မိုးမခမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါး ၆ ခုကို ေပါင္းၿပီး ျပန္လည္ ေ၀မွ်ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဂၤလန္ခရီး မၿပီးေသးပါ ၁
အရွင္ဉာဏိက
ဇြန္ ၈၊ ၂၀၀၉
သိမ္းျမစ္၊ London Eye ေနာက္ခံနဲ႔ အရွင္ဉာဏိက ၊ ေရႊမင္းဝံဆရာေတာ္ ၊ ေမာင္မုိးေက်ာ္
ေနာက္ၿပီး ခုကုိယ့္ ခရီးစဥ္ကုိ ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာေအာင္လုပ္တဲ့သူေတြေနထုိင္တဲ့ မဟာႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးရဲ့ အထင္ကရ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးလဲ ျဖစ္သေပါ့ေလ။ ထည္ဝါခမ္းနားမႈေတြ၊ ျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္မႈေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ဣေျႏၵႀကီးမားစြာ ဝင့္ဝါခဲ့ဘူးတာ။ ခု ေတာ့လဲ အဂၤလိပ္တုိ႔ရဲ့ ခမ္းနားထည္ဝါမႈေတြကုိ ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားရစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေခတ္သစ္လူမႈဘဝကုိ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏုိင္ငံ ႀကီးပီပီ အမီလုိက္ကာ (အဲ) ဦးေဆာင္ကာ ကမၻာႀကီးကုိ အေပၚစီးကေန ဟန္ပါပါၾကည့္ရင္း ဣေျႏၵႀကီးႀကီးနဲ႔ ရပ္ တည္လုိ႔ ေနသေပါ့့။ သုိ႔ေပမယ့္ ဟုိးငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဘူးနားဝရွိလြန္းလွတဲ့ အဂၤလိပ္တုိ႔ရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး လန္ဒန္ဆိုတာကုိ ရာဇဝင္ထဲမွာ ကုိယ္က မထားရစ္ခဲ့ႏုိင္ေသးဘူးေလ။ ဒီေတာ့ အခြင့္သာတာနဲ႔ အလည္သြားဖုိ႔ စိတ္ကူးရွိခဲ့တာ။ ဟုိးေရွးေရွး အႏုလက္ရာေတြကုိ တတသသ ခံစားရွဳျမင္ခ်င္ေနခဲ့တာ။ ခုေတာ့ ဒီစိတ္ကူးအိပ္မက္ကုိ တကယ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီလုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္အိပ္မက္ကုိ လွပစြာ မက္ခဲ့ရတာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ကုိယ္တုိ႔ဒီေန႔ (ဇြန္လ ၂ ရက္၊ ၂ဝဝ၉၊ အဂၤါေန႔) နံနက္မွာပဲ လန္ဒန္ကုိေရာက္တယ္။ ၾကည့္စမ္း။ လန္ဒန္သြားဖုိ႔ ဗီ ဇာက ေသာၾကာေန႔ကမွရတာ။ အက်ိဳးေဆာင္ေပးသူက ေလာ့စ္အင္ဂ်လိစ္ကေန ကုိယ္သြားေစာင့္ေနတဲ႔ ေမရီလင္း ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ မဂၤလာရာမေက်ာင္းကုိ အျမန္ပုိ႔ေပးလုိက္တာ။ စေနေန႔မွ ကုိယ့္လက္ထဲေရာက္တယ္။ တကယ္ လုိ႔သာ ကုိယ္သြားမယ့္ခရီးစဥ္က အေရးႀကီးခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္ေနမယ္၊ မျဖစ္မေန သြားရမယ့္ခရီးစဥ္ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ဗီဇာအတြက္ စိတ္ပူပင္မႈျဖစ္ရမလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ခုေတာ့ ကုိယ္သြားမယ့္ခရီးစဥ္က မျဖစ္မေန မဟုတ္သလုိ အေရးတႀကီးလည္းမဟုတ္လုိ႔ ကုိယ့္အတြက္ ပူပန္မႈကုိ မျဖစ္ေစခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပထမအႀကိမ္ ဗီဇာ ေပးဖုိ႔ ျငင္းပယ္ၿပီးကာမွ ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္လုိက္ရတဲ့အတြက္ ကသီလင္တ ျဖစ္ခဲ့ရတာအမွန္။ အပုိအကုန္အက်လည္း မ်ားခဲ့ရတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြက ဒီေနရာမွာေတာ့ ႀကီးက်ယ္ေနဆဲ။
အင္တာနက္မွာတင္ထားတဲ့ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းကုိ ယုံစားအားကုိးၿပီး ဗီဇာေလွ်ာက္တဲ့အလုပ္ကုိလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အ တြက္ေတာ့ မွတ္သားေလာက္တဲ့သင္ခန္းစာေပါ့။ ကုိယ့္အျဖစ္အပ်က္ေျပာျပေတာ့ ကုိယ့္လုိပဲ ဝက္ဘ္ဆုိက္ၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့လုိ႔ အလားတူႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ဒကာတစ္ဦးလဲရွိလုိ႔ ဘဝတူလူသားေတြလည္းရွိသားလုိ႔ သိလုိက္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ဝက္ဘ္ဆုိက္မွာ ဘာေတြ ဘာေတြလုိအပ္ပါတယ္လုိ႔ အတိအက်ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေျပာမထားပဲ ျငင္းပယ္ကာမွ ဒါေတြ ဒါေတြလုိအပ္ပါတယ္လုိ႔ အေၾကာင္းျပတာမ်ိဳးကေတာ့ သံရုံးေတြရဲ့ ဆုိးရြားလွတဲ့ ညံ့ဖ်င္းမႈ တစ္ ခုလုိ႔ပဲ ဆုိရမွာေပါ့။ ဒုတိယအႀကိမ္ႀကိဳးစားရာမွာေတာ့ လမ္းေၾကာင္းေကာင္းေကာင္း သိသူနဲ႔သြားလုိက္လုိ႔ ဗီဇာရဖုိ႔ တစ္ရက္ပဲၾကာတယ္။ ဒါလည္း အ့ံၾသရမည့္ အခ်က္ပါပဲ။ ရွိပါေစ။ ေနရာတုိင္းမွာ သြားဖုိ႔လမ္းရွိတာ ဓမၼတာပဲဟာ။
ခုေတာ့ ကုိယ္အဂၤလန္ကုိေရာက္ေနၿပီ။ေျပာခဲ့သလုိ အေမရိကကေန ထြက္ခါနီးမွာမွ အဂၤလန္ဗီဇာက ကပ္ရတာမုိ႔ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြကုိသြားဖုိ႔ ရွန္းဂန္ဗီဇာေလွ်ာက္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအဂၤလန္ကေနပဲ “ရွန္းဂန္” ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရေတာ့မယ္။ ရလ်င္လည္းရ၊ မရလ်င္လည္း ေနပေစေတာ့။ သူတုိ႔ဥပေဒအရဆုိလ်င္ေတာ့ ကုိယ္ေနထုိင္တဲ့ ေနရာကေန ေလွ်ာက္ခဲ့ရမယ္တဲ့။ အဂၤလန္ကေလွ်ာက္မယ္ဆုိလ်င္ အဂၤလန္မွာ ေနထုိင္သူျဖစ္ဖုိ႔ လုိတယ္တဲ့။ ဒီ အတုိင္းဆုိ “ရွန္းဂန္” ဗီဇာရဖုိ႔ လြယ္မယ္မထင္ဘူး။ (သင့္မွာ နည္းလမ္းေကာင္းေလးမ်ားရွိလ်င္လည္း ေျပာျပပါဦး)။ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြသြားဖုိ႔ ဗီဇာမရလ်င္ေတာ့ စေကာ့တလန္၊ အုိင္ယာလန္၊ ေဝလစတဲ့ ဂရိတ္ၿဗိတိန္ဝင္ ေဒသမ်ားဆီသုိ႔ပဲ ေလ့လာေရးခရီးဆက္ရမွာေပါ့။ အုိင္းရစ္နဲ႔ စေကာ့တုိ႔ရဲ့ ေရွးရုိးက်ေပမယ့္ လွပတဲ့ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကလည္း စြဲ မက္တသဖြယ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာပါ။ ကံေကာင္းလ်င္ျဖင့္ အုိင္းရစ္ေတြရဲ့ ပုေလြသံခ်ိဳခ်ိဳကုိလည္း ရင္ဖုိစြာနားေထာင္ခြင့္ ရလ်င္ရဦးမွာ။ ဒါဆုိဘယ္ေလာက္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ခရီးျဖစ္မွာလဲ။ ဟုတ္ဘူးလား။ အရာအားလုံးဟာ လွပတဲ့အရာခ်ည္းသာ ပါ။ သုိ႔ေပမယ္ ေရာင့္ရဲတတ္စြာနဲ႔ သင့္တင့္စြာ ႏွလုံးသြင္းတတ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့။ ေရာင့္ရဲမႈဆုိတာ ပ်င္းရိမႈနဲ႔ လုံးဝ မတူဘူးဆုိတာနဲ႔ သင့္တင့္စြာ ႏွလုံးသြင္းျခင္းဆုိတာလဲ ညံ့ဖ်င္းျခင္းအတြက္ ဆင္ေျခေပးတဲ့ေနရာမွာ သုံးရေအာင္ ညႊန္ျပထားတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ နားလည္ဖုိ႔လဲ လုိလိမ့္မယ္။
ေျပာရဦးမယ္။ ကုိယ္နဲ႔အဂၤလန္နဲ႔ကလည္း သိပ္ၿပီးလမုိင္းကပ္ပုံ မရဘူး။ တကယ္ဆုိ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ဒါးလပ္စ္ေလဆိပ္ ကေန ကုိယ္တုိ႔စီနင္းလုိက္ပါမည့္ေလယာဥ္က ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ မနက္ ၉နာရီ ၂ဝ မိနစ္မွာထြက္မွာ။ ဒါေပမယ့္ ေအး ဂ်င့္ေတြက အဲဒီေလယာဥ္အတြက္ လက္မွတ္ေတြကုိ ပုိေရာင္းထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထုိင္ခုံနံပါတ္မရွိေသးသူေတြ အတြက္ ဒီေလယာဥ္နဲ႔လုိက္ရဖုိ႔ မေသခ်ာဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဂိတ္ေပါက္မွာရွိတဲ့ ဝန္ထမ္းတဦးက ေၾကညာတယ္။ တကယ္လုိ႔ ထုိင္ခံုနံပါတ္ရွိၿပီးသားသူေတြထဲက မလုိက္ျဖစ္တဲ့သူေတြရွိလ်င္ က်န္ေနသူေတြကုိ နံပါတ္စဥ္ အတုိင္းေခၚသြားမယ္တဲ့။ ၾကည့္လုိက္စမ္းပါဦး။ ကုိယ့္နံပါတ္က ၂၅ ။ ဒီေတာ့ ထုိင္ခုံနံပါတ္ရွိၿပီးသားသူ ၂၄ ေယာက္ မလာပါမွ ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္မွာ။ ဘယ္လုိလုပ္ ၂၄ ေယာက္ပ်က္ကြက္ဖုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီအခ်ိန္က အားလပ္ရက္၊ ခရီးသြားရာသီပဲဟာ။ ဒီေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေလယာဥ္နဲ႔ ကုိယ္လုိက္ရဖုိ႔ လုံးဝျဖစ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေလယာဥ္ထုိင္ခုံမရွိသူေတြထဲမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ့္နံပါတ္က ခုေလာက္ထိေအာင္ ေနာက္က်သြားရတာလဲ။ ကုိယ့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ထားတာကပဲ ႏွစ္လနီးပါးရွိေနၿပီ။ အခ်ိန္အတုိင္းအတာအရ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ခုေလာက္ ေနာက္ေရာက္စရာ အေၾကာင္းမရွိႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့သူတုိ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က အၿမဲတမ္းခရီးသြားေနသူေတြ၊ သူတုိ႔ ေလေၾကာင္းနဲ႔ ခရီးသြားမ်ားသူေတြကုိ ဦးစားေပးထားတဲ့ အစီအစဥ္အရ ခုလုိတခါတေလမွသာ ခရီးသြားတဲ့ကုိယ္ တုိ႔က ေနာက္ေရာက္သြားရတာပါတဲ့။ သူတုိ႔ဦးစားေပးစာရင္းပါဖုိ႔ ကုိယ္ကပဲ ခရီးအၿမဲသြားေနရမည့္ပုံ။ အဲေပါ့ေလ။ ကုိယ္ဆုိတဲ့ကုိယ္ကလဲ ဘယ္ေနရာမွာမွ ဦးစားေပးစာရင္းထဲမွာ မပါဝင္တဲ့သူမ်ိဳးဆုိေတာ့လည္း ခုလုိေနာက္က်န္သူ၊ ေနာက္ခ်န္ခံရသူ ျဖစ္တာေတာ့လည္း အဆန္းမဟုတ္လွပါဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ရတာကုိက ကံထူးျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား။ ေသမင္းက သူ႔ဦးစားေပးစာရင္းပါသူေတြတံခါးကုိ ေလ်ာက္ေခါက္တဲ့အခါမွာလည္း ကုိယ့္တံခါးပါဝင္ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ ဘူးဆုိတာကုိလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ယုံၾကည္ေနမိပါတယ္။
ေလဆိပ္ေကာင္တာေရာက္ခါနီးမွာ ဝါရွင္တန္ဒီစီအနီးမွာေနထုိင္တဲ့ ေဒါက္တာခ်စ္ခင္ေဝက အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္း လွန္းဆက္ရင္း အစစအဆင္ေျပမွာပါလုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ကုိယ္က ေျပမယ္ဆုိတာ မေသခ်ာေသးပါဘူးလုိ႔ ေျပာ လုိက္တယ္။ ခုလုိေလယယာဥ္ေပၚ တက္ခါနီးေနတာေတာင္ မေသခ်ာေသးဘူးဆုိေတာ့ မေသခ်ာစရာ ဘာမ်ားရွိေသး လဲလုိ႔ သူကထပ္ေမးတယ္။အဲဒီတုံးက ဘာရယ္လုိ႔ တိတိက်က် အေၾကာင္းမျပႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ေဟာ ခုေတာ့ တိတိ က်က် ေျပာႏုိင္ပါၿပီ။ ေလယာဥ္တက္ခါနီးတာေတာင္ မေသခ်ာေသးတာကေတာ့ မနက္ခင္းထြက္မယ့္ေလယာဥ္နဲ႔ မလုိက္ပါ ႏုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ညေန ၅ နာရီ ၃ဝ မွထြက္တဲ့ ေလယာဥ္နဲ႔မွ လန္ဒန္ကုိ ထြက္ခြါလာႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဝါရွင္တန္ဒီစီ ဒါးလပ္ေလဆိပ္ထဲမွာ တေန႔တာ အခ်ိန္ျဖဳန္းလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီလုိပါဆုိ။ ကံၾကမၼာက ကုိယ့္ အတြက္မ်ားဆုိ ေနာက္ခ်န္ထားျဖစ္ေအာင္ကုိ ခ်န္ထားလုိက္ေသးတယ္။
ေလေၾကာင္းလုိင္းက နစ္နာေၾကးအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ တဝက္ျပန္ေပးတယ္။ ခရီးသြားဖုိ႔ ပ်က္ကြက္သူေတြ မ်ားလုိ႔ လက္မွတ္ “ကင္ဆယ္လ္”လုပ္သူေတြမ်ားတာေၾကာင့္ လက္မွတ္ေတြ ခုလုိပုိေရာင္းရတာပါတဲ့။ ဝမ္းနည္းပါတယ္ ေပါ့။ ကုိယ့္လုိ အေရးတႀကီးခရီးသြားသူ မဟုတ္သူတြက္ သူတုိ႔ေပးတဲ့အေၾကာင္းခုိင္လုံေပမယ့္ အေရးတႀကီး ခရီး သြားေတြအတြက္ေတာ့ လုံးဝေက်နပ္ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးသည္ထဲက အခ်ိဳ႔ကဆုိ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ လက္မွတ္ ေကာင္တာကသူေတြကုိ ရန္ေတြ႔ေနေလရဲ့။ ဒီလုိျဖစ္တာ သူတုိ႔နဲ႔တုိက္ရုိက္ မပတ္သက္ေပမယ့္ ရန္ေတြ႔စရာ အနီး ဆုံးက သူတုိ႔ဆုိေတာ့လည္း နီးရာသူက ခံၾကရတာေပါ့။ ခရီးသြားေတြဖက္က စဥ္းစားေတာ့လည္း ရန္ေတြ႔ခ်င္စရာေလ။ သူတုိ႔မွာပါလာတဲ့ အိတ္ေတြက ထြက္ခြါသြားတဲ့ေလယာဥ္ေပၚမွာ ပါသြားၿပီ။ လူက မလုိက္ႏုိင္ေသး။ ဒီေတာ့ ပါသြားတဲ့အိတ္ေတြက ဘယ္ေသာင္တင္လုိ႔ ဘယ္ကမ္းဆုိက္ေလဦးမယ္ မသိ။ ဒီအိတ္ေပ်ာက္တဲ့အေတြ႔အႀကဳံမ်ိဳးကုိ ကုိယ္က လက္ေတြ႔ခံစားဘူးၿပီ။ ဘယ္ေမးလုိ႔ ဘယ္စမ္းရမယ္ မသိ။ ဘယ္သူမွလည္း တိက်တဲ့အေျဖ ေပးႏုိင္တာမ်ိဳး မဟုတ္။ ဒီတစ္ခါ ခရီးသြားရာမွာ ဘာအိတ္မွ အပုိမပါဘဲ တႏုိင္လက္ဆြဲအိတ္ေလးတစ္လုံးနဲ႔ ခရီးထြက္ခဲ့လုိ႔သာ ကုိယ္လဲ သူတုိ႔လုိ မျဖစ္တာ။ သူတုိ႔လုိ အပူ မထိတာ။ ဒီေတာ့ ဝန္က်ဥ္းမႈက ဝန္ကင္းခ်မ္းသာကုိ သယ္ေဆာင္လာခဲ့့ တယ္လုိ႔ဆုိရမွာေပါ့။
လန္ဒန္ ဟီသရုိးေလဆိပ္ကုိေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ ေနသာေနေလရဲ့။ အခ်ိန္က နံနက္ ၆ နာရီခန္႔။ လန္ဒန္မွာ ခုလုိ ေနသာတဲ့ အခ်ိန္ေတြ႔ရတာ လဘ္တစ္ပါးတဲ့။ ဒါဆုိ အဂၤလန္ေျမ စနင္းတာနဲ႔ ေကာင္းတဲ့လာဘ္တစ္ပါးကုိ စတင္ ထိေတြ႔လုိက္ရတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာေပါ့။ ေရွ႔မွာ ဒီထက္ဒီထက္ ေကာင္းတဲ့လာဘ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ လာဦးမလဲ။ ေစာင့္ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့။ ခုမွ အစပဲရွိေသးတာ။ အဂၤလန္ခရီးက ၿပီးမွ မၿပီးေသးတာပဲေလ။
ေမတၱာျဖင့္ …
အဂၤလန္ခရီး မၿပီးေသးပါ (၂)
အရွင္ဉာဏိက
ဇြန္လ ၂၂၊ ၂ဝဝ၉
အဂၤလန္အင္မီဂေရးရွင္းအရာရွိက ေထြေထြထူးထူး မေမးပါဘူး။ ဘာရည္ရြက္ခ်က္နဲ႔လာတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္၊ ဘယ္မွာတည္းခုိမယ္ စကားသုံးခြန္းေလာက္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ပတ္စ္ပုိ႔မွာ အဝင္ရက္စြဲ ထုေပးလုိက္တယ္။ အုိေကပါပဲ။ ေလယာဥ္ေပၚပါ ခရီးသည္အားလုံးနီးပါး ဘာပစၥည္းမွ အထူးမပါၾကလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ပစၥည္းရွာေဖြေရးဂိတ္ကုိေတာင္ မျဖတ္ၾကဘဲ ဆုိင္ရာအေပါက္အသီးသီးကုိ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ထြက္ခြာသြားၾကတာကုိ အမွတ္ျပဳမိတယ္။ အာရွဘက္သြားၾကတဲ့ ခရီးသည္အမ်ားစုဆုိလွ်င္ေတာ့ ဆုိင္ရာေဒသရွိ ေဆြမ်ိဳးဉာတိေတြအတြက္ ပစၥည္းေတြ တနင့္တပုိး သယ္တတ္ၾကရတာကုိ ေတြ႔ဖူးေနခဲ့တာ။ ဒီဘက္မွာေတာ့ ဒီဝန္မ်ိဳး မရွိဘူးလုိ႔ပဲ မွတ္ယူရမွာေပါ့။ ကုိယ္တုိ႔မွာလည္း ဘာမွအထူးမပါေတာ့ လာႀကိဳမယ့္သူေတြရွိရာကုိ တုိက္ရုိက္ပဲသြားခဲ့ၾကတယ္။
ဧည့္ႀကိဳေနရာမွာေတာ့ လန္ဒန္ေရာက္ ဆရာေတာ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဦးကုသလ၊ ဦးဝိသုတနဲ႔ ဦးေတာသနတုိ႔ လာေရာက္ႀကိဳဆုိၾကတယ္။ ေရႊမင္းဝံဆရာေတာ္နဲ႔ သူတုိ႔အားလုံးနဲ႔ကလည္း ရင္းႏွီးဖူးၿပီးသား။ သုံးပါးလုံးက လန္ဒန္အေနာက္ပုိင္းရွိ လန္ဒန္ဝိဟာရမွာ သီတင္းသုံးေနၾကတယ္။ ဆရာေတာ္သုံးပါးစလုံးက ကုိယ္ေနထုိင္ရာ ဆန္ဖရန္ဝန္းက်င္ရွိ ဖရီးေမာင့္ၿမိဳ႔က ေမတၱာနႏၵဝိဟာရကုိ ေရာက္ဖူးၾကလုိ႔ အားလုံးနဲ႔က သိကြၽမ္းၿပီးသား။ အဆင္သင့္လွ်င္ လန္ဒန္ကုိ အလည္လာဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚတတ္ၾကတာ။ ခုေတာ့ လန္ဒန္ကုိ တကယ္ေရာက္လာႏုိင္ၿပီ။
ဟီသရုိးေလဆိပ္က ထြက္တာနဲ႔ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္ျပဳမိလုိက္တာေတြရွိတယ္။ ေလဆိပ္အထြက္မွာ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ ဂ်က္ေလယာဥ္ငယ္ေလာက္ခန္႔ရွိ ေလယာဥ္ပုံစံတစ္ခုနဲ႔ ေၾကာ္ျငာ။ ေလယာဥ္ကုိယ္ထည္ေပၚမွာEmirates ဆုိတဲ့ စာတမ္းထုိးလုိ႔။ ေဆာ္ဒီေလေၾကာင္းလုိင္းရဲ႕ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုပါ။ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသရဲ႕ စီးပြားေရးအင္အား ႀကီးထြားလာမႈ သေကၤတတစ္ခုမ်ားလားလုိ႔ ေတြးထင္မိတယ္။ ဂရိတ္ၿဗိတိန္ဆုိေတာ့ လန္ဒန္မွာ အရာအားလုံးဟာ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ႀကီးႀကီးမားမားႀကီးေတြ၊ ေရွးေဟာင္းဆန္ဆန္ေတြပဲျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ထားခဲ့တာ။ ခုျမင္ရတဲ့ လန္ဒန္ကေတာ့ ကုိယ္ေတြ႔ျမင္ေနက် အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရွိ အေဆာက္အဦမ်ားလုိပါပဲ။ အေရာင္အဆင္းလည္း မထူးျခားလွ။ ပုံသဏၭာန္လည္း ဆင္တူရုိးမွား။ အုတ္ၾကြပ္မုိးမ်ားရဲ႕ ႏြမ္းလ်လ် နီညိဳေရာင္ကလြဲလွ်င္ေပါ့။ ျမင္ျမင္သမွ်က သစ္သစ္လြင္လြင္။ သုိ႔ေပမယ့္ ထူးျခားတာက လမ္းေတြ ပုိက်ဥ္းေနတာရယ္၊ ကားေတြ ပုိေသးေနတာရယ္၊ တုိက္တာ အေဆာက္အဦေတြက ပုိနိမ့္ေနတာရယ္ပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး လက္ဝဲကပ္ေမာင္းစနစ္ကလည္း လမ္းေျပာင္းျပန္ေမာင္းတဲ့ ကားကုိ စီးေနရသလုိ ခံစားမိျပန္တယ္။ ကုိယ္သာ ကားေမာင္းရလွ်င္ ဘယ္ညာမွားၿပီး ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနမွာ။ လမ္းတေလွ်ာက္ အခ်ိဳ႔ေနရာမ်ားမွာေတာ့ ေရွးေဟာင္းအရိပ္အေငြ႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ပုိပုိေတြ႔လာရတယ္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႔လယ္မွာ ဆုိလွ်င္ေတာ့ ဒီထက္ခမ္းနားထည္ဝါတဲ့ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြကုိ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ေလယာဥ္ကြင္းကေန တည္းခိုရာေက်ာင္းကုိေရာက္ဖုိ႔ နာရီဝက္ေလာက္ ကားေမာင္းရတယ္။ လန္ဒန္ဝိဟာရ ေက်ာင္းက ျပန္လည္ခ်ဲ႕ထြင္ ျပဳျပင္ေနဆဲ။ ေရွးေဟာင္းပုံစံေပၚမွာ ေခတ္ေပၚပစၥည္းေတြနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္။ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့အရာေတြအတြက္ အၿပီးသတ္ေနဆဲ။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕လုိေနရာမွာ ခုေလာက္က်ယ္ျပန္႔တဲ႔ အေဆာက္အဦနဲ႔ ေက်ာင္းမ်ိဳးက ျမန္မာ့အတုိင္းအတာနဲ႔ဆုိ ဂုဏ္ယူစရာ။ အရုဏ္ဆြမ္းအတြက္ မႏၱေလးနန္းႀကီးသုတ္က အဆင္သင့္။ နန္းႀကီးက ကုိယ့္အႀကိဳက္။ ဒါလည္းပဲ လာဘ္ေကာင္းျခင္းတစ္မ်ိဳး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ မေတာ္လုိ႔ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔မ်ား အရုဏ္ဆြမ္း ဆက္ကပ္ခဲ့လွ်င္ ဒီလန္ဒန္ဟာ ဘယ္လုိလုပ္ ကုိယ့္အတြက္ မဂၤလာရွိစြာ ႀကိဳဆုိမႈျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ။ လန္ဒန္ရာသီက ေအးတယ္ဆုိရုံမွ်။ ေလျပည္ေလးက ေသြးရုံမွ်။ ေနျခည္ေလးက ရွိန္းျမျမ။ ေနထုိင္ေကာင္းမြန္ မွ်တစြ။ သာယာလွတဲ့ ခ်ိန္ခါသမယ။
ေန႔လယ္စာစားၿပီး လန္ဒန္ၿမိဳ႕ထဲကုိ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ပထမ ဘတ္စ္ကားစီး။ လန္ဒန္ဘတ္စ္ကားေတြက အနီေရာင္ ႏွစ္ထပ္ကားႀကီးေတြ။ ျမင့္ျမင့္ေထာင္ေထာင္နဲ႔။ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြက ေရွ႕တည့္တည့္ကၾကည့္ရင္ ပါးလႊာလႊာ လွီးထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔ခ်ပ္ႀကီးေတြအလား ထင္ရတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ေလရာ ေနရာအႏွံ႔။ လမ္းက်ဥ္း လမ္းသြယ္၊ ေနရာတကာ ကားနဲ႔လမ္းအက်ယ္အဝန္းက မဆန္႔တရံ႕။ သူတုိ႔မုိ႔ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ထဲ ေမာင္းရဲတယ္။ ဘတ္စ္ကားက ဆင္း၊ ရထား ေျပာင္းစီးရတယ္။ ရထားဘူတာက ဝင္ဘေလ ပါ့ခ္။ ဝင္ဘေလကေတာ့ ကုိယ္နဲ႔သိပ္မစိမ္းတဲ့နာမည္။ ကိုယ္တင္မဟုတ္ပါဘူး။ အားကစားနဲ႔ မစိမ္းတဲ့ ကမၻာအရပ္ရပ္ကလူတုိင္း အဂၤလန္ႏုိင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားအားကစားကြင္းႀကီး ဝင္ဘေလဆုိတာကုိ ၾကားဖူးမွာပါ။ ဒီကြင္းႀကီးမွာပဲ ကမၻာေက်ာ္ အားကစားအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ က်င္းပေလ့ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဝင္ဘေလဘူတာက ဝင္ဘေလ အားကစားကြင္းႀကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ လမ္းတဖက္ မလွမ္းမကမ္းမွာ။ ဘူတာကေနၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဘီးခုံးႀကီးတစ္ခု အေပၚကေန တင္ထားသလုိျဖစ္ေနတဲ့ ဝင္ဘေလကြင္းႀကီးက ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္။ မျပန္ခင္မွာ ဝင္ဘေလကြင္းႀကီး ေနာက္ခံျပဳကာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ဦးမယ္။ ကမၻာေက်ာ္ အားကစားသမားေတြ ေျခခ်ခ်င္ၾက၊ ေျခခ်ၾကတဲ့ေနရာ။ ရြာေတာင္မေက်ာ္တဲ့ အားကစားဝါသနာရွင္တစ္ေယာက္လည္း ဒီေနရာကုိ ေရာက္ခဲ့ပါေၾကာင္း ဝင္ဘေလေစာင့္နတ္မင္းေတြ အပ်င္းေျပ မွတ္တမ္းျပဳႏုိင္ေအာင္ေပါ့။
လန္ဒန္ဝိဟာရက ထြက္စကတည္းက လမ္းထိပ္က စတုိးဆုိင္မွာ တေန႔တာအတြက္ လက္မွတ္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ရွိၿပီးသား (Oyster card) ေခၚတဲ့ လက္မွတ္ေဟာင္းေပၚမွာ တေန႔တာအတြက္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ရထားပါ အတူတြဲသုံးႏုိင္ေအာင္ ေငြေပါင္းထည့္ရတဲ့ လက္မွတ္မ်ိဳး။ ဒါကုိ Top-up လုပ္တယ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိေခၚတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကားတုိ႔ ရထားတုိ႔ တက္ရာမွာ ဝင္ေပါက္မွာရွိတဲ့ ကတ္ဖတ္စက္ေပၚမွာ ဒီကတ္ေလးကုိအေပၚကေန တင္လုိက္ရတာေၾကာင့္ ခုလုိ ေခၚတာလည္းပဲ ျဖစ္ႏိုင္မယ္။ တေန႔တာအတြက္ ငါးေပါင္နဲ႔ ျပားရွစ္ဆယ္ ေပးရတယ္။ လန္ဒန္တၿမိဳ႔လုံးကုိ သြားလုိရာသြားႏုိင္တာမုိ႔ တေန႔တာအတြက္ ေျခာက္ေပါင္နီးပါးဆုိတာ ထုိက္တန္ပါတယ္။ ခုခါလုိဆီ ေစ်းေတြ တက္ေနတဲ့အခါမွာ ပုိၿပီးတန္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။
နယူးေယာက္ ေျမေအာက္ရထားေတြနဲ႔စာလွ်င္ေတာ့ လန္ဒန္ေျမေအာက္ရထားက ပုိမုိသန္႔ရွင္းသစ္လြင္ေတာက္ပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေတြ႔ေျပာရလွ်င္ စကၤာပူ MRT ကုိေတာ့ မမီေသး။ ေအးေပါ့ေလ၊ လန္ဒန္တုိ႔ နယူးေယာက္တုိ႔ရဲ႕ ေျမေအာက္ရထားစနစ္က ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ရွိေနခဲ့တာ။ ေနာက္ၿပီးလည္း ရထားလမ္းေၾကာင္းေတြ၊ ရထားေတြဆုိတာကလည္း ႏႈိင္းယွဥ္မရေအာင္ ပုိမုိရွည္လ်ား မ်ားျပားတာ။ ဒီေတာ့ ျပဳျပင္ဖုိ႔၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ကလည္း ပုိမုိခက္ခဲမယ္။ အကုန္အက်လည္း ႏႈိင္းမရေအာင္ မ်ားမွာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ေဟာင္းႏြမ္းမႈေတြကုိ ထိန္းသိမ္းတတ္တဲ့ လန္ဒန္ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ ေျမေအာက္ရထားမ်ားကေတာ့ သစ္လြင္ေတာက္ပမႈဘက္ ကဲတယ္လုိ႔ေတာင္ ဆုိရမွာပါ။ ဝင္ဘေလဘူတာကေန မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ ေျမေအာက္ရထားစီးၿပီး ဝက္စ္မီနီစတာဘူတာမွာ ဆင္းရတယ္။
ဘူတာကေန ထြက္လွ်င္ထြက္ခ်င္း လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အျမင္အၾကားအရ ရင္းႏွီးေနခဲ့ဖူးတဲ့ ဘစ္ဘင္းနာရီစင္ႀကီးကုိ ရုတ္တရက္ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ခုမွ လန္ဒန္ကုိ တကယ္ေရာက္ေနပါလားလုိ႔လည္း ရုတ္တရက္ ခံစားမိလုိက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံရွိ သမုိင္းဝင္အရာမ်ားထဲမွာ ဘစ္ဘင္းနာရီႀကီးက ကုိယ္နဲ႔ရင္းႏွီးအကြၽမ္းဝင္ဆုံး။ အဂၤလန္လို႔ ဆုိလုိက္တာနဲ႔ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတတ္တာက ဒီဘစ္ဘင္းနာရီေမွ်ာ္စင္ႀကီး။ ဒီေတာ့ ဒီနာရီစင္ႀကီးကုိ ေတြ႔ရေတာ့ ကုိယ့္မိတ္ေဆြေဟာင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔လုိက္ရသလုိ။ ဘစ္ဘင္းက ပုံေတြထဲျမင္ရတာထက္ ပုိၿပီး အႏုပညာေျမာက္တယ္၊ ခန္႔ညားထည္ဝါတယ္လုိ႔လည္း ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကမွာ ႀကီးႀကီးေတြ၊ ျမင့္ျမင့္အရာေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနတဲ့ ကုိယ့္မ်က္စိအတြက္ ဘစ္ဘင္းနာရီစဥ္ႀကီးက ထင္ထားတာထက္ အနည္းငယ္နိမ့္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ဘစ္ဘင္းနဲ႔တြဲလ်က္ တည္ရွိေနတဲ့ အဂၤလိပ္ပါလီမန္အေဆာက္အဦႀကီးကလည္း ေရွးေဟာင္းအႏုလက္ရာေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ဝင့္ထည္ခန္႔ညားစြာ။ သိမ္းျမစ္ကမ္းေျခမွာ ဣေျႏၵႀကီးစြာ ရပ္တည္လုိ႔။ ပါလီမန္လမ္းမနဲ႔ ဝက္စ္မီနီစတာတံတားေပၚမွာေတာ့ ႏုိင္ငံတကာခရီးသြားမ်ားနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လ်က္။ ကုိယ္လည္း ႏုိင္ငံတကာ ခရီးသြားဧည့္သည္တစ္ဦးပဲေလ။ ဘစ္ဘင္းနဲ႔ ပါလီမန္ကုိ ေနာက္ခံျပဳလုိ႔ ဗီဒီယုိကင္မရာနဲ႔ ဓာတ္ပုံကင္မရာ မွတ္တမ္းတင္သူမ်ားၾကားမွာ ကုိယ့္အတြက္ ေနရာအားေလးတစ္ေနရာရဖုိ႔ ရွာေဖြရေတာ့တာပဲေပါ့။ ကုိယ္လည္း ဘိလပ္ျပန္တစ္ဦးပါလုိ႔ တကယ္လုိ႔ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားလုိစိတ္ ျဖစ္လာမယ္ဆုိရင္ အခုိင္အမာ သက္ေသျပစရာ ကုိယ့္အတြက္ ဒါအခြင့္ေကာင္းပဲ မဟုတ္လား။
အဂၤလန္နဲ႔ လန္ဒန္ရဲ႕ သေကၤတေတြျဖစ္တဲ့ ဘစ္ဘင္းနာရီစင္ႀကီးရယ္၊ နာရီစင္ေရွ႕ ဝက္မီနီစတာလမ္းေပၚမွာ ေျပးလႊားေနတဲ့ Route master ဆုိတဲ့ အနီေရာင္ ႏွစ္ထပ္ဘတ္စ္ကားႀကီးမ်ားနဲ႔ Black Cabs ဆုိတဲ့ အနက္ေရာင္ တကၠစီ ဆလြန္းကားမ်ားရယ္ကုိ တပါတည္းပါႏုိင္ေအာင္ ေစာင့္ၿပီးဓာတ္ပုံရုိက္ဦးမယ္။ သစ္ရြက္ေတြလည္းေၾကြ၊ စႏုိးေတြလည္းက်၊ မႈန္ပ်ပ်ရာသီဥတုၾကားက ဘစ္ဘင္းနာရီစင္ႀကီးနဲ႔ ပါလီမန္အေဆာက္အဦေပၚကေန မီးေရာင္ေလးေတြ လက္လက္ေျပးေနတဲ႔ သိမ္းျမစ္ျပင္အလွကုိလည္း ေမွ်ာ္ေငးတသ ေနခ်င္မိေသးတာ။ ခုေတာ့ အခ်ိန္မက်ေသး။
ကုိယ္ဟာ သာမန္ခရီးသြားဧည့္သည္သက္သက္ တစ္ဦးသာပါ။ ဘာရယ္လုိ႔ ေရရာစြာမရွိတဲ့ ခရီးတစ္ခုကုိ သြားေနသူပါ။ ‘ဘယ္ေနရာရယ္လုိ႔ အတိအက် မသိႏုိင္တဲ့ခရီးကုိ သြားေနျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ကုိ သုံးစြဲေနျခင္းပါ’ တဲ့။ လန္ဒန္ေျမေအာက္ရထား ဘူတာတစ္ခုမွာ ေၾကာ္ျငာစာတမ္းတစ္ခု ထုိးထားတယ္။ ကုိယ္ကလည္း အေကာင္းဆုံး ခရီးသြားေနသူ သက္သက္ပဲျဖစ္ခ်င္သူ တစ္ဦးမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ သူ႔ေၾကာ္ျငာစာတန္းက ကုိယ့္အတြက္မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ ကုိယ့္အႀကိဳက္နဲ႔ေတာ့ ကုိက္ေနတာအမွန္။ ဘယ္လုိလဲ။ သင္ကေရာ ဘယ္လုိရည္ရြယ္မ်ိဳးနဲ႔ ခရီးသြားခ်င္သူလဲ။ အခ်ိန္ရလွ်င္ ကုိယ့္ကုိေျပာျပပါဦး။ ။
ေမတၱာျဖင့္
အဂၤလန္ခရီး မၿပီးေသးပါ - ၃
အရွင္ဉာဏိက
ဇူလိုင္ ၁၁ ရက္ ၊ ၂ဝဝ၉
ကုိယ္ကေတာ့ လန္ဒန္သိမ္းျမစ္ထက္ ကုိယ့္အမိႏုိင္ငံက ဧရာဝတီရဲ့ အလွက အဆရာေထာင္က သာလြန္တယ္ လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ကို္ယ္ျဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဧရာဝတီရဲ့ အစိတ္အပုိင္းတုိင္းရဲ့အလွက သိမ္းျမစ္ရဲ့ ခုျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းအလွထက္ ပုိမုိတယ္ ထင္မိတယ္။ ဒါဟာသဘာဝကုိခ်စ္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ့မူလစိတ္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္မုိ႔ ကုိယ္ခ်ဥ္တဲ့ ဇာတိစိတ္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဧရာဝတီရဲ့ သမုိင္းအစိတ္အပုိင္းတုိင္းဟာလည္း ခုျမင္ေနရတဲ့သိမ္းျမစ္နဲ႔ ႏိႈင္းဆမရေအာင္ နက္ရွိဳင္းမႈေတြ စီးေမ်ာေပါင္းယွက္ ပါဝင္ေနတယ္လုိ႔လည္း ခံစားမိတယ္။ ကိုယ့္ဘဝဟာလည္း ဧရာဝတီရဲ့ အစိတ္အပုိင္းထဲမွာသာ ထာဝရရွိေနမွာပါ။
သာလြန္ထူးျခားမႈက အဂၤလိပ္ေတြဟာ သိမ္းျမစ္ကုိ စနစ္တက် အသုံးခ်ႏိုင္ၾကတယ္။ ကုိယ္တုိ႔က ဧရာဝတီကုိ သူတုိ႔ လုိ အသုံးဝင္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါရဲ့လား။ဒီအခ်က္အေပၚမွာေတာ့ သိမ္းျမစ္က ဧရာဝတီထက္အဆ သိန္းသန္းကုေဋ မက သာလြန္ေကာင္းသာလြန္ႏုိင္မယ္။ ဒါနဲ႔အတူ သိမ္းျမစ္ရဲ့ေက်ာ္ၾကားမႈကလည္း ဧရာဝတီထက္ ပုိေကာင္းပုိေန မယ္။ သိမ္းျမစ္ရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကလည္း ဧရာဝတီထက္ ပုိေကာင္းပုိႏုိင္တယ္။ ေဟာ၊ ကုိယ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ ဝက္မီနီ စတာတံတားေအာက္က ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ သေဘၤာငယ္တစ္စီး။ ဒုတိယထပ္ေလဟာျပင္မွာ ကမၻာအရပ္ရပ္က ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ အျပည့္တင္လုိ႔၊ လန္ဒန္ျမင္ကြင္းအလွကုိ သိမ္းျမစ္တြင္းကေန လုိက္ျပေနတယ္။ သေဘၤာ ေပၚပါ ဒီလူေတြက သိမ္းျမစ္နဲ႔လန္ဒန္ရဲ့အလွကုိ ကမၻာႏွံ႔ေအာင္ သယ္ေဆာင္သြားလိမ့္မယ္ဆုိတာ ဘယ္မွာယုံမွား ဖြယ္ရွိဖုိ႔ လုိမွာလဲ။
ကုိယ့္စိတ္ကူးအေတြးထဲမွာက သိမ္းျမစ္ဆုိတာ ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မႈန္ပ်ပ် ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ျပာ လဲလဲ့ စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းပါ။ ခုကုိယ္ေတြ႔ေနတဲ့ သိမ္းျမစ္က ၾကည္လင္တဲ့ ေကာင္းကင္နဲ႔အတူ ေတာက္ပတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေနာက္က်ဳက်ဳ စီးေမ်ာေနတဲ့ ျမစ္ငယ္တစ္စင္းသာသာ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ကုိယ္ဟာ ဧရာဝတီကုိပဲ တမ္းတစြာ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ခ်စ္ခင္သူပါ။ သိမ္းျမစ္ကုိျဖတ္ေလ်ာက္ၿပီး ကမ္းေျခအတုိင္း ဘယ္ဘယ္ကုိ ကုိက္တရာ ေလာက္ေလ်ာက္လုိက္ေတာ့ လန္ဒန္အုိင္းရဲ့ အေျခကုိေရာက္သြားတယ္။ လန္ဒန္အုိင္း ဆုိတာ ဘာလဲလုိ႔ သိခ်င္ မလားပါပဲ။ လန္ဒန္အုိင္း (London Eye) ဆုိတာ-
လန္ဒန္အုိင္း-တဲ့။ သကၠရာဇ္ ၂ဝဝဝ ခုႏွစ္၊မတ္လမွာ မီလီနီယံ (ရာစုျပည့္) အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာ။ လန္ဒန္အုိင္းက လန္ဒန္ရဲ့ အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုျဖစ္လာသလုိ ေခတ္သစ္ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံရဲ့ သေကၤတတစ္ခုလည္း ျဖစ္သေပါ့။ အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔ ဗိသုကာပညာရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုလုိ႔လည္း ဂုဏ္ယူစြာ အေလးထားၾကပါတယ္။ ခုဆုိ လန္ဒန္အုိင္းဟာ ခရီး သြားေတြကုိ အမ်ားဆုံးဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ လန္ဒန္ရဲ့ အထင္ကရ ေနရာမ်ားစြာထဲမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္လုိ႔ေနပါၿပီ။ ေထာင္စုႏွစ္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ The Millennium Wheel (ေထာင္စုဘီးႀကီး) ရယ္လုိ႔လည္း သိထားၾကတဲ့ လန္ဒန္အထိမ္းအမွတ္ ျခားရဟတ္ဘီးႀကီးကုိ အဓိက ေငြေၾကးပံ့ပုိးခဲ့သူက ၿဗိတိသွ်ေလ ေၾကာင္း ကုမၸဏီေပါ့။ ကမၻာအရပ္ရပ္ကဧည့္သည္ေတြ တစ္ႏွစ္ကုိ သုံးသန္းခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ဒီလန္ဒန္အုိင္းကုိ အလည္ ေရာက္ပါတယ္တဲ့။
ရာသီဥတုၾကည္လင္တဲ့ေန႔ေတြမွာဆုိလ်င္ ၄၄၃ ေပ အျမင့္ရွိတဲ့ လန္ဒန္အုိင္းႀကီးရဲ့ အျမင့္ကေန ကီလုိမီတာ ေလးဆယ္ (ႏွစ္ဆယ့္ငါးမုိင္) ခန္႔ေဝးတဲ့ ဝင္ဆာရဲတုိက္ကုိပင္ ျမင္ႏုိင္တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ လန္ဒန္အုိင္းက လန္ဒန္ရွိ အေဆာက္အဦအားလုံးနီးပါးထက္ျမင့္ေနတာမုိ႔ အရပ္မ်က္ႏွားကုိ ေမွ်ာ္ေငးလုိ႔ ၾကည့္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။ လန္ဒန္အုိင္းရဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မွန္အလုံတပ္ အခန္းထဲကေန အေနာက္ယြန္းယြန္းဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္လ်င္ျဖင့္ ဘက္ကင္ဟန္နန္း ေတာ္ကုိ စိမ္းညိဳ႔ညိဳ႔သစ္ပင္ေတြၾကားကေန ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ရမွာပါ။ နန္းေတာ္ရဲ့ေရွ႔မွာလည္း အတန္အသင့္ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ေျမကြက္လပ္တစ္ခု။ နန္းေတာ္ေန အဂၤလန္ ဘုရင္မႀကီးရဲ့ ပြဲထြက္အခမ္းအနားေတြက်င္းပရာ ေနရာ ျဖစ္ေလမလား။ ျမင္ေနရတဲ့ေရကန္ကေရာ သားေတာ္သမီးေတာ္ေတြ ေရေတာ္သုံးရာျဖစ္ေလမလား။ ဒါေတာ့ ေအး လြန္းလုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါ။ ေျပာရလ်င္ျဖင့္ ဘက္ကင္ဟန္နန္းေတာ္အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာမထားလုိ႔ မ်ားမ်ား စားစား မသိပါဆုိတာပါပဲ။
အေနာက္ေတာင္ယြန္းယြန္း သိမ္းျမစ္တဖက္ကမ္းမွာေတာ့ ပါလီန္နဲ႔ဘစ္ဘင္းနာရီစင္။ အေရွ›ေျမာက္ဆီမွာေတာ့ လန္ ဒန္ရဲ့ အထင္ကရ တာဝါတံတား (Tower Bridge) ႀကီးက ေကာင္းကင္ျပာျပာေနာက္ခံေအာက္မွာ မားမားမတ္ မတ္ရပ္လုိ႔။ ျမစ္ျပင္တြင္းက သေဘၤာငယ္ေလးေတြဆီကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ေလးေတြကလည္း ေရျပင္ က်ယ္မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိန္ပြင့္ေလးေတြ လင္းလက္ေနသ႑ာန္။ မ်က္စိတဆုံးျမင္ေနရတဲ့ သိမ္းျမစ္ေပၚမွာေတာ့ တံတား ႀကီးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လဲေလ်ာင္းလုိ႔။
သိမ္းျမစ္ကမ္းတေလ်ာက္မွာလည္း လူအုပ္ေတြက ေဖြးေဖြး လႈႈပ္လႈပ္။ သြားသူသြားလုိ႔ လာသူလာ။ လန္ဒန္အုိင္းေျခရင္းမွာရွိတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္မွာေတာ့ လန္ဒန္သူလန္ဒန္သား ေတြက လဲေလ်ာင္းလုိ႔တသြယ္၊ ထုိင္ေနလ်က္တစ္စု၊ သူ႔အုပ္စုေလးေတြနဲ႔သူ ေနစာလႈံေနၾကေလရဲ့။ ၇ နာရီ ေက်ာ္လုိ႔ ည ဂ နာရီထုိးလုနီးတာပင္ ေကာင္းကင္မွာ ေနမင္းႀကီးက ထြန္းလင္းေတာက္ပေနဆဲ။ လန္ဒန္မွာ ေနသာခ်ိန္ နည္း ေလေတာ့ ႀကဳံရတဲ့ေနသာခ်ိန္ေလးကုိ အမိအရ အသုံးခ်ေနၾကဟန္တူရဲ့။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ ေနသာခ်ိန္ထက္ မႈံပ်ပ် ရာသီက သဘာဝအလွကုိ ပုိမုိခံစားရာမွာ ပုိမုိပီျပင္တယ္လုိ႔ ထင္မိပါရဲ့။ လြမ္တတ္သူမုိ႔လားေတာ့ မဆုိႏုိင္ဘူးေပါ့ ေနာ့။
လန္ဒန္အုိင္းဟာ လန္ဒန္သားေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ သမုိင္းဝင္ ေရွး ေဟာင္းအႏုပညာေတြ နက္နက္နဲနဲေပ်ာ္ဝင္ေနတဲ့ လန္ဒန္ရဲ့အလွၾကားမွာ ေခတ္မီကိရိယာေတြနဲ႔ ေခတ္မီစြာ တည္ ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီလန္ဒန္အုိင္းက လန္ဒန္ရဲ့ မဟာဆန္တဲ့ ဂႏၳဝင္အလွကုိ ဖ်က္ဆီးေနဟန္ ခံစားမိတယ္။
ကုိယ္္ငယ္ ငယ္ ပုံဂံကုိလည္ခဲ့စဥ္က နီညိဳေရာင္ ပုဂံရဲ့သမုိင္းအလွၾကားမွာ ႀကိဳးၾကားၾကား ျမင္ရတတ္တဲ့ ထုံးအေဖြးသား ေစတီ ပုထုိးအခ်ိဳ႔ကုိေတြ႔ရေတာ့ ဆုိ႔နင့္စြာ ေၾကကြဲခဲ့ရတဲ့ ရင္နာဒဏ္ေတြဟာ ခုထိတုိင္ မျပယ္ႏုိင္ေနေသးတာကုိ ျပန္လည္ လုိ႔ အမွတ္ရမိေစပါတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ရာဇဝင္ထဲမွာပဲထားရစ္ရမည့္ ေရွးေခတ္ဂူေအာင္းလူသားတစ္ဦး ရယ္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳေကာင္းျပဳလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ ေခတ္မီနည္းပညာေတြနဲ႔ သိပ္ၿပီးမစိမ္းကားလွသလုိ ေခတ္သစ္လူမႈအဖြဲ႔အစည္းရဲ့ အေတြးအေခၚအယူအဆေတြနဲ႔ အလြန္ႀကီး မကင္းေဝးသူတစ္ဦးမုိ႔ ဂူေနလူအေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ကုိယ္ဒီစကားကုိဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရာဇဝင္နယ္ပယ္မွာ ေမာ္ဒန္ေရာင္ျခယ္သျခင္းဟာ ရာဇဝင္လည္း မပီ၊ ေမာ္ ဒန္ဟန္လည္း မက်၊ စေကာစက အသြင္အျပင္မ်ိဳး ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳး ခံစားမိတတ္လုိ႔ပါ။ ကုိယ္က သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရာဇဝင္ကုိလည္း ထင္က်န္ေစခ်င္သူပါ။ ေလ်ာ္ကန္တဲ့ ေတာ္လွန္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ေမာ္ဒန္ကုိလည္း ရွင္သန္ေစခ်င္သူပါ။ ဒါ ကုိယ့္အမွား ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။
လန္ဒန္ရဲ့သမုိးဝင္အလွေတြကုိ ေကာင္းကင္ကေန တဝႀကီးငုံ႔ၾကည့္ႏုိင္တဲ့ လန္ဒန္အုိင္းကဆင္းၿပီး သိမ္းျမစ္ကမ္းေဘး တေလ်ာက္ ေျခက်င္ခရီးနဲ႔ အေရွ႔ေျမာက္ယြန္းယြန္းဆီရွိ တာဝါတံတားႀကီးထိေအာင္ လမ္းေလ်ာက္ခဲ့တယ္။ သိမ္းျမစ္ ကုိ ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေလေျပညင္းဟာ ကုိယ့္ခရီးအတြက္ ေအးျမတဲ့အေတြ႔အထိနဲ႔အတူ လႈိက္လွဲေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳ ဆုိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ဆုိ ဒီခ်ိန္မွာ ကိုယ့္နဲ႔အတူ မင္းရွိေနမယ္ဆုိလ်င္ မင္းလည္းကုိယ့္လုိပဲ ဝမ္းေျမာက္မႈနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔အမွ် အလြန္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ လန္ဒန္ရဲ့ ဂႏၳဝင္အလွရသကုိ ျပည့္ျပည့္ဝဝ မွ်ေဝလုိ႔ ခံစားမိမွာပါ။ တကယ္ပါ။ လန္ဒန္ဟာ အလည္ေပ်ာ္တုိ႔အတြက္ တကယ္သင့္ေလ်ာ္တဲ့ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ႏုိင္မွာပါ။
ေမတၱာျဖင့္ …အဂၤလန္ခရီး မၿပီးေသးပါ - ၄
အရွင္ဉာဏိက
ဇူလိုင္ ၁၇၊ ၂၀၀၉
လန္ဒန္အုိင္းကေန တာဝါတံတားအထိ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ လန္ဒန္ရဲ႕ထင္ရွားတဲ့ သေကၤတေတြကုိလည္း မွတ္သားမိပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိယ့္အတြက္ ဥေရာပဗီဇာရဖုိ႔ အခြင့္မသာလွ်င္ျဖင့္ ဒီထင္ရွားတဲ့သေကၤတေတြထဲက အခ်ိဳ႔ကုိေတာ့ အေသးစိတ္ေလ့လာမိေကာင္း ေလ့လာႏုိင္ဦးမလားပါ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီလမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေနာက္တစ္ေခါက္ ေလွ်ာက္ျဖစ္ဦးမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။ မေသခ်ာေသးတဲ့အရာေတြအတြက္ အေျဖရွာဖုိ႔ တေနရာမွာ တခဏမွ်နဲ႔ေတာ့ တိက်တဲ့အေျဖ ရႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပန္အားျဖင့္ဆုိရလွ်င္ မေသခ်ာတဲ့အရာေတြနဲ႔ တေနရာမွာ အခ်ိန္ၾကာစြာ အေျဖရွာမယ္ဆုိလွ်င္လည္း ေသခ်ာတဲ့အေျဖ ရႏုိင္မယ္မဟုတ္ေပဘူးလုိ႔ ေတြးမိလုိက္ေသးတယ္။
လန္ဒန္အုိင္းအလြန္မွာ မွတ္မိသမွ် ေျပာရလွ်င္ The South Bank Centre၊ ၿပီးေတာ့ Waterloo Bridge နဲ႔ Black friars Bridge။ ေနာက္ၿပီး The Tate Modern and the Millennium Bridge၊ ဒီအလြန္မွာေတာ့ St Paul's Cathedral ေပါ့။ Shakespeare's Globe၊ Southwark Bridge and Cannon Street Railway Bridge၊ Winchester Palace and the Clink Prison၊ Southwark Cathedral and London Bridge၊ Hays Galleria၊ Hays Wharf and HMS Belfast တုိ႔ဟာလည္း ဒီသိမ္းျမစ္ေတာင္ကမ္း ေလွ်ာက္လွမ္းျခင္းခရီးရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းမုိ႔ မေျပာမၿပီး ထည့္ေျပာရမည့္ လန္ဒန္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္မ်ားပါပဲ။
အားလုံးမွာ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာေတြ အျပည့္ရွိေနေပမယ့္ ခုေတာ့ ေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္နည္းေနေသးတယ္။ အဆင္သင့္လွ်င္ျဖင့္ ေနာက္မ်ားမွာ တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပပါဦးမယ္။ နားေထာင္ခ်င္တယ္ဆုိလွ်င္ေပါ့။ ခုေတာ့ ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းအတုိင္း ဆက္သြားရဦးမယ္ေလ။ အေမွာင္မက်လာမီမွာ တာဝါတံတားႀကီးဆီကုိ အေရာက္သြားရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ ခုလုိေနညိဳခ်မ္းမွာေတြ႔ရမယ့္ တာဝါတံတားႀကီးရဲ႕အလွက တမ်ိဳးထူးျခားေနလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ။ ေတြ႔ျမင္ဖူးထားတဲ့ ဓာတ္ပုံေတြ၊ ဗီဒီယုိရုပ္ရွင္ေတြထဲက တံတားႀကီးနဲ႔ အျပင္မွာ ကုိယ္တကယ္ေတြ႔ရတဲ့ တံတားႀကီးက ဘယ္လုိမ်ား ကြာျခားေနမလဲ။ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ၾကည့္ရဦးမယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႔အရာေတြက ပုံထဲနဲ႔ ပုံျပင္၊ လက္ေတြ႔နဲ႔ စာေတြ႔၊ အနီးနဲ႔အေဝး၊ အပုံႀကီး ကြဲျပားျခားနားတတ္တာ မဟုတ္လား။ တာဝါတံတားလည္း ဒီအထဲမွာ မပါဝင္ႏုိင္ဘူးရယ္လုိ႔ ဘယ္လုိေျပာႏုိင္မလဲ။
လန္ဒန္ရဲ႕ အလွေတြၾကားမွာ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ယားက်ိက်ိျဖစ္ေစႏုိင္ခဲ့တာတခ်ိဳ႔ကုိလည္း ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ အမွတ္မထားဘဲ မေနႏုိင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္မိတာက လမ္းေဘးးမွာ ေတြ႔ရတတ္တဲ့ စီးကရက္ေဆးလိပ္တုိေတြပါပဲ။ ကုိယ္ၾကားဖူးထားတာက အဂၤလိပ္ေတြဟာ စည္းကမ္းႀကီးတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ လမ္းေဘးဝဲယာ ေနရာတကာ စီးကရက္တုိေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ လန္ဒန္သားေတြကပဲ စီးကရက္ေသာက္တာ မ်ားလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြကပဲ ေဆးလိပ္အေသာက္မ်ားလုိ႔လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလုိစီးကရက္အစီခံေတြ လူစည္ကားရာ လန္ဒန္ရဲ႕ အဓိကေနရာေတြမွာ ေတြ႔ရတာကေတာ့ လုံးဝ မဆီေလ်ာ္လွတာ အမွန္ပါပဲ။
ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ဘီယာဆုိင္ေတြမွာလည္း ဘီယာေသာက္ေနသူေတြက အျပည့္။ ရုံးဆင္းၿပီးခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ခုလုိ ဘီယာေသာက္ေနသူေတြနဲ႔ စည္ကားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါမမဟုတ္လည္း ယဥ္ေက်းမႈကပဲ ဘီယာေသာက္ျခင္းဟာ က်င့္ဝတ္တစ္ခုကုိ ေလ်ာ့ပါးေစျခင္းလုိ႔ မသတ္မွတ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အမူအယာေတြအရေတာ့ ဘီယာေသာက္ျခင္းဆုိတာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထိုင္ျခင္းနဲ႔ အတူတူေလာက္ပဲ သေဘာထားပုံမ်ိဳးပါ။ ပ်ိဳပ်ိဳ အုိအုိ ေယာက္်ားမိန္းမ အလႊာအစုံစုံ။ ခုံတန္းေတြေပၚ၊ အုတ္အကာအရံေတြေပၚမွာ ထုိင္သူထုိင္၊ ရပ္သူရပ္၊ ေလွ်ာက္သူေလွ်ာက္ကာျဖင့္ ဘီယာခြက္ေတြ ကုိယ္စီရယ္နဲ႔။ ရယ္ရယ္ေမာေမာ။ တေသာေသာပါပဲ။ သိမ္းျမစ္ညေနခ်မ္း၊ အေမာပန္း ေျဖေနက်ဟန္ထင့္။ သုိ႔ေပမယ့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ေလာက္ေအာက္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားကုိေတာ့ ဘီယာနယ္မွာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဒီအတြက္ေတာ့ ေက်နပ္စရာပါ။
ေနာက္ၿပီးလည္း လန္ဒန္သူ လန္ဒန္သားေတြက စနစ္တက် ဝတ္စားတတ္ၾကဟန္တူပါတယ္။ အားလုံးနီးပါးဟာ တကယ့္ကုိမွ သားသားနားနား စနစ္တက် အဝတ္အစားေတြ ကုိယ္စီကုိယ္စီနဲ႔ပါ။ အေမရိကန္မွာေတြ႔ရတတ္ေလ့ရွိတဲ့ ထသြားထလာ အိမ္ေနပုံစံ အဝတ္အစားမ်ိဳးနဲ႔သူက မေတြ႔ရသေလာက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး မဆတန္ကဲ အဝလြန္တဲ့သူမ်ိဳးကုိလည္း မေတြ႔မိပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာလည္း သြယ္သြယ္လ်လ်၊ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္၊ စတုိင္အျပည့္ ကိုယ္စီနဲ႔။
တာဝါတံတားဟာ ကမၻာမွာ အလြန္ထင္ရွားေပမယ့္ လန္ဒန္တံတားရယ္လုိ႔ အမွတ္မွားတာကုိ မၾကာခဏ ခံရေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လန္ဒန္တံတားနဲ႔ တာဝါတံတားက တျခားစီပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ တာဝါတံတားက လန္ဒန္မွာ ရွိတာရယ္၊ လန္ဒန္မွာ သူက ပုိထင္ရွားတာရယ္ဆုိေတာ့ လန္ဒန္တံတားဆုိလွ်င္ျဖင့္ တာဝါတံတားကုိသာ စိတ္မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာင္ ခုမွ ကြဲကြဲျပားျပား သိရတာပါ။ လန္ဒန္မွာ လန္ဒန္အမည္ကုိ မခံယူခဲ့ျခင္းဟာ တာဝါအဖုိ႔ လန္ဒန္ရယ္လုိ႔ ခုလုိအမွတ္မွားရန္အေၾကာင္း ျဖစ္ေလသလားလုိ႔ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ လန္ဒန္နဲ႔ တာဝါတံတားရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားမႈ ၂ ခုေပါင္းစပ္ျခင္းက လန္ဒန္တံတားရယ္လုိ႔ မွားယြင္းတဲ့အမွတ္မွားေစမႈကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္သလားလုိ႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ ထင္ရွားျခင္းေတြၾကားမွာလည္း မွားယြင္းမႈေတြ ေရာယွက္ေနတတ္တာ ဆင္ျခင္စရာပဲ မဟုတ္လား။
ေနဝင္ဖ်ဳိးဖ် အခ်ိန္ကာလမွာပဲ တာဝါတံတားဆီ ေရာက္ပါတယ္။ ေရွးစကားအတုိင္း ေရးသားရလွ်င္ အေနာက္ေဂါယာကြၽန္းဆီသုိ႔ ေနမင္းႀကီးက ငုပ္လွ်ိဳးကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မယ္။ ေနရွိန္ေၾကာင့္ ေကာင္းကင္ယံမွာလည္း ပုစြန္ဆီေသြး တိမ္ေရာင္စဥ္ေတြကလည္း ေျပးလုိ႔။ သိမ္းျမစ္ျပင္တြင္းမွာလည္း ေနမင္းက တစ္စင္း။ တာဝါတံတားႀကီးရဲ႕ ေနဘက္ျမင္ကြင္းကေတာ့ လင္းလုိ႔။ ေနမင္းကြယ္ကာတဲ့ အျခားတဖက္မွာေတာ့ အေမွာင္က ႀကီးစုိးလုိ႔ ဝင္ေရာင္စ။ လန္ဒန္ရဲ႕ ဟုိးေဝးေဝး မႈန္ပ်ပ်အရပ္ဆီမွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးပြင့္ေလးေတြက တလက္လက္နဲ႔ ပုိပုိၿပီး လင္းလုိ႔လာၾက။ ေနရဲ႕အလင္းကုိ အစားထုိးဖုိ႔ တုိးလွ်ိဳးလုိ႔ ေပၚလာၾကၿပီ။ အစာဝလုိ႔ အိပ္တန္းကုိယ္စီဝင္ၾကမည့္ ငွက္ေလးေတြလား၊ အစာရွာဖုိ႔ အိပ္တန္းထြက္လာတဲ့ ငွက္ေလးေတြလား မသိ။ သိမ္းျမစ္ျပင္ရဲ႕ ေကာင္းကင္တခြင္မွာ ဟုိဟုိဒီဒီ ပ်ံဝဲလႈပ္ရွားလုိ႔။ သိမ္းျမစ္ကမ္းစပ္နဲ႔ ျမစ္လယ္ေရျပင္က်ယ္ေပၚမွာေတာ့ သေဘၤာငယ္ေလးေတြကုိယ္စီနဲ႔ လန္ဒန္ရဲ႕ညအလွကုိ အျပည့္အဝ ခံစားမည့္သူတုိ႔က စတင္လႈပ္ရွားေနၾကၿပီ။ ကုိယ့္အဖုိ႔ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ လန္ဒန္မွာ ပထမေန႔ ကုန္ဆုံးခ်ိန္ရဲ႕ အစပါပဲ။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက တမ္းတခဲ့ရတဲ့ လန္ဒန္ေန႔မ်ားရဲ႕ ခရီးအစဟာျဖင့္ လွပစြာၿပီးဆုံးေတာ့မယ္။ လန္ဒန္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ယံ တိမ္ေရာင္ျပန္ သံစဥ္အလွ သိမ္းျမစ္ျပင္ေပၚ ျပန္အက်မွာ ျမင္ရတဲ့ တာဝါတံတားရဲ႕ ခန္႔ညားမႈနဲ႔အၿပိဳင္ လွခ်င္တုိင္းလွေနတဲ့ လန္ဒန္ရဲ႕ေနညိဳညဟာျဖင့္ စာသ လုိ႔ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ မထင္မိေတာ့ပါဘူး။
တာဝါတံတားကုိျဖတ္၊ လန္ဒန္တာဝါကုိပတ္ကာ လန္ဒန္ဝိဟာရကုိ ျပန္ဖုိ႔ တာဝါေဟးလ္ ေျမေအာက္ရထားဘူတာဆီသုိ႔ သြားခဲ့တယ္။ လန္ဒန္တာဝါကလည္း ရဲတုိက္ႀကီးလား ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္။ သူနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ သမုိင္းအခ်က္အလက္ေတြလည္း ေပါၾကြယ္သမုိ႔ အခ်ိန္ေပးကာ လာလည္ဖုိ႔ ဦးစားေပးစာရင္းထဲ ထည့္ထားလုိက္တယ္။ တာဝါေတြရယ္။ မၾကာမီအခ်ိန္မွာပဲ ျပန္လည္ေတြ႔ၾကမယ္။ ။
ဇြန္လ ၂၊ ၂ဝဝ၉
ဒီေန႔ ဂရင္းနစ္ကုိ သြားခဲ့တယ္။ ‘ဂရင္းနစ္’ ဆုိတဲ့ နာမည္က အားလုံးနဲ႔ မစိမ္းတဲ့ နာမည္။ လူသားအားလုံးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝ လႈပ္ရွားသြားလာမႈ၊ ရွင္သန္ေနထုိင္မႈမွာ အခ်ိန္ကာလဆုိတာနဲ႔ မကင္းတတ္ၾကဘူး မဟုတ္လား။ အလုပ္ တက္ခ်ိန္၊ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္၊ ေစ်းသြားေစ်းလာခ်ိန္၊ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ တရားနာခ်ိန္၊ တရားမွတ္ခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္၊ နံနက္စာ ညစာစားခ်ိန္ စသျဖင့္ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ အခ်ိန္ ကာလနဲ႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လုပ္အားကုိလည္း အခ်ိန္ကာလနဲ႔ တုိင္းတာတတ္ၾကတယ္။ ဒီအခ်ိန္ကာလဆုိတာကုိ သတ္မွတ္မႈမွာ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ အမ်ား သေဘာတူထားၾကတဲ့ စံႏႈန္းတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ‘ဂရင္းနစ္ စံေတာ္ခ်ိန္’ ဆုိတာေပါ့။
အခ်ိန္ဆုိတာအေပၚ သိပ္ၿပီးေလးေလးနက္နက္မရွိလွတဲ့ ကုိယ္ကေတာ့ ဂရင္းနစ္ စံေတာ္ခ်ိန္ရဲ႕ သေဘာသဘာဝကုိ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္သလုိ နားလည္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားဖုိ႔ စိတ္မဝင္စားလွပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ သည္ဂရင္းနစ္ကုိအေျခခံတဲ့ ေန႔ညသတ္မွတ္မႈမ်ား၊ အခ်ိန္ကာလ သတ္မွတ္မႈမ်ားကေတာ့ ကုိယ့္ဘဝအေပၚမွာ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ျပ႒ာန္းလႊမ္းမုိးေနေလရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ လန္ဒန္ကုိေရာက္ခုိက္ အထင္ကရ ေနရာမ်ားကုိ သြားဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ေတာ့ သည္ဂရင္းနစ္ဆုိတဲ့ ေနရာေလးက ထိပ္ဆုံးက ပါဝင္လာတယ္။ သြားသင့္သြားထုိက္တဲ့ ေနရာေတြကုိ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ၾကတဲ့ လန္ဒန္ေနအိမ္ရွင္မ်ားရဲ႕ ဦးစားေပး စာရင္းထဲမွာလည္း ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ဂရင္းနစ္က သမုိင္းဝင္ေနရာ တစ္ခုေပကုိး။
ဂရင္းနစ္ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးက လန္ဒန္ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္အရပ္ဆီမွာ ရွိပါတယ္။ သိ္မ္းျမစ္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္ကမ္းေျခမွာ တည္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး။ ပရုိင္းမီရီဒီယံေခၚတဲ့ ဇီးရုိး(သုည) ေလာင္ဂ်ီက်ဳမ်ဥ္းေပၚမွာ တည္ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့။ အင္နာေနရွင္နယ္ ဒိတ္လုိင္းေခၚ ကမာၻႀကီးကုိ အေရွ႕ျခမ္း အေနာက္ျခမ္း ခြဲျခား သတ္မွတ္တဲ႔ ၁၈ဝ ဒီဂရီ ေလာင္ဂ်ီက်ဳ မ်ဥ္းေၾကာင္းနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရပ္မွာ ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္တဲ့ အရပ္မွာေပါ့။ ဂရင္းနစ္မွာ သမုိင္းဝင္ၿပီး ဗိသုကာ ပညာရွင္မ်ားရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပုံ ဆန္းျပားတဲ့ အေဆာက္အဦမ်ားရဲ႕ တည္ေဆာက္ဟန္မ်ားေၾကာင့္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ကစၿပီး ကမာၻ႔ ကုလသမဂၢရဲ႕ ယူနက္စကုိကေန ဂရင္းနစ္ေဒသကုိ ကမၻာ့သမုိင္းဝင္ ေနရာေတြထဲမွာ ထည့္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဂရင္းနစ္ဟာ ခုေတာ့လည္း ကမာၻ႔သမုိင္းဝင္ ေနရာတစ္ ခုအျဖစ္ ကမာၻအရပ္ရပ္က ခရီးသြားမ်ားရဲ႕ တကူးတက လာေရာက္ၾကည့္ရႈရတဲ့ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီေပါ့။ မွတ္တမ္းျပဳမႈမွာ ထူးျခားလွတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ အစြမ္းအစနဲ႔ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကုိယ့္ေဒသရဲ႕ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေရွးေဟာင္း အလွေတြကုိ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းတတ္မႈမ်ားရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကလည္း ခုလုိ ဂရင္းနစ္ ကမာၻေက်ာ္ေစဖုိ႔ အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြလည္း ျဖစ္မွာေပါ့။
ကုိယ္ကေတာ့ ဂရင္းနစ္ကုိ ေရာက္ခုိက္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္နဲ႔ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးတုိ႔ အေၾကာင္းကုိ သြားသတိရမိတယ္။ ဟုတ္ မဟုတ္၊ မွန္ မမွန္ေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ကုိယ္တုိ႔လူမ်ိဳးက စာနဲ႔ေပနဲ႔သာ စနစ္တက် မွတ္တမ္းမတင္တတ္တာ၊ ေရွးလူႀကီး ေျပာစကားဆုိတဲ့ ပါးစပ္ရာဇဝင္ကေတာ့ ၾကြယ္ဝလွ မဟုတ္လား။ မွန္တာလည္းရွိ၊ မမွန္တာလည္းရွိ။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က မိန္႔ၾကားဖူးတယ္ တဲ့။ ‘အရွင္မဟာဗုဒၶြေဃာသ က အရင္ဖြားလုိ႔ေပါ့ကြာ၊ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသရဲ႕ အရင္သာ သူဖြားခဲ့လွ်င္ အရွင္မဟာဗုဒၶြေဃာသေရးတဲ့ အ႒ကထာက်မ္းစာေတြကုိ သူေရးမွာ’ လုိ႔ မိန္႔ဖူးတယ္တဲ့။ အရွင္မဟာဗုဒၶြေဃာသ ဆုိတာကေတာ့ ခုေခတ္ ေထရဝါဒပိဋကသမုိင္းမွာ ဗုဒၶြၿပီးလွ်င္ အထင္ရွားဆုံး ဆရာေတာ္တစ္ပါး။ ေရွးဆရာစဥ္ဆက္ စကားအရ ေျပာရလွ်င္ ဗုဓ္စ၊ ဗုဓ္လယ္၊ ဗုဓ္ဆုံး ဆုိၿပီး သုံးပါးရွိရာမွာ ဗုဓ္လယ္လုိ႔ ညႊန္းဆုိရတဲ့ မေထရ္ျမတ္တစ္ပါး။ ဗုဒၶြေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ပါဠိေတာ္မ်ားကုိ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ပိုမုိ နားလည္လြယ္ေအာင္ အနက္အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆုိခ်က္ ဆုိင္ရာမ်ားကုိ ပါဠိဘာသာနဲ႔ ေရးသားခဲ့တဲ့ အရွင္ျမတ္တစ္ပါး။ ဗုဓ္ဆုံးလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကေတာ့ ပါဠိေတာ္မ်ားကုိ နိႆယ (ျမန္မာဘာသာ) ျပန္ဆုိရာမွာ အထူးထင္ရွားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးေပါ့။
ကုန္းေဘာင္ရာဇဝင္ကုိ ေျပာေလတုိင္း ဘႀကီးေတာ္ (မွန္နန္းရွင္) မင္းတရားႀကီးရဲ႕ မိဖုရားေခါင္ႀကီး နန္းမေတာ္မယ္ႏု အေၾကာင္းကုိ ခ်န္ထားလုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ တဆက္တည္းမွာပဲ နန္းမေတာ္မယ္ႏုနဲ႔ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာဒကာ ဆက္ဆံေရးကုိ စံယူဖြယ္အျဖစ္ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဦးဗုဓ္ကုိ သတိရမိတာကေတာ့ ဦးဗုဓ္လုိပဲ ကုိယ္လည္း ‘အင္းေပါ့ေလ။ အဂၤလိပ္ေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ ဂရင္းနစ္ၿမိဳ႕ေလးကုိ ဗဟုိျပဳၿပီး တကမၻာလုံးက လက္ခံၾကရတဲ့ ဂရင္းနစ္စံေတာ္ခ်ိန္ကုိ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ေပါ့။ ႏုိ႔မဟုတ္လုိ႔ ကုိယ္သာ သူတုိ႔ အရင္ေမြးလုိ႔ အခ်ိန္ သတ္မွတ္ရမယ္ဆုိလွ်င္ ကုိယ္ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ဟုိအေဝး ျမန္မာႏုိင္ငံ အညာေဒသက ‘ေရဦး’ ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးကုိ ဗဟုိျပဳလုိ႔ ေရဦးစံေတာ္ခ်ိန္ရယ္လုိ႔ သတ္မွတ္မွာေပါ့’ လုိ႔ ေတြးမိလုိ႔ပါ။ မရယ္နဲ႔ေနာ္။ ဒါ တကယ္ ေတြးမိတာကုိ ေျပာတာ။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္က နန္းမေတာ္မယ္ႏု နန္းက်ၿပီး အသတ္ ခံရဆဲနီးနီးမွာ ဆရာေတာ္ထံ ဝင္ေရာက္ဖူးျမင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ရဲ႕ ‘မိႏုရယ္၊ ဝဋ္ရွိလွ်င္ျဖင့္ ခံရမွာေပါ့’ ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ၾကားရရုံမွ်နဲ႔ ‘မိႏုတုိ႔ လူျဖစ္က်ိဳး နပ္ၿပီ၊ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ’ ဆုိၿပီး ရဲရဲေတာက္ ဥဒါန္း က်ဴးရင့္ခဲ့တဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီး နန္းမေတာ္မယ္ႏုရဲ႕ ဇာတိ ေရဦးၿမိဳ႕နယ္၊ ဖလံခုံရြာသား။ သမုိင္းနဲ႔လာတာ။ သမုိင္းေတြ အစဥ္အလာေတြကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ၾကတဲ့ အဂၤလိ္ပ္ေတြကုိ ကုိယ္လည္း သမုိင္းအစဥ္အလာနဲ႔ပါ ဆုိတာကုိ ေျပာရာလည္း ေရာက္သြားေအာင္ေပါ့လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလုိဆုိေတာ့ သမုိင္းကုိ တန္ဖုိးထားတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြက ကိုိယ့္ကုိ ေကာင္းခ်ီးမ်ား ေပးေလဦးမလား မသိႏုိင္ဘူး။
အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးကလည္း ဘုိးေတာ္ဦးဝုိင္းကုိ ေလွ်ာက္တင္ဖူးတယ္တဲ့။ ဘုိးေတာ္က ဦးေပၚဦးကုိ ‘ကမၻာႀကီးရဲ႕ အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ အရပ္ဟာ ဘယ္မွာလဲ’ ဆုိေတာ့ နန္းေတာ္ေပၚက ဆင္း၊ နန္းေတာ္ ေလွကားေျခရင္းမွာ ငုတ္တစ္တုိင္ စုိက္ၿပီး ‘ဒီငုတ္တုိင္ေနရာဟာ ကမာၻ႔အလယ္ တည့္တည့္ပါ’ လုိ႔ ေလွ်ာက္တင္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ဘုိးေတာ္က ဟုတ္ရဲ႕လား ေပၚဦးရယ္ဆုိေတာ့ မယုံလွ်င္ တုိင္းၾကည့္ပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္တင္ဖူးသတဲ့။ ခုလည္း ကမၻာႀကီးကုိ အေရွ႕အေနာက္ျခမ္းရာမွာ ဂရင္းနစ္မ်ဥ္း ေနရာဟာ ကမာၻ႔အလယ္ေခါင္တည့္တည့္ပါ ဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြ ကမၻာကုိ စုိးမုိးခ်ိန္က အဂၤလိပ္ဘုရင္ေတြ အနီးမွာ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးလို မယုံလွ်င္ တုိင္းၾကည့္ပါလုိ႔ ေျပာသူမ်ား ရွိေနလုိ႔လားလုိ႔ ဆုိင္သလား မဆုိင္သလားမသိ၊ သြားလုိ႔ျဖင့္ ေတြးမိလုိက္ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ကုိယ္က သူတုိ႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကမာၻ႔အလယ္ မ်ဥ္းေၾကာင္းေပၚမွာ တည့္တည့္မတ္မတ္ ရပ္လုိ႔။
ကုိယ္ဂရင္းနစ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီ။ ရြိဳင္ရယ္ ေအာ္ဘဆတရီ ျပတုိက္ကေတာ့ ပိတ္သြားၿပီ။ ဂရင္းနစ္မ်ဥ္းေၾကာင္း တည္ရွိရာ ေအာ္ဘဆတရီ ေတာင္ကုန္းမွာေတာ့ ကုိယ္တုိ႔လုိပဲ ေနာက္က် ေလ့လာသူအခ်ိဳ႕နဲ႔ စည္ကားေနရဲ႕။ ဂရင္းနစ္မ်ဥ္းေပၚ ရပ္လုိ႔ မွတ္တမ္းတင္သူက တင္၊ မ်ဥ္းေဘးေရးထားတဲ့ ႏုိင္ငံစာလုံးေတြထဲမွာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ဘယ္ဆီမွာ တည္ရွိေလသလဲလုိ႔ စူးစမ္းသူက စူးစမ္းလုိ႔။ ကမာၻအရပ္ရပ္က လာၾကသူေတြဆုိေတာ့ ရွာေဖြရာ အရပ္ေတြလည္း ကြဲျပား ျခားနားေပမေပါ့။ သူမ်ားနည္းတူ ကုိယ္လည္းပဲ ကုိယ့္ရဲ႕ ေရႊႏုိင္ငံ ဘယ္မွာလဲလုိ႔ စူးစမ္းမိပါတယ္။ ေတြ႔ပါၿပီ။ Rangoon ၉၆ ံ တဲ့။ ၉၆ ဒီဂရီက ဘာကုိ ဘယ္လုိညႊန္း ဆုိတာေတာ့ မသိတာအမွန္ပါ။ ေကာလိပ္မွာတုန္းက ဂ်င္နရယ္အက်ဴေကးရွင္းအျဖစ္ မသင္ခ်င့္ သင္ခ်င္ သင္ယူခဲ့ရတဲ့ ပထ၀ီဘာသာရပ္ကလည္း ကုိယ့္ေခါင္းထဲမွာ နည္းနည္းေလးမွပင္ မထင္က်န္ေတာ့။ ေလာင္ဂ်ီက်ဳနဲ႔ လတီၱက်ဳေတာင္မွ ကြဲကြဲျပားျပား မမွတ္မိေတာ့။
ဂရင္းနစ္ကုန္းျမင့္ဆီကေန အေရွ႕ေျမာက္စူးစူးဆီ လွန္းေမွ်ာ္ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သိမ္းျမစ္ကုိ လွမ္းလုိ႔ျမင္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမုိးတစ္ခုတည္းသာရွိတဲ့ အေဆာက္အဦမ်ားထဲမွာ ကမာၻမွာ အႀကီးဆုံးပါလုိ႔ ဂုဏ္ယူၾကတဲ့ မီလီနီယံဒုန္း (The Millennium Dome) ေခၚတဲ့ အေဝးကေနၾကည့္လွ်င္ လိပ္ေက်ာကုန္းေပၚမွာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ငါးဆူးေတာင္ႀကီးေတြ တင္ထားသလုိ ျမင္ရတဲ့ ေခါင္မုိးဝါဝါ အေဆာက္အဦႀကီးကုိလည္း လွမ္းလုိ႔ျမင္ေနရတယ္။ သိမ္းျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ သေဘာၤႀကီးငယ္ေတြက အစီအရီ။ တုိက္တာ အေဆာက္အဦေတြကလည္း အခ်ိဳ႕နိမ့္နိမ့္၊ အခ်ိဳ႕ျမင့္ျမင့္။ မုိးတိမ္ညိဳ႕ညိဳ႕ေနာက္ခံမွာ ထင္ရွားစြာ လွမ္းလုိ႔ျမင္ရ။ ေတာင္ေျခရွိ ဂရင္းနစ္ ပန္းၿခံထဲမွာေတာ့ သစ္ပင္ေပါင္းစုံတုိ႔က စိမ္းစိမ္းစုိစုိ၊ စီစီရီရီ၊ ညိဳ႕ညဳိ႕မႈိင္းမႈုိင္း။ ေကာင္းကင္ တခြင္လုံးလည္း အုံ႔ဆုိင္းရီေဝလုိ႔။ ေအာ္ဘဆတရီ ေတာင္ေျခအနီးမွာေတာ့ ပင္လယ္ ေရေၾကာင္းဆုိင္ရာ သိေကာင္းဖြယ္ရာေတြ ျပသထားတဲ့ National Maritime Museum နဲ႔ Queen's House ဘုရင္မအိမ္(နန္းေတာ္ မဟုတ္) အေဆာက္အဦႀကီးမ်ားက ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္။
ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ေစဖုိ႔ ဂရင္းနစ္မ်ဥ္းေၾကာင္းေပၚ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ေနခုိက္မွာပဲ မုိးစက္မုိးေပါက္အခ်ိဳ႕က ကုိယ့္ေခါင္းေပၚ က်လာတယ္။ ဒီမုိးစက္မုိးေပါက္ေတြကုိ သူ႔ပကတိအတုိင္း ေကာက္သိမ္းလုိ႔ရလွ်င္ ေကာက္သိမ္းထားလုိက္ခ်င္သား။ ေနာင္မွာ အထူးအဆန္းအျဖစ္ ျပသလုိ႔ရေအာင္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီမုိးစက္ေတြလည္း အဆုံးအစမဲ့ မုိးေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ အလယ္ေခါင္ တည့္တည့္က က်လာတာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ေရာ ဘယ္သူ ေျပာႏုိင္ပါ့မလဲ ေနာ။ ။
အရွင္ဉာဏိက
ၾသဂုတ္ ၁၇၊ ၂၀၀၉
ခက္ခက္ခဲခဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနစရာ မလုိဘဲ လြယ္လင့္တကူ စုိက္ပ်ိဳးႏုိင္၊ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏုိင္တဲ့ ေရေျမသဘာဝ ၾသဇာအလွေတြနဲ႔ ျပည့္ဝလွတဲ့ ကုိယ့္ျပည္ကုိယ့္ရြာမွာလည္း ခုလုိ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ဥယ်ာဥ္မ်ိဳးေတြကုိ တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္၊ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ ေနရာတကာ ေတြ႔ခ်င္လုိစိတ္ ယုိဖိတ္ကာ ျဖစ္မိသား။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ့္ဆႏၵေတြက စိတ္ကူးအိပ္မက္ထဲမွာသာ ရွိေနဆဲပါ။ ကုိယ့္ဆီမွာ ခုလုိပဲ စိမ္းလန္းစုိျပည္စြာ လွပေနတဲ့ဥယ်ာဥ္မ်ိဳးက မရွိသေလာက္ရွားသား။ မွတ္မွတ္သားသားဆုိရလွ်င္ျဖင့္ ကုိယ့္ျပည္ကုိယ့္ရြာက ခုလုိဥယ်ာဥ္မ်ိဳးထဲကုိ တခါမွေတာ့ အပန္းေျဖ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပါ။ ဂရင္းနစ္ဥယ်ာဥ္တြင္းမွာေတာ့ ၿငိမ္းေအးသက္သာစြာ အနားယူအပန္းေျဖေနသူေတြ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူ၊ ေျပးလႊားကစားေနသူေတြကုိ ဟုိနားဒီနား ျမင္ေနရတယ္။ အုိး .. မိတ္ေဆြတုိ႔ေရ။ စိတ္အပန္းလည္း ကင္းပါေစ၊ ရုပ္အႏြမ္းေလး ရွင္းပါေစ။
ဂရင္းနစ္ဥယ်ာဥ္ကုိျဖတ္ၿပီး The National Maritime Museum ဘက္ကုိ သြားခဲ့တယ္။ ျပတုိက္က ပိတ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္က ေႏွာင္းေနၿပီကုိး။ ျပတုိက္အနီးမွာရွိ ကင္းဝီလ်ံလမ္းေပၚကေန The Old Royal Naval College ေဘးက ပတ္လုိ႔ (Cutty Sark) ကတ္တီ ဆာခ္ကုိ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကတ္တီဆာခ္ကလည္း ဂရင္းနစ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ေနရာတစ္ခု။ ၁ဂ၆၉ ခုႏွစ္မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကုန္သည္သေဘၤာတစ္စင္း။ တရုတ္လက္ဖက္ေျခာက္ ကုန္သြယ္လမ္းေၾကာင္းမွာ ေျပးဆြဲခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ အၿပိဳင္သေဘၤာ အျဖစ္လည္း အသုံးျပဳခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ကတ္တီဆာခ္မွာက အျခားေသာသမုိင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔လည္း ျပည့္လ်က္ပါ။ သူ႔ေခတ္သူ႔ခါက ဆုိလွ်င္ျဖင့္ အျမန္ဆုံးသေဘၤာျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ၁၉ ရာစုေခတ္မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ သေဘၤာေတြထဲမွာ တစ္စင္းတည္းသာ က်န္ေတာ့တဲ့သေဘၤာလုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။ သမုိင္းတန္ဖုိးႀကီးမားတဲ့ ရတနာတစ္ခုေပါ့။ ကံဆုိးလွစြာပဲ၊ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ၾကားကပဲ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၁ ရက္ေန႔မွာ ကတ္တီဆာက္ဟာ မီးေဘးသင့္ခဲ့ရပါတယ္။
သစ္သားနဲ႔ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အပုိင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ မီးသင့္ရာမွာပါသြားတယ္လုိ႔ ယူဆရပါတယ္။ မူလ ျပင္ဆင္ေနဆဲအေပၚမွာ မီးသင့္မႈေၾကာင့္ အပုိကုန္က်မႈ ေပါင္ ၅ သန္းကေန ၁ဝ သန္းအထိ စရိတ္ပါ ထပ္ေပါင္းမယ္ဆုိလွ်င္ျဖင့္ ေပါင္သန္း ၃၅ ကေန သန္း ၄ဝ အထိ ကုန္က်မယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းပါတယ္တဲ့။ ခုေတာ့ ျပန္လည္ျပဳျပင္ေနဆဲမုိ႔ ၁၉ ရာစုေခတ္က်န္ သမီးပ်ိဳ ကတ္တီဆာက္ကုိ မျမင္ေတြ႔ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အမုိးအကာေအာက္မွာ သူမရဲ႕ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကုိ ကုစားရင္း အနားယူေနေလရွာရဲ႕။ ေရွးေဟာင္း သေဘၤာအုိငယ္တစ္စင္းအတြက္ ခုလုိမီလ်ံ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္က်ခံကာ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေနျခင္းဟာ သမုိင္းတန္ဖုိးနဲ႔ အဂၤလိပ္ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ပဲ ျဖစ္မွာပါလုိ႔ ျဖည့္ဆည္းၿပီး ေတြးထင္မိပါတယ္။ သမုိင္းဆုိတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေကာင္းတဲ့အရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း တရားေတြနဲ႔ လုိသလုိ လွည့္စားေျပာင္းလႊဲလုိ႔ သင့္ေတာ္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ သမုိင္းကုိတန္ဖုိးထားကာ ထိန္းသိမ္းတတ္ျခင္းဟာ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အလာတစ္ခုပါ။ ဒါမ်ဳိးဆုိတာ အတုယူေလးစားစရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ငယ္စဥ္က ကမာၻ႔သမုိင္းကုိသင္ယူခဲ့ရရာမွာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုလုိေကာင္းမြန္တဲ့ အမူအက်င့္ေတြကုိ သင္ယူခြင့္ မရႏုိင္ခဲ့တာလဲလုိ႔လည္း စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ မေကာင္းတာေတြကုိ ေထာက္ျပေဝဖန္တတ္တဲ႔ ကုိယ္တုိ႔အေနနဲ႔ ေကာင္းတာေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ခ်ီးက်ဴးမႈဘက္မွာ အလြန္ပဲအားနည္းေနသလားလုိ႔လဲ တဆက္တည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။ အေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြဆုိတာက တျဖည္းျဖည္းပ်ိဳးေထာင္ေပးမွ ရွင္သန္ဖြံ႔ထြားတတ္တာမ်ိဳးပါ။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ဆီမွာလည္း သက္ရွိသက္မဲ့ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းတင္ဖြယ္ေတြ၊ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ အရာေတြေတာ့ အမ်ားသားပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ ကုိယ္တုိ႔က ဒီဘက္မွာ သိသိသာသာပဲ အားနည္းလြန္းလွပါတယ္။ ေရွးက်လြန္းလုိ႔ မွတ္တမ္းမရွိတဲ့အရာေတြအတြက္ ပညာရွင္ေတြက Prehistory လုိ႔ ေရးထုိးၾကတယ္။ တစ္နည္းဆုိရလွ်င္ မယဥ္ေက်းေသးတဲ့ေခတ္အခါလုိ႔ ဆုိလုိရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မွတ္တမ္းတင္ရမည့္အရာကုိ မွတ္တမ္းျပဳဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ေနေသးတဲ့ ကုိယ္တုိ႔လူမ်ိဳးေတြက Prehistory လူသားေတြမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား။ သမုိင္းကုိ မေလးစားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးဟာ ပစၥဳပၸန္ကုိ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ရာမွာ သိပ္ၿပီးခြန္အားျပည့္လွမယ္ မဟုတ္ဘူးရယ္လုိ႔ ကုိယ္ကေတာ့ ေလးနက္စြာပဲ ယုံၾကည္ေနမိတယ္။ ဒါဟာ ကုိယ့္ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံကုိသာ အေျခခံတဲ့ ေကာက္ခ်က္ျပဳမႈလည္းပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကုိ သင့္အေနနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ သေဘာမတူႏုိင္ခြင့္လည္း ရွိပါတယ္။
ကတ္တီဆာက္ေဘးမွာရွိတဲ့ ရင္ျပင္က်ယ္ေပၚက ထုိင္ခုံေလးေတြေပၚမွာ ခဏအနားယူကာ ထုိင္ခဲ့တယ္။ ရင္ျပင္ေပၚနဲ႔ ရင္ျပင္ေဘးေတြမွာေတာ့ ပင္လယ္ေရေၾကာင္းဆုိင္ရာ အထိမ္းအမွတ္သေကၤတ ရုပ္တုမ်ားကုိ ထုလုပ္ျပသထားလုိ႔။ ဒီေနရာရပ္ဝန္းေလးဟာ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ကတည္းက တည္ရွိေနတဲ့ေနရာေလးလုိ႔ မေျပာဘဲ သိသာႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ဖန္တီးထားသလုိထင္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါေတြဟာ တကယ့္ကုိမွ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ေနခဲ့တဲ့ အရာမ်ားသာ ျဖစ္တယ္။ ႏြမ္းညစ္ညစ္ သစ္သားရင္ျပင္ေလးေပၚက ဆင္းလုိ႔ ခရီးဆက္ဖုိ႔ ဂရင္းနစ္ၿမိဳ႔လယ္ဆီကုိ ဦးတည္ခဲ့တယ္။
လမ္းေပၚကေန စိန္႔အဲလဖဲ့ဂ္် ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီးကုိ ေနာက္ခံထားလုိ႔ မွတ္တမ္းဓာတ္ပုံ ရုိက္ျဖစ္တယ္။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းလမ္းၾကားကေန ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းမုိ႔ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ ေဘးျမင္ကြင္းမ်ားကေတာ့ ဓာတ္ပုံထဲမွာ မပါဝင္ႏုိင္ဘူးေပါ့။ သုိ႔ေပမယ့္ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေျပးသြားေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ဘတ္စ္ကားႀကီးရယ္။ လမ္းေထာင့္မွာရွိေနတဲ့ ၿဗိတိန္ရဲ႕ေရွးအက်ဆုံး၊ ႏွစ္ေပါင္းအၾကာရွည္ဆုံး ဘေရာဝါးအေဆာက္အဦႀကီးကုိ ေနာက္ခံထားလုိ႔ေပါ့။
အေမွာင္က်ဖုိ႔ တစစနီးလာတဲ့အခ်ိန္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း ညိဳေမွာင္ေမွာင္တိမ္စတုိ႔က မိုးစက္ပြင့္အလွေတြကုိ သြန္းခ်ဖုိ႔ တာစူေနသည့္အလား။ အုပ္ဆုိင္းကာ ဝုိင္းလုိ႔လာေလၿပီ။ သိမ္းျမစ္ကမ္းေဘး လမ္းေလွ်ာက္သူတုိ႔အတြက္ စနစ္တက်ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ လမ္းေလးေပၚမွာလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာလွ်င္ ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ သိမ္းျမစ္ျပင္ကေန ျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေအးျမျမေလျပည္ေလးက မၾကာမီ က်ေရာက္လာေတာ့မယ့္ မုိးသက္နံ႔ေလးေတြကုိ သယ္ေဆာင္လုိ႔ ရာဇဝင္ထဲက ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းငယ္တစ္ခုရဲ႕ ေနဝင္စအလွကုိ ကန္႔လန္႔ကာခ်ဖုိ႔ သက္ဝင္လႈပ္ရွားစ ညကုိ ႏုိးထေစခဲ့ၿပီ။
တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ အေမွာင္ထုကုိၿဖိဳခြင္းဖုိ႔ ဗစ္တုိးရီးယားေခတ္ႏြယ္ ဓာတ္မီးတုိင္ေဟာင္းမ်ားဆီကေန ဝါက်င္က်င္ မီးေရာင္စေလးေတြကလည္း လင္းလက္ေတာက္ပလာၿပီေပါ့။ အနက္ေရာင္အကၤ်ီရွည္ႀကီးကုိဝတ္လုိ႔ ေခါင္းမွာလည္း ၁၈ ရာစု ပင္လယ္ဓားျပ ဦးထုပ္ႀကီးတစ္လုံးကုိေဆာင္းကာ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး အေမြးေတြ ဖုံးအုပ္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရွည္ရွည္ ကလန္ကလား အဂၤလိပ္အဘုိးအုိႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔လုိပဲ ရုပ္ဆုိးဆုိးေခြးအုိႀကီးတစ္ေကာင္ကုိ လက္မွာဆြဲလုိ႔ အေမွာင္ကမာၻထဲကေန ရုတ္တရက္ေပၚလာၿပီး ကုိယ့္အနားကေန ျဖတ္သြားေလရဲ႕။ လူသူကင္းစ ဒီဆိပ္ကမ္းငယ္မွာ ဒီလူႀကီးဘယ္ဆီကုိမ်ား သြားေနတာပါလိမ့္။ ရာဇဝင္ထဲက တံငါရြာတစ္ခုဆီသုိ႔မ်ားလား။
အေမွာင္ရိပ္ေအာက္မွာ တျဖည္းျဖည္းကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မယ့္ ဂရင္းနစ္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕အလွကုိ ႏွေျမာတသစြာ ေငးရင္း ကုိယ္လာရာလမ္းဆီကုိ ျပန္ဖုိ႔ ေျခလွမ္းစခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ရင္တြင္ းျမစ္ငယ္ျပင္မွာေတာ့ မၾကာမီအခ်ိန္ပုိင္းေလးမ်ားအတြင္းဆီကမွ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ဂရင္းနစ္ရဲ႕ စြဲမက္ဖြယ္အလွ ေလွငယ္ေလးေတြက လႈပ္ရွားကာ ကူးခတ္ေနဆဲ။ ဂရင္းနစ္ဆုိတာ ဘာလဲလုိ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဂရင္းနစ္ဆိုတာ ‘ကုိယ့္ကုိ ေရွးေဟာင္းေဒသတစ္ခုကုိ တိတ္ဆိတ္စြာ ေခၚေဆာင္သြားႏုိင္ခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္ပုံျပင္ေဟာင္းထဲက မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ဦးရဲ႕ ရြာငယ္ေလးျဖစ္ပါတယ္’ ဆုိတဲ့ စကားပဲ ျဖစ္မွာပါ။
ဂရင္းနစ္က အျပန္လမ္းမွာေတာ့ လမ္းေဘးရွိ မီလီနီယံဒုန္း (The O2) အေဆာက္အဦႀကီးဆီကုိ ခဏဝင္ေရာက္ ၾကည့္ရႈဖုိ႔ ကားကုိဒုန္းဘက္ ဦးတည္ခဲ့တယ္။ ဒီဒုန္းႀကီးကလည္း အဂၤလန္ေခတ္သစ္သမုိင္းမွာ ျငင္းခုံစရာမ်ားစြာနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ အေဆာက္အဦတစ္ခု။ ကမာၻလွည့္ခရီးသြားေတြအတြက္ ဆြဲေဆာင္မႈတစ္ခုျဖစ္လာေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ မျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေငြေၾကးအခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကဳံခဲ့တယ္လုိ႔လည္း မွတ္သားရ။ ဂရင္းနစ္ရဲ႕ သမုိင္းဝင္နယ္ေျမမွာ ေခတ္သစ္ဗိသုကာလက္ရာတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ရမည့္ အေဆာက္အဦးတစ္ခုဆုိတာ အေဝးကေန ျမင္ရုံနဲ႔ သတိျပဳမိေလာက္တဲ့အရာပါ။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာတဲ့အခါမွာ သူလည္း အိမ္နီးနားခ်င္း သူငယ္ခ်င္းေတြလုိ ဂႏၳဝင္ ဝင္လာဦးေလမလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ၂ဝ၁၂ မွာျပဳလုပ္မယ့္ လန္ဒန္အုိလံပစ္ပြဲေတာ္ က်င္းပရာေဒသရဲ႕ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုမုိ႔ မီလီနီယံဒုန္းႀကီးဟာ ကမာၻသူကမာၻသားမ်ားရဲ႕ ျမင္ကြင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ အမွတ္အသားတစ္ခုအေန ေပၚလာဦးမွာ မလြဲပါဘူး။
ဒုန္းႀကီးရဲ႕ဂိတ္ဝအထိေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ကားပတ္ကင္အတြင္း ဝင္ေရာက္ခြင့္ မရခဲ့။ ဒီညမွာ အေမရိကက ေပါ့ပ္အဆုိေတာ္ ဘရစ္တနီစပီးယားရဲ႕ ရႈိးရွိတဲ့အတြက္ ကားပါကင္ေတြကုိ ပိတ္ထားတာပါတဲ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ဂရင္းနစ္ဆုိတဲ့ ဂႏၳဝင္ေဒသမွာ ဒီညအဖုိ႔ ေမာ္ဒန္အလွေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းလုိ႔ ေနဦးမွာေပါ့။ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္သစ္ မတူမႈႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ လန္ဒန္ညက ဘယ္လုိပုံစံမ်ား ျဖစ္ေလမလဲ။ အင္း ... အေတြ႔အႀကဳံကုိ အေျခခံလုိ႔ စဥ္းစားဖုိ႔ဆုိတာကလဲ ဒါမ်ိဳးက ကုိယ့္ဘဝအေျခအေနနဲ႔ဆုိ အလြန္႔အလြန္မွ အလွန္းကြာေဝးလြန္းလွတဲ့ အရာမ်ိဳးမုိ႔ အမွန္ရဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ နီးစပ္ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ေပဘူးကလား။ ကဲ .. လာ .. ဒီမွာခဏ နားၾကမယ္ေလ။ ။
အရွင္ဉာဏိက
ဇြန္လ ၃ ရက္၊ ၂ဝဝ၉
