ရခိုင္ ေျမာက္ဦးခရီး - ၂၀၁၁

မိုးစက္ေမွာ္ရဲ႕ ခရီးသြား ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ရန္ကုန္သား ကၽြန္ေတာ္ ေျမာက္ဦးကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးတာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ထဲ ေရာက္မွပါ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ အခုႏွစ္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထဲမွာ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အလြန္သေဘာက်သြားခဲ့ပါတယ္။

စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ အခုႏွစ္ မတ္လနဲ႔ ဧၿပီလထဲမွာ ျမန္မာျပည္ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ကၽြန္ေတာ္ သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္ဆို ရွမ္းျပည္ အင္းေလး၊ ပင္းတယ၊ အေနာက္ဘက္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္ေတြ၊ ေျမာက္ဦး၊ ေက်ာက္ေတာ္ေပါ့။ ေတာင္ဘက္ဆို ထား၀ယ္ဘက္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေျမာက္ဘက္မွာေတာ့ ျမစ္ႀကီးနားအထိ တက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အလယ္ဘက္ဆို မႏၱေလးနဲ႔ ေအာက္နည္းနည္းက်တဲ့ ျပည္ကိုလည္း တေခါက္အေရာက္ သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာ ထူးျခားတာ ဘာေတြ႕သလဲဆိုေတာ့ အစစ္အေဆးမ်ားလြန္းတဲ့ ရန္ကုန္-ထား၀ယ္ ခရီးစဥ္မွာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ဘတ္စ္ကား ျဖတ္ေမာင္းရေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတြ ေတြ႕ေလမလား ဆိုၿပီး စိတ္ပူခဲ့မိပါတယ္။ မသြားခင္ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ေျခာက္လုံးလွန္႔လုံးေတြ ေျပာလိုက္တာကိုးဗ်…၊ ကံေကာင္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲ… ဒါေပမဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလထဲမွာလားေတာ့ မသိ၊ လက္နက္ကိုင္ေတြက ထား၀ယ္သြားတဲ့ လမ္းမွာ ခရီးသည္တင္ကားကို ပစ္ခတ္တာေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ၾကားရျပန္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

တခါ မႏၱေလးနဲ႔ ျပင္ဦးလြင္မွာေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လထဲမွာပဲ ဗုံးေတြကြဲပါတယ္။ ေစ်းခ်ဳိဟုိတယ္၊ ေစ်းခ်ဳိေရွ႕… အဲဒီေနရာေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕… ျမန္မာျပည္ႀကီး အလည္အပတ္ သြားရတာလည္း စိတ္ပူပန္စရာ… မေတာ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားလာေနတုန္း ကြဲတဲ့ေနရာမွာ ရွိေနမယ္ဆို အခုလို စာေလးေတာင္ ေရးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

အဆိုးဆုံးက ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ျမစ္ႀကီးနား…။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လ ဒုတိယပတ္ကစၿပီး အစိုးရတပ္နဲ႔ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္ KIA တို႔ တိုက္ၾက၊ ခိုက္ၾက၊ ရန္ေစာင္ၾကတာအျပင္ တံတားခ်ဳိးလိုက္၊ လမ္းဖ်က္လိုက္ လုပ္ေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သာ အဲဒီေရာက္ေနတုန္း အခုလို ရထားလမ္း မုိင္းဗုံးခြဲ၊ တံတားခ်ဳိးနဲ႔ဆို ရန္ကုန္ေတာင္ ျပန္ေရာက္ပါ့မလား မသိဘူးလို႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။

စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မေကာင္းပါဘူးလို႔ လူတိုင္းသိတာမ်ဳိး ေျပာတာထက္ တျခား ကၽြန္ေတာ္ ဘာမ်ား လုပ္ႏိုင္ပါမလဲ။ စစ္ကို ဖန္တီးတဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားၾကဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ျပည္သူေတြဟာ တိရစၦာန္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိရစၦာန္ေတြကိုေတာင္ တန္ဖိုးထားလို႔ ခ်စ္ၾကေသးတာပဲ မဟုတ္လား။

အခုေတာ့ ေျမာက္ဦးမွာ ေရႀကီးသြားခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သြားခဲ့တဲ့ ေနရာေတြမွာ အခုလို ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါ ကံေကာင္းလို႔ လို႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ လူဆိုတာ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ ေသသြားႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး အစားမေတာ္ တလုတ္၊ အသြားမေတာ္ တလွမ္းဆိုတာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ မစားဘူးလို႔ စားပါတယ္ အခန္႔မသင့္လို႔ ေသ၊ မေရာက္ဘူးလို႔ သြားပါတယ္ ဒုကၡေရာက္လို႔ ေသ ဆိုရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။

ကဲ ေျမာက္ဦးအေၾကာင္းေလး ဆက္ၾကဦးစို႔…။ ေျမာက္ဦးကို သြားဖို႔ ရန္ကုန္ကေန ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ စစ္ေတြကို ေလယာဥ္နဲ႔ အရင္ သြားရပါတယ္။ အဲမႏၱေလး ေလေၾကာင္းလိုင္းက လက္မွတ္လြယ္တာနဲ႔ လက္မွတ္ျဖတ္ေတာ့ အသြား ၈၀၀၀၀ က်ပ္၊ အျပန္ ၈၀၀၀၀ က်ပ္ ၀ယ္ရပါတယ္။ ဆန္းဖား ေလယာဥ္ လက္မွတ္အေရာင္းဌာနမွာ ၀ယ္တာ လြယ္လြယ္ပဲ အဆင္ေျပပါတယ္။

ဧၿပီလ ၁၂ ရက္

မနက္ ၆ နာရီအမွီ ေလယာဥ္ကြင္း အေရာက္ဆင္းရတယ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံက မနက္ ၇ နာရီ ထြက္မွာကိုး။ အဲမႏၱေလးေလယာဥ္ စီးတာမွာ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ေလယာဥ္မယ္ေတြ စကားေျပာတာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာစလုံးကို ပီပီသသ ၾကည္ၾကည္ျမျမ ေျပာတာပါပဲ။ စကားကို ေပါ့ေပါ့ မေျပာဘူး၊ ပဲသံ မပါဘူး။ ခရီးသည္ နားလည္ေအာင္ ျပတ္ျပတ္သားသား ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စီးတဲ့ ေလယာဥ္က အဲဒီေလယာဥ္မယ္ပဲ အဲဒီလို ေျပာသလားေတာ့ မသိပါဘူး။

အရင္စီးဖူးတဲ့ အဲပုဂံေရာ၊ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းကပါ ေလယာဥ္မယ္ေတြ စကားေျပာတဲ့အခါ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ပဲသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ အ၀င္မေခ်ာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားထားပါတယ္၊ ရည္စားထားရင္ေတာင္ အဲဒီလို မထိတထိ ေျပာတဲ့၊ လိုတာထက္ ပဲသံမ်ားတဲ့ ေကာင္မေလးကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔…၊ ပီပီျပင္ျပင္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ လူနားလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးပဲ ရွာမယ္လို႔…။

ဒီလိုနဲ႔ တနာရီသာသာ စီးလိုက္ေတာ့ မနက္ ၈ နာရီနဲ႔ မိနစ္ ၂၀ မွာ စစ္ေတြ ေလယာဥ္ကြင္း ေရာက္တယ္။ တထပ္အေဆာက္အဦ ေလယာဥ္ကြင္းေလးပါပဲ၊ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာကို သစ္ပင္ေတြ ရွိေနေတာ့ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေလး ျဖစ္ေနတာကို သေဘာက်သလို ရင္ထဲလည္း ေအးခ်မ္းသြားပါတယ္။

စစ္ေတြေလဆိပ္ကေန ေလွဆိပ္ကို တကၠစီခက တေယာက္ကို ၂၀၀၀ က်ပ္ေတာင္ ေပးရတယ္။ ဒါေတာင္ လူစုစီးတာေနာ္…၊ တေယာက္တည္း တစီးသြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ရန္ကုန္မွာ တေယာက္ထဲ တကားလုံးစီးမွ ေပးရတဲ့ေစ်းကို စစ္ေတြၿမိဳ႕မွာ ပါပေလကာ ကားေနာက္ခန္းက စီးၿပီး ၂၀၀၀ က်ပ္ ေပးလိုက္ရေတာ့… ေအာ္… နယ္ေတြမွာ ကားရွားေတာ့ ကားခကလည္း ေစ်းႀကီးသကိုးလို႔ပဲ တြက္မိပါတယ္။

အဲဒီကေန ေလွဆိပ္ေရာက္၊ ေလွရွာလိုက္တာ ေလွတစီး ရပါတယ္။ စစ္ေတြကေန ေျမာက္ဦးကို ကုလားတန္ျမစ္ေၾကာင္းအတုိင္း ခုတ္မွာ…။ စကားမစပ္ ကုလားတန္ျမစ္ႀကီးက ငယ္ငယ္က ပထ၀ီ၀င္ ဘာသာရပ္ထဲမွာ ေအာ္က်က္ခဲ့လို႔ သိေနတာ… အခုလက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ဗ်ာ အလြန္ခ်စ္မိတာပါပဲ။ ရခိုင္သားတုိ႔ သန္႔ရွင္းလွပတဲ့ ကုလားတန္ကို ပိုင္ရတာနဲ႔တင္ ေသလို႔ ရေနပါၿပီ။ ျမစ္ျပင္ႀကီးက စိမ္းလို႔လွလို႔… က်ယ္ေျပာလိုက္တာကလည္း မ်က္စိ အေတာ္ေကာင္းမွ တဖက္ကမ္းကို ျမင္ႏိုင္တာကလားဗ်ာ။

အဲ… ေလွကိုလည္း တကၠစီလိုပဲ စပ္စီးရတာပါပဲ။ စစ္တပ္ေလွႀကီး တစင္းလုံး ခရီးသည္ ေလးေယာက္၊ တေယာက္ကို ၁၅၀၀၀ က်ပ္။ မွန္းေျခ စစ္ေတြနဲ႔ ေျမာက္ဦးကို ၆ နာရီေလာက္ ခုတ္ရတာဗ်၊ သာသာပဲ ခုတ္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ပလက္ကုလားထိုင္ တလုံးစီေပးထားေတာ့ ပလက္ကုလားထိုင္မွာ ေမွးလိုက္၊ ခ်စ္လြန္လြန္းလို႔ ျမစ္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္၊ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာရင္ ဓာတ္ပုံထရိုက္လိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တာပါပဲ။

သမိုင္း၀င္ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ ေျမာက္ဦးက ရခိုင္ဘုရင္ေတြရဲ႕ ေရွးေဟာင္း ဘုရားေတြ မဖူးရေသးဘူး၊ ကုလားတန္ျမစ္ႀကီး ျမင္ရတာနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဒီ ခရီးတန္သကြာလို႔ ေတြးေနၿပီး အားရေက်နပ္မဆုံး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမစ္တစင္းကို ဒီေလာက္ တခါမွ မခ်စ္ဖူးပါဘူး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ မိခင္ ဧရာ၀တီလို႔ တင္စားၾကတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ကိုေတာင္ ဒီလို မခ်စ္ခဲ့ဖူးေသးဘူး။ ေလွႀကီးကလည္း ခရီးသည္ေလးေယာက္ အတြက္ေတာ့ အေတာ္ႀကီးတဲ့ ေလွႀကီးပါ၊ သစ္သားေလွႀကီးေပါ့။ စက္သံကလည္း ပထမေတာ့ ညံလို႔ဗ်၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ စက္သံဟာ ေရာ့ေရာ့သြားတာေပါ့။

မထင္ထားတာက ေလွက ထမင္းေကၽြးတာပါ။ ဟုတ္တာေပါ့… ကၽြန္ေတာ္မွာက အိပ္ေဆာင္ မုန္႔ေလးပဲေလး ပါေပမယ့္ ထမင္းေတာ့ စားခ်င္တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ေလွက ကပၸတိန္ (သူႀကီး) က ခင္ဗ်ားတို႔ကို ထမင္း ေကၽြးမယ္လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ… ၀မ္းသာသြားတာေပါ့။ ေနာက္တခုက ေဒသစာ၊ ရခိုင္စာ၊ ေလွစာ စားရမွာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ျမည္းစမ္းၾကည့္ခ်င္တာကိုး…၊ ငါးဟင္းေရက်ဲေလးနဲ႔ (ရခိုင္ေတြက ဆီေလွ်ာ့ သုံးေလသလား) ထမင္းေကၽြးတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သုံးပန္ကန္ေလာက္ အုပ္ထည့္လိုက္တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ငါးဟင္းဆို အဲဲဒီလို ေရက်ဲ သိပ္ႀကိဳက္တာဆုိေတာ့ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ အေတာ္ စားေကာင္း သြားပါတယ္။

ထမင္းစားၿပီး ပလက္ကုလားထိုင္ေလးမွာ ေမွး၊ ေကာ္ဖီမစ္ကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရသာခံေသာက္၊ ကုလားတန္ျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခိုက္ေနတဲ့ ေလေအးေအးကို မွ်င္းရႈ၊ ေလွကို လာရိုက္ေနတဲ့ လိႈင္းသံကို အာရုံစိုက္ၿပီး နားေထာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဇိမ္က်သလို မက်သလုိနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကို အလုပ္ရႈပ္ေနပါေတာ့တယ္။

ညေနေစာင္း မေရာက္တေရာက္မွာ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ ကမ္းကို ကပ္တယ္၊ ကမ္းနားမွာပဲ သႀကၤန္နားနီးလို႔လား မသိဘူး၊ ရခိုင္က်င္ပြဲ (နပန္း) တပြဲ ကစားေနတာ ေတြ႕တာနဲ႔ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ၿပီး ဓာတ္ပုံေလး ဘာေလး ရိုက္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ေလွဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ နန္းၿမိဳ႕ေတာ္ တည္းခုိခန္းမွာ တည္းလိုက္တယ္။ တည ၈၀၀၀ နဲ႔ ၁၀၀၀၀ က်ပ္ အမ်ဳိးအစား ရွိတယ္။ ဘန္ဂလိုပုံစံ ေနခ်င္လည္း ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်ိန္က ဧည့္ခ်ိန္ မဟုတ္ေတာ့ လူမရွိဘူး။

အဲဒီညကေတာ့ တျခားသြားစရာအတြက္ အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ေတာ့တာနဲ႔ ထမင္းထြက္စားၿပီး အိပ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တရက္မွ ေျမာက္ဦးက ဘုရားစုံနဲ႔ ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိ ဖူးမယ္လို႔ တြက္လိုက္တယ္။ သဘက္ခါ မနက္ပိုင္း ေရအတက္မွာ ေလွနဲ႔ စစ္ေတြ ျပန္ထြက္ရမွာကိုးဗ်။

ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ေက်ာက္ေတာ္နဲ႔ ေျမာက္ဦး ဘုရားစုံဖူးဖို႔ ၀ီလီဂ်စ္တစီးကို တေနကုန္ ငွားလိုက္တယ္။ ေမာင္းသူနဲ႔ ဆီအပါ တရက္စာ ၆၀၀၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္။ မနက္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာက္ေတာ္ မဟာမုနိဖူးဖို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကားလမ္းကေတာ့ ဆိုးသလား မေမးနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဖင္ပိန္ပိန္မွာ အခုထက္ထိ နာေနေသးတယ္။

လမ္းမွာ ေျမာက္ဦး ရထားလမ္းေဖာက္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ ဘူဒိုဇာႀကီးေတြနဲ႔ ေျမတူး၊ ေျမဖို႔၊ လမ္းေၾကာင္းေဖာ္၊ ေတာင္ေၾကာလွီး လုပ္ေနၾကတယ္။ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕မွာ ရထားလမ္း ေဖာက္တာျဖစ္လို႔ အဖိုးတန္ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ ယဥ္ေက်းမႈ လက္ရာေတြ မပ်က္စီး မထိခိုက္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး စစ္ေတြ-ရန္ကုန္ လမ္းရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းအျဖစ္ ပုဂၢလိကကို တာ၀န္ယူေဖာက္လုပ္ေစၿပီး လမ္းအသုံးျပဳခ ေကာက္ခံခြင့္ေပးမယ့္ ပုဂၢလိက လမ္းပိုင္းေတြ ေဖာက္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕တယ္။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ဟာ ရခိုင္မုနိ ဘုရားမုခ္ဦးအ၀င္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ရတယ္။

ေျမာက္ဦးကေန ရခုိင္ေက်ာက္ေတာ္မုနိအထိ မိုင္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ေ၀းေပမယ့္ လမ္းက ဆိုးလြန္းေတာ့ ဂ်စ္ကားနဲ႔ကို အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ရခိုင္မုနိကို ဖူးမ၀ပါပဲ။ ေရႊသကၤန္းေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ ကပ္လွဴၿပီး ရခိုင္ျပည္အပါအ၀င္ ျမန္မာတျပည္လုံး တုိင္းျပည္ႀကီး ေအးခ်မ္းသာယာ ပါေစေၾကာင္း၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အျမန္ဆုံး တိုးတက္ရရွိ ပါေစေၾကာင္း ဆုေတြေတာင္းရတာေပါ့။

ဆုေတြ တကယ္ျပည့္ေအာင္လည္း တပည့္ေတာ္ ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္း ရွိသေရြ႕ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ပါမယ္လို႔… ဘုရားကို ေလွ်ာက္ထားရတာေပါ့။ ေတာ္ၾကာ… ဘုရားကိုပဲ တာ၀န္ အကုန္ေပးၿပီး ကိုယ္က ဘာမွ မလုပ္ဘဲေနလို႔ ဆုမျပည့္ခဲ့ရင္ ဘုရားကပဲ တန္ခိုး မရွိသလိုလို ျဖစ္ေနဦးမယ္ မဟုတ္လား။

အဲဒီကေန ေက်ာက္ေတာ္ေစ်း သြားၾကည့္ဦးမလားဆိုၿပီး သေဘာေကာင္းတဲ့ ကားဒရိုင္ဘာက ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားၾကတယ္။ မင္းသား ရန္ေအာင္နဲ႔ မင္းသမီး ေမသန္းႏုတို႔ ႀကံ့ခိုင္ေရးကား ရိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ ကစၦပနဒီ တံတားႀကီးကိုလည္း ျဖတ္သန္းၾကတယ္။ ဒီတံတားႀကီးကေတာ့ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ထိုးခဲ့တာပါ။ ဒါေလးေတာ့ ေက်းဇူးတင္စရာပါ။ တံတားႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

ေက်ာက္ေတာ္ေစ်းေရွ႕မွာေတာ့ ရခိုင္သႀကၤန္အတြက္ မ႑ပ္ေတြ ထိုးလို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကပါၿပီ။ ေစ်းကလည္း ေနာက္ဆုံးရက္လား မသိပါဘူး၊ ေရာင္းေနတုန္းပါပဲ။ ေက်ာက္ေတာ္ေစ်းနား ပတ္၀န္းက်င္က ရပ္ကြက္ေတြကို တပတ္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ေက်ာက္ေတာ္မုနိေရွ႕က ထမင္းဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာ ျပန္စားၾကပါတယ္။ ထမင္းစား ၿပီးေတာ့ ဖူးမ၀ႏိုင္ေသးတဲ့ မဟာမုနိကို တေၾကာ့ျပန္ ဖူးၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုဖူးေတာ့ စစ္တိုင္းမွဴးအေမ ဘုရားလာဖူးတယ္ဆိုလို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာနဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ ကန္ေတာ့ၿပီး ေျမာက္ဦးက ဘုရားေတြ ဖူးဖို႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အျပန္လမ္းမွာ ေ၀သာလီဆုေတာင္းျပည့္ ဘုရားႀကီးကို ၀င္ဖူးခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီမွာလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ “မရမာႀကီး“ မိသားစုတစုနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ သူတို႔လည္း ဘုရားကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ရွိခိုးၾကတာပါပဲ။ စကားစပ္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔က ဘုရားအမ်ဳိး(အႏြယ္)ေတြလို႔ ေျပာတာပါပဲ။ မွတ္ပုံတင္ေတာင္ ထုတ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ ပဌာန္းဆက္ေတြ လာေတြ႕ၾကာတာလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။

ညေနခင္းမွာေတာ့ ညေနဆည္းဆာ မတိုင္ခင္ေလး ရခိုင္ေျမာက္ဦးေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈနယ္က ဘုရားေတြ ႏိုင္သေလာက္ အေျပးအလႊား ဖူးၾကပါတယ္။ ေလာကမာရ္ေအာင္ဘုရား၊ ဘုရားေပၚဘုရားႀကီး၊ ရွစ္ေသာင္း၊ ကိုးေသာင္း၊ ထုကၠသိန္၊ ရတနာပုံဘုရားနဲ႔ တျခားဘုရားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲဒီမွာ သႀကၤန္မတိုင္ခင္မို႔ ဘုရားကို ေရလာသပၸာယ္ၾကတဲ့ ရခုိင္သူပ်ဳိျဖဴေခ်ာေတြလည္း ေတြ႕ပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘုရားေရခ်ဳိးတယ္လို႔ပဲ ရိုးရိုးေျပာပါတယ္။ သူတို႔ေျပာသလိုဆို ဘုရားက ညစ္ပတ္တာေပါ့၊ တႏွစ္မွတခါ သူတုိ႔လာမွ ေရခ်ဳိးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဂ်စ္ကားတစင္းနဲ႔ ဘုရားအေျပးအလႊားဖူးရင္း ေမွာင္လာေတာ့တယ္။ မေမွာင္ခင္ေလးမွာ ေျမာက္ဦး နန္းေတာ္ရာကုန္းကိုလည္း သြားၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ေျမာက္ဦးက အဲဒီ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမလို႔ေခၚတဲ့ ဘုရားပရိ၀ုဏ္ေတြ အတြင္းမွာလည္း လူေနရပ္ကြက္ေတြက ရွိေနတယ္။ ဘဂၤလားအိုးလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဖင္ႀကီးႀကီး လည္ပင္းေသးေသး ဒန္အိုးျဖဴျဖဴေတြနဲ႔ ေရခပ္ေနတဲ့ ရခိုင္လုံမငယ္ေတြ၊ ေစ်းသည္ေစ်း၀ယ္ေတြ၊ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ ရပါတယ္။

ဘုရားေတြလည္း ဖူး၊ ရခိုင္ ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း ႏိုင္သေလာက္ ၾကည့္ရႈေလ့လာၿပီး တည္းခိုခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူလည္း ဖလက္ျပေနၿပီ။ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီးေတာ့မွ နည္းနည္း ျပန္လန္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ထမင္း ထြက္စားၿပီး အိပ္လိုက္တာ တေရးထဲနဲ႔ ေနာက္တမနက္ မိုးလင္းပါေလေရာလား။

ဒါနဲ႔ ေရမက်ခင္ (မနက္ေစာေစာပိုင္း ေနမျပင္းခင္) ေလွဆိပ္ျပန္ဆင္း၊ အခ်ိန္ ေျခာက္နာရီေလာက္ ျပန္ခုတ္လာ၊ ေလွေပၚမွာ ေန႔လယ္စာ စား (ဒီတခါေတာ့ ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ေကၽြးတယ္၊ ဆီမ်ားေနလို႔ အလာတုန္းကေလာက္ စားမေကာင္းေတာ့…)၊ မြန္းလြဲ ႏွစ္ခ်က္တီးေက်ာ္ေလာက္ စစ္ေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။

တည္းခိုခန္းမွာ အထုပ္အပိုးေတြ ခ်ၿပီး၊ စစ္ေတြၿမိဳ႕ေပၚက ဘုရားေတြ ဖူးဖို႔ ဆိုကၠားတစီးနဲ႔ ထြက္ခဲ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ သႀကၤန္ေရပက္ခံ ထြက္တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စစ္ေတြမွာက သႀကၤန္က်ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ေျမာက္ဦး ေရာက္ေနခဲ့တာကိုး။

စစ္ေတြၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ဦးဥတၱမ ပန္းၿခံေရွ႕က သႀကၤန္မ႑ပ္ႀကီးကလည္း ဖြင့္ထားၿပီဆိုေတာ့ ေလာင္းထဲေရထည့္ၿပီး စစ္ေတြပ်ဳိျဖဴေခ်ာေတြ ပက္ေနၾကၿပီ။ လူပ်ဳိကာလ သားေတြကလည္း စေနၾကၿပီ။ ဒီပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္ခံလို႔ မသင့္ေပဘူးမို႔လားဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ တည္းခုိခန္းမွာ အထုပ္ပစ္ခ်ၿပီး ဆိုကၠားတစင္းနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ထြက္လာခဲ့တာပါ။

ပထမဆုံးေတာ့ ရိုးရာမပ်က္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရႊတိဂုံလို႔ ေျပာရမယ့္ ေလာကနႏၵာဘုရားႀကီးကို အရင္ဖူးလိုက္တယ္၊ ေဒသခံ ရခိုင္ေတြက အဲဒီဘုရားကိုေတာင္ ဦးခင္ညႊန္႔ ဘုရားလို႔ ေခၚၾကတယ္ မွတ္တာပဲ။ အခုေတာ့ ျဖဳတ္ထုတ္အေရးယူခံရလို႔ ဒုကၡနဲ႔လွလွေတြ႕ေနတဲ့ အရင္ စစ္အစိုးရရဲ႕ နံပါတ္သုံး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔ လက္ထက္က ဒီ ဘုရားႀကီး ေကာင္းစားခဲ့လို႔ အဲဒီလို ေခၚၾကတယ္မွတ္တယ္လို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီ ဘုရား၀င္းထဲမွာပဲ စၾက္ာမုနိဘုရားကို ဖူးရတယ္။ အေတာ္ သပၸာယ္ၿပီး ၾကည္ညိဳဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဘုရားဖူးၿပီးမွ သႀကၤန္မ႑ပ္ေတြကို ဆိုကၠားနဲ႔ လိုက္ေငးတယ္၊ သေဘာက်ရင္ ဓာတ္ပုံရိုက္တယ္။

စစ္ေတြသႀကၤန္က ရန္ကုန္သႀကၤန္ထက္ေတာင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္ရတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ရခုိင္သူ ရခိုင္သားေတြ တအားေပ်ာ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရလို႔ပါ။ ကားႀကီး ကားငယ္ အသြယ္သြယ္နဲ႔ လူေတြ ေအာ္ဟစ္ သြားလာေနၾကတယ္၊ ေယာက္်ားေလး မိန္းကေလး ေအးေဆးပဲ။ မိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ဆိုကၠားေတြနဲ႔ သြားသူရွိသလို၊ လွည္းနဲ႔ သြားသူေတြလည္း ရွိတယ္၊ ကားကေတာ့ အမ်ားဆုံးေပါ့။ အဲ… ေထာ္လာဂ်ီေတာင္ ပါေသးတယ္။ ေဆာင္းေဘာက္စ္ႀကီး ေတြလည္း တင္ထားလိုက္ၾကေသးတယ္။ မိုက္တယ္… ႀကိဳက္တယ္… ခိုက္တယ္။

လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ႕ေတြ၊ ထိုင္အဖြဲ႕ေတြလည္း ရွိေသးတယ္ဆိုတာ စစ္ေတြ ရခုိင္သႀကၤန္မွာ ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံခဲ့ရတာပါ။ ကာလသား ဗလေမာင္တခ်ဳိ႕က တီရွပ္ေပၚမွာ ဗလေမာင္ဓာတ္ပုံနဲ႔၊ ရခိုင္ပုဆိုး ရခိုင္ခေမာက္နဲ႔ ခါးေတာင္ တက်ဳိက္က်ဳိက္၊ ပုဆိုးတမမ သႀကၤန္လည္က်သလို (ေမာ္ဒန္ပါပဲ) လူႀကီး၀ိုင္းလို႔ ဆိုရမလား ပလက္ေဖာင္းေပၚ ရိုးရာ တီး၀ုိင္းေလး ေထာင္၊ ခြက္ပုန္းေလး ခ်၊ ဆိုတီးေလးနဲ႔ သႀကၤန္အရသာ ၿငိမ့္လွပါသဗ်ာ။ ရန္ကုန္မွာေတာင္ အဲဒီ အရသာေလးေတြ ရမယ္ဆို ေရႊ႕ထားလိုက္ခ်င္မိပါရဲ႕…။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ ခရီးစဥ္မွာ ေျမာက္ဦးအရသာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေမ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး…။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္။
မြန္းလြဲ ၂ နာရီ