ႔ ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းလို႔ ျမစ္ႀကီးနားမွာပဲ စတည္းခ်ဖို႔ ကား၀င္းကေန ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေ၀းခဲ့ေပါ့… လိုင္ဇာေရ၊ အခု ဒီရက္ပိုင္းမွာေတာ့ လိုင္ဇာဟာ စစ္ေရးတင္းမာမႈအရ အေျခအေန တည္ၿငိမ္မႈ မရွိတဲ့ ေနရာလုိလုိ ဘာလိုလုိ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။
ကား၀င္းကေန ေနာက္ထပ္ သုံးဘီးဆိုင္ကယ္ဆရာ တေယာက္ကို တည္းခိုးခန္းလိုက္ပို႔ပါ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေမးေတာ့ ၁၅၀၀ က်ပ္ေတာ့ ေပးပါဆိုတာနဲ႔ သြားမယ္ကြာ သန္႔တဲ့ တည္းခိုခန္းေလး ပို႔ေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္တာ… ေစ်းနားက တည္းခုိခန္းတခုကို လုိက္ပို႔ပါတယ္။ တညကို ၄၀၀၀ က်ပ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးလုံး၀ မရွိပါဘူး (ညဖက္ေတာ့ ခဏေပးမလား မသိပါဘူး)၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရႏိုင္တဲ့ အလုံပိတ္ အခန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
တည္းခိုရန္ သင့္မသင့္ အခန္းကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အနံ႔အသက္က မေကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း တည္းခုိႏိုင္တဲ့ အခန္းေတြလို အေနအထားမ်ဳိးပဲ ဆိုတာကို ရိပ္မိလိုက္တာနဲ႔ သုံးဘီးဆရာကို ကိုယ့္ဆရာ… ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ သန္႔သန္႔ဆုိတာ တကယ္သန္႔သန္႔ေလဗ်ာ၊ မသန္႔တသန္႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ဒါဆို ခင္ဗ်ား… ဟုိတယ္မွာပဲ ေနေတာ့လို႔ သုံးဘီးဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၿပီး ျမစ္ႀကီးနားက နဂါးႏွစ္ေကာင္ ဟိုတယ္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ တညကို ႏွစ္ေသာင္းခြဲေပးရပါတယ္။ မနက္စာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေကၽြးပါတယ္။
ခ်စ္သူလမ္းၾကားနဲ့ ဧရာ၀တီ
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ညေနပိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲ ဧရာ၀တီကို ေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ခဏေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဗလမင္းထင္ (ဧရာ၀တီ ျမစ္ကူးတံတား) ကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ နည္းနည္းေ၀းေတာ့ မႈံပ်ပ်ပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား ဖူးၿပီးေတာ့ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားတာနဲ႔ ျပန္ၿပီး အနားယူလိုက္ေတာ့တယ္။
နာမည္ေက်ာ္ ျမစ္ဆုံ
ျမစ္ဆုံဟာ မလွေတာ့ပါဘူး၊ ေရႊက်င္သူ လုပ္စားသမားေတြေၾကာင့္ ပ်က္ေနပါၿပီ။ ေတာင္ေတြကို ကိတ္မုန္႔လွီးသလို လွီးလွီးခ်ၿပီး ေရႊေတြ ထုတ္ေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသားေတြ လွီးခံေနရသလို…။ သူတုိ႔ကလည္း အေျပးအလႊား က်င္ေနၾကရတာကိုး…၊ ခဏေန ဒီေမွာ္ေတြ အကုန္လုံးဟာ အခုေဆာက္လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ျမစ္ဆုံ ေရကာတာႀကီးေအာက္ ေရာက္ကုန္ေတာ့မွာေလ… ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစိုက္ေနၾကတာေပါ့…။
ေမွာ္ထဲလည္း လိုက္ေလ့လာၾကည့့္မိေသးတယ္။ ရြာေလးတရြာလိုပါပဲ…၊ လက္ဖ်ားေငြသီးတဲ့ ေမွာ္ထဲက ကိုကို၊ ေမာင္ေမာင္ ေရႊလုပ္သားေတြအတြက္ ကာရာအုိေက၊ အရက္၊ ဘီယာ၊ ဘာညာ သာရကာ အစုံအလင္ အပုံအပင္ ရႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ဖန္တီးေပးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ရွာလို႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္သုံးႏိုင္ၾကတဲ့ ေနရာ(ေမွာ္)ေလး တခုေပါ့ေလ။ ပိုက္ဆံေတြပဲ လြယ္လြယ္ရေနလို႔လား မသိပါဘူး…၊ ျမစ္ႀကီးနားမွာ အကုန္ေစ်းႀကီးတယ္လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ထင္ခဲ့မိတာပါပဲ။ျမစ္ဆုံဟာ ခဏေနရင္ေတာ့ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ ျမစ္ဆုံဟာ သဘာ၀က ေပးတဲ့ အလွတရားတခုပါ၊ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာပါ။ ကခ်င္ျပည္နယ္ဟာလည္း ေအးမေနေတာ့ပါဘူး၊ ဧၿပီလရဲ႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ဟာ ပူေလာင္လြန္းလွပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း အခ်ိန္နဲ႔ပဲ ရပါတယ္၊ ဒါေတာင္ ဟိုတယ္မွာ ေနခဲ့တာပါ။
ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က သဘာ၀အင္းႀကီးႏွစ္ခုထဲက တခုျဖစ္တဲ့ အင္းေတာ္ႀကီး ေရႊမဥၨဴဘုရားဖူးဖို႔ ေနာက္တရက္မွာ ျမစ္ႀကီးနား-မႏၱေလး ရထားနဲ႔ ေအာက္ဘက္ကို စုံဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျမစ္ႀကီးနားဟာ ကၽြန္ေတာ္စြဲခဲ့သေလာက္ေတာ့ ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းဘူးလို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ႀကီးနား အရသာအစစ္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ခဲ့လို႔မ်ားလား…။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္။
၀း၀၀ နာရီ။
0 comments:
Post a Comment