အထက္ျမန္မာျပည္က ဓာတ္ပုံမ်ား

အထက္ျမန္မာျပည္က ဓာတ္ပုံေတြပါ။ ကေနဒါက ဓာတ္ပုံဆရာတစ္ေယာက္ရုိက္ထားတာ။

သူ႔ရ႕ဲ၀က္ဆုိက္လင့္

Read More

စင္ေခါန္ နယ္စပ္ဂိတ္

အခ်က္အလက္ၾကည့္ရန္

စင္ေခါန္ နယ္စပ္ဂိတ္ဟာ တနသၤာရီျမိဳ ့နယ္နဲ ့ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေေမာ့ေတာင္ျကားလမ္းမွာ ရွိပါတယ္။ စင္ေခါန္ နယ္စပ္ဂိတ္ဟာ ပရာ့ကြ်(ပ္)ခီရီခန္ခရိုင္၊ ပရာ့ကြ်(ပ္)ခီရီခန္ ျမိဳ ့နယ္၊ ခေလာင္း၀မ္းေက်းရြာ အုပ္မွာရိွပါတယ္။ စင္ေခါန္ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ ျမန္မာ ဘက္ျခမ္းက ေမာ့ေတာင္ရြာခံ ေတြလာေရာက္ေရာင္း ခ်တဲ့ ကြ်န္းသစ္ပရိေဘာဂပစၥည္း၊ သစ္ခြပန္းနဲ ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ အျပင္ ျမန္မာအလွကုန္နဲ ့ အထည္ေတြလည္းေရာင္းတာကိုေတြ ့ရတယ္။

ဗန္ေကာက္ျမိဳ ့ကေန ကီလိုမီတာ ၃၅၀ နီးပါးေ၀းပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ ့ဆိုရင္ ၃ နာရီေလာက္ သြားရပါတယ္။ ဗန္ေကာက္ျမိဳ ့ကေန ေတာင္ဘက္ကိုဆင္းသြားရတယ္။ ေဖ့တ္ကေစမ္အေ၀းေျပး လမ္းမျကီး အတိုင္းသြားရျပီး စမြတ္စာေခါန္းခရိုင္၊ စမြတ္စုံ ခရမ္းခရိုင္နဲ ့ေဖ့တ္ဘူရီခရိုင္ေတြ ကိုျဖတ္သြားျပီးေနာက္ ပရာ့ကြ်(ပ္)ခီရီခန္ျမိဳ ့ျပင္ အေ၀းေျပးလမ္း အတိုင္းျဖတ္ သြားျပီးေနာက္ ကီလိုမီတာ ၃၃၂ အေရာက္မွာ ညာဖက္ျခမ္းကိုခ်ဳိးသြားရပါတယ္။ ေဖ့တ္ကေစမ္ အေ၀းေျပးလမ္းမကေန စင္ေခါန္နယ္စပ္ကို ၁၂ ကီလိုသြားရပါတယ္။ အေ၀းေျပးကားနဲ ့ သြားမယ္ဆိုရင္ ဗန္ေကာက္ျမိဳ ့ ေတာင္ပိုင္းကားဂိတ္ျဖစ္တဲ့ စိုင္တိုက္မိုင္ကားဂိတ္မွာ သြားစီးရပါတယ္။

ပရာ့ကြ်(ပ္)ခီရီခန္ ျမိဳ ့ ကားဂိတ္ကိုေရာက္ျပီးေနာက္ စင္ေခါန္နယ္စပ္ကို လိုင္းကားနဲ ့ တဆင့္သြားရပါတယ္။ နယ္စပ္ကိုသြားတဲ့ လိုင္းကားက နံနက္ေစာေစာပိုင္းသာရိွပါတယ္။ ညေနပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ပုဒ္ျပတ္ငွါးသြားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

Read More

စလုံးကုိ သုံးရက္ခရီး

ကမၻာေပၚမွာ အသန္႔ရွင္းဆုံးနုိင္ငံတစ္ခုလုိ႔ ဂုဏ္သတင္းေမႊးတဲ့၊ ႏုိင္ငံေသးသေလာက္ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့၊ ျပီးခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ဒလေဟာသြားခဲ့တဲ့ စင္ကာပူကုိ တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္္။ ျမန္မာျပည္ကေန ေလယဥ္လက္မွတ္ အနည္းဆုံး ေဒၚလာ ၄၀၀ ေလာက္ေပးရပါတယ္။
ပထမဆုံးေတြ႕ရမွာက ခ်န္ဂီးေလဆိပ္။ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္တယ္ဆုိလုိ႔ ေလဆိပ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေလဆိပ္ကုိၾကည့္ေတာ့ တကယ္သပ္ရပ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ့စာရင္ ကြာတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရေပမယ့္ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ေလာက္ေတာ့ မႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စကၤပူက ပုိသပ္ရပ္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆုိက္ေရာက္ အေဆာင္ကေန ေအာက္ထပ္ကုိ တစ္ထပ္ဆင္းေတာ့ ဗီဇာနဲ႔ပတ္စပုိ႔စစ္တဲ့ လ၀ကေရာက္၊ အဲ ဒီမွာ ၾကံဳတုန္းေျပာရရင္ စင္ကာပူဗီဇာက A4 စာရြက္တစ္ရြက္ကုိ ပရင့္ထုတ္ထားတဲ့ စာရြက္တစ္ရြက္ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕နုိင္ငံေတြဆုိရင္ အြန္လုိင္းကေန ေလ်ာက္လုိ့ရတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံလည္းပါတယ္။ ဗီဇာေၾကး အစိမ္း ၆၅ ေဒၚလာ ေပးရတယ္။ တျခားနုိင္ငံေတြကုိ ပတ္စပုိ႔စာရြက္မွာ ကပ္မေပးဘူး။ လ၀ကမွာ ၁၀ မိနစ္ေလာက္တန္းစီျပီး ကိစၥျပီးသြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေအာက္တစ္ထပ္ဆင္းျပီး အိပ္ေတြ၀င္ယူျပီးေနာက္ အျပင္ဘက္မွာ တန္းစီးေစာင့္ေနတဲ့ တကၠစီတစ္စီးေပၚတက္လုိက္ပါတယ္။ စင္ကာပူမွာက တကၠစီေပၚ စတက္တက္ခ်င္း ၃ ေဒၚလာေလာက္ေပးရပါတယ္။ စလုံး ၃ ေဒၚလာဆုိေတာ့ အစိမ္း ၂ ေဒၚလာေလာက္ရွိမွာေပါ့။ ကားအမ်ိဳးအစားနွစ္မ်ိဳးရွိတယ္လုိ႔ လာၾကိဳတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ နည္းနည္းေကာင္းတဲ့ကား မာစီဒီးလုိ ကားလုိင္းမ်ိဳးက စတက္တက္ခ်င္းမွာ နည္းနည္းပုိေပးရတယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကၤပူမွာက လူအမ်ားသုံး ဘတ္စ္ကား၊ MRT ေျမေအာက္ရထားေတြနဲ႔ အဆင္ေျပျပီး ေစ်းႏွုန္းလည္းပုိသက္သာေတာ့ အမ်ားသုံးယဥ္ေတြကုိပဲ အသုံးျပဳၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ေလဆိပ္ကေန စီးတီးေဟာလ္ ျမိဳ႕ထဲကုိ ရထားနဲ့လာရင္ ၁ ေဒၚလာခြဲေလာက္ပဲ ေပးရေပမယ့္ ကားနဲ႔ဆုိရင္ ေဒၚလာ ၂၀ ေလာက္ေပးရပါတယ္။

ျမိဳ႕ထဲမေရာက္ခင္ လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ျမင္ရတာ ကေတာ့ စာအုပ္ထဲကေျပာတဲ့အတုိင္း လမ္းေတြ၊ ျမင္ကြင္းေတြဟာ သန္႔ရွင္း သပ္ရပ္ေနပါတယ္။ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ကားစီးေတာ့ ျမန္မာဆုိင္ေတြအမ်ားဆုံးရွိတဲ့ ပင္နီဆူးလား ပလာဇာေရွ႕ကုိ ေရာက္တာေပါ့။ ျမန္မာဆုိင္ေတြနဲ့ နီးနီးနားနားဟုိတယ္တစ္ခုမွာ တည္းခ်င္တာေၾကာင့္ အဲဒီပလာဇာေရွ႕က Penisula Exelsior Hotel မွာတည္းဖုိ႔ အြန္လုိင္းကေန အခန္းယူထားခဲ့တာေလ။ တစ္ညကုိ စလုံးေဒၚလာ ၁၅၀ ေပးရပါတယ္။ ဒီေစ်းႏႈန္းက ဒီျမိဳ႕ထဲ၀န္းက်င္းမွာ အနည္းဆုံးထဲမွာ ပါမယ္ထင္တယ္။ စလုံးမွာ ဟုိတယ္ခေစ်းႀကီးတယ္။ (ေနာက္ေစ်းႀကီးတာေတြ လာအုံးမယ္။)
အထပ္ ငါးထပ္ေျခာက္ထပ္ေလာက္ ရွိတဲ့ ပင္နီဆူးလာထဲကုိ ေရာက္ေတာ့ တကယ့္ ျမန္မာျပည္က ယုဇနပလာဇာတုိ႔၊ ဒဂုံစင္တာတုိ႔ ေရာက္သြားတဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ျမန္မာထမင္းဟင္း၊ လက္ဘက္ရည္၊ အသုံးအေဆာင္၊ အ၀တ္အစား၊ ကြမ္းယာကအစ အကုန္ရွိတယ္။ လူေတြကလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြဆုိေတာ့ ျပြတ္ခဲေနတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုံဖုိ႔၊ ျမန္မာစာေလးေတြ စားေသာက္ဖုိ႔၊ (ေယာက်ၤားေလးေတြကေတာ့ မ်က္ေစ့အစာေၾကြးဖုိ႔လည္း ပါမယ္ထင္တယ္) ျမန္မာေတြ လာၾကတယ္။
ပလာဇာထဲက ထြက္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ကုိ သတိရမိတာကေတာ့ လမ္းမေဘး ေျမာင္းေဘာင္ေပၚက ကြမ္းတံေတြးေတြပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သန္႔ရွင္းတဲ့ ႏုိင္ငံလုိ႔ ေျပာပါေစ။ ေရႊေတြနဲ့ ေတြ႕လုိ႔ကေတာ့ အဲဒီလုိပဲ ျဖစ္သြားမယ္ ထင္ပါတယ္။
စကၤပူမွာ သုံးရက္လည္ဖုိ့ သြားမယ့္ေနရာေတြကုိ ဒီလုိ ခြဲလုိက္တယ္။

ပထမေန႔

ပင္နီဆူးလားပလာဇာ (ျမန္မာကုန္တုိက္)
Esplanade ျပဇာတ္ရုံ
Merlion (မာလီယြန္ဆုိတာ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ ေတြ႕ေတြ႕ေနတဲ့ ျခေသၤ့တစ္ပုိင္းနဲ့ငါးတစ္ပုိင္းရုပ္)
Asian Civilisation Museum အာရွယဥ္ေက်းမွုျပတုိက္
စင္ကာပူျမစ္တစ္ေလ်ာက္
- - -
ဒုတိယေန႔ေအာခ်ပ္လမ္းတစ္ေလ်ာက္ ေလ်ာ့ပင္း၊ VivoCity
စန္တုိဆာကၽြန္းဥယ်ာဥ္ (ေရေအာက္ငါးျပတုိက္၊ လင္းပုိင္ျပပြဲ၊ Song of the Sea ညပုိင္း)

တတိယေန႔
အီလက္ထေရာနစ္ေလ်ာ့ပင္း, Funan, Sim Lim Square
တရုတ္ပန္းျခံ၊ သစ္ခြပန္းျခံNight Safari ညပုိင္း တိရစၦာန္ရုံ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖင့္ ညရွုခင္းမ်ားလည္ပတ္

စင္ကာပူမွာက သုံးရက္ေလာက္ ဆက္တုိက္လည္ရင္ လည္စရာကုန္သေလာက္ျဖစ္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။ ပထမေန႔ေလ်ာက္လည္ရတဲ့ စင္ကာပူျမိဳ႕လယ္ေနရာကေတာ့ စင္ကာပူရ႕ဲ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈ၊ ေခတ္မီတုိက္တာအေဆာက္အအုံေတြရဲ႕ ခန္းနားမႈေတြနဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ စကၤပူျမစ္ကလည္း ျမစ္ဆုိတာထက္ အုတ္ေဘာင္ေတြနဲ႔ သန္႔ရွင္းလွပတဲ့ ေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုလုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ ျမိဳ႕လယ္ေကာင္မွာ တစ္ေနရာနဲ့တစ္ေနရာ ေျခလ်င္ေလ်ာက္လည္လုိ႔ရပါတယ္။ ေျခေထာက္ေတာ့ နည္းနည္းေညာင္းတာေပါ့။ ျမန္မာေတြကေတာ့ ေနရာအမ်ားအျပားမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာစကားေျပာသံေတြ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ သြားရင္းလာရင္း ၾကားေနရပါတယ္။

စန္တုိဆာကၽြန္းကေတာ့ မျဖစ္မေနသြားရမယ့္ေနရာပါ။ ျမိဳ႕လယ္ကေန မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေျမေအာက္၊ ေျမေပၚရထား နွစ္ဆင့္စီးရင္ ေရာက္ပါတယ္။ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဆိပ္ကမ္းေဘးကေန ျဖတ္သြားေတာ့ ကြန္တိန္နာေတြ၊ ကရိန္းေတြကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္းထဲမွာရွိတဲ့ ေရေအာက္ကမၻာငါးျပတုိက္ကေတာ့ မေရာက္ဘူးေသးရင္ သြားၾကည့္သင့္ပါတယ္။ စေကာေလာက္္ရွိတဲ့ ငါးလိပ္ေက်ာက္ႀကီးေတြကုိ ကုိင္ရဲရင္ ေရထဲလက္ႏုိက္ျပီး ကုိင္ၾကည့္လုိ႔ရသလုိ ငါးမန္းေတြ၊ အမည္မသိတဲ့ ငါးေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေနာက္ျပီး လင္းပုိင္ျပပြဲလည္းရွိပါတယ္။ လင္းပုိင္းေတြ ေလထဲပ်ံတက္တာ၊ ႀကိဳးကြင္းခုန္တာ၊ ေဘာလုံးကစားတာေတြ ျပပါတယ္။ လင္းပုိင္နဲ႔ ဓာတ္ပုံတြဲရုိက္လုိ႔လည္း ရပါတယ္။ ပုိက္ဆံေတာ့ ေပးရတယ္။ သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာေတာ့ လူေတြ ေဘာလီေဘာပုတ္တဲ့သူေတြ ကစားေနၾကသူေတြရွိသလုိ တခ်ိဳ႕လည္း ကမ္းစပ္မွာ ေရခ်ိဳးေနၾကတယ္။ (ဒီကမ္းစပ္က ခပ္ေသးေသးပါ။ ဒါက အေနာက္ဘက္ကမ္း West Coast ထဲမွာ ရွိပါတယ္။ စကၤပူကလူေတြ ေအးေအးေဆးေဆးကမ္းစပ္ထုိင္ခ်င္ရင္ ေလဆိပ္နားက East Coast ကုိ သြားၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္)။ ႀကိဳးတံတားေလးတစ္ခုကုိ ျဖတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ကၽြန္းကမူေသးေသးေလးေပၚေရာက္ေတာ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ သေဘၤာေတြ ေက်ာက္ခ်ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ညပုိင္းမွာ ၾကည့္ရတဲ့ ပင္လယ္ရ႕ဲသီခ်င္းသံ (Song of the Sea)ကေတာ့ ေရပန္းေတြေပၚကုိ ဆလုိက္ေတြထုိးျပီး ေရပန္းကုိ ပိတ္ကားသ႑န္လုပ္ျပီး ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဖာ္လုပ္တဲ့ျပကြက္ေတြပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ေအာခ်ပ္လမ္းတုိ႔ ၊ ဘူးကစ္စ္ တုိ႔၊ ေနာက္ ပင္နီဆူလားေရွာ့ပင္းကြန္ပလက္စ္၊ Funan အီလက္ထေရာနစ္ဆုိင္တုိ့ကုိ ေရာက္ပါတယ္။ ေလ်ာက္ၾကည့္ရင္း ေစ်း၀ယ္ခ်င္ရင္ ၀ယ္ရေအာင္လုိ႔။ ပစၥည္းေတြက ေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူဆရသလုိ ေစ်းေတြကလည္း မခ်ိဳပါဘူး။ Night Safari ကလည္း မေရာက္ဘူးရင္ သြားၾကည့္လုိ႔ ေကာင္းေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခားျပကြက္ေတြ၊ ျမင္ကြင္းေတြ မေတြ႔ရပါဘူး။ ညဘက္မွာ တိရစၦန္ရုံကုိ ေတြ႔ရတာပါပဲ။ သစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္အုံ႔မႈိင္းမႈိင္းေတြေအာက္မွာ မီးအလင္းအေမွာင္ေတြေတာ့ ခ်ိန္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သုံးရက္ခရီးကေတာ့ အမ်ားႀကီးလည္ရလုိ႔ တန္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပါ။

စလုံးဓာတ္ပုံမ်ားၾကည့္လုိလ်င္

စလုံးအခ်က္အလက္မ်ား

ျမန္မာနဲ႔ ကမၻာ့အရပ္ရပ္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြတုိ႔အေနနဲ႔လည္း ေရာက္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြရွိရင္ သိခ်င္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ ေပးပုိ႔ေစလုိပါတယ္။

Read More

ပဲရစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ပုံရိပ္မ်ား

အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္

Read More

fort wayne testing

စရာ

Read More

dubai testing

စရာ

Read More

penang testing

စရာ

Read More

ခ်င္းမိုင္ျမိဳ ့အခ်က္အလက္မ်ား

တည္ရွိရာႏုိင္ငံ		ထုိင္းႏုိင္ငံ ေျမာက္ပိုင္း၊ ဒုတိယျမိဳ ့ေတာ္၊ ခရိုင္ျမိဳ ့ ျဖစ္တယ္။ ၂၅ ျမိဳ ့နယ္ရိွတယ္။
စတင္တည္ခဲ့တဲ့ႏွစ္		၁၂၉၆ ခုႏွစ္မွာ သီးျခားႏိုင္ငံအျဖစ္ မန္းရိုင္း ေစာ္ဘြားမင္းက စတင္တည္ေထာင္တယ္။
အက်ယ္အ၀န္း		၂၀၁၀၇ စတုရန္းကီလိုမီတာ
လူဦးေရ		၁ ဒသမ ၆၇ သန္းေက်ာ္
ဖုန္းကုတ္		ခ်င္းမိုင္အ၀င္ +66-053 (landline) +66-8 (mobile) ထိုင္းမွ အျခားႏိုင္ငံသို ့ 009+ , 001+
ဘာသာစကား		ေျမာက္ပိုင္း ရွမ္းစကား
ကုိးကြယ္ဘာသာ		ဗုဒၶဘာသာ
လည္စရာပတ္စရာမ်ား
		ခ်င္းမိုင္ ျမိဳ ့ရိုးခ်ဳံးပတ္ပတ္လည္၊ အင္းထႏြန္းေတာင္ေပၚဘုရား၊ ဗန္နာ၀က္၀ံ တိရိစ ၦာန္ရံု၊
(ေစ်း၀ယ္စရာ)		ႏိုက္ဘဇားေစ်း၊
ကားဂိတ္	ဗန္ေကာက္မွ ခ်င္းမိုင္းအသြား	ေမာ္ခ်စ္ကားဂိတ္မွာ စီးရပါတယ္။ ဖုန္းနံပတ္ 02-9362841- 48 / 02-9362852-66 လိုင္းခဲြ 442, 311
	ခရီးအကြာအေ၀း	၇၁၃ ကီလိုမီတာ။
	ၾကာျမင့္ခ်ိန္	၉ နာရီ မွ ၁၀ နာရီ အထိၾကာျမင့္တယ္။
	ကားခႏွင့္ ဗန္ေကာက္မွစထြက္ခ်ိန္	ဗီြအိုင္ပီ ဘတ္စ္ကား ၈၀၆ ဘတ္ နံနက္ ၉ နာရီ ည ၈ နာရီ (၁၁.၂.၂၀၁၀ အခ်က္အလက္)
		ေလေအးစက(၁) ၅၁၈ ဘတ္ ည ၉ နာရီ ၄၅ မိနစ္ (၁၁.၂.၂၀၁၀ အခ်က္အလက္)

Read More

ကြာလာလမ္ပူ

စရာ

Read More

ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ နဲ႔ ေဆးရုံ (ေက်ာ္ေက်ာ္ - မိုးမခ ခရီးသြားေဆာင္းပါး)

ႏို၀င္ဘာ ၉ ၊ ၂၀၀၉

ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ေအာက္တိုဘာနဲ႔ ႏို၀င္ဘာအတြင္း ၃ ပတ္ခရီးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးစဥ္အတြင္းႀကံဳရာျမင္ရာ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႔ရယ္ ေနာက္ၿပီး ဘန္ေကာက္ကို အလည္သြားရင္ အသံုး၀င္မယ္လို႔ထင္တဲ့ အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႔ကို ေ၀မွ်ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးလိုက္တာပါ။

မွတ္စု(၁)

ခရီးစဥ္အသြားအျပန္တခုလံုးကို China Airlines နဲ႔ သြားခဲ့ပါတယ္။ ခ်ိဳင္းနားအဲယားရဲ႕ လက္မွတ္က အျခားလိုင္းထက္ သက္သာပါတယ္။ ေအးဂ်င့္ေတြကေနတဆင့္ ၀ယ္စရာမလိုပါဘူး၊ www.china-airlines.com ကေန တုိက္ရိုက္လြယ္ကူစြာ မွာယူလို႔ရပါတယ္။ အေမရိကန္ ဆန္ဖရန္စစ္စကို ေဘးဧရိယာအတြင္း ေနထိုင္သူမ်ား ေလဆိပ္အသြားအျပန္ အခက္အခဲရွိသူေတြအတြက္ east bay shuttle ဗင္ကားကုမၸဏီရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈဟာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အျခားသူမ်ားနဲ႔မေရာပဲ သီးသန္႔ႀကိဳပို႔တယ္၊ ကားေတြကသန္႔တယ္၊ ဒရိုင္ဘာေတြလည္း ဆက္ဆံေရး အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ႀကိဳပို႔ကားကို မွာဖို႔အတြက္ eastbayshuttle.net မွာ ဘြတ္ကင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဘန္ေကာက္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ သု၀ဏၰဘံုမိေလဆိပ္(Suvarnabhumi Airport) ကို ေရာက္တဲ့အခါ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာျဖတ္၊ အထုတ္အပိုးေတြေရြးၿပီးရင္ Arrival Exit ကိုရွာၿပီး အျပင္ကိုထြက္ပါ။ ေလဆိပ္အတြင္းမွာ အခမဲ့ယူႏိုင္တဲ့ ဘန္ေကာက္ေျမပံုတခုကို ယူထားလိုက္ပါ။ ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္း၊ Public Taxi ဆိုင္းဘုတ္ကိုရွာၿပီး အျပင္ကိုထြက္သြားလိုက္ရင္ အ၀ါနဲ႔အစိမ္းေရာင္ပါ တက္စီကားေတြ စီတန္းထားတဲ့ေနရာကို ေတြ႔ရပါမယ္။ ေကာင္တာမွာ မိမိသြားလိုတဲ့ေနရာကိုေျပာျပရင္ ေစ်းႏံႈးသိရပါမယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တည္းခိုတဲ့ စူကြန္ဗစ္အရပ္(Sukhumvit)ဆိုရင္ ဟိုင္းေ၀းဂိတ္ေၾကးအပါအ၀င္ ထိုင္းဘတ္ေငြ ၄၀၀ (ခရီးသည္နဲ႔ပစၥည္းမ်ားရင္ ၅၀၀) ဟာ ပံုမွန္ေစ်းႏံႈးျဖစ္ပါတယ္။ ဒရိုင္ဘာေတြက ဟိုင္းေ၀းဂိတ္ေၾကး ၂ ခု အတြက္ (၄၅ + ၂၅) ဘတ္ ၇၀ ေပးရပါတယ္။

ေလဆိပ္ကေနၿမိဳ႔တြင္းကိုသြားဖို႔ ပိုၿပီးအကုန္အက်သက္သာတဲ့ အျခားနည္း၂ခုကေတာ့ ဘတ္စ္ကားလုိင္းနဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အထုတ္အပိုးနည္းနည္းနဲ႔ စံုတဲြ သို႔မဟုတ္ တေယာက္တည္းသမားအတြက္ ပိုသင့္ေတာ္ပါတယ္။ မိမိသြားလိုတဲ့ ေနရာေပၚမူတည္ၿပီး Airport Express Bus AE01,02,03,04 ေလးလိုင္းရွိပါတယ္၊ လူတေယာက္ကို ဘတ္ ၁၅၀ ေပးရပါတယ္။

အသက္သာဆံုးကေတာ့ ရိုးရိုးဘတ္စ္ကားလိုင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ ဆင့္စီးရပါတယ္။ public taxi စီးရမဲ့ေနရာရဲ႕ ညာဖက္ကိုဆက္ေလွ်ာက္သြားပါ၊ အဆံုးနားမွာ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ေလးနဲ႔ ထိုင္ခံုတန္းေလးေတြ႔ရပါမယ္၊ အဲဒီမွာ ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ရပါမယ္။ Airport shuttle/bus ဆိုတဲ့ကား မွတ္တိုင္မွာလာရပ္ရင္ တက္စီးသြားပါ၊ အဲဒီဘတ္စ္က အခမဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ကေန ထြက္ခြာၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ bus terminal (ဘတ္စ္ကားဂိတ္၀င္းအႀကီးႀကီး) မွာ ရပ္တယ္၊ အဲဒီမွာဆင္းၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးတခုမွာ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ လမ္းနာမည္ကိုရွာၿပီး သက္ဆိုင္တဲ့ ဘတ္စ္ကားနံပတ္မွာ သြားစီးရပါတယ္။ က်ေနာ္တည္းတဲ့ စူကြန္ဗစ္လမ္းကို ၃၄ ဘတ္ပဲ ေပးရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္အၾကာႀကီး(၁ နာရီခဲြေလာက္) စီးရပါတယ္။

ဘန္ေကာက္မွာ အေမက က်န္းမာေရးစစ္ေဆးဖို႔လည္း ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ သူသြားေနက် ဘန္ရမ္ဂရတ္ေဆးရံု(Bumrungrad International Hospital) ကိုလည္း က်ေနာ္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေဆးရံုရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားမႈ ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းမႈကိုေတာ့ အထူးမေရးေတာ့ပါဘူး။ bumrungrad.com မွာ သြားၿပီးေလ့လာလို႔ရပါတယ္။ ေဆးရံုက Sukhumvit soi 1 စူကြန္ဗစ္လမ္းမႀကီး လမ္းသြယ္ (၁)နဲ႔(၃) ၾကားမွာ တည္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လမ္းသြယ္(၁)က တိုက္ခန္းတခုမွာေနပါတယ္။ ေဆးရံုက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာဆိုေတာ့ အေမေဆးစစ္ဖို႔အတြက္သာမက အစာစားဖို႔ အင္တာနက္သံုးဖို႔အတြက္ မၾကာခဏ ေဆးရံုကိုေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။

ေဆးရံုမွာ ေဆးလာကုၾကတဲ့ ႏိုင္ငံတကာကလူနာေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္ကလူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ေဆးရံုအနားတ၀ိုက္ တည္းခိုခန္းမွာ စားေသာက္ဆိုင္တန္းမွာ ေဆးရံုထဲမွာ ေန႔စဥ္လိုလို ျမန္မာဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဆံုတတ္ပါတယ္။ ေဆးရံုထဲက စားေသာက္ဆုိင္ေတြထဲမွာလည္း ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမား စုစုေပါင္း ၁၅ ဦးခန္႔ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဒါတင္မကပါဘူး ဘန္ရမ္ဂရတ္ေဆးရံုမွာ ျမန္မာစကားျပန္ရွိတယ္၊ ေငြလဲလွယ္ေပးတဲ့ ျမန္မာရွိတယ္၊ ျမန္မာသူနာျပဳေတြလည္း ရွိပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ကေန ေဆးလာကုၾကတဲ့ လူနာေတြ အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ေဆးရံုအနားမွာ တည္းခိုခန္းေတြ၊ apartment (ဟိုမွာ ကြန္ဒံု condominium လို႔ေခၚတယ္) ေတြ၊ တုိက္ခန္းဌားစားတဲ့ ျမန္မာကိုယ္စားေတြ ရွိၾကပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း အိပ္ခန္း၁ခု နဲ႔ အိပ္ခန္း၂ခုပါ တိုက္ခန္းဌားခဟာ တရက္ကို ဘတ္ ၉၉၀ နဲ႔ ဘတ္ ၁၅၀၀ အတြင္းရွိပါတယ္။ (ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေငြလဲွႏံႈးကေတာ့ ၁ ေဒၚလာ = ၃၃ ဘတ္ ခန္႔ ရွိပါတယ္)

စူကြန္ဗစ္အရပ္မွာ ေနထိုင္သူမ်ားအတြက္ ေငြလဲလွယ္ဖို႔ super rich money exchange ဆိုင္မွာလဲရင္ အျခားေနရာေတြထက္ နဲနဲပိုရပါတယ္။ တလမ္းထဲမွာ Super Rich ဆိုင္ခဲြေတြ ၄ ခုေလာက္ရွိၿပီး ေစ်းႏံႈးေတြအတူတူ ျဖစ္ပါတယ္။ လိပ္စာကေတာ့ 67-69 Rachadamri Rd ျဖစ္ၿပီး Big C စတိုး နဲ႔ Central World Plaza နဲ႔ နီးပါတယ္။ အေရးေပၚလဲလွယ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ နီးစပ္ရာဘဏ္တခုခုမွာ လဲႏိုင္ၿပီး ၀.၃၀ ခန္္႔သာကြာျခားပါတယ္။

ဘန္ေကာက္မွာ အစားအေသာက္ေတြက ေပါမ်ားပါတယ္။ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာ ေခါက္ဆဲြတပြဲ ၂၅ ဘတ္၊ အုန္းသီးတလံုး ၂၀ ဘတ္၊ သေဘၤာသီးေထာင္း ၄၀ ဘတ္၊ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ ၄၀ ဘတ္၊ ထိုင္းအခ်ဳိပြဲ(သရက္သီးနဲ႔ ေကာက္ညွင္းထမင္း ႏို႔ဆမ္း) ၄၀ ဘတ္။ ေဆးရံုထဲကဆိုင္ေတြမွာေတာ့ ေစ်းအနည္းငယ္ပိုေပးရပါတယ္။ ေခါက္ဆဲြ၊ ၾကက္ဆီထမင္း၊ ကီးမားပလာတာ၊ ဆန္ျပဳတ္ ေတြက ၅၀ - ၉၀ ဘတ္အတြင္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲယားကြန္းအခန္းနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေတာ့ စားေသာက္ရပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရွ့ေတာင္အာရွမွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ လည္ပတ္လို႔လည္းေကာင္း အကုန္အက်လည္း သက္သာတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ခရီးသြားမွတ္စုကို ဆက္လက္ေရးသား သြားပါမယ္။

၁။ Bumrungrad Hospital - 33 Sukhumvit Soi 3, Bangkok 10110 (bumrungrad.com)
ျမန္မာျပည္ေအးဂ်င့္ - လွေကခိုင္၊ ခင္သႏၱာ Summit Parkview Hotel, Yangon, phone – (951) 723999 ext. 238
၂။ ေဆးရံုျမန္မာစကားျပန္ - ေဒၚျမျမ၀င္း(Tammy), phone - 0818014496
၃။ ေဆးရံုအနား အခန္းဌားရန္ - ေဒၚအားရင္(Ah Yin), phone - 0800493175
၄။ အလည္အပတ္အတြက္ ကားဌားရန္ - ကို၀င္းလြင္, phone – 0863022672
၅။ ေလယာဥ္လက္မွတ္စံုစမ္းဖို႔ - www.china-airlines.com

Read More

ဘန္ေကာက္ခရီး (ေက်ာ္ေက်ာ္ - မိုးမခ ခရီးသြားေဆာင္းပါး)

ဘန္ေကာက္ခရီး

ေက်ာ္ေက်ာ္

ႏိုု၀င္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၀၉

ဘန္ေကာက္မွာ စိတ္ညစ္စရာတခုေကာင္းတာက ကားလမ္းေတြပိတ္ဆို႔မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုက ကေလးေတြနဲ႔ စုစုေပါင္း ၇ ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘယ္သြားသြား ဘစ္ကားစီးဖို႔က အဆင္မေျပဘူး။ တက္စီကိုပဲ အားကိုးရတယ္၊ တက္စီေပၚတက္လိုက္ရင္ပဲ မီတာက ဘတ္ ၃၃ နဲ႔ စ ပါတယ္။ အနီးအနား(Skytrain ၃ ဘူတာေလာက္ အကြာအေ၀း) ကို တက္စီခ ဘတ္ ၆၀ - ၇၀ ခန္႔ ကုန္က်ပါတယ္။

စူကြန္ဗစ္(Sukumvit) လမ္းမတေလွ်ာက္ ကားအၿမဲလိုလို ပိတ္ဆို႔တတ္ပါတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာမဲ့ခရီးဟာ နာရီ၀က္ၾကာတတ္တယ္။ တက္စီကားသမားေတြကလည္း လမ္းပိတ္တတ္တဲ့ေနရာဆို သိပ္မလိုက္ခ်င္ၾကဘူး။ အဲဒီလိုေနရာေတြ သြားတယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔က မီတာကိုမသံုးေတာ့ပဲ ေစ်းပိုေခၚၾကတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း ေစ်းဆစ္ရတာေပါ့။

အမွန္ကေတာ့ Skytrain(BTS) ရထားနဲ႔ ေျမပံုၾကည့္ၿပီး အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကုန္ေငြကုန္ ပိုသက္သာပါတယ္။ စူကြန္ဗစ္နားက Pleon Chit ဘူတာကေန ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြမ်ားတဲ့ Siam ဘူတာထိကို ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာၿပီး ဘတ္ ၂၀ ပဲက်ပါတယ္။ အဲဒီအကြာအေ၀းကိုပဲ တက္စီနဲ႔သြားရင္ ကားၾကပ္တဲ့အခါ နာရီ၀က္ေလာက္ စီးရပါတယ္။

တိုးရစ္ေတြက Tok Tok လို႔ေခၚတဲ့ သံုးဘီးကားကို စီးရတာ သေဘာက်တယ္။ တုတ္တုတ္က ကိုယ္ထည္ေသးေတာ့ ဟိုၾကားတုိး ဒီၾကားေကြ႔နဲ႔ တက္စီထက္ေတာ့ ခရီးပိုတြင္တယ္။ ေန႔ခင္းပိုင္းက ပူေတာ့ ညပိုင္းစီးတာက ပုိေကာင္းပါတယ္။ တေယာက္တည္းဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရင္ ပိုျမန္ပါတယ္။ လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပိတ္ပိတ္ မတုန္မလႈပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကားေတြၾကားထဲ ဆိုင္ကယ္သမားေတြက ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္ေမာင္းၿပီး ထိပ္ဆံုးကပဲ ေျပးေနၾကတယ္ေလ။
က်ေနာ့္ရဲ႕အႀကိဳက္ ခရီးသြားနည္းတခုကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္စီးတာပါ။ က်ေနာ္တည္းတဲ့ စူကြန္ဗစ္လမ္းသြယ္ ၁ ရဲ႕ အဆံုးမွာ ေခ်ာင္းကေလးတခုရွိပါတယ္။ အဲဒီေခ်ာင္းထဲမွာ ခရီးသည္တင္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေတြ အထက္ေအာက္ ေျပးဆဲြပါတယ္။ လမ္းသြယ္ ၁ က သေဘၤာမွတ္တိုင္က Nana လို႔ေခၚတယ္။ အဲဒီကေန က်ေနာ္တို႔ အၿမဲ ေစ်း၀ယ္သြားေနက် Big C market ကို ေမာ္ေတာ္ခ ဘတ္ ၁၀ ပဲက်ပါတယ္။

ဘန္ေကာက္မွာ အစားအေသာက္အတြက္ကေတာ့ ပူစရာမလိုပါဘူး၊ ေနရာတိုင္းမွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အလြယ္တကူ ရွာေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ စူကြန္ဗစ္လမ္းအထက္ပိုင္း(လမ္းသြယ္ ၁ မွ ၁၉) အနားမွာ ေနရင္ေတာ့ စူကြန္ဗစ္လမ္းမႀကီးထိပ္နဲ႔ soi 1 (လမ္းသြယ္ ၁) အနားမွာ ညဖက္မွ ဖြင့္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တန္းတခု ရွိပါတယ္။ ဆိုင္ ၅ ဆိုင္ေလာက္ရွိတယ္၊ အတြင္းဆံုးဖက္က ဆိုင္က အစားအစာေတြ ပိုေကာင္းပါတယ္။

လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာ မစားခ်င္ဘူး၊ ေစ်းလည္းသက္သာမယ္ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔လည္း စားခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ Big C နဲ႔ MBK ေရွာ့ပင္းစင္တာကို မွတ္ထားပါ။ ဘိစီစင္တာရဲ႕ ေလးထပ္ေပၚနဲ႔ အမ္ဘီေကစင္တာရဲ႕ ေျခာက္ထပ္ေပၚမွာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ိဳးစံု ရွိပါတယ္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ က်ေနာ္သေဘာက်တာ တခုက ဆဲလ္ဖုန္းကို လြယ္ကူစြာ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ၀ယ္ယူသံုးစြဲႏိုင္တာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆို ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြပါ ဆဲလ္ဖုန္းတလံုး ေကာက္၀ယ္လို႔ ရပါတယ္။ အေမရိကန္မွာလို စာခ်ဳပ္မလို၊ plan ေရြးစရာမလို၊ ခရက္ဒစ္သမိုင္း စစ္စရာမလိုပါဘူး။ ထိုင္းမွာေတာ့ ဘတ္ ၁၀၀၀ (ေဒၚလာ ၃၀) နဲ႔ ဆဲလ္ဖုန္းတလံုး ဆင္းကဒ္အပါ ေရာ့အင့္ေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္ရံုပါပဲ။ လိုသေလာက္မိနစ္ ထပ္ျဖည့္ဖို႔ 7 Eleven ဆိုင္ေတြမွာ ဖုန္းကဒ္ကို လြယ္ကူစြာ ၀ယ္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ဆဲလ္ဖုန္းဆိုင္ အေျမာက္အမ်ားကို တေနရာတည္းမွာ စိတ္ႀကိဳက္ေရြး၀ယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ MBK ေရွာ့ပင္းစင္တာရဲ႕ ၃ ထပ္မွာ ရွိပါတယ္။

ေရွာ့ပင္းပတ္ပို႔သက္သက္ဆိုရင္ေတာ့ Sky Train(BTS) နဲ႔ Siam ဘူတာမွာဆင္းလိုက္ရင္ Siam Center, Siam Paragon, Central World, MBK center, Platinum, Big C စတဲ့ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြ အနီးတ၀ိုက္မွာ ရွိပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆို ဘန္ေကာက္မွာ စားဖို႔၊ သြားဖို႔၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္ဖို႔ လံုေလာက္သြားပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဘန္ေကာက္ေရာက္ခဲ့ရင္ နမ္ေဒါက္မိုင္(Nam Dok Mai) အမ်ိဳးအစား သရက္သီးကို ရွာစားၾကည့္ဖို႔ မေမ့လိုက္နဲ႔၊ အရသာသိပ္ေကာင္း သိပ္ခ်ိဳပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေကာက္ညွင္းအုန္းႏို႔ဆမ္းနဲ႔ သရက္သီး ကို မစားျဖစ္ခဲ့ရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ဖူးတယ္လို႔ မဆိုႏုိင္ပါဘူး။

Read More

ပတၱရားကမ္းေျခ (ေက်ာ္ေက်ာ္ - မိုးမခ ခရီးသြားေဆာင္းပါး)

ပတၱရားကမ္းေျခ (Pattaya beach)

ေက်ာ္ေက်ာ္

ႏုိဝင္ဘာ ၂၄၊ ၂ဝဝ၉

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ျမဘုရားနန္းေတာ္၊ ေခ်ာင္ဘုရားျမစ္၊ ေရွာ့ပင္းစင္တာမ်ား၊ စူကြန္ဗစ္ ၄ လမ္းက Nana Plaza၊ ပတ္ဖုန္းလမ္း(Patpong)၊ တရုတ္တန္း၊ စေန တနဂၤေႏြေန႔မွာသာဖြင့္တဲ့ Chatuchak ေစ်း၊ ဘုိေဘးလက္ကားေစ်း (Bo Bae market)၊ ေလးမ်က္ႏွာဘုရား (Erawan Shrine)၊ ေရေပၚေစ်း စတာေတြ ေရာက္ဖူးၿပီးရင္ ေတာ္ေတာ္စံုပါၿပီ။ ဘန္ေကာက္အနီးအနား တေနရာရာ သြားခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ပတၱရား ပင္လယ္ကမ္းေျခ (Pattaya) ကို ေရြးခဲ့ပါတယ္။

Mo Chit ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ၿမိဳ႔အမ်ားအျပားကို ေျပးတဲ့ လိုင္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပတၱရားၿမိဳ႕ကို ေရာက္တဲ့ ဘတ္စ္ကားလိုင္းလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆး သြားခ်င္ရင္၊ ကေလးေတြ မိသားစုနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကားတစီး ငွားၿပီးသြားတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တြင္းဆိုရင္ တရက္ကားငွားခ (ဆီဖိုးအပါအ၀င္) ဘတ္ ၁၅၀၀ နဲ႔ ပတၱရားၿမိဳ႕ကို ဘတ္ ၃၀၀၀ ေတာင္းပါတယ္။ ျမန္မာမိသားစုေတြအတြက္ စီးလံုး ကားငွားတာကို စီစဥ္ေပးတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသား ကို၀င္းလြင္(phone – 0863022672) နဲ႔ သိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔အဖဲြ႔ ေလးငါးေယာက္နဲ႔ ကားအငွားလိုက္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈကို လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သြားခ်င္တဲ့ရက္မွာ ကို၀င္းလြင္ မအားဘူးျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြေနာက္တဦးနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးခဲ့တယ္။ Tim လို႔ေခၚတဲ့ ထုိင္းလူမ်ိဳးတဦးရဲ႕ ဗင္ကားနဲ႔ ပတၱရားကို သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနရာေဒသ ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။

ဘန္ေကာက္ကေန ၃ နာရီေလာက္ေမာင္းရတဲ့ ပတၱရားၿမိဳ႕ကို မေရာက္ခင္စပ္ၾကားမွာ က်ား၊ ဆင္၊ မိေခ်ာင္းျပပဲြေတြရွိတဲ့ Sriracha Tiger Zoo ရွိပါတယ္။ မေရာက္ဘူးရင္ေတာ့ ခေလးေတြ လူႀကီးေတြအတြက္ပါ ႏွစ္သက္မယ့္ ေနရာေလးျဖစ္ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ က်ား၊ မိေခ်ာင္း အေရအတြက္ မ်ားစြာ ရွိၿပီး ျပပဲြေတြက ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။

Tiger Zoo ကေန ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ေမာင္းရင္ေတာ့ ပတၱရားၿမိဳ႔ကို ေရာက္ပါၿပီ။ ေဟာ္တယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ပင္လယ္ကမ္းေျခကို ေရာက္ႏိုင္တဲ့ အကြာအေ၀းမွာ ရွိၾကပါတယ္။ ညေနခင္း ၃ ၄ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ ပလက္ေဖာင္းေဘး ေစ်းဆိုင္တန္းေတြ စတင္ေရာင္းခ်ေနပါၿပီ။ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာလည္း ေရာင္စံုထီးအမိုး မ်ားစြာနဲ႔ ပက္လက္ကုလားထုိင္ခံုေတြ မ်က္စိတဆံုး ေတြ႔ရပါတယ္။ ထုိင္ခံုတလံုးကို ဘတ္ ၃၀ ေပးၿပီး ထုိင္ရပါတယ္။ ကမ္းေျခမွာ jet ski စီးတာ၊ parasailing (ကိုယ္ေပၚေလထီးတပ္ၿပီး သေဘၤာနဲ႔ဆဲြတာ) စတာေတြ ရွိပါတယ္။

ပတၱရားရဲ႕ညဖက္မွာဆိုရင္ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ အေျခာက္ (ထိုင္းကေခၚတာ ladyboy) ကပဲြကို မလြတ္တမ္း ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ Tiffany Show နဲ႔ Alcazar show ၂ ခုရွိၿပီး Alcazar က ပိုၿပီး ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကျပေဖ်ာ္ေျဖမႈ အစီအစဥ္ေတြက အလြန္ပဲေကာင္းပါတယ္။

ပတၱရားမွာ ပင္လယ္ေရဆင္းေဆာ့၊ အုန္းရည္ေသာက္၊ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္လမ္းေလွ်ာက္၊ ေျခေထာက္ massage လုပ္၊ ladyboy show ၾကည့္ၿပီးရင္ေတာ့ ပတၱရားၿမိဳ႕ အနားတ၀ိုက္မွာ လည္ပတ္စရာတခ်ိဳ႔ ရွိပါေသးတယ္။ လက္ေဆာင္ေလးေတြ၊ အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ Pattaya Floating Market ဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ေရေပၚေစ်းက ဘန္ေကာက္က ေရေပၚေစ်းနဲ႔ မတူဘဲ ေရေပၚမွာ ဟိုနားဒီနား ေဆာက္ထားတဲ့ ဆိုင္ေတြအားလံုးကို ပ်ဥ္ခင္းလမ္းေလးေတြနဲ႔ ဆက္ထားေပးပါတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေရေပၚေစ်းေလး ျဖစ္ပါတယ္။

တရုတ္ျပည္ရာဇ၀င္နဲ႔ ဗုဒၶရုပ္ထုမ်ားျပထားတဲ့ Wihan Sian ျပတိုက္လည္း လည္ပတ္သင့္တဲ့ ေနရာတခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီျပတိုက္ကို ထုိင္းဘုရင္ေမြးေန႔ ၆၀ႏွစ္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္မွာ ထိုင္း-တရုတ္လူမ်ိဳးအဖဲြ႔အစည္းက တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ပန္းပုရုပ္ထုအမ်ားအျပားနဲ႔ ရာဇ၀င္ကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ တရုတ္ရုပ္ထုျပတိုက္ရဲ႕ အနီးအနား Khao Chichan ေတာင္ေပၚမွာ ထြင္းထားတဲ့ အျမင့္ ၁၃၀ မီတာ ရွိၿပီး အက်ယ္ မီတာ ၇၀ ရွိတဲ့ ဗုဒၶရုပ္ထုဟာလည္း ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာတခု ျဖစ္ပါတယ္။

အခ်ိန္ယူၿပီးလည္ပတ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ နာမည္ႀကီးေနရာကေတာ့ Nong Nooch ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဧက ၆၀၀ ေလာက္က်ယ္၀န္းတဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အလြန္လွပတဲ့ ပန္းေပါင္းမ်ိဳးစံုအျပင္ ထုိင္းရိုးရာကပဲြရံု၊ တိရိစာၦန္ရံု၊ စားေသာက္ဆိုင္ ၂ ဆိုင္၊ ေဟာ္တယ္တခုလည္း ရွိပါတယ္။ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ Nong Nooch လို႔ေခၚတဲ့ ထုိင္းအမ်ိဳးသမီးဟာ အဲဒီေျမကြက္ႀကီးကို မူလက သစ္သီးၿခံစိုက္ပ်ိဳးဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ၀ယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမရဲ႕ ဥေရာပခရီးမွာ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လွပႀကီးက်ယ္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ၿခံေတြကို အားက်အတုယူၿပီး ေျမကြက္ကို ဥယ်ာဥ္ပန္းၿခံအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီး ၁၉၈၀ မွာ အမ်ားျပည္သူေတြ လည္ပတ္ၾကည့္ရႈဖို႔ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ပတၱရားကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္တဲ့ေန႔က ႏို၀င္ဘာ ၂ ရက္ေန႔ပါ။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထိုင္းႏိုင္ငံက Loy Krathong ရိုးရာပဲြေတာ္ေန႔နဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေနပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ထုိင္းရုိးရာျပကၡဒိန္က ဆယ္ႏွစ္လေျမာက္ရဲ႕ လျပည့္ေန႔ (အေနာက္တိုင္းျပကၡဒိန္မွာ ႏို၀င္ဘာလ) မွာ အဲဒီပဲြေတာ္ကို က်င္းပပါတယ္။ Loy ဆိုတာ ‘ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပၚသည္’ Krathong ကေတာ့ ‘ေဖာင္’ လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲေတာ္ေန႔ညဖက္မွာ ဌက္ေပ်ာပင္စည္ အပိုင္းျဖတ္ေလးနဲ႔ ေအာက္မွာအခံလုပ္ထားၿပီး အေပၚမွာ ပန္းေတြ၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္ စတာေတြပါတဲ့ ဗန္းေလးေတြကို ပင္လယ္ထဲကို ေမၽွာလြတ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ေစ်းဆိုင္တန္းေတြ၊ ေရေမွ်ာဖို႔ ကန္ေတာ့ဗန္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြနဲ႔ အလြန္စည္ကားၿပီး ၿမိဳ႕ခံလူေတြသာမက ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္ေတြပါ ပံုစံမ်ိဳးစံုရွိတဲ့ ဗန္းႀကီးဗန္းေသး လုိက္၀ယ္ၿပီး ေရထဲေမွ်ာၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဒသခံေတြရဲ႕အဆိုအရ လျပည့္ေန႔ပဲြေတာ္မွာ ဖေယာင္းတိုင္၊ ပန္းေတြ၊ အေမႊးတုိင္ေတြနဲ႔ ေရထဲေမွ်ာလြတ္တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ မေကာင္းမႈအျပစ္၊ အညစ္အေၾကးေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႔ ဘ၀ကို ျပန္လည္စတင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ ဆုေတာင္းၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ။

Read More