ကခ်င္ျပည္နယ္ နဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ျမစ္ႀကီးနား

Myitkyina, Kachin State

Kachin State (Jingphaw Mungdaw) is the northernmost state of Myanmar. It is bordered by China to the north and east; Shan State to the south; and Sagaing Division and India to the west. The capital of the state is Myitkyina and other important towns include Bhamo. The ethnicities group includes Kachin, Myanmar, Shan, Naga, Indians, and Chinese, live together peacefully. Major religions are Theravada Buddhism and Christianity, but other religions such as animism, Hinduism and Islam are also practiced.

Myitkyina, the capital city of Kachin State, is located 919 miles from Yangon, or 487 miles from Mandalay. In Burmese it means “near the big river”, and in fact “Myitkyina” lies on the west bank of the Ayeyarwady River, just below 25 miles from Myit-son (Burmese for confluence) of its two headstreams (the Mali and N’mai rivers). It is the northernmost river port and railways terminus in Myanmar.

Myitkyina has been an important trading town between China and Burma since ancient times. American Baptist missionary George J. Geis and his wife arrived in Myitkyina in the late 1890s and in 1900 requested permission to build a mission there.

In August 1944 during World War II, Myitkyina fell to the Allied forces under General Joseph Stilwell after a prolonged siege and heavy fighting between Nationalist Chinese divisions, the Chindits, and Merrill’s Marauders of the Northern Combat Area Command and the besieged elements of the 33rd Imperial Japanese Army under General Masaki Honda. The town was strategically important not only because of its rail and water links to the rest of Burma, but also because it was on the planned route of the Ledo Road.

As the capital of the state, it has government offices and a greater population than other cities in the state. The city has a population of approximately 200,000, with a mix of Kachin, Shan, Bamar, Chinese and Indians.

The Kachin language is the common language among the Kachin, but Burmese is the national language and everyone can speak Burmese. It has two big markets. The city is home to Myitkyina University, Computer University, a teachers college, a nurses training school, and various Christian theological seminaries and colleges affiliated with several seminaries in the U.S. and Asia, notably Kachin Theological College (Nawng Nan).

Foreigners are now free to visit Myitkyina without prior government permission.

Things to Do

Since Kachin is located at the northern part of the Myanmar, the main river called Ayeyarwaddy is rooted from two small rivers, the Maykha and Malikha, in this state. One of the famous and interesting places for Tourist is Myitsone where the two rivers, the Malikha and Maykha meet together and flow as the Ayeyarwady River. Ayeyarwaddy, the main river in Myanmar has its source from this confluence and flows 1325 miles to the mouth of the river. Myit Sone with the beauty of nature is beyond the expression of words and will definitely be a fine attraction to tourists.

Although Christianity is major religions, there are many pagodas in Myitkyina. Su Taung Pyi and Shwe Thar Layoung Pagoda are well known. Su Taung Pyi pagoda and Shwe Thar Layoung pagoda are situated at downtown of Myitkyina. Most of Buddhists come there on Buddhist religious days. They worship and pray for their good wishes.

Every day in early morning especially during winter time (Nov – Feb), many people adults and young are taking a walk, jogging, and doing exercise along the river bank road. You can see small groups of people work out together near Su Taung Pyi pagoda. River bank road next to the Ayeyarwaddy River, where the air is fresh and clean, is a perfect spot to catch beautiful sunrise view as well.

Nowadays, it takes only about 4 hours to get to border of Yunnan State, China by cars, and the road is in great condition now. There is a ground transportation station (private cars/vans/station wagons) near Si Tar Pu Bridge. The cost for Myitkyina to Lai Zar (China border) is around 10,000 Kyats. From Lai Zar, you can continue to Yunnan border cities, Ying Jiang and Shwe Li, by cars.

(1US$ = 890 Kyats, and 100 Kyats = 0.75 China Yuan as of March 2011, and exchange rate may vary day to day) (Updated: March 22, 2011)

 ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ျဖစ္စဥ္သမိုင္း

(ျပဳစုသူ။ ေဒၚခင္သိန္း၊ ပါေမာကၡ၊ ျမန္မာစာဌာန၊ ျမစ္ႀကီးနားတကၠသိုလ္)

ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕သည္ ယခင္ေၾကးနန္းရံုး သဲဆိပ္ႏွင့္ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားတေလွ်ာက္ ယခင္ဆနာေကာင္း၊ ရွမ္းတို႔အေခၚ ဆာယာကုန္း (သာယာကုန္း) ရြာငယ္ေလးမွ စတင္ေပၚေပါက္လည္သည္ဟု ဆိုေပသည္။ “ဆာနာေကာင္း“ (SaNaKawng) ဟု ေခၚတြင္ခဲ့ျခင္းမွာ “ဆာနာဒူ၀ါ“(SaNa DuWa) ေနထိုင္ခဲ့ေသာေနရာျဖစ္၍ ပုဂၢိဳလ္ကိုအစဲြျပဳကာ ေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္ဟုလည္း ယူဆၾကသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ ဗန္းေမာ္၊ မိုးေကာင္းဘက္မွ စစ္ခ်ီ၀င္ေရာက္လာစဥ္ကလည္း ယင္းေနရာတြင္ စစ္စခန္းခ်ရံုးစိုက္ခဲ့သျဖင့္ “ဗိုလ္ကုန္း“ ဟုလည္း ေခၚတြင္ခဲ့ေၾကာင္းလည္း အဆိုရွိေပသည္။

ယခင္က “အႀကံ“(A Chye) အမည္ရွိ ကခ်င္အမ်ိဳးသားတစ္ဦး လယ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာေနရာကို “အႀကဲနာ“ (A Chye Na) ဟုေခၚရာမွ ျမစ္ႀကီးနားဟု တြင္လာေၾကာင္းလည္း အဆိုရွိေပသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ယခု“ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား“ ယခင္ သာယာကုန္းအေရွ့ဘက္ ျမစ္ကမ္းသည္ ခဲတစ္ပစ္စာမွ်သာရွိသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းက်ဥ္းသည့္ေနရာတြင္ တည္ထားေသာရြာျဖစ္သျဖင့္ “ျမစ္က်ဥ္းနား“ ဟုေခၚရာမွ “ျမစ္ႀကီးနား“ ဟု ေခၚတြင္လာေၾကာင္းလည္း အဆိုရွိပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႔လူႀကီးမ်ားက ျမစ္ႀကီးနားတည္ေနရာတြင္ ျခင္ႏွင့္မွက္မ်ား အလြန္ထူေျပာၿပီး ကိုက္ခဲလြန္းေသာေၾကာင့္ “မႀကဲနာ“ ဟုေခၚရာမွ ျမစ္ႀကီးနားျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ယခင္ သာယာကုန္း အနီးတြင္ ဗန္းေမာ္ဘက္မွ ဆန္တက္လာေသာ ေလွသမၺာန္မ်ား နားရာအနီး ျမစ္အတြင္းရွိ သစ္ငုတ္၌  က်ီးငွက္မ်ား  နားေလ့ရွိသျဖင့္ “က်ီးနား“ ဟုေခၚရာမွ ျမစ္ႀကီးနား ျဖစ္လာ သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း အတဲြ(၉)တြင္ “ထိုၿမိဳ႕သည္ ျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္ပင္ တည္ရွိခဲ့သည္။ ၁၈၉၂ မတိုင္မီက ရွမ္းျမန္မာရြာမွ်သာျဖစ္၍ ျမစ္ႀကီးနားဟု ေခၚတြင္ခဲ့သည္မွာလည္း ျမစ္ႀကီးဧရာ၀တီနားတြင္ ရွိေသာေၾကာင့္ ဟုဆိုသည္။ ၿဗိတိသွ်တို႔ အုပ္စိုးေသာအခ်ိန္တြင္ အေရးပိုင္ရံုးစိုက္ရာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္“ ဟု ေဖၚျပထားသည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ (၆) အရ ကခ်င္ေတာင္တန္းေဒသႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနားခရိုင္၊ ဗန္းေမာ္ ခရိုင္တို႔ကိုေပါင္း၍ ကခ်င္ျပည္နယ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ရာ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕႔သည္ ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္ လည္းေကာင္း ခရိုင္ၿမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီေဆာင္းပါးကို http://www.myitkyinaonline.com ကေန ျပန္လည္ ကူးယူ မွ်ေ၀ပါတယ္။ )

Read More

Best of Burma: Photography and Memories from Inle Lake

(Note: I share this interesting travelogue by Jodi Ettenberg, a Canadian blogger and writer, from her website.)

Posted on April 11th, 2011

I spent close to a week in dusty Nyaungshwe, waking at dawn to make the most of the rotating markets on the Lake. Staying the extra days also meant that I had time for a hike or two in the surrounding Shan foothills and the ability to get a welcoming wave from the night market vendors who remembered my face and my obsession with their thick Shan noodle soups, curries and delicious chapati.
At close to 120 square kilometers, the lake is enormous and the many reed-lined marshes and canals that zigzag off the main waterway make it seem even larger.
When you think of Inle Lake, you think of this:

and this:

and even this:

The awkward-seeming but very effective way of paddling the boats on the lake have ensured that any mention of Inle is immediately followed by questions about the fishermen. There is no question that it’s a well-practiced talent; several of the tourists I met tried their hand (well, foot) at paddling the boats and every single one fell into the lake in the process. And there’s also no question that each of my photos above still makes me smile. Those scenes are beautiful on their own – but there is much more to the area than boats and fisherman.
For starters: the lake itself. On a clear day, it has hardly a ripple and with the complicated maze of side canals and streams to navigate, each lined with houses on stilts, decorated with flowers and colourful laundry swinging in the breeze. Wide-eyed, I would glide through these suspended villages, amazed at how meticulously the houses were kept up and how every part of the house had a function. A small wooden outhouse attached at the back allowed for privacy, a net spanning the poles beneath the house served both as storage and a catch-all for stray flipflops, small canoes etched out of a log were the primary means of quick transport from floating house to floating house.
But with all these tiny details, the bigger picture never got tiresome. It was just stunning.

On one of my early days on the lake, my boat driver apologetically asked if we (me and a few other tourists who went in on the cost of a boat for the day) would mind stopping in at his village. He wanted to introduce us to his family, and offer us some tea. Oh, and his best friend was getting married – would we mind saying hello? Of course we were overjoyed, and the wedding was an incredible opportunity to see a lakeside village up close, and partake in one of their important moments. Predictably, the wedding party was fairly surprised to see 3 foreigners join the festivities, but recovered quickly and within minutes we were sitting down and eating pork soup and curry with the guests. The room was divided into men and women, with the bride and groom in the front of the room, separating the halves. As a foreign woman, I was first invited to the women’s side of the room, where people ooh’d and ah’d over the fact that I was wearing a Burmese longyi, and then brought over to the men’s side for some whiskey and a cheroot cigar.  Our time with the wedding party ended with a photo and some hand-holding, followed by the entire wedding (including the bride and groom) piling on the steps of the house to see us off.

* * *

A few days of rising early to catch the markets, and I was ready for something new. My guesthouse mentioned a few hiking trails in the area, and so a multinational hodge podge of travellers (we were from Canada, Australia, the Netherlands and Switzerland) set out on bicycles for the day. We not only got lost, but we got lost while hiking through the Shan foothills, looping back toward the far side of the lake and dodging burning brush, the fires heating us even more as we tiptoed by. We ended up at a Wat built into a cave, which remains memorable for the circuitous attempts to arrive and also because of this:

A cave Wat for tribeswomen in the middle of the Shan foothills, with prayers led by a monk holding a cat. Following a delirious few hours of getting lost in the mountains, this was an extremely memorable afternoon.

* * *

But back to those markets. Far from being a tourist destination, they are a means for the Pa-O to get their supplies for the next few days. Running on a 5-day schedule, the markets rotate their way around the lake, allowing for each hilltribe to descend toward the water’s edge for their shopping. With bright towels on their heads and colourful woven bags, the Pa-O were different than the other tribes in Burma, dressed in black pants and tops and all wearing khaki canvas lace up shoes.

Boats full of Pa-O would motor up to the market each morning, parking in a chaotic inkblot of wood and paddles, requiring anyone arriving later to jump through all the boats to reach land. Getting in and out of the markets was itself a feat; lots of good-natured yelling and laughing and maneuvering to set the boats free. I vividly remember tipping over into a boat of Pa-O as I precariously made my way to the market, my longyi puddling around me with all the tribeswomen laughing and holding it up so it did not fall off.

The markets themselves were a feast for the eyes, bright spices lining the ground leading into the main market area, piles of fresh samosas and coconut sweets and rows upon rows of freshly caught fish for sale. I wandered aimlessly for hours, taking photos, getting new foods thrust into my hands by smiling vendors and watching the inimitable movement of the market as it wound down for the day.


Every market also had its flower section, with bundles of flowers perfectly laid out on towels or blankets. Almost every single person at the market left with their food and with bright flowers under their arm and the houses on the lake and those in Nyaungshwe were all decorated with fresh sprigs, no matter the day. Given the cost of one bundle (10 cents), I took to buying several and giving them to each hotel on the day that I left town. The friendliness of every one of their staff, no matter the city, meant that it was a fun way to show my appreciation as I moved on. I would get my share of big smiles in the markets, too, walking around with my own bundle of purple, white and pink.

And the markets in the farther reaches of the lake were inevitably untouristed and the source of some fun, quirky encounters. I remember having to pee and making the universal “holy crap I have to pee” move (leg crossed over other leg, panicked look on face), and being taken by the hand by one of the older women at the market to the edge of the forest. She pointed me to a crude outhouse that charged several kyat for access. Looking into the woods, I saw several Burmese women squatting there, free of charge. So of course I did the same, which had the bathroom attendant in a deep frown and the Burmese ladies waiting for their turn doubled over with laughter. My escort, waiting for my return, flashed me a huge smile and took my hand once more, returning me to where I was before.

* * *

Along the lake, several larger wooden buildings on stilts housed weaving mills, with bright spools of reds and blues lining the walls and floors. While silk weaving is present throughout several areas of Burma, Inle is also known for its lotus weaving, meticulously spun using the long stems of the lotus plant. Time consuming and work-intensive, the stems are pulled apart to expose their silken filaments and rolled into thicker and thicker threads. An unimaginable amount of time and effort is required to build a full spool, let alone weave it into a garment.

We wandered through the weaving houses, several generations of weavers working as we went. Slowly whittling the fibers into thread and carefully cutting through the lotus stems to separate them out for use.


and in addition to the generations above, a future lotus weaver, who had never seen her face reflected on a camera’s screen before:

* * *

Outside the old teak Nga Phe Kyaung monestary was this beautiful, proud girl selling bracelets, her smiling face covered in intricate sandlewood thanaka. I asked to take a picture and immediately she stopped smiling to pose. I love how – at a first glance – this photo leads you to believe that she was standoffish, unfriendly or melancholy but seconds before (and just after) she erupted into bubbling laughter. This was Burma, too – first glances melting away to yield so much more underneath, a complicated country that cannot be whittled down to one set of words.

Where to stay and eat in Burma’s Inle Lake:

For lodging, I can’t recommend Mingalar Inn enough. Perfectly kept, bright rooms with teak wood floors, a welcome lemon juice every time you return to the Inn at the end of the day and the price ($7/night for a single; $12-18 for a double depending on size, each with private bath) includes a huge breakfast of banana pancakes, eggs and more. Run by a lovely family, who write me still to ask if any more birds have taken a crap on my head. (They were talking to me during birdcrap #7). For reservations, email mingalarinn-at-gmail.com or call 081/209198, and tell them the birdcrap woman from Canada sent you.

For food, the best places to try just about anything are the morning markets. When the cycle has the market elsewhere, Nyangshwe’s Mingalar Market morning stalls still serve up delicious Shan noodle soups and tofu salads. At night, a small night market sets up on the main drag in the tiny town, with grilled whole fish stuffed with cilantro and chilis ($1) and a chapati stand serving great curries and huge, fluffy chapati (50 cents) at rickety plastic tables.  If you’re looking for more ambiance and some Western food, Star Flower Restaurant (near the post office on Phaung Daw Pyan Road) makes its own home made pasta and has a garden full of fresh basil, used liberally in their sauces. I had the roasted eggplant with basil pasta, and it was incredible. They’ve also got wood-fired pizza. More expensive than your usual fare ($3-4 for a (huge) plate).
-Jodi

This article is from http://www.legalnomads.com.

Read More

A Train Trip to Remember: Mandalay to Myitkyina by Jodi

(Note: I share this interesting travelogue by Jodi Ettenberg, a Canadian blogger, from her website.)

Posted on August 11th, 2011

I continuously tell people who want to travel to Myanmar that they ought to avail themselves of information before they go. Read up on the history, learn as much as possible about the complicated geopolitics of the region. And of course, stay updated about any conflicts in the more remote areas, like the Kachin State in the north or Shan State to the east. During my visit to the country, the north was calm and I ended up taking a 24 hour train up to Myitkyina for the Kachin State’s annual manaw (state fair). Arriving in Myitkyina, dazed after the long and bumpy ride, I had a few days to get to know the town before the annual fair began. I’ll post on the fair and Myitkyina itself shortly, but the trip was worth its own entry. Note that from recent news, this ride is temporarily off limits and access to Bhamo is restricted too, due to flare ups in fighting.

Chaos boarding the train from Mandalay

The train was certainly not the most efficient way to get to Myitkyina. I already needed a half-day to recover from the bus to Mandalay, and a flight seemed like the fastest way to arrive (and the easiest too). But I was wary of spending money on flights, both because of where that money went and how little access to funds I had inside the country’s closed monetary system. I made up my mind fairly quickly that I wasn’t going to be leaving anytime soon, and extending my ticket meant that I’d need to spread out my dollars and kyat a little more thinly than planned. So, the train it was. Another centrally-run enterprise, tickets were considerably cheaper and a friend who had taken the ride prior promised an eye-opening experience, full of colour and chaos.
He was right.

Jostling for a place on the train to Myitkyina

The train was terrifically rickety, covered in alternating layers of rust and grime. Spider webs coated the ceilings and the narrow hallways were packed with people and cargo and all sorts of produce. I’ve always advocated public transportation as the best way to get to know a place, and a train ride is no exception;  those 24 hours from Mandalay were a fascinating snapshot into a country I already wanted to know better, both good and bad. The train left in the mid-afternoon and chugged through half-logged forests and tiny towns, stopping every few hours throughout the night to cough out passengers on the side of the dusty tracks.
A contrast of stations:

Train station outside of Mandalay

and a bit further on:

Shwe Bo station on the way to Myitkyina

And even later in the afternoon:

Tandem trains on the road to Myitkyina

Definitely not a boring ride.
As the afternoon wore on, the scene went from city to forest to smaller towns. Sun-streaked temples were built next to the tracks, their stupas glowing in the late afternoon light. Every tiny stop along the way made for a fun encounter, from buying the samosas and fried corn snacks piled high on the sides of the road, to conversations with those inside the train, what little words we had in common. When I got on the train the police came to say they were here if there was any issue – just let them know. But as the trip went on, I’d see them outside the car, pointing at me to the curious onlookers with a wide smile. Tourists on the train – look! They would catch me watching them and give me a sheepish grin. It wasn’t just the police, either. Popping my head out the window at any given town immediately drew a crowd. From the women selling snacks on head-held wicker baskets to the clusters of children that found their way my window as soon as the train sputtered to a halt, it was an amusing, privacy-free afternoon. While tourists were few and far between in some parts of Mandalay, the trip north made it clear that they were rarer up near Myitkyina.

Sunflower fields on the route.

Sun-drenched roads alongside the train.

In that last stretch before dusk, fields gave way to sparse palms and tried to capture some of the rainbow dusk as the train pushed through toward the north. On my return ferry ride down the Irawaddy, the scenes were completely different, though the parallels remained: crowds of people confused about my presence, piles of snacks and shared food and bright, thanaka-covered faces smiling from ear to ear.
Throughout the day, I was distracted from the chaos outside by a vaguely unquantifiable smell. Sour plums were stuffed in canvas bags under my seat, stinking up the surrounding berths. I actually didn’t realize that they were there until a particularly forceful shove in the middle of the night forced the train to grind to a halt abruptly. Out rolled a dozen tiny plums, the smell growing stronger. Rotting fruit explained my wrinkled nose quite well and I learned an important lesson: check under your seat when you get on the train – you never know what will be there.

Late afternoon on the water, from the train window

It was a sleepless night. Squished into the train with its loud noises and jarring movements, I was struck by the serious contrast to the infrastructure in far more barren Siberia where I slept quite well, perhaps due to the vodka foisted upon me by my cabinmates. Somewhere in the darkness between Mandalay and Bhamo soldiers got on the train, tromping up and down the aisles and waking people up to look for something, or someone, barking loudly in Burmese. Throughout the night, small stretches of quiet were broken with the hissing of the engine or someone’s radio broadcasting news in staccato bursts. A monk, swathed in his burgundy robes and a matching sweater and hat, stood in the hallway gazing out into the night and talking loudly to his friend. Soldiers came on again, soldiers went off.
At 4am I had to pee and I tiptoed to the end of the car in the darkness, slamming against the walls as the train rocked unevenly along the tracks. Soldiers sat huddled side-by-side in the hallway, pressed together for warmth with their guns laying at their sides. Weaving between them, they looked up in surprise – I’m pretty sure I was the last person they expected to see on that slow train. Their white smiles reflected off the flashes of lights at the side of the tracks; watching their wary friendliness, I wondered what they thought I saw in them. By morning, they were gone.

Dusk from the Mandalay to Myitkyina train

The train arrived in Myitkyina as the sun was rising, covering the tiny town’s tracks in a misty haze. The entire place centred around a small space between those tracks and the Irawaddy river just over the horizon. The market stretched out from where the trains stopped, winding its way through town till the water’s edge. It would be a small town to explore but one that brought me great joy (and a terrible bout of food poisoning).

Misty, sun-spotted train tracks in downtown Myitkyina

But first things first: there was breakfast to be had.

Breakfast of champions: Shan noodles with silken tofu, peanuts and fresh herbs and spices.

More to come from Myitkyina, including the State Fair, in my next post.
-Jodi

This article is from http://www.legalnomads.com

Read More

ျမစ္ႀကီးနားက ပုံရိပ္မ်ား

ျမစ္ႀကီးနား နဲ႔ အနီး၀န္းက်င္

Moe Set Hmaw's Myitkyina

Read More

ျမစ္ႀကီးနားမွာ ၂ ရက္တာ

မိုးစက္ေမွာ္ ရဲ႕ 'ျမစ္ႀကီးနား' ခရီးသြားေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ကူးယူကာ ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ပထ၀ီ၀င္ သင္ခန္းစာမွာ ဧရာ၀တီျမစ္အေၾကာင္း သင္ရေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ဟာ ေမခနဲ႔ ေမလိခ ျမစ္ႏွစ္သြယ္ ေပါင္းစုံရာက ျဖစ္လာတယ္၊ ေျမာက္ဘက္ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံၿပီး ေတာင္ဘက္ ပင္လယ္ထဲကို စီး၀င္တယ္လို႔ သင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ကခ်င္ျပည္နယ္ရယ္ ျမစ္ဆုံဆိုတာရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ပထ၀ီ၀င္ သင္ခန္းစာမွာပဲ ေျမပုံဆြဲရျပန္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ေျမပုံေခါင္းထဲက ခရင္းခြႏွစ္ခု စဆြဲရတဲ့ ဧရာ၀တီ စတည္ရာကို ေရာက္ခ်င္ခဲ့ျပန္တယ္။ ကခ်င္ကို စြဲလန္းေစတဲ့ ေနာက္တဆင့္ကေတာ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔ အခမ္းအနားေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကခ်င္၀တ္စုံ၀တ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြပါပဲ (အဲဒီတုန္းကေတာ့ အမႀကီးေတြေပါ့ေလ)။
အဲဒီကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ျမစ္ႀကီးနားကို ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀သက္တမ္းတ၀က္က်ဳိးခ်ိန္မွ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားကို အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႕ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ေနခဲ့ရတယ္။


ျမစ္ႀကီးနား ေလဆိပ္ ဧၿပီ ၄၊ ၂၀၁၁

ရန္ကုန္က မနက္ ၆ နာရီသာသာထြက္တဲ့ အဲပုဂံေလယာဥ္နဲ႔ ျမစ္ႀကီးနားကို ထြက္ခဲ့တာ မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ ေရာက္တယ္၊ ေလယာဥ္က မႏၱေလးမွာ တခ်က္၀င္ လူတင္လူခ် လုပ္တယ္။ ရန္ကုန္-ျမစ္ႀကီးနားကို တေယာက္ တသိန္း ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္ ေပးရတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးေပးလိုက္ရေပမယ့္ လြယ္လြယ္ကူကူ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ေရာက္သြားလို႔ သေဘာက်မိပါတယ္။
ျမစ္ႀကီးနားေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ေလတပ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေလဆိပ္ထဲမွာ အသင့္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမစ္ႀကီးနားေလဆိပ္ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ေပးမရိုက္ၾကဘူး။ သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားသားကို စစ္တာလား၊ ႏိုင္ငံသားေတြကိုပဲ စစ္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ ေလဆိပ္ထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ေတြ အပါအ၀င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕တယ္။
အဲဒီေလဆိပ္ခန္းမငယ္ကေန ေလဆိပ္၀င္းအျပင္ကို ခရီးသည္ေတြက ေျခက်င္ေလွ်ာက္ၿပီး ထြက္ေပးၾကရတယ္။ အဲဒီလို မထြက္ခင္မွာ အိတ္ေရြးမလား၊ ျမန္ျမန္ရမယ္၊ ကတ္ျပားေပးပါ… အိတ္ေရြးေပးမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို လူတခ်ဳိ႕က ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ေမး၊ ကတ္ျပားလိုက္ေတာင္း ေနၾကတယ္။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြေပၚမွာ အထုပ္ေလးေတြ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ေတြ အလွ်ဳိလွ်ဳိတင္ၿပီး ေလဆိပ္၀င္းေပါက္၀ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ခရီးသည္ေတြက ကုိယ့္အိတ္ကိုယ္ယူၿပီး သူတုိ႔ကိုေတာ့ ထိုက္သင့္တဲ့ မုန္႔ဖိုးေတြ ေပးၾကရတယ္။
ေနာက္ထပ္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ဟိုင္းလပ္ကားအျဖဴႀကီးတစီး ထြက္လာၿပီး ခုန ဆိုင္ကယ္ေတြလို ၀င္းေပါက္၀ မရပ္ေပးဘဲ ေလဆိပ္အျပင္က ၀င္းတခုထဲမွာ ရပ္တယ္။ ဟိုင္းလပ္ကားႀကီး တစီးလုံးမွာမွ အိတ္က သုံးလုံးပဲ ပါလာတယ္၊ သုံးလုံးပဲ ပါေတာ့မွာေပါ့…၊ ေလယာဥ္တစီးလုံးက ခရီးသည္ေတြရဲ႕ အိတ္ေတြက ခုနေျပာတဲ့ ဆုိင္ကယ္ေလးေတြနဲ႔ ကဲ့သယ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတြ ဖန္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ စာအုပ္ႀကီးသမားေပမို႔ မေပးဘူးကြာဆုိၿပီး ေပေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။
ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြကေတာ့ ပိုက္ဆံေပးၿပီး မေရြးၾကဘူးေပါ့၊ သူတို႔ အဘိဓာန္ထဲမွာ ဒီလုိမ်ဳိး စည္းကမ္းမရွိတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပး အိတ္ေရြးရတယ္ ဆိုတာ ရွိမွ မရွိတာကိုး၊ တိုင္းျပည္ ဂုဏ္ငယ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ ေလဆိပ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္မွာ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ဘယ္ေလာက္ ထြန္းကားပါတယ္ ဆိုတာကို ခ်က္ခ်င္း နားလည္သေဘာေပါက္ေစဖို႔ ခင္းက်င္းျပလိုက္သလိုပါပဲ။

အဲပုဂံ၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေက်နပ္လို႔ကို ပိုက္ဆံေပး မေရြးဘူး၊ အိတ္က အ၀တ္အစား ႏွစ္စုံသုံးစုံနဲ႔ လိုအပ္တာေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါး ထည့္ထားတာ… ေပါ့ေပါ့ေလးရယ္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္တုန္းက အပ္လိုက္ပါဆိုလို႔သာ အပ္ခဲ့ရတာကိုးဗ်။ အဲဒီတုန္းကလည္း ရန္ကုန္ေလဆိပ္ အဲပုဂံေကာင္တာ ခ်ာတိတ္က မနက္ေစာေစာမို႔ ထင္ပါရဲ႕… လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္ေနေသးတယ္။
အဲဒါအိတ္ျပန္ယူေတာ့ အဲပုဂံလိုဂိုနဲ႔ အစိမ္းေရာင္ စပို႔ရွပ္၀တ္ထားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက လက္ဖက္ရည္ဖိုး နည္းနည္းလုပ္ပါဦးတဲ့။ ေဟ့… မင္းတို႔ ေလယာဥ္ အလကားစီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ တေယာက္ကို တသိန္း ႏွစ္ေသာင္း က်ပ္ ေပးစီးတာကြ… တန္ရာတန္ေၾကးမက ေပးစီးထားတာ… ဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲပုဂံက ပိုက္ဆံ မေပးဘဲ အလကား ခိုင္းေနတာလားလို႔ သူတို႔ဘက္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ ေမးလုိက္မိတယ္။
ငနာေလးေတြက သူတုိ႔ဘက္က နာလို႔နာမွန္းမသိဘူး၊ သြား… သြား… သြားေတာ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္ ျပန္ႏွင္လႊတ္လိုက္ေသးတယ္။ အဲပုဂံကလည္း အဆုံးအမ ေတာ္ရွာတယ္ထင္ပါရဲ႕…။ ကိုယ့္၀န္ေဆာင္မႈယူတဲ့ ေဖာက္သည္ကို အဲဒီလို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံရွာတယ္။ ေအာ္… ျမန္မာျပည္ကိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ သူတို႔မွ မပ်ံေပး၊ မေျပးေပးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ျမစ္ႀကီးနားကို ေရာက္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေက်းဇူးႀကီးပါ့လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲျဖစ္ရေသးတယ္။
အဲပုဂံက ေလယာဥ္ခသာ ေစ်းႀကီးတာပါ၊ ေလယာဥ္ခ်ိန္ မွန္ခ်င္မွန္မယ္၊ မမွန္ခ်င္ မမွန္ဘူး၊ ေလယာဥ္ႏွစ္စီးစာ ခရီးကို တစီးပ်က္လို႔ဆိုၿပီး ႏွစ္စီးတစီး ေပါင္းပ်ံတာက ရွိေသးတယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ မတ္လ ၂၂ ရက္က ႀကဳံဖူးထားတဲ့ အဲပုဂံကို ကိုယ္ေတြ႕။ အင္း… လုပ္ငန္းရွင္ အၿမဲမွန္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး မဟုတ္လား၊ ေဖာက္သည္က ခံေပါ့။ ဘာမွ ျပန္မေျပာနဲ႔… ႀကိတ္မွိတ္သာခံ…။
ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ အိတ္ဆြဲလာၿပီး ျမစ္ႀကီးနားက တည္းခိုခန္း အရင္သြားမလား၊ လိုင္ဇာဘက္ အရင္သြားမလားလို႔ ေတြးၾကည့္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး စနည္းနာ ေမးၾကည့္ေတာ့ လိုင္ဇာကို ေန႔ခ်င္းျပန္ သြားလို႔ ရတယ္ဆိုတာကို ေမးစမ္းလို႔ ရတာနဲ႔ လိုင္ဇာသြားၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ျမစ္ႀကီးနား အေ၀းေျပးကားကြင္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ စ အေဆာ္ခံရ ေတာ့တာပါပဲ။
ပုံမွန္ ေလဆိပ္ကေန ကား၀င္းကို ၁၅၀၀ က်ပ္၊ ၂၀၀၀ က်ပ္ေလာက္ ယူရမွာကို (ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ေ၀းတာကိုး) သုံးဘီးဆရာက ၄၀၀၀ က်ပ္ ယူပါတယ္။ လုံး၀ကို ေစ်းဆစ္လို႔ မရပါဘူး၊ သူမွ လိုက္မပို႔ရင္ ဒီဧည့္သည္ေတြ ဘယ္လိုမွ မသြားႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သုံးဘီးဆရာ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ အသုံးခ်လိုက္တာပါပဲ။ ေလဆိပ္ အေပါက္၀က သုံးဘီးဆုိင္ကယ္ (တကၠစီ)က ခ်တာပါ။ ရန္ကုန္သား လူလည္ခံေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

လိုင္ဇာကို လည္ခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း 

ဒါနဲ႔ ျမစ္ႀကီးနား အေ၀းေျပးကားကြင္းေရာက္ေတာ့ လိုင္ဇာသြားမယ့္ ကားဂိတ္ကုိ သုံးဘီးဆရာက မပို႔ေပးဘူး၊ လမ္းမွာ လွမ္းတားၿပီး ခရီးသည္ေခၚတဲ့ လူတေယာက္က အတင္းေခၚတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဲဒီေခၚသူ ေနာက္ကို လိုက္ရပါတယ္။ လိုင္ဇာကို အခုထြက္မယ္၊ ေတာ္ၾကာထြက္မယ္လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးနား-လိုင္ဇာ ဗင္ကားနဲ႔ ေျပးတာ တေယာက္ ၁၀၀၀၀ က်ပ္တဲ့။ ေဒသခံေတြ ဘယ္လို စီးပြားျဖစ္ၾကလို႔ ဘယ္လိုေတြ သြားလာေနသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ပိုက္ဆံဆိုတာ ေရလို သုံးတဲ့ ၿမိဳ႕ပါလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိသြားပါတယ္။
ေရလိုသုံးတာက အေရးမႀကီးဘူး၊ လိုင္ဇာ တေယာက္ ၁၀၀၀၀ က်ပ္နဲ႔ လူစုတဲ့ ကားဆရာက နာရီ၀က္သာ ၾကာသြားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ထပ္မရေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ဆရာ သည္းခံပါဆိုၿပီး ကားေပၚက ဆင္းလုိ႔ လိုင္ဇာကို ျမန္ျမန္ထြက္မယ့္ ကားလိုက္ရွာရပါေတာ့တယ္။ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့မွ ကားက ဘရိတ္ ျပင္ေနတာလို႔ သိရပါတယ္၊ ကားေရွ႕မွန္က အက္ကြဲေနတယ္၊ ခုန ကားထဲထိုင္ခဲ့တဲ့ ေနရာကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ စုတ္ျပတ္သတ္ ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကားသခၤ်ိဳင္းလို႔ ေခၚတဲ့ ေနရာမွာ ႀကိတ္ေခ်ပစ္ေနတဲ့ ကားေတြကမွ ခုန ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ထုိင္ခဲ့တဲ့ ကားထက္ အဆ ၁၀၀ ေလာက္ သစ္လြင္ ေကာင္းမြန္ေနပါဦးမယ္။
ဒါနဲ႔ ကား၀င္းထဲ ေနာက္ေဖးေပါက္က ၀င္ၿပီး ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လိုင္ဇာ အခု သြားမယ္၊ တေယာက္ ၂၅၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဟ… သက္သာလွခ်ည္လား၊ ဘယ္ေတာ့ သြားမွာလဲ (ေနာက္ ဘယ္ေလာက္ၾကာရင္ သြားမွာလဲ)၊ ဘာကားလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့… ဟိုင္းလပ္ကား၊ ေနာက္ခန္းက လိုက္ရမယ္။ ခရီးသည္တေယာက္ မွတ္ပုံတင္ က်န္ခဲ့လို႔ သြားျပန္ေခၚေနတာ ခဏေန ထြက္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ စကားဟာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခရီးသည္ သြားေခၚေနတာ ဆိုတာ လိမ္တာပါ)။
ဒါနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူကပဲ လက္မွတ္ေကာက္ျဖတ္လုိက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ ၂၅၀၀ က်ပ္ကို ေပးလုိ႔ သူေျပာတဲ့ ခဏကို ေစာင့္လိုက္တာ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီခြဲေလာက္ ၾကာသြားပါေရာလား။ ဟ… ခင္ဗ်ား ခဏက ၾကာလွခ်ည္လား၊ ဘယ္လိုလဲ…၊ ဘယ္မွာလဲ ကား… လိမ္တာလားလို႔ ေမးေတာ့ ေအာ္ေတာ့မွ ကားတစီး ေရာက္လာပါတယ္။

ဟိုင္းလပ္ကားပါပဲ၊ ေအာက္ေနာက္ခန္း ေအာက္ဘက္အျပည့္ ကုန္တင္ထားၿပီး ဟုိင္းလပ္ကား ေခါင္မိုးလို ေနရာမွာ ထိုင္ခုံေတြ ရိုက္ထားပါတယ္။ ေတာထဲမွာေနတဲ့ တာဇံလို တြယ္တက္မွပဲ ကားေခါင္းမိုးေနရာေလာက္မွာ ရိုက္ထားတဲ့ ထိုင္ခုံေတြဆီကို ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီမွာ ထိုင္ေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေအာ္… သူတို႔လည္း ဒီလိုပဲ သြားလာေနရတာပဲလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။
ရန္ကုန္သား ကၽြန္ေတာ္ လူေပ်ာ့ကေတာ့ ေစာင့္ရလို႔ စိတ္ကလည္း ဆိုးေနေတာ့ ကိုယ့္ဆရာ… ပိုက္ဆံ ၂၅၀၀ က်ပ္သာ ျပန္ေပးပါေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္လိုေတာ့ပါဆုိၿပီး ေခါင္းမိုးေနရာက ထိုင္ခုံမွာ ထုိင္ၿပီး လုိက္မစီးရဲတာနဲ႔ ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းလို႔ ျမစ္ႀကီးနားမွာပဲ စတည္းခ်ဖို႔ ကား၀င္းကေန ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေ၀းခဲ့ေပါ့… လိုင္ဇာေရ၊ အခု ဒီရက္ပိုင္းမွာေတာ့ လိုင္ဇာဟာ စစ္ေရးတင္းမာမႈအရ အေျခအေန တည္ၿငိမ္မႈ မရွိတဲ့ ေနရာလုိလုိ ဘာလိုလုိ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။
ကား၀င္းကေန ေနာက္ထပ္ သုံးဘီးဆိုင္ကယ္ဆရာ တေယာက္ကို တည္းခိုးခန္းလိုက္ပို႔ပါ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေမးေတာ့ ၁၅၀၀ က်ပ္ေတာ့ ေပးပါဆိုတာနဲ႔ သြားမယ္ကြာ သန္႔တဲ့ တည္းခိုခန္းေလး ပို႔ေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္တာ… ေစ်းနားက တည္းခုိခန္းတခုကို လုိက္ပို႔ပါတယ္။ တညကို ၄၀၀၀ က်ပ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးလုံး၀ မရွိပါဘူး (ညဖက္ေတာ့ ခဏေပးမလား မသိပါဘူး)၊ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရႏိုင္တဲ့ အလုံပိတ္ အခန္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
တည္းခိုရန္ သင့္မသင့္ အခန္းကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အနံ႔အသက္က မေကာင္း၊ ရန္ကုန္မွာ အခ်ိန္ပိုင္း တည္းခုိႏိုင္တဲ့ အခန္းေတြလို အေနအထားမ်ဳိးပဲ ဆိုတာကို ရိပ္မိလိုက္တာနဲ႔ သုံးဘီးဆရာကို ကိုယ့္ဆရာ… ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ သန္႔သန္႔ဆုိတာ တကယ္သန္႔သန္႔ေလဗ်ာ၊ မသန္႔တသန္႔ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ဒါဆို ခင္ဗ်ား… ဟုိတယ္မွာပဲ ေနေတာ့လို႔ သုံးဘီးဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၿပီး ျမစ္ႀကီးနားက နဂါးႏွစ္ေကာင္ ဟိုတယ္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ တညကို ႏွစ္ေသာင္းခြဲေပးရပါတယ္။ မနက္စာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေကၽြးပါတယ္။

ခ်စ္သူလမ္းၾကားနဲ့ ဧရာ၀တီ
 

ညေနပိုင္းေတာ့ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ဟုိတယ္နားက ညေစ်းတန္းကို ေလွ်ာက္၊ ခ်စ္သူလမ္းၾကားလို႔ ေခၚတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ေမးတင္ထားတဲ့ လမ္းကေလးမွာ ေလွ်ာက္၊ အဲဒီလမ္းကေလးက အခုေတာ့ အစိုးရသစ္ရဲ႕ ၀န္ႀကီးအိမ္ေတြ တည္ေဆာက္ ျပဳျပင္ေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုိ ခ်စ္သူေတြေတာင္ အဲဒီလမ္းမွာ ေလွ်ာက္လို႔ရပါေတာ့မလား မသိပါဘူး။ 
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ညေနပိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျမစ္ႀကီးနား ၿမိဳ႕ေပၚမွာပဲ ဧရာ၀တီကို ေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ခဏေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ဗလမင္းထင္ (ဧရာ၀တီ ျမစ္ကူးတံတား) ကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ နည္းနည္းေ၀းေတာ့ မႈံပ်ပ်ပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား ဖူးၿပီးေတာ့ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားတာနဲ႔ ျပန္ၿပီး အနားယူလိုက္ေတာ့တယ္။

နာမည္ေက်ာ္ ျမစ္ဆုံ

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ေရာက္ဖူးခ်င္လြန္းတဲ့ ျမစ္ဆုံကို ဆိုင္ကယ္နဲ႔ သြားၾကတယ္။ ျမစ္ႀကီးနား-ျမစ္ဆုံက ၁၀ မိုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္။ ဆိုင္ကယ္တစီး တေယာက္စီးကို ၁၅၀၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္။ လမ္းမွာ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္တခုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ လမ္းပိုင္းက တ၀က္သာသာေကာင္းတယ္၊ တ၀က္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ၾကမ္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း နာမည္ေက်ာ္ျမစ္ဆုံကို ေရာက္သြားတယ္။

ျမစ္ဆုံဟာ မလွေတာ့ပါဘူး၊ ေရႊက်င္သူ လုပ္စားသမားေတြေၾကာင့္ ပ်က္ေနပါၿပီ။ ေတာင္ေတြကို ကိတ္မုန္႔လွီးသလို လွီးလွီးခ်ၿပီး ေရႊေတြ ထုတ္ေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသားေတြ လွီးခံေနရသလို…။ သူတုိ႔ကလည္း အေျပးအလႊား က်င္ေနၾကရတာကိုး…၊ ခဏေန ဒီေမွာ္ေတြ အကုန္လုံးဟာ အခုေဆာက္လုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ျမစ္ဆုံ ေရကာတာႀကီးေအာက္ ေရာက္ကုန္ေတာ့မွာေလ… ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစိုက္ေနၾကတာေပါ့…။

ေမွာ္ထဲလည္း လိုက္ေလ့လာၾကည့့္မိေသးတယ္။ ရြာေလးတရြာလိုပါပဲ…၊ လက္ဖ်ားေငြသီးတဲ့ ေမွာ္ထဲက ကိုကို၊ ေမာင္ေမာင္ ေရႊလုပ္သားေတြအတြက္ ကာရာအုိေက၊ အရက္၊ ဘီယာ၊ ဘာညာ သာရကာ အစုံအလင္ အပုံအပင္ ရႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ဖန္တီးေပးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ရွာလို႔ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္သုံးႏိုင္ၾကတဲ့ ေနရာ(ေမွာ္)ေလး တခုေပါ့ေလ။ ပိုက္ဆံေတြပဲ လြယ္လြယ္ရေနလို႔လား မသိပါဘူး…၊ ျမစ္ႀကီးနားမွာ အကုန္ေစ်းႀကီးတယ္လုိ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ထင္ခဲ့မိတာပါပဲ။
ျမစ္ဆုံဟာ ခဏေနရင္ေတာ့ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြက္ ျမစ္ဆုံဟာ သဘာ၀က ေပးတဲ့ အလွတရားတခုပါ၊ အခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာပါ။ ကခ်င္ျပည္နယ္ဟာလည္း ေအးမေနေတာ့ပါဘူး၊ ဧၿပီလရဲ႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ဟာ ပူေလာင္လြန္းလွပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း အခ်ိန္နဲ႔ပဲ ရပါတယ္၊ ဒါေတာင္ ဟိုတယ္မွာ ေနခဲ့တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က သဘာ၀အင္းႀကီးႏွစ္ခုထဲက တခုျဖစ္တဲ့ အင္းေတာ္ႀကီး ေရႊမဥၨဴဘုရားဖူးဖို႔ ေနာက္တရက္မွာ ျမစ္ႀကီးနား-မႏၱေလး ရထားနဲ႔ ေအာက္ဘက္ကို စုံဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျမစ္ႀကီးနားဟာ ကၽြန္ေတာ္စြဲခဲ့သေလာက္ေတာ့ ခ်စ္ဖို႔မေကာင္းဘူးလို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ႀကီးနား အရသာအစစ္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ခဲ့လို႔မ်ားလား…။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၁ ရက္။
၀း၀၀ နာရီ။

Read More

စာမူ၊ မွတ္စု၊ ဓာတ္ပုံ ၊ ဗီဒီယိုမ်ား ဖိတ္ေခၚျခင္း

စတင္တည္ေဆာက္ဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ခရီးသြားအခ်က္အလက္ေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ေ၀မွ်ဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

Read More

မႏၱေလးခရီး

မိုးစက္ေမွာ္ရဲ႕ 'မႏၱေလး' ခရီးသြားေဆာင္းပါးကို ေကာက္ႏႈတ္ကာ ျပန္လည္ေ၀မွ်လိုက္ပါတယ္။ 

  ျမစ္ႀကီးနားမွ မႏၱေလးသို႔

ျမစ္ႀကီးနားခရီးက ဆင္းလာၿပီး မႏၱေလးကို ၀င္ၾကတယ္။ျမစ္ႀကီးနားရထားက မႏၱေလးကို မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ၀င္လာခဲ့တယ္၊ ဧၿပီလ ၈ မနက္… အလုပ္လုပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မႏၱေလးေရာက္တိုင္း ပထမဆုံး ဒါမွမဟုတ္ မျဖစ္မေန လုပ္တာကေတာ့ ဘုရားႀကီးကို ဦးတိုက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဘူတာက ဆင္းတာနဲ႔ ေလးဘီးတစီးနဲ႔ ဘုရားႀကီး (မဟာမုနိ ရုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီး) ကို ဦးတိုက္ဖို႔ ထြက္လာပါတယ္။ ေလးဘီးကေတာ့ ေတာင္းတဲ့ေစ်း ေပးစီးလိုက္တာပါပဲ၊ မႏၱေလးေလးဘီးေတြက ပိုက္ဆံမတရား မေတာင္းဘူး ထင္တာပါပဲ။ ၂၅၀၀ လား၊ ၃၀၀၀ က်ပ္ လား ေပးရတယ္ မွတ္တာပဲ။

ဘုရားဖူးၿပီးေတာ့ မနက္စာ စားၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဘုရားႀကီးေရွ႕မွာ ဂိတ္ထိုးထားတဲ့ မႏၱေလး-ျပင္ဦးလြင္ ဘုရားဖူး ဟိုင္းလပ္ကားေတြရွိတယ္။ မနက္ ၆ နာရီ ထြက္၊ ညေန ၆ နာရီ ျပန္၀င္ ဟိုင္းလပ္ကားေတြနဲ႔ ထြက္ၾကတယ္။ ေနာက္ကစီး ၅၀၀၀၊ ေရွ႕ကစီး ၆၀၀၀ က်ပ္။ ျပင္ဦးလြင္၀န္းက်င္က ေျခာက္ေနရာေလာက္ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။

ျပင္ဦးလြင္ ႏွီးဘုရားႀကီး၊ မဟာအံ့ထူးကံသာ (ျပည္ေတာ္ခ်စ္ဘုရားႀကီးလို႔လည္း ေခၚတယ္၊ တရုတ္ျပည္က ၀ယ္လို႔ သယ္တာ ဘုရားက မလုိက္ခ်င္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕၊ အဲဒီနားမွာ တုံးလုံးပက္လက္က်ေရာ… ဒါနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္ၿပီး ကိုးကြယ္ၾကတယ္၊ ဘုရားေခါင္းေပၚက မ်က္ႏွာက်က္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ ႏွင့္ ဇနီး ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္ မိသားစုေကာင္းမႈလို႔ အလွဴရွင္ကမၺည္းစာ ေရးထားတယ္)၊ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ သဘာ၀လႈိဏ္ဂူ၊ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ (BE Fall)၊ ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ (အခုေတာ့ အမ်ဳိးသားကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ သဘာ၀ဥယ်ာဥ္လို႔ ေခၚတယ္) နဲ႔ တရုတ္ဘုံေက်ာင္းတို႔ကို ပို႔ေပးတယ္။

အမ်ားနဲ႔သြားရဆုိေတာ့ ကသုတ္ကရတ္ေတာ့ နည္းနည္းျဖစ္တာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူ႔ေစာင့္ ဒီလူေစာင့္ဆိုတာကလည္း နည္းနည္းပါးပါး ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္မွာ ေရခ်ဳိးလိုက္ၾကေတာ့ လန္းသြားၾကတာေပါ့။ အမ်ဳိးသားကန္ေတာ္ႀကီး ဥယ်ာဥ္ထဲ၀င္ေတာ့ တေယာက္ကို ၀င္ေၾကး ၁၀၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းၿခံႀကီးက ျပဳျပင္ထားတာ ေတာ္ေတာ္လွတယ္၊ ဓာတ္ပုံရိုက္လို႔ ေကာင္းတယ္။ လွည့္ပတ္ၾကည့္စရာ ပန္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနရရင္ေတာ့ အင္မတန္လွေနမွာေပါ့။

အေျပးအလႊားသြားလာၾကၿပီး မႏၱေလးျပန္ဆင္းလာေတာ့ ည ၇ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ ထုံးစံအတိုင္း မႏၱေလးမွာက မီးေတြက ပ်က္ေနၿပီ။ မီးစက္သံေတြနဲ႔ ဆူေနၿပီ၊ ရာသီဥတုကလည္း ပူေနၿပီ။ မႏၱေလးကေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းဆဲပါပဲ။ ပထမဆုံး တည္းခုိခန္းတည္းဖုိ႔လုပ္ေတာ့ အရင္အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တည္းခိုဖူးတဲ့ ေစ်းခ်ဳိဟုိတယ္ သြားလိုက္တာ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါေလေရာ…။

ဧည့္သည္က တေယာက္မွ မရွိ၊ ၀န္ထမ္းေတြက ႀကိဳမယ့္သူ မရွိ၊ အခန္းလိုက္ျပေတာ့ အခန္းေတြက အနံ႔အသက္ မေကာင္း၊ အဲကြန္းက ပ်က္ေန ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေနရာေကာင္းႀကီးမွာ ရွိေနရက္သားနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြက ညံ့ဖ်င္းေတာ့ ဆုံးရႈံးမႈေတြ မ်ားေနလိုက္တာလို႔ ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ မႏၱေလးမွာ လည္သူေတြက လည္သေလာက္ ခ်ာသူေတြက ခ်ာလွခ်ည္လားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အဲဒါဟာ အလကားခ်ာတာ မဟုတ္ဘူး… အေၾကာင္းရွိတယ္ ခ်ာတိတ္ရ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အမွန္ခ်ာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေစ်းခ်ဳိဟုိတယ္က တညတာ တည္းခိုခကေတာ့ ၂၅၀၀၀ က်ပ္ ေတာင္းပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးၿပီးကာမွ ဘယ္လိုမွ ေနဖို႔မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ အထုပ္အပိုးေတြ ျပန္ယူ၊ ေစ်းခ်ဳိဟုိတယ္ကေန ေအာက္ဆင္း ဆိုကၠားတစင္း အကူအညီနဲ႔ ယူနတီ ဟိုတယ္ကို ေရႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ယူနတီကေတာ့ ဟုိတယ္ေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ အဆင့္အတန္းအရဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဟုိတယ္ (တည္းခုိခန္း) မဟုတ္ေပမယ့္ ေပးရတဲ့ေစ်းနဲ႔ ရတဲ့၀န္ေဆာင္မႈ သင့္တင့္တယ္လို႔ေတာ့ သုံးသပ္မိပါတယ္။ တညတာကို ၁၇၀၀၀ က်ပ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ မနက္စာ Breakfast သင့္ရုံ ေကၽြးပါတယ္။ (သင့္ရုံလုိ႔ ေျပာရတာက သူတုိ႔ေကၽြးတဲ့ မနက္စာ စားၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထပ္သြားၿပီး အ၀အၿပဲ အုပ္ရလို႔ပါ)။

ဒီေနရာမွာ တခုေျပာခ်င္တာ ျမန္မာျပည္က ဟုိတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြရဲ႕ ေစ်းက မေသးပါဘူး (ႀကီးပါတယ္)၊ ဒါေပမဲ့လို႔ ၀န္ေဆာင္မႈကေတာ့ ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ပါ။

၀န္ေဆာင္မွႈ

ဟိုတယ္၀န္ေဆာင္မႈမွာ လုပ္ေနသူ အမ်ားစုကလည္း တကယ့္သင္တန္းဆင္းေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုပဲ လက္သင္၀န္ေဆာင္ေနၾကတာပါပဲ။ ဟုိတယ္၀န္ထမ္းဆိုသူေတြက ကိုယ့္ဆီလာတဲ့ ဧည့္သည္ကို Thank you! (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) How are you? Are you alright? How’s everything going? အဆင္ေျပပါသလား၊ ေနသာပါသလား ဆိုတာမ်ဳိးေလးေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေမးတတ္ၾကေသးပါဘူး။

အဲလိုေမးရမယ့္အစား သူတို႔ ေမးတတ္တာက “အကို ဘာလိုအပ္သလဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ၊ အကုန္အဆင္ေျပရမယ္“ “လိုတာေျပာေနာ္၊ ဘာလိုအပ္သလဲ“ စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြပါ။ သူ႔ေမးခြန္းမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါ၀င္ေနတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိေပမယ့္ ဘာမွန္းျပန္ေျပာျပဖို႔က်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ မႏၱေလးက ဟိုတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တည္းဖူးေပမယ့္ အိပ္ရုံေလာက္ပဲ ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ က်န္တာေတြေတာ့ သိပ္မသိလို႔ ေရးမျပႏိုင္ပါဘူး။

ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ေတြ႕ခ်င္စကားေျပာခ်င္တဲ့ ကိုရဲနဲ႔က မေတြ႕လိုက္ရပါဘူး။ သူက စင္ကာပူ ထြက္သြားတယ္လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ မႏၱေလးသားတခ်ဳိ႕ဟာ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ္ရြာနဲ႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ဥဒဟို သြားလာေနၾကတာကေတာ့ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ကိုရဲနဲ႔ မေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ ခ်ိန္းမိၾကလို႔ ကိုၿဖိဳးက မႏၱေလးေတာင္၊ ဦးပိန္တံတားနဲ႔ မႏၱေလးစက္မႈဇုန္တုိ႔ကို လိုက္ျပေပးပါတယ္။ မႏၱေလးေတာင္ကလည္း ေရာက္လိုက္တိုင္း သေဘာက်စရာပါပဲ။ ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔ ေနကေတာ့ ေရေရလည္လည္ကို ပူတာပါပဲ။ ကၽြပ္ေနေအာင္ ပူတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို လက္ေတြ႕ႀကဳံလိုက္ရပါတယ္။

ဦးပိန္တံတားအလွ

ဦးပိန္ကလည္း လွမွလွပါပဲ၊ တံတားေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ စုံတြဲေလးေတြ၊ ကေလးေတြ၊ ကိုရင္ေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ အစုံပါပဲ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္အာရုံနဲ႔ကိုယ္ သြားလာေနၾကတာပါပဲ။ တံတားေအာက္မွာလည္း ငါးဖမ္းသူဖမ္း၊ ေလွေလွာ္သူေလွာ္၊ ငါးရွဥ့္ႏိႈက္သူကႏိႈက္နဲ႔ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႕မိပါတယ္။ ေခြးေတာင္မွ ပူလြန္းလို႔ ေရစိမ္ေနတာကို ေတြ႕လုိက္ေတာ့ ဟ… ဒီေကာင္ႀကီး ဇိမ္ၾကလွခ်ည္လားလို႔ ေတြးမိၿပီး ၿပဳံးမိပါတယ္။

ဦးပိန္တံတားအ၀င္မွာေတာ့ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ အေပါက္ကို နံရံပိတ္ကြက္က်ားပိတ္ရိုက္ပစ္ၿပီး လူေျခေက်ာ္၀င္ႏိုင္ရုံ အေပါက္ပဲ ေဖာက္ထားပါတယ္။ ဒါေတာင္ စက္ဘီးသမားေတြက စက္ဘီးကိုပါ ေက်ာ္မယူၿပီး အေပါက္လြန္ေတာ့ တံတားေပၚ ျပန္စီးသြားၾကတာပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ဒီစက္ဘီးသမားေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို နားလည္ပါတယ္။ ဒီလိုမွ မစီးရင္လည္း သူတို႔စက္ဘီး အပါမသယ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာပါ။

ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္တခု ျဖစ္လာေနတဲ့ ဦးပိန္တံတား ေရရွည္ခံဖို႔ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလို တံတားေပၚ စက္ဘီးစီးတာမ်ဳိးက မလုပ္သင့္ပါဘူး။ တကယ့္ကို ရင္ထဲအသည္းထဲက ဘယ္သူမွ ခုိင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လိုက္နာတာမ်ဳိး လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ သူလည္းစီး ငါလည္းစီးဆိုရင္ေတာ့ တံတားျမန္ျမန္ ပ်က္မွာပါပဲ။ ထိန္းသိမ္းမႈကလည္း လုံး၀မေကာင္းပါဘူး။ က်ဳိးပ်က္ေနတဲ့ လက္ရမ္းေတြ၊ တိုင္ေတြကို ကြန္ကရစ္တုိင္ေတြ၊ လက္ရမ္းေတြနဲ႔ အစားထိုး ထည့္ပစ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အလြန္စိတ္ပ်က္မိတာပါပဲ။

ႏိုင္ငံျခားမွာဆိုရင္ ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈတခုလို ျဖစ္လာတဲ့ အရာေတြဆိုရင္ အေသအလဲ ထိန္းသိမ္းၾကတာပါ၊ ၿမိဳ႕ခံေတြေရာ ဧည့္သည္ေတြကပါ ဂုဏ္ယူလို႔ စည္းကမ္းရွိရွိလိုက္နာ ထိန္းသိမ္းၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလးမွာေတာ့ ဦးပိန္ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႕ေတြဘာေတြ ရွိသလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ျဖစ္သလို ကြန္ကရစ္ေတြနဲ႔ ရုပ္ဆိုးပန္းဆိုး ျပင္ထားတာေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္၊ ႏွလုံးမခ်ိလွဘူး။

တရုတ္အကင္ဆိုင္မ်ား

မႏၱေလး ႏွစ္ညေနခဲ့တာမွာ အရသာေတြ႕ခဲ့တာကေတာ့ ေႏြပူပူ ညေနခင္းေတြမွာ ထိုင္လို႔ေကာင္း ေသာက္လို႔ေကာင္းတဲ့ အကင္ဆိုင္ေတြပါပဲ။ ဆိုင္ေနရာ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းနဲ႔ ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ေတြဆိုရင္ ပိုသေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သေဘာက်စရာ မေကာင္းတာက မီးစက္သံေတြ ညံေနတာပါပဲ။ မီးကလည္း ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မီးစက္မဖြင့္ဘဲ ရႏိုင္ပါ့မလဲ မသိပါဘူး။ ဘီယာေအးေအးနဲ႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အကင္ေတြ စားရတာဟာ နတ္စည္းစိမ္ပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီစည္းစိမ္ကလည္း ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္ရျပန္ပါတယ္၊ ဟ… ဘာေၾကာင့္တုန္းလို႔ေမးေတာ့ သက္ဆုိင္ရာက ည ၁၁ နာရီ မထိုးခင္ ပိတ္ရမယ္လို႔ မွာၾကား ထားတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာလည္း အဲဒီလို မွာၾကားတာမ်ဳိးေတြ ရွိတယ္လို႔ ႀကဳံခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္ပါ၊ ပိုက္ဆံလာေပးတဲ့သူကို “ေဟ့လူ… ျမန္ျမန္ဆို႔ ျမန္ျမန္ၿမိဳ… ပိုက္ဆံျမန္ျမန္ေပးၿပီး ျမန္ျမန္လစ္ေတာ့“ လို႔ ေျပာေနသလိုပါပဲ။ မႏၱေလးသားေတြ အဲဒီလို မေျပာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တေယာက္ေယာက္က ေျပာေနသလိုပါပဲ။

အမွန္ေတာ့ တေနကုန္တေနခမ္း အလုပ္လုပ္ထားတယ္၊ ညေနဘက္က အပန္းေျဖ ေသာက္ၾကစားၾကတယ္၊ ေရာင္းတဲ့သူကလည္း ေရာင္းေပးတယ္၊ ၀ယ္စားတဲ့ သူေတြကလည္း ၀ယ္စားတယ္ဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြက ၀င္ရႈပ္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေတြးမိတာပါပဲ။ စားသူရွိလို႔ ေရာင္းသူကေရာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရင္ ၿပီးတာပဲလုိ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကသာ စြတ္တင္ေနတာပါ၊ မႏၱေလးသားေတြကလည္း ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ထိုင္သူ၊ ေသာက္သူ နည္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ေျပာပါတယ္။ တခါသားမွာ ခႏၱီးကေန ဆင္းလာၾကတာ မႏၱေလးကို ည ၉ နာရီေလာက္ ၀င္ၾကေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ခ်ၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ထြက္တာေတာင္ ဆိုင္ မေတြ႕ႏိုင္ဘဲ ေတာ္ေတာ္လိုက္ရွာႏိုင္ၾကလို႔သာ တရုတ္ဆိုင္တဆိုင္ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္၊ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မႏၱေလးညေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ တရုတ္ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကမ်ား သိမ္းပိုက္သြားမလား မသိပါဘူး။ အခုေတာင္သိမ္းပိုက္ေနၿပီလား မသိပါဘူး။

မႏၱေလးဟာ ရန္ကုန္နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ရုတ္တရက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ရြာက်ေနတယ္လို႔ ျမင္မိျပန္ပါတယ္။ ရြာမက်လို႔ ရမလား… မႏၱေလးအျပင္ထြက္တာနဲ႔ တျခား ၿမိဳ႕ရြာေတြကို ေရာက္သြားမယ္ မဟုတ္လားလို႔ေတာ့ ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕လယ္မွာပဲ ေခါင္မိုးေပၚ လူတက္စီးထားတဲ့ ကားေတြ၊ နယ္ၿမိဳ႕ေတြကေန ၿမိဳ႕လယ္ကို ၀င္ထြက္ေနတဲ့ လိုင္းကားေတြ၊ ေမာင္းခ်င္သလို ေမာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ မႏၱေလးဟာ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္အထာေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

မႏၱေလးဟာ ဘီယာဆိုင္ေတြကို ရန္ကုန္က အေအးဆိုင္ေတြလုိ ဖြင့္ေနပါၿပီ။ မႏၱေလးဟာ စီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ လုပ္စားကိုင္စား ပိုေကာင္းလို႔ ေနပါၿပီ။ ေစ်းခ်ဳိဟာ ေစ်း၀ယ္လို႔ ပိုေကာင္းပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ အစားအေသာက္ေတြ စုံတယ္၊ မႏၱေလးကေန ျပန္မယ္ဆို လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ မႏၱေလးဟာ မၾကာမီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ရန္ကုန္ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္သြားႏိုင္တယ္လို႔ တခ်ဳိ႕က မွန္းဆၾကပါတယ္။

ရန္ကုန္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္၊ မႏၱေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနဆဲပါ။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၃ ရက္။ နံနက္ ၁ နာရီ။

Robbie Williams ရဲ႕ The Road to Mandalay သီခ်င္းပါ။ ဒီၿမိဳ႕အေၾကာင္း မဟုတ္ေပမယ့္ ေဟာလီးေဒး အေၾကာင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါ။ 

Read More

မႏၱေလးၿမိဳ႕ အခ်က္အလက္မ်ား

တည္ရွိရာႏုိင္ငံ		ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဒုတိယအႀကီးဆုံးၿမိဳ႕
ၿမိဳ႕တည္ႏွစ္		၁၈၅၇ ခုႏွစ္၊ မင္းတုန္းမင္းတည္သည္။
အက်ယ္အ၀န္း		စတုရန္းကီလိုမီတာ 8736 km2 (22626 sq mile)
လူဦးေရ		၁ သန္း ခန္႔ (၂၀၁၀)
အခ်ိန္ဇုန္		GMT + 6:30
အပူခ်ိန္		15-40 C (၁၅ ကေန ၄၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္)
ဖုန္းကုတ္		(+95) 2, Mobile: (+95) 92, (+95) 96
ဘာသာစကား		ျမန္မာ၊ တရုတ္ မန္ဒရင္း၊ ရွမ္း၊ အိႏိၵယ
ကုိးကြယ္ဘာသာ		ဗုဒၶဘာသာ၊ နတ္၊ အစၥလမ္၊ ခရစ္ယံ
သုံးစြဲေငြ		က်ပ္ (ပွ်မ္းမွ် ၁၀၀၀ က်ပ္ = ၁.၂ ေဒၚလာ)
အင္တာနက္ဒုိမိန္း		.mm
၀က္ဘ္ဆုိက္		mandalaycity.net (Inactive at the moment)
ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္	၂၀၁၁	ဦးဖုန္းေဇာ္ဟန္
လည္ပတ္စရာ		မဟာမုနိဘုရားႀကီး၊ မႏၱေလးေတာင္၊ မႏၱေလးနန္းေတာ္၊ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရား၊ ေဂါ၀ိန္ဆိပ္၊ ေရႊခ်ည္ထိုး၊ အတုမရွိေက်ာင္း
လည္ပတ္စရာ	အနီး၀န္းက်င္	ေတာင္သမံအင္း၊ မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္း၊ အင္း၀၊ ေမၿမိဳ႕၊
ေစ်း၀ယ္စရာ		ေစ်းခ်ိဳ၊ ရတနာပုံေစ်း၊ 78 Shopping Centre၊ Diamond
အထူးပြဲေတာ္မ်ား		သႀကၤန္ပြဲ (ဧၿပီလ)၊ ဘုရားႀကီးပြဲ၊ ကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားပြဲ၊ ေတာင္ၿပဳံးပြဲ (မႏၱေလးအနီး)၊ ရတနာ့ဂူပြဲ (မႏၱေလးအနီး)
ရထားဂိတ္		မႏၱေလးဘူတာႀကီး (လမ္း ၃၀ x ၇၈ လမ္း)
ကားဂိတ္	ၿမိဳ႕တြင္း	ဘတ္စ္ကား၊ ေလးဘီး၊ ဆိုက္ကား
ကားဂိတ္(အေ၀းေျပး)	ရန္ကုန္သို႔	ကၽႊဲဆည္ကန္
	ေမၿမိဳ႕၊ရွမ္းျပည္သို႔	မႏၱေလး ၂၆ လမ္းနဲ႔ ၈၂ လမ္း
	မုံရြာ၊ ေရႊဘိုသို႔	၈၈ လမ္း၊ ၂၂ လမ္း နဲ႔ ၂၆ လမ္းၾကား
	မိုးကုတ္သို႔
ေလွ၊သေဘၤာဆိပ္		ပိုက္က်ဳံး၊ ေဂါ၀ိန္၊
ေလဆိပ္		မႏၱေလးအျပည္ျပည္ဆိုင္္ရာေလဆိပ္ (ၿမိဳ႕တြင္းကေန ၁ နာရီခဲြခန္႔ ကားစီးရ)

ကိုယ္သိလိုတဲ့အခ်က္၊ ကိုယ္သိထားတဲ့အခ်က္ ရွိရင္ ေျပာျပ၊ ျဖည့္စြက္ၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ 

Read More