ရှမ်းပြည်နယ် မြောက်ပိုင်း သီပေါ ကျောက်မဲ တစ်ခွင်

ရှမ်းပြည်နယ်ရဲ့ ဆွစ်ဇာလန် ပျောက်ဆုံးစော်ဘွားရဲ့ ပဟေဠိတွေနဲ့ သမိုင်းဝင်သီပေါ

16 MAY 2017

ရန်ကုန်၊ မေ ၁၄ - လူမသိသူမသိ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ သီပေါစော်ဘွားနဲ့ စဝ်သုစန္ဒီရဲ့ လွမ်းမောဖွယ်ရာ ဇာတ်လမ်းကြားရသူ တိုင်းကို ရှမ်းပြည်နယ်၊ မန္တလေးမြို့ရဲ့ အရှေ့မြောက်ဘက် တစ်နေရာက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ပြီး အေးချမ်းတဲ့ သီပေါမြို့လေးဆီအ ရောက်လာဖို့ ညှို့ငင်ဆွဲဆောင်လေ့ရှိပါတယ်။

“လူဇင်ဘတ်နိုင်ငံထက်လေးဆကြီးတယ်”

ကော်လိုရာဒိုမှာ ပညာသင်ပြီးပြန်လာတဲ့ သီပေါရဲ့ နောက်ဆုံးစော်ဘွား စဝ်ကြာဆိုင်က ကြင်ယာတော်ဖြစ်သူ ဩစတြေးလျားသူ စဝ်သု စန္ဒီကို သူ့နယ်မြေအကျယ် အဝန်းကို ဥရောပတိုက်ရှိ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ပြီး ပြောပြခဲ့ပါ တယ်။

မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ နာမည်ကျော် မြို့တွေထဲမှာ စာရင်းမဝင်တဲ့ သီပေါမြို့လေးဟာ ကမ္ဘာလှည့် ခရီးသွားတွေအတွက် အင်းလေးနဲ့ မေမြို့အကူး ခရီးတစ်ထောက်နားနေစရာ မြို့တစ်မြို့ဖြစ်ခဲ့ ပါတယ်။
လူဦးရေနည်းပါးပြီး ည ၆းဝဝ နာရီ ကျော်တာနဲ့ အပြင်မထွက်ကြတော့ မြို့အသံတိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ မြို့့ သမိုင်းထဲမှာ မဖြေရှင်းနိုင် တဲ့ ပျောက်ဆုံးစော်ဘွားနဲ့ ပဟေဠိတွေချန်ထားခဲ့နေတဲ့ မြို့ကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကမ္ဘာလှည့်ခရီး သွားတွေ မျက်စိကျလာပါတယ်။

နှစ်စဉ် နိုင်ငံခြားသားရာနဲ့ချီ လာလေ့ ရှိပြီး တစ်နှစ်ပတ်လုံး နိုင်ငံခြားသား မပြတ်တဲ့ မြို့ တစ်မြို့အဖြစ် ပြောင်းလဲလာပါ တယ်။ အများဆုံးကတော့ ဥရောပတိုက်က ခရီးသွားတွေပါ။
တောင်တွေကြားမှာ မြေပြန့်သဖွယ် တည်ရှိနေတဲ့ သီပေါမြို့ဟာ စိမ်းလန်းတဲ့ စပါးခင်းတွေ၊ ပြောင်းဖူးခင်းတွေ၊ သဘာဝရေတံခွန်တွေ၊ ရေချောင်းတွေ၊ နေကြာပန်းခင်းတွေ၊ ကြည်လင်နေတဲ့ ဒုဋ္ဌဝတီ မြစ်ရေပြင်၊ ရိုးရာအမွေကို ဆက်လက် ထိန်းသိမ်းထားတဲ့ ရှမ်းရွာလေးတွေ၊ ရိုးသားကူညီတတ်တဲ့ ဒေသခံတွေကြောင့် လူသိပိုများလာပါတယ်။

သီပေါမြို့ကို သွားမယ်ဆိုရင် မသွားမဖြစ် သွားရမယ့်နေရာတွေကတော့ ဘော်ကြိုဘုရား၊ သီပေါစော်ဘွား ဟော်နန်း၊Little Bagan ၊ ဝါးဘုရား၊ မဟာမုနိဘုရား၊ နမ့်အုမ်ရေပူစမ်း၊ နမ့် ဟူးနွံ့ရေတံခွန်၊ နမ့်တောက်ရေတံခွန်၊ Sunset Hill ၊ ချောင်းဆုံ၊ရှမ်းရွာ၊ရှမ်းပြည်နယ်ရဲ့ ဆွစ်ဇာလန်လို့ တင်စားခံရတဲ့ တောင်ပေါ်က ပလောင်တွေရဲ့ ပန်ခန်ရွာ၊ နောင်ကော်ကြီးကန်တွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
နိုင်ငံခြားသားအများစုကတော့ ခြေ လျင် ဒါမှမဟုတ် စက်ဘီးတွေနဲ့ပဲ လည်ပတ်လေ့ရှိပါ တယ်။

ခရီးသွားဧည့်သည်တွေ တည်းခိုနိုင်တဲ့ ဟိုတယ်တွေ၊ တည်းခိုခန်းအများစုဟာ လည်ပတ် စရာနေရာတွေရဲ့ အလယ်မှာ ရှိနေပါတယ်။ ဟိုတယ်တွေ ၊ တည်းခိုခန်းတွေမှာလည်း လည်ပတ်နိုင်မယ့်နေရာ၊ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ နေရာတွေကို တိတိကျကျလမ်းညွှန်ထားတဲ့ မြေပုံတွေကို တောင်းယူနိုင်ပါတယ်။ စက်ဘီး တွေ၊ ဆိုင်ကယ်တွေ၊ သုံးဘီးတွေကိုလည်း ငှားနိုင်ပါတယ်။

ဧည့်လမ်းညွှန်မလိုဘဲ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တောထဲမှာ ခရီးကြမ်းနှင်ပြီး ရှမ်းရွာလေးတွေဆီ ပလောင်ရွာလေးတွေဆီ အန္တရာယ်ကင်းကင်းသွားနိုင်ပါတယ်။

သီပေါစော်ဘွားဟော်နန်း

သီပေါမြို့ ဈေးကြီးကနေ သီပေါ - နမ္မတူ လမ်းမအတိုင်း စက်ဘီးနဲ့ ဆယ်မိနစ်လောက်သွားရင် ဆက်သွယ်ရေးတာဝါ တိုင်တစ်ခုကို လမ်းမဘေးမှာ တွေ့ရမှာပါ။ သူ့ရဲ့ မျက်စောင်း ထိုးမှာဆိုရင်တော့ သီပေါရဲစခန်း ရှိပါတယ်။

ဆက်သွယ်ရေးတာဝါတိုင်ရဲ့ ရှေ့က လမ်းချိုးလေးကို ချိုးဝင်ပြီး ညာဘက် လမ်းချိုးနှစ်ခု ထပ်ချိုးမယ်ဆိုရင်တော့ တစ် ချိန်က သီပေါရဲ့ နောက်ဆုံးမင်းသား စဝ်ကြာဆိုင်နဲ့ ကြင်ရာတော် စဝ်သုစန္ဒီတို့ နေထိုင်ခဲ့တဲ့ စော်ဘွားဟော်နန်းရဲ့ ဂိတ်တံခါးဝကို မြင်တွေ့ရမှာပါ။

ခြောက်သွေ့နေတဲ့ မန်ကျည်းပင်အို ကြီးတွေဟာ ဂိတ်တံခါးဝမှာ အစောင့်တွေ သဖွယ် မားမားမတ်မတ်ရပ်နေသလိုပါပဲ။
သံချေးတက်ပြီး  ဆေးရောင်တွေ ပြယ်လွင့်နေတဲ့ သံတံခါးဝကြီးမှာ ညနေ ၃းဝဝ နာရီက နေ ၅းဝဝ နာရီအထိသာ ဧည့်သည် တွေကို ဝင်ရောက်လေ့လာခွင့်ပြုသည်ဆိုတဲ့ စာတန်းကို ချိတ်ဆွဲထားပါတယ်။
ညနေ၃းဝဝ နာရီမထိုးခင်ကတည်း က နိုင်ငံခြားသားတွေ ပြည်တွင်းဧည့် သည်တွေဟာ ဂိတ်တံခါးမှာ ရပ်စောင့်နေကြပါပြီ။
၃းဝဝ နာရီကွက်တိထိုးတာနဲ့ ဂိတ်တံခါးမကို ခြံစောင့်တစ်ဦးက ဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။

     

လူလေးယောက်လောက် ပုန်းခိုလို့ ရတဲ့ မန် ကျည်းပင်အိုတွေ၊ ညောင်ပင်ကြီး အိုတွေဟာ ခြောက်သွေ့နေတဲ့ ခြံဝင်းကျယ်ကြီးကို ဝန်းရံ ထားပါတယ်။
သစ်ပင်တွေကို ဖြတ်ပြီး လျှောက်လမ်းလေး အတိုင်း လျှောက်သွားရင် ညာဘက်မှာ ဆေးရောင်တွေမရှိတော့တဲ့ ကိုလိုနီခေတ်လက်ရာ ဒီဇိုင်းနဲ့ စော်ဘွားရဲ့ဟော်နန်းကြီးကို ထီးထီး ကြီး မြင်တွေ့ရပါတယ်။
တွေ့တွေ့ချင်းဆင်ဝင်ဘက်က ဝင်ခွင့်မပေးထားဘဲ ဟော်နန်းရှေ့က ပန်းဝိုင်းကို ပတ်ပြီး အဆောက်အအုံရဲ့ ဘက်ဘက်ခြမ်းအထိ လျှောက်သွားရပါတယ်။
ဟော်နန်းရဲ့ရှေ့မှာ အကျႌအဝါရောင် ထဘီအဝါရောင် ဝတ်ဆင်ထားပြီး သိမ်မွေ့တဲ့ အမူအရာရှိတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး စောင့်ဆိုင်းနေပါတယ်။

     

ဧည့်ခန်းထဲကို ဝင်ဝင်ချင်းနံရံမှာတော့ စော်ဘွားကြီးတွေရဲ့ ပုံတွေ၊ စော်ဘွားအဆက်ဆက်
မိသားစုဆွေစဉ်မျိုးဆက် ဇယားကို ချိတ်ဆွဲထားပါတယ်။

အဲသည်အမျိုးသမီးကြီးက ဧည့်သည်တွေကို လေးလေးစားစားပဲ 'ဘယ်က လာ ပါသလဲ၊ ဘာကြောင့် ဒီကိုရောက်လာပါ သလဲ” လို့ ညင်ညင်သာသာ မေးပါတယ်။
ဧည့်သည်တွေက သူတို့ရောက်လာ တဲ့ အကြောင်းအရင်းတွေကို ပြောပြပြီးနောက်မှာတော့ ရှေ့က ဦးဆောင်ပြီး ဟော် နန်းထဲကို ခေါ်ဆောင်သွားပါတယ်။
သူကတော့ မိုင်းရယ်စော်ဘွားရဲ့ သမီး စဝ်ဆမ်ဖုန်း ဖြစ်ပါတယ်။ စဝ်ဆမ် ဖုန်းရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူဟာလည်း စစ်အစိုးရရဲ့ ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင် တာကို နှစ်ရှည်လများခံခဲ့ရသူလည်း ဖြစ်ပါတယ်။
ဖခင်နဲ့ ဦးလေးတွေ ထောင်နှစ်ရှည်ကျခံရ ပြီး ပြန်လွတ်လာချိန်မှာတော့ စဝ်ဆမ်ဖုန်းဟာ ခြိမ်းခြောက်မှုတွေကို ရင်ဆိုင်ပြီး သည်ဟော် နန်းကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းဖို့ တောင်ကြီးက နေ သီပေါမြို့ ကို ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ပါတယ်။
သူတို့ ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထား တဲ့ လက် ရှိဟော်နန်းရဲ့နေရာဟာ သီပေါစော်ဘွားဟော် နန်းရဲ့ ပိုင်နက်တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ ဖြစ်ပါတယ်။

ကျန်တဲ့မြေနေရာတွေက မီးလောင်မှု ကြောင့် ရိုးရာ ရှမ်းဟော်နန်းကြီးပျက်စီးသွားခဲ့ သလို အရင်က ဟော်နန်းရဲ့ မြေဧရိယာအကျယ် အဝန်းဟာ သီပေါ - နမ္မတူလမ်းမဘေးအထိရှိ တယ်လို့ ပြောစမှတ်တွင်ပါတယ်။
တောက်ပြောင်နေတဲ့ ကြမ်းခင်းကို နင်းဖြတ်ပြီး ဟော်နန်းဧည့်ခန်းထဲကို မဝင်ခင် မှာ ဧည့်သည်အားလုံးဟာ ဖိနပ်ချွတ်ကြရပါတယ်။
ဧည့်ခန်းထဲကို ဝင်ဝင်ချင်း နံရံမှာတော့ စော်ဘွားကြီးတွေရဲ့ ပုံတွေ၊ စော်ဘွားအဆက်ဆက် မိသားစုဆွေစဉ်မျိုး ဆက်ဇယားကို ချိတ်ဆွဲထားပါတယ်။
အခန်းရဲ့ ညာဘက်မှာ ရှေးဟောင်း ဆက်တီတွေ ချထားပြီး ဧည့်သည်တွေ ခဏတစ်ဖြုတ်ထိုင်နိုင်ပါတယ်။

အခန်းပတ်ပတ်လည်မှာ သီပေါစော်ဘွား အဆက်ဆက်က ပုံတွေ၊ ရိုးရာ ဟော် နန်းပုံတွေ၊ စော်ဘွားတန်ဆာဝတ်ဆင်ထားတဲ့ စော်ဘွားကြီးတွေရဲ့ ပုံတွေ၊ သီ ပေါစော်ဘွားအကြောင်းရေးထားတဲ့ စာအုပ်တွေ၊ အမျိုးစုံလှတဲ့ အင်္ဂလိပ်စာတွေကို ခင်းကျင်းပြသထားပါတယ်။

စဝ်ဆမ်ဖုန်းဟာ သီပေါစော်ဘွားတွေရဲ့ သမိုင်းကြောင်းတွေကို ခုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနဲ့ တစ်ချက်ချင်းဧည့်သည်တွေကို ရှင်း ပြပါတယ်။
အဲသည်နောက် အခန်းရဲ့ ဘယ်ဘက် ထောင့်ကို ညွှန်ပြရင်း အဲသည်နေရာဟာ စဝ်ကြာဆိုင်နဲ့ စဝ်သုစန္ဒီတို့ မင်္ဂလာပွဲ လုပ်တုန်းက ထိုင်ခဲ့တဲ့ နေရာပေါ့လို့ ပြောပါတယ်။

  
ရှမ်းအလံချိတ်ထားပြီး အနီရောင်ပန်းခက် နွယ်လေးတွေ ချိတ်ဆွဲထားဟန် ပါးလျတဲ့ လိုက်ကာလေးတွေကာရံထားတဲ့ နေရာဟာ အခုဆိုရင် စော်ဘွားခေတ်က ကွမ်းအစ်အချို့ ၊ အသုံးအဆောင်အချို့နဲ့ ဗီရိုတစ်ခုက နေရာယူထားပါ တယ်။

၁၉၆၂ ခုနှစ် စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းချိန်မှာ ရှမ်းပြည်နယ်ကနေ ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ခံရ တဲ့ စော်ဘွားတွေ အားလုံးနီးပါး ပြန်လည်လွတ် မြောက်ခဲ့ပေမဲ့ သီပေါစော်ဘွား စဝ်ကြာဆိုင်ရဲ့ သတင်းအစအန သည်က နေ့အထိ ပျောက်ဆုံး နေဆဲပါ။

ကြင်ရာတော်ဖြစ်သူ စဝ်သုစန္ဒီဟာလည်း သမီးနှစ်ယောက်နဲ့အတူ အမေရိကန်ထောက်လှမ်းရေးလို့ စွပ်စွဲခံရပြီး သည်ဟော်နန်းထဲမှာ နှစ်နှစ်ကျော် အ ကျယ်ချုပ်ချခံခဲ့ရပါတယ်။
၁၉၄၆ ခုနှစ် ဩစတြေးလျားသံအမတ်ကြီး အကူအညီနဲ့ မြန်မာနိုင်ငံက ထွက်ပြေးလွတ် မြောက်ခဲ့ပါတယ်။ လက်ရှိ အချိန်မှာတော့ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ကော်လိုရာဒိုပြည်နယ် မှာ အခြေချနေ ထိုင်နေပါပြီ။
“ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်နဲ့ အခြားနိုင်ငံ ရေးအကျဉ်းသားတွေ တောင်လွတ်လာပြီ၊ ဘာကြောင့် သီပေါမင်းသားက ပျောက်ဆုံးနေရ တာလဲ၊ သူသာအသက်ရှိ ဦးမယ်ဆိုရင် အခုဆို ရင် အသက် ၉၀ ပေါ့၊ ကျွန်မအဖေနဲ့ ဦးလေးတွေတောင် လွတ်လာပြီ၊ သူကျမှ ဘာလို့ သတင်းမကြားရတာလဲ၊ အသက် ၉၀ အရွယ် အဘိုးအို တစ်ယောက်က သူတို့ရဲ့အာဏာကို ခြိမ်းခြောက်နိုင်ဖွယ်ရာလဲ မရှိတော့ပါဘူး” လို့ စဝ်ဆမ်ဖုန်းက မချင့်မရဲပြောပါတယ်။
သစ်ခြောက်ပင်တွေ၊ သစ်ရွက်ခြောက်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ခြံဝင်းရဲ့ အရှေ့ မှာ သီပေါစော်ဘွား စဝ်ကြာဆိုင်ရှိစဉ်က တရားထိုင်လေ့ရှိတဲ့ နှစ်ထပ်အဆောက်အအုံ ရှိပါတယ်။

အဲသည်အဆောက်အအုံဟာ အခုဆိုရင်တော့ သဘာဝဘေးဒဏ်ကြောင့် တစ်ခြမ်းပြို ကျနေပါပြီ။ ဒါ့အပြင် သူတို့မိသားစုတစ်ချိန်က အသုံးပြုခဲ့တဲ့ ရေကူးကန်ကျယ်ကြီးလည်း ရှိပါတယ်။
ဟော်နန်းပိတ်ခါနီးလေလေ နိုင်ငံခြားသား ခရီးသွားတွေက များလာလေလေပါ ပဲ။ အများစုကတော့ စဝ်သုစန္ဒီရေးသားခဲ့တဲ့ Twlight Over Burma: My Life as a Shan Princess ကို ဖတ်ပြီး စိတ်ဝင်စားကြလို့ လာရောက်တာပါ။

'သူ (စဝ်သုစန္ဒီ) က အခုအထိသူ့အမျိုးသား ဘယ်မှာလဲဆိုတာကို မေးနေတုန်းပဲ၊ စော်ဘွားကြီးပျောက်ဆုံးသွားတဲ့နေ့ ရောက်တိုင်း စာရေးပြီးမေးနေတုန်းပါပဲ၊ သမီးနှစ်ယောက်ကိုလဲ ဖခင်အကြောင်း သဲသဲကွဲကွဲမသိရခင် ဒီကိုမ လာဖို့ ပြော တယ်၊ သူ့ အမျိုးသားနဲ့ ပတ်သက် ပြီး ဘယ်တော့မှလဲ လက်မလျှော့ပါဘူး”လို့ စဝ်ဆမ်ဖုန်းက ပြောပါတယ်။

သူက ဆက်ပြီး “အခြားသူတွေကတော့ မေ့လောက်ပါပြီ၊ ကျွန်မတို့ မိသားစုတွေကတော့ စော်ဘွားကြီးကို ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး”လို့ ပြောပါတယ်။
အရင်ကတော့ အာဏာရှင်တွေရဲ့ လက်အောက်မှာ သတိထားပြီး အစစအရာရာဆင် ခြင်ပြောဆိုနေထိုင်ရပေမဲ့ လက်ရှိ ဒေါ်အောင် ဆန်းစုကြည် အာဏာရလာချိန်မှာတော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိလာပြီလို့ သူက ပြောပါတယ်။
သူတို့ စော်ဘွားမျိုးနွယ်တွေစုစည်းပြီး လာ မယ့်နှစ်မှာ သီပေါဟော်နန်းကြီးကို ပြင် ဆင်ဖို့ လည်း ကြိုးစားနေကြပါတယ်။ ပြင်ပဧည့်သည်တွေကလည်း ဆန္ဒရှိရင် လှူနိုင်တယ်လို့ တိုက်တွန်းထားပါတယ်။

Little Bagan နဲ့ ဝါးဗုဒ္ဓ

သီပေါစော်ဘွား ဟော်နန်းကနေ ပြန်ထွက်လာပြီး သီပေါ - နမ္မတူလမ်းအတိုင်း စက်ဘီးနဲ့ ငါးမိနစ်လောက် ဆက်သွားမယ်ဆိုရင် နတ်ကွန်းတစ်ခုနဲ့ မန်ကျည်းပင်အို ကြီး ရှိပါတယ်။
အဲသည်မန်ကျည်းပင်အိုကြီးရှေ့တည့်တည့်က မြေနီလမ်းကျဉ်းလေးထဲကို ဝင်သွားမယ်ဆိုရင်တော့ စိုက်ခင်းတွေ၊ ရိုးရာအိမ်လေးတွေကို ဖြတ်လျှောက်လိုက်တာနဲ့ ပုဂံမြေကို ရောက်သွားသလို ရုတ်တရက်ခံစားလိုက်ရမှာ ပါ။ အနီရောင်အုတ်တွေနဲ့ တစ်ခြမ်းပြိုကျနေတဲ့ ဘုရားဟောင်းတွေ၊ ထီးတော် ပြုတ်ကျနေ တဲ့ စေတီဟောင်းတွေကြောင့် ပုဂံအသေးစား လေးလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။

အဲသည်စေတီဟောင်းတွေရဲ့ အလယ်မှာ နှစ်ပေါင်းသက်တမ်း ၁၅၀ ကျော် ပြီဖြစ်တဲ့ မဟာနန္ဒာကန်သာ ဝါးဗုဒ္ဓဘုန်းကြီးကျောင်းကြီး ရှိပါတယ်။
နှစ်ပေါင်း ၁၅၀ သက်တမ်းရှိ ဝါးဗုဒ္ဓဆင်းတုကြီးဟာ အခုဆိုရင် ရွှေသင်္ကန်း ကပ်လှူထားပါတယ်။
အဲသည်နေရာကို ရောက်ဖူးတဲ့ ဥရောပတိုက်သားတွေကတော့ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ အန်ကောဝပ်လို့ နာမည်မှည့်ပေးထားပါတယ်။

သမိုင်းဝင် ဘော်ကြိုဘုရား

သမိုင်းဝင်ဘော်ကြိုဘုရားကတော့ သီပေါ မြို့ရဲ့ အပြင်ဘက် ခြောက်မိုင် အကွာမှာတည်ရှိပါတယ်။ မန ္တလေး - လားရှိုးလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဖြစ်ပြီး သီပေါမြို့မဝင်ခင်မှာ ဘော်ကြိုဘုရားကို ရထားပေါ်ကနေရော ကားပေါ်ကပါ တွေ့ နိုင်ပါတယ်။

သမိုင်းမှတ်တမ်းတွေအရ ရှေးရှမ်းမိုင်း မောဝ်အင်ပါယာမှာ ရှမ်းစော်ဘွား စဝ်ဆေခန်ဖဟာ ဆယ်လန့်မြို့ကို အေဒီ ၁၀၁၃ ခုနှစ်မှာ တည်ထောင်ခဲ့ပါတယ်။
စဝ်ဆေခန်ဖ ကွယ်လွန်ပြီးနောက်မှာ သားတော် စဝ်ဆေဟုန်ဖက ဆက်ခံခဲ့ပါတယ်။ စဝ်ဆေဟုန်ဖဟာ သားတော်တစ်ပါး၊ သမီးတော် သုံးပါးရှိပါတယ်။ အငယ်ဆုံးသမီးတော် စဝ်မွန်းလာ့ကိုတော့ အေဒီ ၁၀၄၄ မှာ ဖွားမြင်ခဲ့ပါတယ်။

မြန်မာသက္ကရာဇ် ၄၁၈ ခုနှစ်မှာ ပုဂံပြည့်ရှင် အနော်ရထာမင်းက တရုတ်ပြည်ကနေ စွယ်တော်ပင့်ဖို့ ရွှေလီမြစ် ကြောင်းအတိုင်း ဆန်တက်ခဲ့ပါတယ်။ ဆယ်လန့်မြို့ (နမ့်ခမ်းမြို့အနီး တရုတ်နယ်စပ်မှာ ရှိတယ်လို့ ယူဆကြ) အနီး မှာ ယာယီတဲနန်းစခန်းချခဲ့ပါတယ်။

စဝ်ဆေဟုန်ဖနဲ့ သမီးတော် စဝ်မွန်းလာ့က လက်ဆောင်ပဏ္ဍာတွေ ဆက်သချိန်မှာ အနော်ရထာမင်းက စဝ်မွန်းလာ့ကို မိဖုရားအဖြစ် ကောက်ယူခဲ့ပါတယ်။
စဝ်မွန်းလာ့ဟာ အနော်ရထာမင်းရဲ့ ချစ်မြတ်နိုးတာကိုခံရပြီး ကျန်မိဖုရားတွေရဲ့ မုန်းတီးမှုကို ခံခဲ့ရပါတယ်။ စဝ်မွန်းလာ့ ပုဂံပြည်ကို လိုက်သွားပြီးနောက်မှာ ခမည်းတော်က ရှမ်းလူမျိုးတွေရဲ့ အစားအစာဖြစ်တဲ့ မြေတွင်းအောင်းပိုး လောင်းကောင်တွေကို အခြောက်ခံပြီးပို့ပေးခဲ့ ပါတယ်။ စဝ်မွန်းလာ့က ပိုးလောင်းကောင်တွေကို  စားတာကြောင့် အခြားမိဖုရားတွေက စုန်းမလို့  စွပ်စွဲကြပါတော့တယ်။ ကာလကြာရှည်လာတော့ သံသယဝင်လာတဲ့ အ နော်ရထာမင်းဟာ စဝ်မွန်းလာ့ကို နေရပ်ကို ပြန်ခိုင်းခဲ့ပါတယ်။

စဝ်မွန်းလာ့ဟာ ပုဂံကနေ အပြန်ခရီးမှာ  ဒုဋ္ဌဝတီမြစ်လက်တက်အနီးမှာ ရွှေစာရံစေတီကို တည်ထားခဲ့ပါတယ်။ နောင်ချိုကအနီး၊ သိမ်းမြစ်အရှေ့ဘက်မှာ  စေတီတစ်ခုတည်ထားခဲ့ပြီး အဲသည်စေတီကို အခုဘော်ကြိုဘုရားဖြစ် ကြောင်း ယုံကြည်ကြပါတယ်။

ကနေ့အချိန်အထိ ဘော်ကြိုဘုရားဝင်းအတွင်းမှာ ပုဂံပြည့်ရှင် နရပတိစည်သူမင်းက ရှမ်း မြန်မာ ချစ်ကြည်ရေးအတွက် ဘုရား ၁၂ ဆူထုလုပ်ခဲ့တဲ့ စကားပင်ကို တွေ့နိုင်ပါတယ်။ ဒါ့အပြင် မန္တလေးမဟာ မြတ်မုနိဘုရားမှာတွေ့ နိုင်တဲ့ ကြေးရုပ်တုတွေကို ဘုရားပရဝုဏ်အတွင်းမှာ တွေ့ရပါတယ်။

ဘော်ကြိုဘုရားပွဲကို နှစ်စဉ် တပေါင်းလပြည့်မှာပြုလုပ်လေ့ရှိပြီး စဉ့်ရေသုတ် ရိုးရာ အိုးခွက်ပန်းကန်တွေကို ခင်းကျင်းရောင်းချလေ့ ရှိပါတယ်။

 

နမ့်ဟူးနွဲ့ ရေတံခွန်နဲ့ နမ့်တောက် ရေတံခွန်

နမ့်ဟူးနွဲ့ ရေတံခွန်ကတော့ မန ္တ လေး - လားရှိုးလမ်းပေါ်ကနေ ဘော်ကြိုဘုရား မရောက်ခင်မှာ  တည်ရှိပါတယ်။ မြို့ထဲက နေ နမ့်ဟူးနွဲ့ရေတံခွန်ကို သွားမယ်ဆိုရင် စက်ဘီးနဲ့ သွားနိုင်သလိုဆိုင်ကယ်လည်းငှားရမ်းနိုင်တယ်။မန ္တလေး - လားရှိုးကနေ ရေတံခွန်ကို သွားတဲ့ လမ်းချိုးလိုက်တာနဲ့ မွတ်စလင်သချင်္ိုင်း တစ်ခုကို ဖြတ်ရမှာပါ။

အဲသည်သချင်္ိုင်းကိုကျော်တာနဲ့ ဘေးမှာ စပါးခင်းတွေ၊ ကြည်လင်နေတဲ့ ချောင်းငယ်တွေ ဘေးနှစ်ဖက်မှာ ကာရံထား တဲ့ လမ်းတစ် လျှောက်ဆိုင်ကယ်နဲ့ ၁၅ မိ နစ်လောက် သွားမယ်ဆိုရင် ကုန်းအမြင့်ကိုတက်ရတဲ့ အဖြူ ရောင်ဆေးတွေ သုတ်ထားတဲ့ နံရံနဲ့ ရှမ်းဘုန်း ကြီးကျောင်းတစ်ခုကို တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။

အဲသည်ရှမ်းဘုန်းကြီးကျောင်းထဲမှာ ဆိုင်ကယ်ကို အပ်ထားရပါတယ်။ ဆိုင်ကယ်ကို အပ်ပြီး ရှေ့ကို ဆက်လျှောက်သွားမယ်ဆိုရင်တော့ မြင့်မားတဲ့တောင် ကုန်းတွေ ရှိပါတယ်။
ရှေ့ကိုမမြင်ရအောင် သစ်ပင်တွေ ပိတ်နေတဲ့ တောင်တက်လမ်းတစ်လျှောက် မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတက်ရပါတယ်။ မတ်စောက်လွန်းတာကြောင့် သတိထားပြီး တက်ဖို့ လိုပါလိမ့်မယ်။
တောင်တက်လမ်းပြီးရင်တော့ ညာဘက်မှာ လမ်းသွယ်တစ်ခုထဲဝင်သွားမယ်ဆိုရင် မြေပြန့်လိုလွင်ပြင်အကျယ်ကြီးကို ရောက်သွားမှာပါ။ အဲသည်လွင်ပြင်ကျယ်ကနေဆိုရင် ကြည်လင်ပြီး အစိမ်းရောင်သန်းနေတဲ့ နမ့်ဟူး နွဲ့ရေတံခွန်ကို လှမ်းမြင်နိုင်ပါတယ်။

ရေတံခွန်ခြေရင်းမှာတော့ ရွာသူရွာသား တွေ ဖွင့်ထားတဲ့ဝါးတဲစားသောက်ဆိုင်လေးတွေ ရှိပြီး ခရမ်းရောင်၊ လိမ္မော်ရောင် ပန်းခင်းတွေကို အလှစိုက်ပျိုးထားပါတယ်။
နမ့်ဟူးနွဲ့ရေတံခွန်ဟာ ရေစီးမကြမ်း ဘဲ ရေတံခွန်အောက်ခြေက ပြေပြစ်တာကြောင့် ရေတံခွန်အပေါ်အထိ တက်နိုင်ပါတယ်။

သင်္ကြန်ကာလကလွဲပြီး ကျန်တဲ့အချိန်တွေမှာ ဒေသခံတွေက သိပ်မလာကြတာကြောင့် အေးဆေးငြိမ်သက်ပြီး ကျေးငှက်တွေရဲ့ အသံနဲ့ ရေတံခွန်အောက်မှာ အပန်းဖြေနိုင်လို့ လူအ များက နှစ်သက် ကြပါတယ်။
ဂျပန်ခရီးသွားတွေ နှစ်သက်ကြတဲ့ နမ့်တောက်ရေတံခွန်ကတော့ နမ့်ဟူးနွဲ့ရေတံခွန် သွားတဲ့လမ်းနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် တရုတ်သချင်္ိုင်းကို ဖြတ်သွားရပါတယ်။
မြင့်မားတဲ့ တရုတ်အုတ်ဂူကြီးတွေ၊ သချင်္ိုင်း အကျယ်ကြီးကို တော်တော်ကြာ ကြာဖြတ်သန်းပြီးမှ အမှိုက်တွေကို ပုံထားတဲ့ အမှိုက်ကုန်းကို ရောက်ပါတယ်။
အဲသည်အမှိုက်ကုန်းကနေ ဆင်းတဲ့ လမ်း ကတော့ ကျောက်ခဲတွေအပြည့်နဲ့ ဖြစ်ပြီး ဆိုင်ကယ်၊ စက်ဘီးစီးသွားလို့ အ ဆင်မပြေဘဲ လမ်းဆင်းလျှောက်ရပါ တယ်။
အဲသည်ကျောက်တွေအပြည့်နဲ့ ကုန်းဆင်းကြီးကိုလွန်မှ စိမ်းလန်းတဲ့ ကြက်သွန်ခင်းတွေ၊ နံနံခင်းတွေ၊ စပါးခင်းတွေကြားကို ရောက်သွားပါလိမ့်မယ်။
စိုက်ပျိုးခင်း လမ်းကျဉ်းတွေကြားက နေ ရေချောင်းတွေ ဖြတ်ပြီး တံတားငယ်တွေကို ဖြတ်ပြီး နာရီဝက်နီးပါးလောက် ဆိုင်ကယ်စီးရပါတယ်။
အဲသည်နောက်မှာတော့ ခြေတစ်ဖဝါး သွားစရာ လမ်းကျဉ်းလေးကို တွေ့ရပါ လိမ့်မယ်။ ဘေးမှာတော့ စပါးခင်းတွေ စိုက်ခင်းတွေအပြည့်ပါ။

အနီးအနားမှာဒေသခံတစ်ဦးရှိမယ်ဆိုရင်ဆက်သွားဖို့လမ်းညွှန်ပြပါလိမ့် မယ်။ သူတို့ ညွှန်ပြတဲ့အတိုင်း မိနစ်အနည်းငယ်ဆက်သွားမယ်ဆိုရင် ပြင်ပက လွယ်လွယ်ကူကူ မမြင်နိုင်တဲ့ အင်မတန်မှလှတဲ့ ရေတံခွန်အကျယ်ကြီး မြင်တွေ့ရမှာပါ။

နမ့်တောက်ရေတံခွန်ဟာ နွေရာသီမှာ ရေခန်းတတ်ပြီး တခြားရာသီတွေမှာ ရေများတာကြောင့် ပိုလှပလေ့ ရှိပါတယ်။
ချောင်းငယ်လေးတွေ လက်ဖြစ်သစ်သား တံတားတွေ ဖြတ်ရင်း စိုက်ခင်းတွေ ကြားကနေ သဘာဝကို ခံစားရင်း သွားချင်တဲ့သူတွေအတွက် သဘောကျမယ့်နေရာ ဖြစ်ပါတယ်။

ေချာင်းဆုံ

သီပေါမြို့ကိုရောက်တဲ့သူတွေတိုင်း Boat Trip ကို မဖြစ်မနေသွားကြပါတယ်။ ဒုဋ္ဌဝတီမြစ်ကို နာရီဝက်ခန့် ဆန်တက်ပြီးသွားရတဲ့ ခရီးလည်းဖြစ်ပါတယ်။
ဒုဋ္ဌဝတီမြစ်ကမ်းကနေ Boat Trip သွားမယ့် ခရီးသည်တွေကို ရောင်စုံစက်လှေတွေက ဆီးကြိုနေပါတယ်။ စင်းလုံးငှားခက ကျပ် ၂၅,ဝဝဝ သာရှိပြီး အနည်းဆုံး လူ ရှစ်ယောက်လောက် စီးနိုင်ပါတယ်။ ဒေသခံတွေကတော့ ၁၀ ယောက် ကျော် စီးကြလေ့ရှိပါတယ်။

ပုံမှန်အားဖြင့် ချောင်းဆုံကို သွားတဲ့ ခရီးလမ်းမှာ ရှမ်းရွာနဲ့ တောင်တက်ခရီးစဉ်နှစ်ခုကို ထည့်သွင်းထားပါတယ်။

ဒုဋ္ဌဝတီမြစ်အတိုင်း ဆန်တက်လိုက်ရင် ကြည်လင်တဲ့ ရေပြင်က မြစ်ကြမ်းပြင်က ကျောက်ခဲတွေကိုပါ မြင်တွေ့နိုင်ပါတယ်။
အေးမြတဲ့ လေကိုရှူရှိုက်ပြီး ၁၀ မိနစ် လောက်မြစ်ကြောင်းအတိုင်း ဆန်တက်သွားမယ်ဆိုရင် ပထမနားစရာနေရာဖြစ်တဲ့ ရှမ်းရွာတွေကို စက်လှေရပ်ပေးမှာ ဖြစ် ပါတယ်။

ရေနံချေးသုတ်ထားတဲ့ ရှမ်းရိုးရာအိမ်တွေသာရှိတဲ့ မြေနီလမ်းသွယ်လေးတွေနဲ့ ဆက်သွယ်ထားတဲ့ မြစ်ကမ်းနား တောင်ကုန်းပေါ်က ရှမ်းရွာလေးတွေဟာ မြို့ပြက လာတဲ့သူတွေအတွက်တော့ ထူးဆန်းတဲ့ မြင်ကွင်းတွေ ဖြစ်ပါ တယ်။

ရိုးရာအိမ်တွေ၊ စိုက်ခင်းတွေ၊ တစ်ရွာလုံးကို အမိုးသဖွယ်အုပ်မိုးထားတဲ့ သစ်ပင်တွေ၊ နှစ်ရာနဲ့ချီတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေရှိပြီး မန္တ လေးကို သွားတဲ့ ရထားလမ်းရဲ့ဘေးကို သွားပြီး ပန်းခင်းတွေကို ကြည့်ရှုနိုင်ပါတယ်။

Boat Trip ရဲ့ ဒုတိယနားရပ်ကတော့ စက်လှေနဲ့ နောက်ထပ်ငါးမိနစ်လောက် ဆန်တက်သွားရပါတယ်။ အဲသည်နေရာကို ရောက်တာနဲ့ မတ်စောက်တဲ့ တောင်တန်းကို မြင်တွေ့ရမှာ ဖြစ်ပြီး နိုင်ငံခြားသားအများစုကတော့ တောင် ထိပ်အထိရောက်အောင် တတ်ကြလေ့ရှိပါတယ်။

ဝါးတောတွေကို ဖြတ်ပြီး တောင်တက်နှစ် ခြိုက်တဲ့သူတွေကတော့ အဲသည် ခရီးစဉ်ကို သွားဖြစ်အောင် သွားသင့်ပါတယ်။
ဒုတိယနားရပ်ကနေ ၁၀ မိနစ်လောက် ဆက်သွားမယ်ဆိုရင်တော့ သီ ပေါရဲ့ နာမည်ကျော် ချောင်းဆုံကို ရောက်ပါပြီ။
သဘာဝအတိုင်း ကျောက်ခွက်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ချောင်းဆုံဟာ သဘာဝကို ချစ်မြတ်နိုးသူတွေအတွက် အံကိုက်ပါပဲ။ စိမ်းလဲ့နေတဲ့ ရေတွေဟာ ကျောက်ခွက်တွေထဲ စီးဝင်နေပြီး ငါးမျိုးစုံသွားနေတာကို မြင်တွေ့ရမှာပါ။

ချောင်းဆုံရောက်ပြီဆိုရင်တော့ အများစု ဟာ ရေထဲဆင်းပြီး ကျောက်ခွက်တွေကြား၊ ကျောက်တုံးတွေကြား သဘာဝအတိုင်းစီးဝင်နေတဲ့ အေးမြတဲ့ရေတွေထဲမှာ စိမ်ပြီးအနားယူကြပါတယ်။

လူငယ်တွေကတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ရေနဲ့ပက်ကာ အော်ဟစ်ပြီး ဆော့ကစားကြပါတယ်။ ရေစီးလည်း မသန်ဘဲ ခပ်ဖြည်းဖြည်းပဲ စီးဆင်းတာကြောင့် မိဘတွေက ကလေးငယ်တွေကိုပါ ခေါ်လာကြလေ့ရှိပါ တယ်။

ပလောင်တွေရဲ့ ပန်ခန်ရွာ

ရှမ်းပြည်နယ်ရဲ့ ဆွစ်ဇာလန်လို့ တင်စားခံ ရတဲ့နေရာကတော့ သီပေါကနေ တစ်ည အိပ်လမ်းလျှောက်သွားရတဲ့ပလောင်တွေရဲ့ ပန်ခန်ရွာပဲဖြစ်ပါတယ်။ သီပေါမြို့ ပြင် နမ့်ဟူးနွဲ့ ရေတံခွန်သွားတဲ့လမ်းကနေ သွားရတာဖြစ်ပြီး ပန်ခန်ကတော့ နန့်ဟူး နွဲ့နဲ့ နမ့်တောက်ကြားက လမ်းခွဲတစ်ခုကို ဖြတ်ပြီးသွားပါတယ်။
ပန်ခန်ရွာကို သွားတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် အေးစိမ့်တဲ့လေတွေက တိုက်ခတ်နေပြီး ဧပြီလဆိုပေမဲ့ မနက် ၁၀းဝဝ နာရီကျမှ နေထွက်ပါတယ်။ မြူခိုးတွေနဲ့ ဝေနေတဲ့ ဒေသလေး ဖြစ်ပါတယ်။
ရွှံ့မြေထူထပ်ပြီး တောင်တွေက မြင့်မားကာ မတ်စောက်လွန်းတာကြောင့် ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားမယ်ဆိုရင် မလွယ်ကူပါဘူး။ ခြေကျင်လျှောက်သွားတာဟာ အကောင်းဆုံးပါ။

နိုင်ငံခြားသားအများစုကတော့ ဒေသခံလမ်းပြတစ်ယောက်ငှားပြီး တစ်ညအိပ် နှစ်ရက်ခရီးသွားကြပါတယ်။ မြေနီတောင်တန်းတွေ၊ လွင်ပြင်ကျယ်တွေ များစွာကို ဖြတ်သန်းပြီးရင်တော့ ပန်ခန်ရွာကို ရောက်ပါတယ်။ ပန်ခန်ရွာကို သွားတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်မှာ လမ်းလျှောက် ဈေးဝယ်ထွက်ကြတဲ့ အထမ်းတွေနဲ့ ပလောင် လူမျိုးတွေ၊ ညအိပ်လမ်းလျှောက်ကြတဲ့ နိုင်ငံခြားသားတွေ အများအပြားနဲ့ စည်ကားနေတာပါ။
ပန်ခန်ရွာကို ဝင်တာနဲ့ ဧရာမညောင်ပင်ကြီးတွေက ဆီးကြိုနေမှာဖြစ်ပြီး ထုထည်မြင့် မားတဲ့ နွယ်တွေတက်နေတဲ့  ညောင်ပင်ကြီး တွေဟာ ရွာလမ်းမကို အုပ်မိုးထားပါတယ်။

မြေနီနဲ့ ရောင်စုံစိုက်ထားတဲ့ ပန်းခင်းတွေနဲ့ ဖော်ရွေတဲ့ ဒေသခံတွေဟာ ပြင်ပဧည့်သည်တွေနဲ့ မစိမ်းကြပါဘူး။ လာသမျှ ဧည့်သည်တွေကို အိမ်ထဲဖိတ်ခေါ်ပြီး ရေနွေးကြမ်းတိုက်ကာ စကားစမြည်ပြော နှုတ်ဆက်ကြပါတယ်။

ရွာထဲက လျှောက်သွားမယ်ဆိုရင် သဘာဝ လက်ဖက်နံ့တွေက မွှေးကြိုင်နေပြီး လက်ဖက်နယ်နေတဲ့ ပလောင်ရိုးရာ ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ အမျိုးသမီးတွေကို မြင်တွေ့ရမှာပါ။
လမ်းလျှောက်လာကြတဲ့ ဧည့်သည်အများစုကတော့ ပန်ခန်ရွာမှာ အနည်းဆုံး တစ်ည နှစ်ညအိပ်လေ့ရှိပြီး တည်းစရာအဖြစ် ဒေသခံတွေက အိမ်တွေမှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ဆင်ပေးပြီး ညအိပ်လက်ခံပေးကြပါတယ်။ ဒါ့အပြင် ဒေသရိုးရာ အစားအသောက်တွေကို ချက်ပြုတ် ကျွေးမွေးကြပါတယ်။

သူတို့ကို ငွေကြေးအနည်းငယ်သာပေးရ ပြီး အများစုကတော့ စေတနာနဲ့ လုပ်ဆောင်ပေးကြပါတယ်။
တောကြမ်းခရီးနှင်လိုသူတွေ၊ ပလောင်လူမျိုးတွေရဲ့ ဓလေ့သဘာဝကို လေ့လာချင်သူတွေ၊ တောင်တက်ချင်သူတွေအတွက်တော့ ရွေးချယ်စရာကောင်းတဲ့ခရီးစဉ် ဖြစ်ပါတယ်။

 

နေဝင်ချိန် တောင်ကုန်းနဲ့ နောင်ကော်ကြီးကန်

နေဝင်ချိန်တောင်ကုန်းလို့ အင်္ဂလိပ် နာ မည်ပေးထားတဲ့ တောင်ကုန်းကတော့ သီပေါ မြို့ရဲ့ တစ်ဖက်ကမ်းမှာတည်ရှိပြီး သီပေါတံတားသစ်ဖြတ်ပြီးတာနဲ့ ရောက်ရှိမှာ ဖြစ်ပါတယ်။
Sunset Hill လို့ အင်္ဂလိပ်လို စာတန်းချိတ် ဆွဲထားတဲ့ တောင်ကုန်းကို ၁၅ မိနစ်ခန့် တက်ပြီးရင်တော့ တောင်ထိပ်ကို ရောက်ပါပြီ။

ဧည့်သည်အများစုကတော့ ညနေ  ၃း၃၀ နာရီလောက်ကတည်းက တောင်စတက်လေ့ရှိ ပြီး နေဝင်ချိန်ကို တောင်ပေါ်မှာ အချိန်ဖြုန်းရတာ နှစ်သက်ကြပါတယ်။
နေဝင်ချိန်မှာ သီပေါမြို့ကို အပေါ်စီးကနေ မြင်နိုင်တဲ့နေရာ ဖြစ်ပါတယ်။

မိုးတွင်းမှာ ရေပြည့်ပြီး ကလောမြို့လေးလို မြေနီနီတွေနဲ့ သစ်ပင်တွေ အုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ လမ်းတွေရှိတဲ့ နောင်ကော်ကြီးကန်ဟာ သီပေါမြို့ကနေ ကီလိုမီတာ ၄၀ နီးပါးကွာဝေးပါတယ်။ သီပေါ-လားရှိုးသွားတဲ့လမ်းအတိုင်း သွားပြီး ၂၁ မိုင် လမ်းခွဲကနေ အာဆီယံလမ်းမကြီး အတိုင်း ဆက်ပြီးသွားရတဲ့ခရီး ဖြစ်ပါတယ်။

ရှေးဟောင်းဘုန်းကြီးကျောင်း၊ မြေနီ လမ်းနဲ့ တောအုပ်ငယ်လေးရှိတဲ့ နောင်ကော် ကြီးကန်ကို မြူတွေအုံ့ဆိုင်းတဲ့အချိန်မှာ သွားတာအကောင်းဆုံးလို့ ဒေသခံတွေက မှတ်ချက်ချပါတယ်။

 

မနက်ခင်း မီးခွက်ဈေး

မနက်ခင်းဈေးကို ရောက်ပြီးပြီလားလို့ သီပေါဒေသခံတွေက ဧည့်သည့်တွေကို ခဏခဏ မေးလေ့ရှိပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုရင် သီပေါမြို့ရဲ့ အလှပဆုံးမနက်ခင်းကို လွတ်သွားမှာ စိုးရိမ်ကြလို့ပါ။
မနက်ခင်း ၃းဝဝ နာရီလောက်မှာ မီးခွက်လေးတွေထွန်းပြီးရောင်းတဲ့ မနက် ခင်းဈေးဟာ ခရီးသွားတွေကို ဆွဲဆောင်တဲ့ မြင်ကွင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေပါတယ်။ ဒေသထွက်မုန့်တွေ၊ စားစရာတွေ၊ ပစ္စည်းတွေ၊ရိုးရာလက်မှုပစ္စည်းတေ∑ကို မီးခွက်တွေထွန်းပြီး မနက်လင်းအားကြီးအချိန်မှာ ဒေသခံတွေ ခင်းကျင်းရောင်းချကြပါတယ်။

အဲသည်ဈေးဟာ သီပေါမြို့ကြီးနဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့ ဝက်ဝံဈေးနားမှာခင်းကျင်းပြီး မနက်  ၆းဝဝ နာရီလောက်ဆိုရင် မရှိ တော့ပါဘူး။
တကယ်လို့ မနက်ခင်းဈေးအတွေ့အကြံုကို ယူချင်တယ်ဆိုရင်တော့ မနက် ၂းဝဝ နာရီ လောက်ကတည်းကထပြီး ပြင်ဆင်ဖို့ လိုပါလိမ့်မယ်။

ဝါးအိမ်လေး

နိုင်ငံခြားသားတွေ လာရောက်လည်ပတ်တာ အသားကျနေတဲ့ သီပေါမြို့လေး မှာ ဈေး သက်သက်သာသာနဲ့ စားနိုင်တဲ့ အင်္ဂလိပ်နာမည်နဲ့ စားသောက်ဆိုင်လေးတွေ အများအပြားရှိပါတယ်။
ရာသီပေါ် သီးနှံဖျော်ရည်တွေ၊ အရွက်စုံကြော်တွေ၊ ခေါက်ဆွဲတွေဟာ တစ်ပွဲကို ကျပ် ၁၀ဝဝ နဲ့ ၁၂၀ဝ ဝန်းကျင် လောက်ပဲရှိပါတယ်။

ဒါပေမဲ့ သီပေါမြို့မှာ အစားအ သောက်အတွက် မသွားမဖြစ် သွားသင့်တဲ့နေရာ နှစ်ခုရှိပါတယ်။အဲဒါကတော့ရှမ်းရိုးရာစကောထမင်းကို ရောင်းချတဲ့ ဝါးအိမ်လေး၊ရှမ်းရိုးရာစားသောက်ဆိုင်နဲ့ Mrs.Popcorn’s Garden ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

သီပေါဝက်ဝံဈေးနားမှာရှိတဲ့ ဝါးအိမ်လေး ရှမ်းရိုးရာစားသောက်ဆိုင်မှာ စကောထမင်း နှစ်ယောက်စာကို ကျပ် ၁၀,ဝဝဝ ပေးရပြီး အ နည်းဆုံး လူသုံးယောက်လောက် ကောင်း ကောင်းစားလောက်တဲ့ အမယ်စုံ ပါဝင်ပါတယ်။
ရိုးရာကြက်သားလုံး၊ ဝက်ဆီဖတ်ကြော်၊ အသုတ်စုံ၊ ရှမ်းရိုးရာဟင်းရည်၊ သနပ်စုံသုတ်၊ ပဲပုတ်ထောင်းနဲ့ တို့စရာ အ မယ်စုံဟာ အဲသည် ဆိုင်ကို နောက်တစ်ခေါက်ထပ်လာဖို့ ဆွဲဆောင်နေသလိုပါပဲ။
ဒါ့အပြင် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သီးနှံဖျော်ရည်တွေကိုလည်း ရနိုင်ပါတယ်။

Mrs. Popcorn’s Garden

သီပေါမြို့ကိုရောက်ဖူးတဲ့ ဧည့်သည်တိုင်း ဟာ ံMrs. Popcorn’s Garden ကို မဖြစ်မနေသွားလေ့ရှိပါတယ်။ Mrs. Popcorn’s Garden  ဟာ Little Bagan သွားတဲ့ လမ်းသွယ်ပေါ်မှာရှိပြီး ထူးခြားချက်ကတော့ ခြံဝင်းကျယ် ကြီးထဲမှာ ဝါး ထိုင်ခုံတွေနဲ့ လယ်ကွင်းတွေကို ကြည့်ပြီး အစားအသောက်စားနိုင်တာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒါ့အပြင် ံ Mrs. Popcorn’s Garden က ဖျော်ရည်တွေ အစားအသောက်အားလုံးဟာ သဘာဝအတိုင်းပဲစိုက်ပျိုးထားတာဖြစ်လို့ လတ်ဆတ်ပြီး လူကြိုက်များပါတယ်။
Mrs. Popcorn’s Garden ကို တည်ထောင်ခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးကတော့ မကြာခင်ကပဲ ကွယ်လွန်သွားပါပြီ။ သူ့သမီးဖြစ် သူက သားသမီးတွေနဲ့အတူ ဆက်လက်ဖွင့်လှစ်နေပါတယ်။
ဈေးသက်သာပြီးစေတနာကောင်းတာ ကြောင့် ကမ္ဘာလှည့်ခရီးသွားတွေက Mrs. Popcorn’s Garden မှာ နေ့ခင်းဘက်မှာ အချိန်ဖြုန်းကြလေ့ ရှိပါတယ်။
သီပေါမြို့ကိုလာရောက်ရင်း အချိန် ပိုတယ်ဆိုရင် သီပေါကနေ ခြောက်နာရီလောက် ဆိုင်ကယ်စီးရတဲ့ နမ့်ဆန်မြို့ကိုလည်း သွားရောက်နိုင်ပါတယ်။

နမ့်ဆန်မြို့ကိုသွားတဲ့လမ်းတွေဟာ တောင်တန်းတွေနဲ့ လက်ဖက်ခင်းတွေနဲ့ သာယာလှပတာကြောင့် အများစုကတော့ နှစ်ညအိပ်ခရီး ခြေကျင်ခရီးသွားကြလေ့ ရှိပါတယ်။
ပြည်တွင်းက ခရီးသွားတွေ သိပ်မသွားကြတဲ့ သီပေါမြို့ဟာ လူတွေ မထိတွေ့ရသေးတဲ့ သဘာဝတွေနဲ့ ပြည့်နှက် နေတာကြောင့် ပြည်ပ ခရီးတွေကတော့ ခြေချင်းထပ်အောင် လာရောက်နေကြပါတယ်။ အခုနှစ်သင်္ကြန်တွင်းမှာ ဆိုရင် လာရောက်တဲ့ နိုင်ငံခြားသား ရ၀ နီးပါး ရှိတယ်လို့ သိရပါတယ်။

ကုန်ကျစရိတ်

သီပေါကို ကားနဲ့သွားမယ်ဆိုရင် အဝေးပြေးကားလက်မှတ်က ကျပ် ၁၅,ဝဝဝ လောက်ရှိတာကြောင့် အသွားအပြန် တစ်ယောက် ၃၀,ဝဝဝ လောက်ကုန်ကျ မှာ ဖြစ်ပါတယ်။
တည်းခိုခန်းတွေကတော့ မြို့လည် ကော်မှာကို တစ်ယောက်ကို ကျပ် ရ၀ဝဝ တန် လောက်ကစရှိပြီး ဟိုတယ်ဆိုရင်တော့ တစ်ယောက်ကို ၁၀,ဝဝဝ ခန့်ပေးရ မှာ ဖြစ်ပါတယ်။
နိုင်ငံခြားသားအများစုဆိုရင် ရ၀ဝဝ တန် တည်းခိုခန်းတွေမှာ တည်းခိုကြပါ တယ်။ စားသောက်စရိတ်ကတော့ တစ်နပ်ကို ကျပ် ၂၀ဝဝ၊ ကျပ် ၂၅၀ဝ  လောက် နဲ့ စားနိုင်ပါတယ်။
လည်ပတ်ဖို့ စက်ဘီးတစ်စီးကို တစ် နေ့ကို ကျပ် ၂၀ဝဝ ပေးရပြီး ဆိုင်ကယ် ဆိုရင် တစ်ရက် ကို ကျပ် ၁၀,ဝဝဝ ပါ။

ခရီးလမ်းကြောင်းတွေ

သီပေါမြို့ကို သွားမယ်ဆိုရင် အဝေးပြေးကားလမ်းကြောင်းနဲ့ ရထားလမ်းကြောင်း ကြိုက်နှစ်သက်ရွေးချယ်နိုင်ပါ တယ်။
အဝေးပြေးကားနဲ့ ရန်ကုန်မြို့ကနေ သွားမယ်ဆိုရင် အောင်မင်္ဂလာကားကွင်းမှာ ရန်ကုန် - လားရှိုးကားတွေကို ဝယ်ယူပြီး စီးနိုင်ပါတယ်။ ဒါမှမဟုတ် ရန်ကုန် - မူဆယ်ကားတွေကိုု စီးလို့ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ယာဉ်အကူကိုတော့ သီပေါမှာဆင်းမယ် လို့ ကြိုပြောဖို့ လိုပါလိမ့်မယ်။

ရန်ကုန်ကနေ သီပေါကို ၁၃ နာရီနီးပါး ကြာမြင့်ပါတယ်။ ပြင်ဦးလွင် - ကျောက်မဲ - နောင်ချို တောင်ကြောပါ ကုန်ကားတွေနဲ့ ပိတ်နေမယ်ဆိုရင် အနည်းဆုံး တစ် နာရီကနေ တစ် နာရီခွဲလောက်လမ်းမှာ စောင့်ဆိုင်းရတတ်ပါတယ်။

ရန်ကုန်ကနေ သီပေါကို ရထားနဲ့ သွားမယ်ဆိုရင်တော့ တိုက်ရိုက်ရထားမရှိပါ ဘူး။ ရန်ကုန် - မန ္တလေးကို ရထားနဲ့တစ်ဆင့်၊ မန ္တလေးကနေ သီပေါကို တစ်ဆင့်နှစ်ဆင့် စီးရမှာဖြစ်ပါတယ်။
ရန်ကုန် - မန ္တလေးကို အနည်းဆုံး ၁၃ နာ ရီခန့်ကြာမြင့်ပြီး မန ္တလေးကနေ သီ ပေါကို အနည်းဆုံး ၁၂ နာရီ (ပြင်ဦးလွင်မှာ အနည်းဆုံး တစ်နာရီခွဲခန့် ရပ်နား) နီးပါးကြာမြင့်ပါတယ်။

ဧည့်သည်အများစုကတော့ ရန်ကုန်ကနေ မန္တလေးကို အဝေးပြေးကားစီးလေ့ ရှိပြီး ဂုတ် ထိတ်တံတားကို ဖြတ်သန်းရတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ခံစားချင်တာကြောင့် မန္တ လေးကနေ သီပေါကို ရထားစီးကြလေ့ ရှိပါတယ်။
ရန်ကုန် - မန ္တလေးရထားကတော့ သက်တောင့်သက်သာရှိပြီး သန့်ရှင်းပေမဲ့ မန ္တလေး - သီပေါရထားတွေတော့ အထူး တန်းတွေတောင် သန့်ရှင်းမှုသိပ်မရှိတာ ကြောင့် ပြင်ဦးလွင်မှာ နားဖို့ စိတ်ကူးမရှိရင် အဝေးပြေးကားလမ်း ကြောင်းကိုသော ရွေးချယ်သင့်ပါတယ်။

Author နန်းလွင်

Credit: 

https://www.kumudranews.com/news/%25e1%2580%259b%25e1%2580%25bd%25e1%2580%2599%25e1%2580%25b9%25e1%2580%25b8%25e1%2580%25bb%25e1%2580%2595%25e1%2580%258a%25e1%2580%25b9%25e1%2580%2594%25e1%2580%259a%25e1%2580%25b9%25e1%2580%259b%25e1%2580%25b2%25e1%2582%2595-%25e1%2580%2586%25e1%2580%25bc%25e1%2580%2585%25e1%2580%25b9%25e1%2580%2587%25e1%2580%25ac%25e1%2580%259c

Read More

၁၉၇၀ ေလာက္က လန္ဒန္ - - ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ ကမၻာ႕ခရီးသြားမွတ္တမ္းမွ (1973 ?)

"ၿမိဳ႕လန္ဒန္၏ ရႈခင္းအလွ"

"သူတို႕ဆီမွာျဖင့္"

သို႕……                    မွ……
    အယ္ဒီတာ                ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
   ယု၀တီ                     ေနရွယ္နယ္ဟိုတယ္
                                     ေခတၱ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕

    ယု၀တီ၏ ယု၀တီမ်ားထံသို႕ ၀ါရွင္တန္မွေန၍…..

    ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ စာေရးလိုက္ပါသည္။ ထားခဲ့တဲ့ဂတိအတိုင္း လြန္ခဲ့တဲ့အပါတ္က ဆက္ရန္မွ ေနေသးတဲ့ Tower of Lodon,အေၾကာင္းေရးရအုံးမယ္။
    (Tower of London)တာ၀ါေအာ့(ဖ) လန္ဒန္၊ လန္ဒန္ျပတိုက္လို႕ ေခၚေနၾကတဲ့ အထက္ပါ အေဆာက္အဦးႀကီး ကို ေရာက္သြားတယ္။ ဆန္းမားေဟာ္လီေဒး၊ ေႏြဥတုရက္ အားနဲ႕သြားတိုးေနလို႕ စည္လိုက္တဲ့ လူေတြဟာ မနည္းပါဘူး၊ မမခင္တို႕ ရန္ကုန္မွာ တေပါင္းပြဲေတာ္ကို ေတာက ဘုရားဖူး လာၾကရင္း ကန္ေတာ္ႀကီးတို႕ တိရိစၦာန္ရဲတို႕ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္သလိုေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ၊ ေယာက်္ား ကေလး ေတြ အဖိုးအို အဖြားအို ဘုစုခရုမက်န္လာၾကတယ္။ ဟိုၾကည့္သည္ၾကာည့္….. တခ်ိဳ႕ကလဲ လက္စြဲ ကင္မလာေလး ေတြနဲ႕ တျဖတ္ျဖတ္ရိုက္ၾကတာဟာ မေမာႏိုင္-မပမ္းႏိုင္ပါဘဲေလ။

    အဲသည္ရဲတိုက္ႀကီးဟာ ေရွးက ေမရီဘုရင္မတို႕တံခိုးႀကီးစဥ္က ေနထိုင္သြားတဲ့ ရဲတိုက္ နန္းေတာ္ေ ေဟာင္းႀကီးျဖစ္တယ္။ သိမ္းျမစ္ကမ္းေပၚမွာ ေက်ာက္ခ်ပ္ျပားႀကီးေတြနဲ႕ ခိုင္ခန္႕စြာ ေမွ်ာ္စဥ္ႀကီးေတြ၊ အုတ္နံရံႀကီးေတြ ရံ၀ိုင္းၿပီး တဘက္ကလဲ က်ဳံးေျမာင္းခလုတ္ ကတုတ္ရင္တားေတြ ၀ိုင္းလ်က္ ေတြ႕ရတယ္။ (bloody tower) ဘလပ္ဒီတာ၀ါး ေသြးေသာက္ေမွ်ာ္စင္ဆိုတဲ့ေနရာဟာ နာမည္အဆိုးဆုံးေပါ့။ အဲဒီေနရာမွာ သိမ္းျမစ္ထဲကေနၿပီး ရဲတိုက္ထဲ ေဒါက္ေလွ်ာက္၀င္ႏိုင္တဲ့ ေရတံခါးႀကီးရွိတယ္။ ပုန္ကန္တဲ့သူေတြ အျပစ္ ႀကီးက်ယ္ တဲ့ ရာဇ၀တ္ေကာင္ေတြဆိုရင္ ေရလမ္းကဖမ္းယူလာၿပီး ဒီတံခါးႀကီးကေနၿပီး သြင္းရသတဲ့။

    အဲဒီေရတံခါးကသြင္းတဲ့ ရာဇ၀တ္ေကာင္မွန္ရင္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လမ္းမရွိဆိုဘဲ။ ေနာက္ေမရီ ဘုရင္မ ၏ သတ္ျဖတ္သုတ္သင္ျခင္း ခံရတဲ့ မင္းသမီး-မင္းသား၊ ေဆြေတာ္၊ မ်ိဳးေတာ္မ်ားကို ေခါင္းျဖတ္ရာ ေက်ာက္ျပားႀကီး ကိုလည္း အမွတ္တရ ျပသထားေသးတယ္။

    ရက္ရက္စက္စက္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ ေရွးေခတ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သည္နည္း အတိုင္း အနည္းအမ်ားေတာ့ရွိၾကတာဘဲ။
    ျမန္မာျပည္က သီေပါမင္းလက္ထက္ကို အင္မတန္ဆိုး၀ါးရက္စက္တယ္လို႕ တခ်ိဳ႕အဂၤလိပ္မ်ားက ႏွာေခါင္း ရွဳံ႕ခ်င္ၾကလွ်င္ အဂၤလန္မွာလဲ ဒါမ်ိဳးမကင္းတဲ့ ေခတ္ရွိခဲ့ေသးတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာတို႕ ေကာင္း ပါတယ္ ေနာ္။

    ဒီရဲတိုက္အလယ္ လူသတ္ေက်ာက္ျပားႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ ျမက္ခင္းျပင္ကေလးတခုရွိတယ္။ အဲဒီ ျမက္ခင္း စိမ္းလဲ့လဲ့ ကေလးေပၚမွာ ဧရာမက်ီးကန္းႀကီး သုံးေလးေကာင္ကို ေတြ႕ရေသးတယ္ တေကာင္လွ်င္ မမခင္ တို႕ ျမန္မာျပည္က က်ီးကန္းႀကီးသုံးေကာင္စာေလာက္ ႀကီးမားတယ္။ သူတို႕အနီးအပါးမွာ ခိုေတြ စာကေလး ေတြလဲ ရွိတယ္။
    တခါတခါ က်ိးကန္းေတြက ခိုေလးေတြ၊ စာေလးေတြကို ႏႈတ္သီးႀကီးေတြနဲ႕ ထိုးေဖါက္ၿပီး စားပစ္ လိုက္တာဘဲတဲ့။ ဗမာျပည္က က်ီးကန္းေတြလို ဟိုပ်ံလိုက္…ဒီနားလိုက္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ မ်က္လုံးမ်ိဳး နဲ႕ ျပာယီးျပာယာ ရုပ္လကၡဏာမ်ိဳး မရွိဘူး။ ေဘးက၀ိုင္းၾကည့္တဲ့လူေတြကိုလဲ သိပ္ဂရုမစိုက္လွဘူး။ ခပ္တည္တည္ ဘဲ ျမက္ခင္းေပးမွာ နားေနၾကတယ္။

    သူတို႕ရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့သေဘာတရားကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ….
ေရွးအခါက ရာဇ၀တ္သားေတြ သတ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ… အဲဒီ က်ီးကန္းေတြ ထိုးေဖာက္စားၾကၿမဲျဖစ္တယ္။ ရဲတိုက္ႀကီး မွာ အစဥ္အဆက္အတိုင္း မွီခိုေနထိုင္ၿပီး ေပါက္ဖြားလာၾကတဲ့ က်ီးမ်ိဳးအဆက္ျဖစ္တယ္။

    ဒီရဲတိုက္မွာ က်ီးတေကာင္မွမရွိလွ်င္ အဂၤလန္ထီးနန္း အဆက္ျပတ္သြားတယ္လို႕ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး တခ်ိဳ႕ အယူသီး ၾကသတဲ့….။
    ဒါေၾကာင့္ဒီက်ိီးေတြကို အၿမဲတန္းေျခာက္ေကာင္ရွိေအာင္ ေမြးေကၽြးထားတယ္။ သူတို႕ကိုေကၽြးေမြးရန္ သားငါး စတဲ့ စားစရိတ္နဲ႕ အထိန္းေတာ္တေယာက္ကုိ အၿမဲလခေပးထားရ တယ္လို႕ သိရတယ္။ တေကာင္ တေလ ေသသြားရင္လည္း အစားရွာၿပီး ထားရသတဲ့။

    လန္ဒန္မွာ ထူးဆန္းတာက ၿမိဳ႕ေပၚမွာ က်ီးတေကာင္မွမရွိဘူး။ ေတာဘက္မွာ သြားရွာမွ က်ီးကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႕မွာ ဘာတခုမွ လႊင့္ပစ္စရာေနရာမရွိဘူး။ အမိႈက္ပုံးထဲေရာက္ေအာင္ ထုတ္ၿပီး ပို႕ၾကတယ္။ အမိႈက္ပုံးေတြကလည္း အဖုံး ေတြနဲ႕။ ဗမာျပည္မွာလို အစားအစာ အကၽြင္းအက်န္ေတြ စြန္႕ပစ္ပုံ မသရမ္းေအာင္ စည္းကမ္းႀကီးတယ္။
    ေမခင္တို႕ဆီမွာျဖင့္ အမိႈက္ပုံေတြမိႈလိုေပါက္…. က်ီးတေသာေသာ…. ေခြး၀ဲစားေတြ တရုန္းရုန္း…… ယင္ေကာင္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕……။ ဒါေၾကာင့္ မမခင္တို႕ဗမာျပည္မွာ ေရာဂါအႏၱရာယ္ ထုပ္ထပ္ ေပါမ်ား သေလာက္ သူတို႕ဆီမွာ ေလေကာင္းေလသန္႕နဲ႕ အစားအေသာက္ေတြ အခ်ိန္မွန္မွန္ အေနအထိုင္ သန္႕ရွင္း သပ္ရပ္ျခင္းေတြေၾကာင့္ ေရာဂါအႏၱရာယ္ကင္းၿပီး အသက္ရွည္ၾကတယ္လို႕ ဆိုင္ရင္ မွားမယ္ မထင္ဘူး။

    အသက္ရွည္တဲ့ လူေတြဘယ္ေလာက္ ေပါသလဲဆိုရင္ လူဦးေရရွစ္သန္းေလာက္ရွိတဲ့ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕ ထဲမွာဘဲ ဘယ္ေနရာသြားသြား…. ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဖြားႀကီးအိုႀကီးေတြကို တိုက္မိမွာဆိုးလို႕ ေရွာင္ရွား သြားရတာ အေမာပါဘဲ။ အင္းေလ….. ရဲတိုက္ အေၾကာင္းေရးရင္း က အမယ္ႀကီးေတြဘက္ လွည့္သြားလို႕ မျဖစ္ ေခ် ေသးဘူး။

    ရဲတုိက္ထဲမွာ ေမရီဘုရင္မ ေနထိုင္သြားတဲ့ အေဆာင္ေတြ တျခားႏိုင္ငံက သိသမ္းပိုက္ရရွိဘူးသမွ် လက္နက္ မ်ိဳးစုံေတြ သိုေလွာင္ျပသထားတဲ့ အေဆာင္ႀကီးေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ေမွ်ာ္စင္ အရပ္ရပ္ တို႕အျပင္ ေမွ်ာက္စင္တခုမွာေတာ့ အဂၤလန္ျပည္မင္းတို႕ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားသည့္ သရဖူအမ်ိဳးမ်ိဳး အေဆာင္ အေယာင္ တံဆိပ္ ဘယက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို အလွျပထားသည္။

    အေစာင့္အေရွာက္ေတြလဲ ေရွးနန္းတြင္း အ၀တ္အဆင္ တိုင္းလုလင္တို႕ အ၀တ္အတိုင္း ၀တ္ထားတဲ့ အတြက္ သူတို႕လူမ်ိဳး ေနာင္လာေနာက္သားေလးေတြက ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေအာင့္ေမာ့ ဘြယ္ျဖစ္လာၿပီး အဲဒီ မင္းလုလင္ႀကီး ေတြနဲဲ႕ ဓါတ္ပုံတြဲရိုက္တဲ့ လူမရွား၊ သူတိဳ႕ေျပာေဟာတဲ့ ရာဇ၀င္ေတြကို စိတ္၀င္စားစြာ စူးစိုက္ နားေထာင္ၾကနဲ႕ မမခင္တို႕ ငယ္ငယ္က မႏၱေဘလးနန္းေတာ္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားတဲ့အခါ…. သကၠလပ္ အနီစလြယ္ မွာ အလယ္ကေၾကး ဒိုင္းခြက္ႀကီးေတြနဲ႕ နန္းေတာ္ေစာင့္ဗမာ ျပာတာႀကီးေတြကို သြား သတိရမိတယ္။

    ဒါကမွန္ေဆာင္ကြဲ႕။ ေဟာဒါက ပြဲေၾကာင့္ေဆာင္ကြဲ႕။ ဒီဟာက သီဟာသန ရာဇပုလႅင္ေခၚ တယ္။ သြားမတက္ နဲ႕ေနာ္ ၀မ္းက်ၿပီး ေသသြားမယ္နဲ႕ မွတ္မိပါေသးရဲ႕၊ ေအာင္ဗလလိုေတာ့ မက်ိန္ပရေစနဲ႕ေနာ္။

    ဒါေပမဲ့ ယခုအခါ၊ ရႈစရာ၊ နန္းေတာ္တခုသာ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ေတာ္လွန္လိုက္ၿပီ ရႈစရာ နန္းေတာ္လဲ မရွိေတာ့ၿပီ၊ ျပာပုံႏွင့္ ၿမိဳ႕ရိုးပ်က္ က်ဳံးပတ္လည္မွ်သာ ရွိပါေတာ့ကလားဟု ေနာက္တေခတ္ လူမ်ား အဘိဳ႕ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွေပေတာ့သည္။
    အဲဒီအဘိုးတန္ စိန္ေက်ာက္ရတနာေတြ စီခ်ယ္တဲ့ သရဖူေတြျပထားရာ၊ ျပခန္းႀကီးကို ၀င္ၾကည့္ရာတြင္ ၀င္လိုေသာ လူတန္းႀကီးမွာ ၂ေယာက္တတြဲစီႏွင့္ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး ေန႕စဥ္ ေန႕စဥ္ ဤသို႕ႏွင္ႏွင္ တည္း ဆိုသလိုေပါ့။

    ေႏြဥတုနားရက္ေၾကာင့္၊ ေတာလူသိုက္က်၍ခ်ည္းမဟုတ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းသား ေတြ ကလဲ ရာဇ၀င္သင္ခဏ္းစာကို ဆရာေတြနဲ႕ လက္ေတြ႕ဆည္းပူးလာၾကသည္မွာ တေန႕လွ်င္ ၄၊၅ ေက်ာင္း အလွည့္က် ေပးထားတာေတာင္ ေက်ာင္းေတြကမ်ားလြန္းေတာ့ ရက္မေလာက္မငွ ျဖစ္ရသတဲ့၊ ဗမာႏိုင္ငံ က ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ အေျခနဲ႕မကြာဘူးလားေနာ္။

    ရတနာေရာင္တျဖတ္ျဖတ္နဲ႕ စင္း၀င္းလက္ေနတဲ့ သရဖူေတြကို တအံ့တၾသအထဲေရာက္ တဲ့အခါ ျမင္ရေတာ့တာပါဘဲ…။ အဂၤလန္ျပည္မွာ တဆက္ၿပီးတဆက္ နန္းတက္သြားၾကတဲ့ ရွင္ဘုရင္မ်ား၏ သရဖူ ေတြေပါ့။

    အဲဒီအထဲမွာ ပဥၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္နဲ႕ မိဖုယားေဆာင္းတဲ့ သရဖူ ၂ခုကို သေဘာအက်ဆုံးဘဲ။ ေဂ်ာ့ဘုရင္ မင္းဆက္မွာ ၀ိတိုရိယဘုရင္မႀကီး လက္ထက္ကစၿပီး သားဧဒြက္ ဘုရင္ေျမးေဂ်ာ့ဘုရင္ (ပဥၥမ) တိုင္ေအာင္ အႀကီးပြားဆုံး အတိုးတက္ဆုံးေခတ္ျဖစ္လို႕ သရဖူေတြမွာ စိန္ေကာင္း ေက်ာက္ေကာင္း အလုံးႀကီး ေတြ အဘိုးတန္ေတြ ပါ၀င္တယ္လို႕ ယူဆရန္ရွိတယ္။

    ယခုအခ်ိန္မွာဆိုလွ်င္။ စီးပြားေရး အေျခနိမ့္ေနခိုက္ျဖစ္လို႕ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ သရဖူမ်ိဳးကို မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အတူတူ အယ္လီဇဘက္ ဘုရင္မ ဘိသိတ္ခံလွ်င္ ဘိုးေတာ္ဘြားေတာ္မ်ားရဲ႕ သရဖူကိုဘဲ ေတာ္တဲ့ဟာ ယူေဆာင္း ေတာ့မယ္လို႕ ရည္ရြယ္ထားၾကသတဲ့။

ေခတၱ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
သို႕……                    မွ……
    အယ္ဒီတာ                ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
    ယု၀တီ                       ေနရွယ္နယ္ဟိုတယ္
                                     ေခတၱ၀ါရွင္တန္ၿမိဳ႕

    ၀ါရွင္တန္မွာ ၂ပါတ္မွ် လွည့္လည္ၾကည့္ရႈၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္လည္အနားယူခိုက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဟိုတယ္တြင္ရပ္နားခ်ိန္ရယ္လိုမရ။ ေနထြက္မွ ေန၀င္သြားလာ ၾကည့္ရႈရသည့္ အလုပ္မ်ားေၾကာင့္ အခ်ိန္ကို အႏိုင္ႏိုင္ လု၍ ဒီစာကိုေရးလုိက္ရပါသည္။

    နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ရႈကြင္းအလွေတြကလဲ အံ့ၾသကုန္ႏိုင္ဘြယ္ေလတည့္မွ ဆိုသလိုပါဘဲ။ အရင္ တပါတ္က က်န္ေနေသးတဲ့ ေရးစရာမ်ားကို ဆက္ေရးခ်င္ပါသည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ သိမ္းျမစ္ တဘက္ကမ္း မွာ ရွိတဲ့ Hampton coupt palage (ဟမၼတန္ကုတ္ပဲေလ့စ္)ေခၚတဲ့ နန္းေတာ္ေဟာင္းႀကီးကို သြားၾကည့္  သည္

    အဌမေျမာက္ ဟင္နရီဘုရင္တို႕အဆက္ စံျမန္းခဲ့တဲ့နန္းေတာ္ေဟာင္းႀကီးေပါ့။ အဂၤလိပ္ သကၠရာဇ္၊ တေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ဆီေလာက္က ေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦးႀကီးမွာ အခန္းခန္း အေဆာင္ေဆာင္ အေရာင္ မပ်က္ ယခုထက္တိုင္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ေတြ႕ရတယ္။ နန္းေတာ္ႀကီး၇ဲ႕ ပမာဏကို မွန္းဆရမယ္ဆိုရင္ မမခင္တို႕ ရန္ကုန္က အတြင္း၀န္မ်ားရုံလို အေဆာက္အဦးမ်ိဳးမ်ား ၄ခု ယွဥ္ကပ္ထားသလိုပါဘဲ။ သို႕ေသာ္ လည္း ႀကီးမားတဲ့ ဒုဒယ္ခ်င္းေတာ့ နန္းေတာ္ႀကီးကပိုလိမ့္မည္။ 

    သာယာတဲ့ ပန္းမ်ိဳးစုံ၊ သစ္ပင္ႀကီးငယ္ ျမက္ခင္းျပင္၊ ေရယဥ္စမ္းေတြနဲ႕ က်ယ္၀န္းတဲ့ ဥယ်ာဥ္ႀကီးကေတာ့ ေလွ်ာက္လို႕ မဆုံးႏိုင္ပါဘူး။ အၾကည့္လာၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ကလဲ တသဲသဲဘဲ။ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စားစရာ ေရာင္းတဲ့ ေဟာ္တယ္ကေလးကလဲ ပရိတ္သတ္ကို ေဖြးေနတာပါဘဲ။

    နန္းေတာ္၇ဲ႕ အ၀င္ေပါက္အတြင္းဘက္မွာ ေရွးအခါက အင္မတန္လက္စြမ္းေျမာက္ခဲ့တဲ့ နာရီႀကီးတခုကို ေတြ႕ရတယ္။ နာရီလက္တန္ဟာ အခ်ိန္ကိုျပရုံမက ေန႕ရက္လရာသီ နကၡတ္တာရာကိုပါ သိႏိုင္ေအာင္ နာရီရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ တခါတည္း ျပထားတယ္။

    ယခုေတာ့ နာရီႀကီးဟာ စက္မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဟင္နရီ ဘုရင္ရဲ႕စားေတာ္ကဲမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ရာ ပြဲေတာ္ဖို မီးဖိုေခ်ာင္ေပါ့ေလ။ အိုးေတြခြက္ေတြ အသားကင္တဲ့ ေၾကးတံစို႕ႀကီးေတြဟာ လက္ရာ ေျခရာ မပ်က္သိုျပထားတယ္၊ ဘာသြားသတိရသလဲဆိုရင္ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္ဇာတ္ကားထဲမွာ နန္းေတာ္ အတြင္း ေသာက္စားၾကတဲ့ ပုံသ႑ာန္ေတြကို သြးသတိရမိတယ္၊ ရွင္ဘုရင္၏ ၀ိုင္အရက္ သိုေလွာင္ရာ အခန္းႀကီးလဲ ေတြ႕ရသည္။

    ေတာကစားထြက္ရာက ပစ္ခတ္ရလာတဲ့ သားေကာင္မ်ား၏ခ်ိဳႏွင့္ငွက္ေကာင္ေလးမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲ ထားရာက အရိုးခ်ည့္ျဖစ္ေနဒါ ယခထိၾကည့္ႏိုင္ေသးတယ္။ ဟင္နရီဘုရင္ဟာ စိတ္ဆတ္သေလာက္ အစားလဲ ၾကဴးဟန္တူပါရဲ႕၊ ဗမာ့ရာဇ၀င္မွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ နရသီဟပေတ့ ဘုရင္လိုေပါ့၊ နန္းေတာ္ႀကီး၏ အေပၚထပ္ မ်ားမွာေတာ့ မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့သေလာက္ မ်ားျပားတဲ့ အေဆာင္ေတြမွာ နံရံႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်က္ ရွိသမွ်လူ၏ ႏွစ္ကိုယ္စာေလာက္ရွိတဲ့ ေဆးေရာင္စုံ ပန္းခ်ီရုပ္ဇာတ္နိပါတ္နဲ႕ ခ်ည္းနွင္ႏွင္ ေရးခ်ယ္ ထားတာ ကို အေရာင္မပ်က္ ဖုံးမတင္ ျမဴမကပ္ဘဲ၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျမင္ရေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ေရွးက်တဲ့ သုခုမတို႕ ငါ့ခုမတို႕ ကြယ္ေပ်ာက္မတတ္ ျဖစ္ေနလို႕၊ ယခုလြတ္လပ္တဲ့၊ ဘ၀ေရာက္မွ ရသမွ်ကေလး လိုက္လံ သိမ္းေကာက္စ ျပဳေနရတယ္။ 

ပန္းခ်ီေဆးမ်ယ္တဲ့ နံရံေတြမွာ ဆိုရင္လဲ "ဟမၸတန္ နန္းေတာ္ႀကီးမွာ စံေနသြားၾကတဲ့ ရွင္ဘုရင္ မိဖုယား မင္းသား မင္းသမီးေတြရဲ႕ ပုံတူဆီးေဆးကားေတြ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေတြ ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ပုံတူဆီေဆးကားႀကီးေတြလဲ ဆြဲခ်ိတ္ထားတာ ခန္းလုံး ျပည့္ၾကည့္မကုန္ႏိုင္ပါ။

    စက္ရာသလြန္လို႕ ဗမာလိုေခၚၾကတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ရွင္ဘုရင္ မိဖုယားေတြ အိပ္သြားတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ရွင္ဘုရင္ မိဖုယား ေတြ အိပ္သြားတဲ့ ခုတင္ေတြမွာ ဟိုေခတ္အခါက အသုံးျပဳသြားတဲ့ ပိုး,ဖဲ, ကတၳီပါ, ကမၺလာ ခင္းထည္ေတြ အတိုင္း ခင္းက်င္းျပင္ဆင္လွ်က္သား ထိုင္သြားတဲ့ ကုလားထိုင္ လႈံသြားတဲ့ မီးလင္းဖို စားသြားတဲ့ ထမင္းစားခန္း ေရးသြားတဲ့ စားပြဲနည္းတဲ့ စာတန္းေတြမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ဘုရင္နဲ႕ သူ႕မိဖုယား အမ်ိဳးမ်ိုး အစားအစားေပါ့။ 

Hall ေဟာလ္ေခၚတဲ့ ခမ္းမႀကီးေတြကလဲ တ႒ာနျပင္ ညီလာခံခန္း၊ သံတမာန္ေတြ လက္ခံတဲ့အခန္း။ သံတမာန္ေတြ လက္ခံတဲ့အခန္း။ လက္ေဆာင္ပဏၰာယူတဲ့အခန္း။ လက္နက္ဓါးလွံေသနတ္ စသည္ျဖင့္ ဟိုေခတ္ က ရွိခဲ့သမွ် မိမိရရႏွင့္ အပူဓါတ္အေအးဓါတ္ေပးၿပီး သကာလ၊ အခန္းတြင္မွာရွိတဲ့ အသုံးအေဆာင္ တို႕ကို ေရွးကအေရာင္အေသြးအတိုင္း မပ်က္စီးမေဟာင္းႏြမ္းရေအာင္ အင္မတန္အကုန္ခံၿပီး စီမံ ဖန္တီး ထား တာပါဘဲ။

    ဒါေၾကာင့္လဲ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ စုေ၀းရာဌာနႀကီး တခုအျဖစ္နဲ႕ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကား ခဲ့ေပတာဘဲ။ 'စိန္ေပါဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီး'ဆိုျပန္ရင္လဲ ေရွးကအႏုပညာာရွင္ လက္ရာမြန္ ေတြ နဲ႕ အခဲနက္ျပည့္စုံလွတဲ့ အေဆာက္အဦးပါဘဲ။
    အဲဒီေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ နယ္လဆင္, ၀ယ္လင္တန္, စတဲ့ ဥေရာပမွာ ရာဇ၀င္ေျပာင္ခဲ့တဲ့ စစ္ဗိုလ္ႀကီးေတြရဲ႕ အေလာင္းေတြ ျမႇဳပ္ႏွံရာ ဌာနႀကီးတခုလဲျဖစ္တယ္။ ဂူေပၚတင္ ထုလုပ္ထားတဲ့ ပူံတူ ေက်ာက္ ရုပ္ႀကီး မ်ားကလဲ လက္ေျမာက္ပါေပတယ္။ 

    အရိုး၊ အဆစ္အေၾကာ၊ အေရျပားကေလးေတြမ်ား တြန္႕ေနသည္မွာ တကဲ့လူႏွင့္ တေထရာထည္း ထၿပီး စကား ေျပာေတာ့မည့္အတိုင္းပင္။
    "၀င္ဆာရဲတိုက္ႀကီး" လန္ဒန္ကေနၿပီး ထိုရဲတိုက္ႀကီးကို ကားႏွင့္ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္သြားရတယ္ ေတာင္ကုန္မို႕မို႕ေပၚမွာ ေက်ာက္ခ်ပ္ျပားႀကီးေတြ အထပ္ထပ္နဲ႕ ျမင့္မတ္တဲ့ နံရံေမွ်ာ္စင္ႀကီးေတြ ၿခံရံၿပီး ရဲတိုက္အ၀င္၀နားမွာ ရွိတဲ့ ၀င္ဆာဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီး အတြင္းမွာေတာ့ ဥေရာပမင္းဆက္ေတြရဲ႕ အေလာင္း ျမႇဳပ္ႏွံ ဂူသြင္းထားရာ ႒ာနႀကီးတခုလို႕ဆိုၾကပါစို႕၊ ေက်ာင္းေဆာင္တခုလုံး သြားေလသူ ဘုရင္ မ်ား ရဲ႕ ဂူေက်ာက္ရုပ္မွတ္တိုင္၊ ေက်ာက္ျပားေတြ တြက္ေရမဆုံးႏိုင္ပါ။

    "ပါလီမန္မွာ" ဥေရာပႏိုင္ငံႀကီးနဲ႕တကြ။ အင္ပါရာတခုလုံးကို ၾသဇာအာဏာဖုံးလႊမ္းရာ ဌာနႀကီး တခုျဖစ္တဲ့ ပါလီမာန္ အေဆာက္အဦးႀကီးကိုလဲ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ထိုေန႕ကလႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းလဲ ရွိိေနသည္ႏွင့္ သတင္းစာ တိုက္ေတြက သတင္းေထာက္, ဧည့္ သည္ေတာ္မ်ား ကိုေတြကို သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အသင့္ေပါ့ အက္တလီႏွင့္ ခ်ာခ်ီဟာ သူ႕ပါတီသမားအမတ္ေတြ ၿခံရံၿပီး တဘက္ႏွင့္တဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ ထိုင္ခုံေတြမွာထိုင္လို႕ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းလဲ ရွိေနသည္ႏွင့္ သတင္းစာတိုက္ေတြက သတင္း ေထာက္, ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားေတြကို သူ႕ေနရာနွင့္သူ အသင့္ေပါ့ အက္တလီႏွင့္ ခ်ာခ်ီဟာ သူ႕ပါတီသမား ေတြ ၿခံရံၿပီး တဘက္ႏွင့္တဘက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခုံေတြမွာ ထိုင္လို႕ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ႀကီးက အလယ္မွာ တဘက္ ႏွင့္တဘက္ အေျခအတင္ေျပာၾကနဲ႕ ဦးခ်ာခ်ီႀကီးဟာ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး ခဲရက္က တဘက္က ပါတီ ကိုစ,တယ္ ဟိုတဘက္ကဘာမွ စကားျပန္မရွည္ေတာ့မွ၊ သူ႕,စဒါကို ဖြင့္ခ်ၿပီး ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ျပန္ထိုင္လိုက္တယ္။ သိပ္လယ္တဲ့အဘိုးႀကီးေပဘဲ။ 

    "ၾကဴ၀ါဒင္"ေခၚတဲ့ ပန္းၿခံႀကီးကိုလဲ ေရာက္ခဲ့ပါရဲ႕။ ျဖဴနီ၀ါျပာပန္းပေဒသာေတြ အေသြးအေရာင္ အကန္႕ အကန္႕ နဲ႕ အကြက္ခ်ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးမြမ္းမံထားတဲ့ ဒီပန္းၿခံႀကီးကို ေရာက္ေတာ့ မမခင္ ၀ါသနာအိုး…ႏွင္းဆီပင္ ရူးမ်ား အတြက္ ပန္းၿခံႀကီးထဲက မထြက္ႏိုင္ေအာင္ေပါ့ ကမၻာအရပ္ရပ္ကသစ္ပင္ ပန္းမာလ္မ်ိဳးေတြကိုလဲ 'မွန္အိမ္'ႀကီး ေတြထဲမွာ အပူေငြ႕ေပးၿပီး စိုက္ပ်ိဳးျပသထားတယ္။ အုန္းပင္,ထန္းပင္,ႀကီးေတြဟာ မွန္အိမ္ႀကီး ေတြထဲမွာ အသီးအခိုင္ေတြ ထြက္လို႕၀က္မလြတ္ ငွက္ေပ်ာခိုင္ႀကီးမ်ား မွည့္၀င္းေနလိုက္တာ ၾကက္ ဟင္းခါး, ဘူး, ဖရုံ, ျငဳပ္, သခြါး, စားစရာေတြ ေျမဇူပန္း၊ ေငြပန္းဆယ့္ႏွစ္ရာသီပန္းက အစသူတို႕ အေအး လႊမ္းရာ ႏိုင္ငံ သားမ်ား အဘိဳ႕ မျမင္ဘူးတဲ့ အပင္ထူး အပန္ဆန္းေတြေပါ့။ အေတြ႕အႀကဳံဗဟုသုတမ်ားမွာ ဘာမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ဖန္တီးထားရွာတဲ့ သတို႕အစိုးရကို ခ်ီးၾကဴးစရာဘဲ ဒါေတာင္ျပည္ကို ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမွန္ခးမသိတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိၾကတယ္။

    ဒီကိစၥကေတာ့ သူတို႕ႏိုင္ငံေက်ာင္းေတြမွာ ပထ၀ီသင္ၾကားမႈ မစုံလင္ ညံ့ဖ်င္းေသးတယ္လို႕ ယူဆရမယ္။ ဗမာျပည္က ၅တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းသားကေလးေတြ ဆိုရင္ တကမၻာလုံး ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို သိေနၾကၿပီ။ ဒါဟာထူးျခားမႈတရပ္။ အရွဳံးထဲကအျမတ္လို႕ မွတ္ၾကေပေတာ့။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

"မရိုးႏိုင္မအီႏိုင္တဲ့ လန္ဒန္ဟင္းမ်ား"

သို႕……                    မွ……
    အယ္ဒီတာ                ေဒၚဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
    ယု၀တီ                      ဟင္နရီဟတ္ဆင္ဟိုတယ္
                                     နယူးေယာက္ၿမိဳ႕

    ေရာက္သည့္အခိုက္ၾကည့္ရႈ စုံစမ္းထိုက္တန္သည္မွန္သမွ် ေသခ်ာဂန ၾကည့္ရႈစုံစမ္း လွည့္ပတ္ ရသည့္ အလုပ္ ေၾကာင့္ ယု၀တီႏွင့္အဆက္ျပတ္လ်က္ရွိခဲ့ရေပသည္။
    ယခုတဖန္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွေနစဥ္ တည္းခိုခဲ့ရေသာ ရဲင္ဗရင့္(Rembrandt)ဆိုတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ အႏုပညာ သည္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး၏ အမည္ကို အစြျျပဳၿပီး မွည့္ေခၚထားတဲ့ ထို'ရဲင္ဗရင့္ဟိုတယ္'ႀကီး ရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါ ကို မခ်ီးမြမ္းဘဲ မေနႏိုင္သည့္အေလွ်ာက္ ေရးလိုေပေသးသည္။ ၄င္းဟိုတယ္ႀကီးသည္ လန္ဒန္ လူထုအဘို႕ ဣေႁႏၵ အရဆုံး အၿငိမ္းသက္ဆုံး ဟိုတယ္ႀကီးဟု အသိအမွတ္ျပဳၾကေလသည္။

    လန္ဒန္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ လူဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား စညး္ကမ္းတက် ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ေနေလ့ ရွိသည္။ အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာၾကရာတြင္ပင္ တီးတိုးေျပာတတ္ေသာ အေလ့ရွိသည္။ မိမိ အသံ က်ယ္မႈ ေၾကာင့္ သူတပါးအား အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မွာ အလြန္စိုးရိမ္သည္။
    သည္မွ် တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ၾကရာတြင္ ရဲင့္ဗရင့္ဟိုတယ္ႀကီးက ပိုလို႕ပင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို ဂုဏ္ယူ ထားျပန္ေလရာ သို႕ေၾကာင့္ အပ္က်သည္ကိုပင္ ၾကားရေတာ့မေလာက္ ၿငိမ္သက္လြန္းလွသျဖင့္ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္ဘို႕ပင္ ေကာင္းလွေတာ့သည္။

    ထမင္းစားခန္းရွိ စားေသာက္ၾကရာမွာလည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ က်က်နန၀တ္ၿပီးမွ သြားစား ၾကသည္။ မနက္စာ…. ေန႕လည္စာ….ညစာ၊ ၃-ခါစား ၃-ခါဆင္း 3-ခါ အ၀တ္၀တ္ရသည္မွာ ေန႕စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဆိုေတာ့…. ပ်င္းစရာပင္ သိုကေပမင့္ သူတို႕မွာ မပ်င္းၾကပါ။ ဒါဘဲအလုပ္ရွိသည္။

    ထမင္းစားခန္း ဆင္းရွိ အေဆာင္မွဴးတို႕ စားပြဲထိုးမ်ားခဗ်ာတို႕မွာဲ ေနာက္ၿမီးရွည္ အက်ႎေတြႏွင့္ အင္မတန္ သပ္သပ္ ယပ္ယပ္ စမတ္က်က်၀တ္ထားရသည္။ စားမည့္သူအခန္း၀င္လာလွ်င္ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ ကုလားထိုင္ ထိုးေပး။ 'မိႏု'ေခၚတဲ့ စားစရာစာရင္း ခ်ေပး…. စားမည့္သူက ႀကိဳက္ရာမွာ လိုက္ေတာ့သည္။
    အဲဒီ ယူလာတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္တို႕ကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္  ဆိတ္သား ပါးပါးလႊာလႊာ ႏွစ္ဖတ္ႏွင့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ တခုေသာ္၎။

အမဲသား ပါးပါးလႊာလႊာႏွင့္ အာလူးအသီးအႏွံတခုခုျပဳတ္ ၿခံရံ၍ ေသာ္၎...။ အသီးအ႐ြက္ၿခံရံထားတဲ့ ႏွစ္လက္မခန္႔ ငါးေသတၱာႏွစ္ေကာင္ေသာ္၎။ ၆-လက္မခန္႔႐ွိ ငါးေကာင္လံုးေက်ာ္ေသာ္၎။ ၾကက္သား ေကာ္ရည္ဟင္း ႏွင့္ ထမင္းအနည္းငယ္... စသည့္ ၎အစာမ်ိဳးေတြသာ မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္သီခ်င္းပမာ တ၀ဲ လယ္လယ္ ျဖစ္ေနၿပီး သည္အစား မ်ိဳးေတြကုိ မ တည္လ်က္ ေပါင္မုန္႔... ေထာပတ္တု သစ္သီးပူတင္း... အုိက္စကရင္း... ဂ်ံဳမုန္႔ ဆန္းကၽြတ္ကၽြတ္ျပင္ ႏြားႏုိ႔...ဆြတ္ျပဳတ္... စတဲ့ အဖံုးအပိတ္ အစသိပ္ စားစရာ ေတြပါဘဲ။
စားပဲြခင္းေတြ... ဇြန္းခက္ရင္း...ေငြစလံု...ေငြခြက္...ေငြသံေလး..အေရာင္ေဖြးေဖြးလွ်ံလွ်ံ အ႐ွိန္ဟတ္ပံု ႏွင့္ စာလွ်င္ စားရတဲ့အရသာေပါ့ပ်က္ပ်က္က မကာမိပါဘူး။ ဒါေတြက သူတုိ႔ လူမ်ိဳးမ်ား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သာယာ ႏွစ္ခ်ိဳက္ စြာ မညည္းႏုိင္၊ မ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ စားေသာက္ေနထုိင္ၾကတယ္။

ဗမာေတြသာဆုိရင္ ဒီေလာက္အမယ္နည္းတဲ့ အစာကုိ အခ်ာခ်ာတလယ္လယ္စားေနရရင္ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါ။
အမ်ိဳးအမည္ စံုလွေသာ ဗမာျပည္ျဖစ္ အစားအစာတြင္မက တခါတခါ တ႐ုပ္တန္းကတ႐ုပ္စာ။ မဂိုလမ္းက ကုလား အစာေတြနဲ႔ အစာနယ္ခ်ဲဲ႕ၾကေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။
သုိ႔ရာတြင္ ဟိႏၵဴႏွင့္ပုဏၰားလူမ်ိဳး ပဲႏွင့္အာလားတုိ႔ကုိ တသက္သံုးမ႐ုိးႏုိင္ေအာင္ စားႏုိင္သည္မွာ အခ်ိန္ မွန္မွန္နွင့္ အစာခံၿပီးမွစား၍ ၿမိန္ေရယွက္ေရစားႏုိင္ၾကသလုိသူတုိ႔မွလည္း အစာကုိ မနက္...ေန႔လည္...ည ၃-ႀကိမ္ ခဲြ၍ အခ်ိန္မွန္မွန္ စားေသာက္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ကန္႔သတ္ထားေသာ အခ်ိန္က်လွ်င္ ဆာဆာႏွင့္ စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္ၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။
တေယာက္ တေယာက္ကုိ စားလုိက္ေသာက္လုိက္တာကလည္း မနည္းပါဘူး။

မစားခင္ေသာက္တဲ့ အရည္ကလပ္ကလည္း ဖလ္ခြက္ေပါင္း အေတာ္၀င္လိမ့္မည္။ ေနာက္ ဂ်ံဳျပဳတ္၊ ဆြတ္ျပဳတ္၊ ႀကိဳက္ရာ ေသာက္လုိက္ေသးသည္။ ေနာက္မွ ေပါင္မုန္႔ႀကီးေတြဖဲ့ကာ ဖဲ့ကာ လာသမွ်မွာသမွ် အစာ ေတြႏွင့္ေရာ၍စား။ အားရေတာ့ ေရေသာက္၊ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ရသာစံု သစ္သီးပူတင္း အုိက္စကရင္ေတြ တဆက္တည္း တ၀စား။ အဲဒါနဲ႔ ၿပီးအံုးမလား ဆုိေတာ့ မၿပီးေသးပါ။ ေကာ္ဖီႏွင့္ လဘက္ရည္ႀကိဳက္ရာကုိ အစာသိပ္ ေသာက္လုိက္ၾကပါေသးတယ္။

စကားတေျပာေျပာႏွင့္ အစား စားပဲြမွာ အနည္းဆံုးတနာရီေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးမွ စားပဲြထုိးကုိ တစ္ ေပးၿပီး ထြက္သြားၾကသည္။
ဗမာျပည္မွာေတာ့ (ေဘာက္ဆူး)ေပးတယ္ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့ ဗမာျပည္မွာ ေပးရမယ္လုိ႔ စည္းကမ္း မ႐ွိပါဘူး။ ကုိယ္သဒၶါ မွ ေပးၾကတာ။ သူတုိ႔ဆီမွာေတာ့ မေပးလုိ႔ကုိမျဖစ္ဘူး။ ထံုးစံႀကီးတခုဘဲ။

အခန္း႐ွင္းတဲ့ မိတ္ကုိလည္း ေပးရတာဘဲ။ စက္ေလွကား ေမာင္းတဲ့သူငယ္ကလည္း ခဏခဏ '  သုိင္းခ႐ု ' လုပ္ေတာ့ မေပးဘဲ မေနႏုိင္ဘူး။ တကၠစီးေမာင္းတဲ့ဆရာကလည္း 'တစ္' ေလာက္ဘဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားသည္။

၎ ဟုိတယ္မွာ ၄-၅ရက္ခန္႔ ဤနည္းႏွင္ႏွင္။ မနက္လင္းလွ်င္ လင္းျခင္း ေရခ်ိဳး အ၀တ္လဲ စက္ေလွကား ႏွင့္ဆင္း ဧည့္ခန္းမွာထုိင္၊ ဧည့္သည္လာလွ်င္ေတြ႕၊ ထမင္းစားခန္း၀င္ အေဆာင္မွဴးက ႏႈတ္ဆက္ သည္ကုိ ျပန္ဆက္၊ စားပဲြတုိင္ႂကြေပးတဲ့ ကုလားထုိင္မွာ၀င္ထုိင္၊ 'မိႏု' ဖတ္ စားစရာမွာ၊ စားႏုိင္ သေလာက္ စား၊ ကာဖီေသာက္၊ တစ္ခ်၊ ဧည့္ခန္းျပန္ထြက္လာ၊ စာေရးစားပဲြမွာထုိင္၊ စာေရးစရာ႐ိွေရး၊ အျပင္ထြက္ လုိကထြက္၊ မထြက္လုိက စက္ေလွကားႏွင့္ အေပၚျပန္တက္၊ ေန႔လည္စာ အခ်ိန္မွာလည္း သည္နည္း။ ညစာ အခ်ိန္ မွာလည္း ထုိနည္းႏွင္ႏွင္၊ ၃-၄ရက္ ေလာက္႐ွိေတာ့ အင္မတန္ညည္းေငြ႕လာသည္။

ကုိယ့္ဗမာျပည္မွာေတာ့ မနက္မုိးလင္း ေရမခ်ိဳးခ်င္ေသးလွ်င္လည္း ေခါင္းစုတ္ဖြားႏွင့္ေပမယ့္ ကာဖီထုိင္ ေသာက္ခ်င္ေသာက္ႏုိင္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အရသာကုိ ျပန္ေတြးမိသည္။
သည္ဟုိတယ္ႀကီးေတြမွာ လူႀကီးလူေကာင္းဆုိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျပဳမူေနထုိင္ပံုေတြကုိ ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ 'လူထု' ေခၚတဲ့ လုပ္စားကုိင္စား သမားေတြ စားေသာက္ရာ ဆုိင္မ်ိဳးကုိ ၾကည့္ခ်င္ျပန္သည္ႏွင့္ 'ပစ္ကားေဒလီ' ေခၚေသာ အစည္ကားဆံုး ရပ္ကြက္ကုိ ေရာက္ သြားခုိက္ျဖစ္၍ 'လူထု'စားေသာက္ေသာ စားစရာဆုိင္ကုိ၀င္စားၾကည့္သည္။
အစားျခင္း ေတာ့ မကြာပါ။ ၀က္ေပါင္၊ ၾကက္ဥ၊ ငါးေသတၱာ အာလူး၊ ေပါင္မုန္႔၊ မာကာ႐ုိးနီ၊ ႏြားႏုိ႔၊ ကာဖီ၊ ဒါေတြ ဒါေတြ အားလံုး႐ွိတာပါဘဲ။

တစ္မေပးရ၊ စားပဲြကုလားထုိင္ထုိးမ႐ွိ။ ဒါဘဲကြာတယ္။
ေကာင္တာ႐ွည္ႀကီးေဘးတြင္၊ ဒန္ေရာင္ ေျခတေခ်ာင္းႏင့္ သားေရထုိင္ခံုေတြမွာထုိင္၍ စားခ်င္ရာ မွာစား၊ အတြင္း က ေရာင္းသူကေသာက္ေရဖန္ခြက္ ဇြန္း ခက္ရင္း စကၠဴလက္သုတ္ပု၀ါ အစံုႏွင့္ စားစရာကုိ လာခ် ေပးသည္။

စားစရာ ထည့္ေရာင္းေသာ ပစၥည္းအသံုးအေဆာင္ ထုိင္ခံုစားပဲြ႐ွည္မ်ား အေရာင္ ဖိတ္ဖိတ္လက္ သန္႔႐ွင္း စင္ၾကယ္ လွသည္။
လူကလည္း ဆူဆူညံညံႏွင့္ ညစ္ညစ္ေပေပမဟုတ္၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သတ္သည္။ သန္႔ျပန္႔သားနား သည္။
သူတုိ႔ အလုပ္က လက္သမား ေဆးသုတ္သမားကားေမာင္းသမား အပ္ခ်ဳပ္သမား၊ ဘိနပ္တုိက္၊ တံမ်က္ လွည္း က အစ လမ္းေဘးက ေရခဲမုန္႔ေခ်ာင္းေရာင္းတဲ့ ဦးပီတာနဲ႔ သတင္းစာေရာင္းတဲ့ ေဂ်ာ္နီေလးတုိ႔ အထိ ေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ဆီမွာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေ႐ြးသန္႔႐ွင္းစြာေနထုိင္စားေသာက္တတ္မႈ စံနစ္ကုိေတာ့ ခ်ီးၾကဴး ထုိက္ပါ ေပတယ္။ အလုပ္သမားမ်ား ရတဲ့အခေၾကးေငြ ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ဘဲ အီေအာင္ ရသည္။

တပါတ္မွာ ငါးရက္သာအလုပ္လုပ္သည္။ စေန တနဂၤေႏြဆုိရင္ အားလပ္ခြင့္ ရသေလာက္ လြတ္လပ္စြာ သြးလာ လည္ပတ္ၾကသည္။
အစားအေသာက္ကုိ ဟုိတယ္ႏွင့္ ဆုိင္မ်ား၌သာ အားထားစားေသာက္ေနသူမ်ားအျပင္ ကုိယ္အုိး ကုိယ္အိမ္ႏွင့္ ေနထုိင္စားေသာက္သူေတြအဘုိ႔မွာ သာ၍ တြက္ေျခကုိက္ၾကသည္။
အိမ္႐ွင္မ မွန္လွ်င္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ မေ႐ြး အလုပ္သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိလွသည္။ ထင္းမခဲြရ မီးယပ္မခပ္ရ မီးမမႈတ္ ရဘဲ စက္ခလုပ္ႏွိပ္႐ံုႏွင့္ ကိစၥၿပီးၿငိမ္းသည္။
လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အား မီးဖုိကုိ အိမ္တုိင္းရသည္။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားကုိ ေစ်းေပါေပါႀကီးႏွင့္ သံုးႏုိင္သည္။ ေရေႏြး ေရေအး ပုိက္ႏွင့္ သေဘာ႐ွိဖြင့္သံုးႏုိင္ရန္ မ်က္ႏွာသစ္ခြက္ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္သံုး ေရအတြက္ အိမ္ခန္း တုိင္း အသင့္တပ္ဆင္ေပးထားသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မီးဖုိအခန္းတုိင္းမွာ ဧည့္ခန္းကဲ့သုိ႔ ေျပာင္လက္သန္႔႐ွင္းလွသည္။ သား၊ ငါး အသီးအ႐ြက္ မီးဖုိသံုး ပစၥည္း မ်ားကုိ မပုတ္မသုိးရန္ အေအးေသတၱာ ' ဖရယ္ဂ်ီဒယ္ ႏွင့္ အိမ္တုိင္းထားႏုိင္ေသာ ေၾကာင့္ ေစ်း၀ယ္ လွ်င္ တပါတ္စာ တခါတည္း၀ယ္ထားႏုိင္သည္။
မနက္တုိင္း ေစ်းဆဲြျခင္းကုိင္ထြက္ရေသာ ဒုကၡၿငိမ္းေလေတာ့သည္။ သားသမီးမ်ားေသာ အိမ္ေထာင္ဆုိလွ်င္ ႏြားႏုိ႔ သစ္သီး ေခ်ာ့ကလက္ အေႏြးထည္ ေဆး၀ါးမ်ား ႐ုိး႐ုိးအိမ္ေထာင္ထက္ပုိ၍ ရသည္။

ခေလးမ်ားေလ၊ အျမတ္ထြက္ေလ လူႀကီးေတြအဘုိ႔ ' ရာ႐ွင္စံနစ္ ' ႏွင့္ ခ်ိဳးၿခံေစသေလာက္ ခေလး မ်ားအတြက္ ပစၥည္းႏွင့္ အသံုးအေဆာင္အစား အေသာက္မ်ားကုိ အလကားသာသာကေလး ရႏုိင္ ေသာ အခြင့္အေရး ထားေပးသည္။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမဆုိလွ်င္ ေမြးဖြားၿပီးသည္အထိ အစုိးရကတာ၀န္ယူလုိက္သည္။

သုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ႏွင့္ ခေလးသူငယ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကယ္ဆယ္ေရး အိမ္႐ွင္မ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး တုိ႔ကုိ ေဆာင္႐ြက္ေသာ ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးအသင္းတဖဲြ႕ သီးျခားမ်ား မ႐ွိေတာ့ၿပီ။
ေ႐ွးမဆြ ကပင္ အစုိးရက ေခါင္းၿမီးခ်ံဳ တာ၀န္ယူ ထားေလသည္။

ဤမွ်သာယာေသာ တုိင္းျပည္မွာ ယခုေနာက္ထပ္ၿပီး ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းႏွင့္ ခ်ဲ႕ထြင္ ေဆာင္႐ြက္ ေနၾက ျပန္ေသာေၾကာင့္ အတုိင္းနဲ႔အလြန္ တံခြန္ဘုရားဆုိတဲ့ စကားလုိ အခ်ိဳ႕ကုိ သကာေလာင္း ေနၾက ျပန္ပါသည္။

ဗမာျပည္က ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းႀကီးထဲမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးအိမ္႐ွင္မမ်ား သက္သာေခ်ာင္ခ်ိ မည္နည္း။ ေျခေမြး မီးမေလာင္၊ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ခ်က္ျပဳတ္ႏုိင္သည့္ မီးဖုိေခ်ာင္သန္႔႐ွင္းေရးကုိ သက္ညႇာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ ႏုိင္ပါေစ၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ထုိက္တန္ေလ်ာ္ညီေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ရ႐ွိၾက ပါေစ။ လွ်ပ္စစ္ ဓါတ္အား တခုကုိ ေဖာေဖာသီသီ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳ သံုးႏုိင္ေအာင္ ဓါတ္အားေပးစက္ႀကီး အျမန္ဆံုး ေဆာက္တည္ ေပးႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတင္းၾကေပေတာ့။

အိမ္႐ွင္မႏွင့္ စဖုိေဆာင္ကုိ ေက်ာမဲြကအစ ဓန႐ွင္ႏွင့္ အစုိးရအရာ႐ွိႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ေယာက္်ား ႀကီးမ်ား၊ လူႀကီးမင္း မ်ား မကင္းႏုိင္တဲ့ မွီ၀ဲဆည္းကပ္ရာ ဌာနႀကီး တခုျဖစ္၍ သည္ဌာနႀကီးက အေရာင္ တလက္ လက္ ႏွင့္ အဆင့္အတန္း တက္လေလေလ လူႀကီးမင္း လူငယ္မင္းေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ ကုိယ္ က်န္းမာ ႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေနႏုိင္ေလေလျဖစ္ၾကပါမည္။
မီးဖုိေခ်ာင္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေရးခ်က္ျခင္းျပဳျပင္ေပးလုိ႔ အိမ္႐ွင္မတုိင္းက မိမိတုိ႔ ေမာင္ေတာ္မ်ား ကုိနားပူ နားဆာ လုပ္ပါလွ်င္ ျပည္ေတာ္သာ ေမာင္ေမာင္မ်ားကလည္း ေျပာပါမ်ားေတာ့ စီမံကိန္း ထဲတြင္ မီးဖုိေခ်ာင္ စံနစ္ ကုိ အျမစ္ကလွဲ၍ ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲရန္ စီမံေပးၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ စရာ႐ွိေပသည္။

                        ယု၀တီမ်ားက်န္းမာၾကပါေစ။
                            ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
                        ေခတၱ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သိမ္းျမစ္တြင္းမွ ရႈေမ်ာ္ခင္း

    ယေန႕ မနက္ေစာေစာကပင္ မုိးသဲေနေသာေၾကာင့္ အျပင္မထြက္ႏိုင္ေသးသျဖင့္ ဆက္ရန္ရိွေသးတဲ့ လက္က်န္စာ ကုိ ဆ႒မအၾကိမ္ေျမာက္ ေရးလုိက္ပါသည္။
    သိမ္းျမစ္တြင္း မွ ရႈေမ်ာ္ခင္း လန္ဒန္ျမိဳ႕လည္က ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတဲ့ သိမ္းျမစ္ရုိးတစ္ ေလ်ာက္သို႕ စုန္းခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ တေနကုန္ သြားလာေနေသာ အေပ်ာ္ထြက္ သေဘၤာကေလးကမွာ သေဘၤာကေလးတုိင္း လူေတြ ျပည့္ၾကပ္ေနေတာ့သည္။ 

အထက္ဆန္တဲ့ သေဘၤာေအာက္စုန္တဲ့ သေဘၤာအနီးအနား ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ သြားခ်ငး္ရာသြား ေရာ၊ အသြား အျပန္ အခေပးထားရျပီး ျဖစ္လုိ႕ ေနမကုန္ခငး္ျပန္ခ်င္းတဲ့ ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျပန္ခ်င္တဲ့ အေခါက္ကို ျပန္လုိက္ လာရုံဘဲ။
    ကုန္းပတ္ေပၚမွာ ထုိင္ခုံေတြအစီအရီနဲ႕ သေဘၤာ၀မ္းထဲမွလဲ စာေးသာက္စရာဆုိင္အသင့္ပါ တယ္။ 

    သေဘၤာစက္ေမာင္းတဲ့ ဆရာအနားမွာ ညြန္ျပန္တဲ့ သူတေယာက္ကလဲ အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႕ သေဘၤာစီး ပရိသက္ကို ျမစ္ကမ္း၀ဲယာမွျမင္၇ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားနွင့္ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေျပာျပတယ္။
    လူေတြကလဲ နားေထာင္လိုက္ၾကည့္နဲ႕ဘဲ။ ျပီးေတာ့မ် ကုိယ္ေတာ္ျမတ္က ဦးထုတ္ခြ်တ္ လွန္ျပီး သဒၵါေၾကး လိုက္ခံပါေလရာ။ သူတုိ႕လူေတြနဲ႕ သူ႕ကုိ ထည့္လိုက္ၾက ဒါတစ္ေခါက္ တစ္ ေခါက္အေတာ္ရဟန္တူပါရဲ႕။

    ဗာျပည္မွာ အညာဘုတလင္က ဘုရားဖူးလာၾကတဲ့ လူေတြ႕လုိ၊ အမ်ားအားျဖင့္ အဂၤလန္ ႏုိင္ငံရွိ ေတာျမဳိ႕ ကေလးေတြက  ေႏြရာသီ အားလပ္တဲ့အခါ လန္ဒန္ျမိဳ႕ၾကီးတက္လာျပီး လည္ပတ္ ၾကတဲ့ ေတာသူ ေတာသား ေတြဆို တအ့ံတၾသၾကည့္ရႈ ၾကဒါဘဲ။ ေတာသူ ေတာင္သားလို႕သာဆုိရ တယ္။ သူတုိ႕ဟာ ညစ္ညစ္ စုပ္စုပ္ေတြမဟုတ္ၾကဘူး။

    မိန္းမေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္လဲ လန္ဒန္ျမဳိ္႕သူေတြနွင့္ အေသြးအရာင္ အ၀တ္အဆင္ သိမ္မကြာပါဘူး။ ေယာက်ၤား ေတြကလဲ အကၤ်ီေဘာင္းဘီ ေကာင္းေကာင္းနွင့္ ဂိုက္ထုတ္လာၾက တယ္။ အခ်ဳိ႕အိ္မ္ေထာင္ သယ္ေတြကလဲ ခ်ာတိပ္ ကေလးေတြလက္ဆြဲလို႕ တခ်ဳိ႕အားေကာင္း ေကာင္းနဲ႕ ရုန္းကန္ထြက္တတ္တဲ့ မက္တတ္ ေျပးရြယ္ ကေလးမ်ားကုိေတာ့။ သားေရ ရင္သုိင္းၾကိဳ တပ္ျပီး ေခြးကေလးမ်ားလို ဆြဲထားရတယ္။ 

    လက္တြန္းလွည္း ထဲက ႏို႕စုိ႕ကေလးလဲပါလိုက္ေသး။ သူတို႕ေမြးတဲ့ ကေလးဟာ အံံ့ၾသစရာ ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ တတုံးတခဲ တေပြ႕တပုိက္ၾကီးေတြသာေတြ႕ရတယ္။ ပိစီေကြးေလြးရႈနာ ရႈိက္ကုန္း ကေလးမ်ိဳး တေယာက္မွ မျမင္ခဲ့ရဘူး။ အမ်ားအားျဖင္႔ ေတာသူ၊ေတာင္သား အရပ္သမားကေလးေတြဟာ သာျပီး ၀၀ျဖဳိးျဖဳိး သန္သန္စြမ္းစြမ္းၾကီးေတြေတြ႕ရပါသည္။  

    ႏြားႏုိ႕ ေပါေပါစားရလုိ႕နဲ႕တူဒါဘဲ။ သန္႕ရွင္းမႈနဲ႕ စည္းကမ္း၊ ေသ၀ပ္မႈ၊ စကာတုိးတုိးေျပာမႈ ဟာေတာ့… …….ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေရာ၊ ေတာသူေတာသားပါ။မ်ဥ္းတေျပးထဲကိုက္ညီေနသလိုဘဲ။ စားျပီးတဲ့ ငွက္ေျပာခြံကို အမႈိက္ပုံး ထဲထည့္ရမွထက္။ လက္နဲ႕လြဲျပီး လမ္းမေပၚပစ္လုိက္ရမွ အရသာရွိတဲ့ေခြးနီတုိ႕စရုိက္မ်ဳိးရယ္။ အစီခံခ်ည္း က်န္ေတာ့တဲ့ မစိန္ညႊန္႕ကုိ မပစ္ရက္လို႕ အိမ္ထရံ ၾကြက္ေရွာက္ေပၚ စီတန္းတင္ထားတဲ့ အရီး သားေအး တုိ႕ ဓေလ့မ်ဳိး။ ဟက္ခနဲ႕ခြ်ဲတန္းဟပ္ျပီး ဖတ္ ကနဲ႕ ေနရာမေရြး ေထြးပစ္လိုက္တဲ့ ကုိဘုိးတုတ္ တုိ႕ အက်င့္မ်ဳိး လမ္းေဘးလမ္းၾကားမွလူမျမင္ပါဘူး ဆိုိျပီး။ ထီးခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ရင္း  အေပါ့အပါး ထုိင္သြား တတ္တဲ့  အပၸနားတုိ႕လဲ  လုံး၀မရွိေတာ့။ ေတာေရာျမိဳ႕ပါတညီတညာတည္း အနံ႕ဆုိးကင္းျပီး သန္႕ရွင္း ၾကည္လင္ေနဒါဘဲ။

    တျမိဳ႕လုံးမွာ သူ႕ေနရာသူခ်ထား ေပးထားတဲ့  အမႈိ္က္ပုံထဲမွတပါး ေျမျမင္ေပၚတြင္ စကၠဴတစုပ္၊ အမႈိက္ တလက္၀ါး မွ မျမင္ရျခင္းမွာ သူတုိ႕ ျမဴနီစီပါယ္ အျမဲတမ္းေစာင့္ျပီး သိမ္းေကာက္သန္႕ရွင္း ေပးေန၍ မဟုတ္။ လန္ဒန္ျမိဳ႕ေပၚေနတဲ့ လူဦးေရခုနွစ္သန္းေက်ာ္၏ စည္းကမး္ေသ၀ပ္ သန္႕၇ွင္းမႈ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္တယ္။
    ၀မး္ႏႈပ္ေဆးအားမကုိးနဲ႕ လူကုိယ္တုိင္ကလဲညွစ္ေပးရေသးတယ္ ဆုိတဲ့စကားပုံခပ္ရို္င္းရိုင္း လိုဘဲ။ ျမဴနီစီပါယ္ ကုိခ်ည္း အားကုိးေနတဲ့ ဗမာျပည္မွာလို အမႈိက္ေတြစည္းမဲ့ ကမ္းမဲ့ ပစ္ခ်င္ရာပစ္ ၾကလွ်င္ (၇)ရက္ အတြင္းမွာ လန္ဒန္ျမိဳ႕ဟာ အမိႈက္ပုံေအာက္နစ္ျမွပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလာက္စရာ ဘဲ။

    ျမိဳ႕ကလူေတြကသန္႕ရွင္းျပီး ေတာကလူေတြညစ္ပက္ေနျပန္လဲ သာယာမႈမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေတာေရာ ျမိဳ႕ပါ လူကုိယ္တုိင္စည္းကမး္တက် သန္႕ရွင္းစြာေနထုိင္တတ္ၾကဘို႕ အေရးၾကီးပါတယ္။ သူတို႕ႏို္င္ငံမွာလဲ ဘိုးဘြား လက္ထက္ကစျပီး သားသမီးေျမးျမစ္တီကြ်တ္အထိ အစဥ္အလာ သန္႕ရွင္းမႈ စည္းကမ္း ေပးလာ ခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္သာ ယခုေလာက္ေလာက္ ညီညႊြတ္လာ ၾကျခင္းျဖစ္တယ္။

    ဒါေလာက္ညီညြတ္စြာ သန္႕ရွင္းၾကဒါေတာင္မွ လန္ဒန္ျမိဳ႕လမး္ေပၚမွာ စကၠဴစုပ္ အမိႈက္စုပ္ ခ်သြားဒါ မိလွ်င္ တရားစြဲဒဏ္ရို္က္ရုံးတင္ခံရေသးတယ္ ဆုိေတာ့ သည္မွ်လူေတြက စည္းကမ္းရွိေန သည္ပင္ ဥပေဒ ႏွင့္ ပညာ ရပါေသးပါကလား။

    ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာသာ ဒီဥပေဒမ်ဳိး ထုတ္လိုက္ရရင္ အမႈိက္ဘဲ ရွင္းသြားမလား။ လြတ္လပ္စြာ အမိႈက္ေတြ မပစ္ရတဲ့  အတြက္မပစ္ရတဲ့ အတြက္မေက်နပ္တဲ့ လူညစ္ပတ္တစုက အေရးဆုိျပီး အလိုမရွိ၊ အလုိမရွိ ဖဆလမ အစိုးရ အမိႈက္ရႈပ္ဘို႕ အေရးခ်က္ျခင္းေပးနဲ႕မ်ား  စီတန္းလမ္း ေလွ်ာက္ေအာ္ၾကရင္ ဒုကၡပါဘဲ။
    သို႕ေသာ္ ဗမာျပည္မွာ လူထူကို အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ႏွင့္ သန္႕ရွင္းစြာ ေနထုိင္တတ္မႈကုိ စည္းကမ္းတက်ျပဳျပင္ေပးလွ်င္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္စရာ မရွိပါ။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ လူထု ပညာေရး ဌာန၊ ေက်းရြာျပဳျပင္ေရးဌာန၊ က်မ္းမာေရးဌာန၊ စက္ရုံအလုပ္ရုံမွန္သမွ် စသည္တို႕ က အေရး တၾကီး သင္တန္းခ်ေပးလွ်င္ ငါးနွစ္အတြင္း သီသီ သာသာေျပာင္းလဲလာႏိုင္စရာအ ေၾကာင္း ရွိပါသည္။

    အၾကင္အခါ၌ ဗမာတုိင္း……..ဗမာတုိင္းသည္ မိမိတုိ႕လက္တြင္းရွိ၊ စကၠဴတစုပ္ ေဆးလိပ္ တတို၊ ငွက္ေပ်ာ တခြံ ကုိ၊ အိမ္တြင္းအမိႈက္ပုံသို႕မဟုတ္ လမ္းေဘးအမိႈက္ပုံ၊ အေရာက္မပို႕ရလွ်င္ ျဗဟၼာမင္း  ဥေကၡာင္း ထားစရာ ေနရာမရႏိုင္ေသာ သိၾကားမင္းကဲ့သုိ႕ နတ္သမီးေတြလက္ေျပာင္း၍ ၎၊ ေလးလံေသာ ၀န္ထုတ္ ၀န္းပုိးၾကီး တခုကို္င္ထားရကဲ့သို႕၎၊ အထင္ေရာက္ေနအံ့၊ ထုိအခါသည္ ဗမာျပည္လည္း လန္ဒန္ျမိဳ႕ ကဲ့သို႕ သန္႕ရွင္းသာယာျခင္းျဖစ္ေလတံ့ဟု၊ တတစ္ခ်ဆုိ၀ံ့ ပါသည္။ 
    လမး္မလူျမင္ကြင္းမွ သန္႕ရွင္း သည္ထက္ အိမ္တြင္းမွာပုိ၍ပင္ သန္႕ၾကပါေသးသည္။ ခ်စ္သာေသာ လူမ်ား အတြက္မဆိုလိုပါ။ လုပ္စားကုိင္းစားသမားေတြအတြက္ ေရးေနျခင္းျဖစ္ပါ သည္။

    ေတာရြာကအိမ္ကေလးမွပဲျဖစ္ေစ၊ ျမိဳ႕ေပၚကအလုပ္သမား အိမ္ကေလးမွဘဲျဖစ္ေစ။ ညစ္ပတ္ရႈပ္ေပြ အ၀တ္တန္း မွာ ဗလာေဘြႏွင့္ ဖုန္ေတြဒုတတ္၍မေနပါ။ ၾကည္လင္ေျပာင္လက္ေသာ မွန္ျပဴတင္းမွာ ဇာဆီး ကေလးခ်၊ ပန္းအုိးကေလးအလွတင္ထားလုိက္ သည္။

    နံရံမွာ ဓါတ္ပုံထုိင္ခုံ၊ စာပြဲအုပ္ေဆာင္းထဲမွာ မီးပြင့္ အိပ္ရာစဖုိ၊ လိုေလေသးမရွိ၊ အိုးႏွင့္ဆန္ ႏွင့္တန္ရုံသာ အသုံး အေဆာင္မ်ားမွာ ဘယ္အခါမွ ဖုန္မတင္ ျမဴမကပ္ေအာင္ တပါတ္တခါ လင္ ေရာမယားပါ ေဆးေၾကာ သုတ္သင္လ်က္ အေရာင္လက္ေအာင္ပြတ္တို္က္ ျပင္ဆင္ၾကတဲ့ အေလ့ရွိ တယ္။
    ကုန္တုိက္ အလုပ္တုိက္ ေစ်းဆုိင္၊ေဟာ္တယ္ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ေတြမွာလဲ၊ တေန႕ေန႕မွာ မွန္ျပဴတင္း ေၾကးလက္ကိုင္ဘု၊ ေလွခါးတုိင္း မီးအုပ္ေဆာင္ကအစ ပန္းအိုးထဲက သစ္ရြက္ဖတ္ ကေလးမ်ားအထိ ျမဴမႈန္ မတင္ေအာင္ သုတ္သင္ သန္႕ရွင္းေပးေနၾကရသည္။ ညစ္ပတ္တယ္ဆုိဒါ ရွက္စရာၾကိီး တခုလို မွတ္ထင္ ၾကဒါကုိး။

    စင္စစ္ေတာ့လဲ သန္႕ရွင္းမႈဟာ ၀ါသနာလိုပါဘဲ။ ဆင္းရဲျခငး္ ခ်မး္သာျခင္းဆုိတဲ့ အေပၚမွမ တည္ပါဘူး။ ဗမာလူမ်ဳိးထဲမွလဲ သန္႕ရွင္းတတ္တဲ့လူဟာ လယ္ကြင္းထဲမွာ တဲကေလးနဲ႕ ေနေစေတာ့ သူ႕ပါတ္၀န္းက်င္ မွာ သလင္းေျပာင္ေအာင္လဲွျပီး အစဥ္သာသာယာယာေနတတ္ပါ တယ္။
    အကြက္မေပၚတဲ့ ၀တ္လဲေတာ္မ်ိဳးလဲ မျဖစ္ေစဘဲ၊ ရွိတဲ့နံငယ္ပုိင္းကေလးကုိပဲ သန္႕ရွင္းစြာ  ဖြတ္ေလ်ာ္ တတ္တယ္။ ကုိယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ရွိခ့ဲသေလာက္ ေျပာရပါလွ်င္ ဒီလုိသန္႕ရွင္းစြာ ေနတတ္ တဲ့လူဟာ လုလႅ ၀ိရိယ ရွိျပီး တေန႕မွာ ၾကီးးပြားခ်မ္းသာသြားဒါေတြ႕ရပါသည္။ 

    သန္႕ရွင္းေရးကုိ စာေၾကာင္းေတြေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့မိျပီ၊ အဲဒီလုိလူေတြကအေနအထုိင္ အဆင့္ အတန္းျမင့္တဲ့ လန္ဒန္ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ေရွးက်တဲ့အထိအရ အေဆာက္အဥိီးၾကိးေတြ နန္းေတာ္ ၾကီးေတြ အထိမ္း အမွတ္ၾကီး ေတြႏွင့္ တကြ၊ ေရွးကယဥ္ေက်းမႈအရပ္ရပ္တုိ႕ကို ခမ္းခမ္းနားနား စုေဆာင္းသိုမွိျပီး ျပသထားတဲ့ ျပတုိက္ၾကီး ေတြ ဂီတကဗ်ာႏွင့္ စာအုပ္စာတမ္း က်မ္းစာအေစာင္ ေစာင္ပန္းခ်ီပန္းပု၊ စက္မႈလက္မႈ၊ အႏုေရာ သုခုေရာ၊ ေသာေသာၾကြယ္၀ေနတဲ့ သူတုိ႕ လန္ဒန္ျမိဳ႕ ၾကီးအတြက္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး တခုဟာ ကမၻာကုိ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားႏုိင္ၾကတယ္။

    လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းမႈ၏ အေထာက္အပန္႕ျဖစ္ေစတယ္။ ေရွးေဟာင္းကုိ ႏွစ္လုိ္စုံ မတ္တဲ့စိတ္၊ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္လိုတဲ့စိတ္မ်ား ကုိယ္စီကုိယ္စိီထားတတ္ၾကသည္။
    ဗမာျပည္မွာလဲ  လြတ္လပ္တဲ့ တုိင္းျပည္တစ္ခု ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေရွးကအဆက္လက္ ငုတ္လက္စမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈ မ်ား ျပန္လည္သိမ္းေကာက္ျပီး ထူေထာင္ၾကဒါသိရတယ္။

    ယဥ္ေက်းမႈဆုိသည္မွာ ေရွးေဟာင္းမပါဘဲ မျဖစ္ပါ။ ေရွးေဟာင္းကုိမူတည္ျပီးမွ ေခတ္သစ္ ဥာဏ္သစ္ ထူလ်က္ ေနာက္တေခတ္အတြက္ အသစ္အဆန္းတည္တြင္ႏို္င္မႈ တုိးတက္ျခင္းျဖစ္ တယ္။ ဘယ္ျပဇာတ္၊ ဘယ္ရုပ္ရွင္ ကားေတြကုိ ေရႊစင္ေငြစင္ ရုပ္ေတြေပးေနရုံနဲ႕လဲ မျပီးေသးဘူး ဆုိဒါနားလည္ျပီးသားရွိမွာေပ့ါ။

အငး္…………ျပဇာတ္တို႕ရုပ္ရွင္းတုိ႕နဲ႕ ပါတ္သက္လာျပန္လို႕ ေရးစရာေတြ ေပၚလာျပန္ျပီ။ အထက္က ေရးခဲ့တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာေတြကတည္းမွာက ဇာတ္ေတြ၊ ျပန္ဇာတ္ေတြ၊ ရုပ္ရွင္ကား ေတြမွာေရာ၊ ေရွးရာဇ၀င္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ျပတဲ့အခါ အ၀တ္အဆင္နဲ႕ အယဥ္အေက်းေတြ၊ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ရေစဘုိ႕ အေရးၾကီး ပါတယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေနာင္လာေနာင္သားကေလး သူငယ္မ်ားမွာ ငါတုိ႕ျမန္မာမ်ား ေရွးကဘယ္ လို ၾကိီးက်ယ္ ခမ္းနားခဲ့ၾကတယ္။ အ၀တ္အဆင္ဘယ္လိုယဥ္ေက်းခဲ့တယ္။ အေနအထုိင္ဘယ္မွ် အဆင့္ အတန္း ျမင့္ခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ သိရွိနားလည္ဘုိ႕ လုိပါလိမ္မယ္။ ဒါဟာ လူမ်ဳိးတမ်ိဳးရဲ႕ ဂုဏ္ပါ ဘဲ။

    ဥပမာ လန္ဒန္ျပတုိက္လိုဟာေတြက ေရွးရာဇ၀င္ အေဆာင္အေယာင္အခမ္း အနားယဥ္ ေက်းမႈေတြ မႈမွန္ျပ ထားေတာ့၊ ရုပ္ရွင္ကား ျပဇာတ္စသည္တို႕ကလဲ အဲဒီမႈမွန္ကုိၾကည့္ျပီး ဆင္ျပင္ ၀တ္စားျပသ ရုိက္ကူးထားေလေတာ့အမွားမရွိဘူး။

    ဗမာျပည္မွာ ဒီလုိေရွးရာဇ၀င္အသုံးအေဆာင္အခမ္းအနားအ၀တ္အစား ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ မႈမွန္ ပုံေသ ျပမထား ႏုိင္လို႕ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႕ ရမ္းၾကိတ္ေနၾကတဲ့ ကဇာတ္ျပဇာတ္ရုပ္ရွင္ကားေတြ အေတာ္ မ်ားမ်ား ေတြ႕ ခဲ့ရ ဘူးတယ္။ 
အမွန္ အားျဖင့္ေတာ့ ၀န္ၾကီးတပါးတပါးမွာ ေလးစားဖြယ္ရာ အေဆာင္အေယာင္၊ အခမ္း အနား နဲ႕ေနာက္လိုက္ ငယ္သားေတြ ဘယ္မွ် ေျမာက္မ်ားစြာ ျခံရံရတယ္ဆုိတာ သိထုိက္စရာပါဘဲ။ 

ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္အခါတုန္းကစျပီး ၾကီးပြားထြန္းကားလာခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ အေဟာင္းကုိ ျပန္ျပန္လွန္လွန္ျပီး အင္မတန္ ဂုဏ္ယူေနၾကတယ္။ သကၠရာဇ္ၾကေလ…ပါ၀ါရွိေလေပါ့။ ဒီေတာ့ဗမာ ကလဲ နည္းတဲ့ သကၠရာဇ္ မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႕။ ၾကြားခြင့္ရွိသေလာက္ေတာ့ ၾကြားထိုက္ပါေသးတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အေကာင္အထည္ေပၚေဖၚတဲ့ အလုပ္ဟာ အေရးတၾကီးလုပ္  ထုိက္ပါတယ္လို႕  မိမိတုိ႕ လူမ်ိဳး၏ ေနာက္ေနာက္သားေျမမ်ားအတြက္ တမိ်ဳး၊ကမၻာတလႊားမွာလဲ ၀င့္ၾကြားဂုဏ္ယူႏုိင္စရာ တမ်ိဳး မုိ႕ ၾကိဳးစားၾကပါလို႕တုိက္တြန္းလိုပါတယ္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အျမင္ဆန္း ဘ၀င္လန္းေစသည့္ ျပခန္းမ်ား

ယခင္ေဆာင္းပါအမွတ္ ၆မွာ သန္႕ရွင္းမႈနွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆုိင္ရာတြင္ အေတာ္ရွည္သြား သျဖင့္ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္ရုံေတြအေၾကာင္းကုိ ယခုမွေရးရေတာ့သည္။ လန္ဒန္ျမိဳ႕မွာ ရွိသမွ်ရုပ္ရွင္ ရုံေတြမွာ လက္မွတ္ ၀ယ္ျပီး ၀င္သြားသည့္အခ်ိန္ကစျပီး ေျခနင္းရေသာ ေနရာမွန္သေရြ႕ အေမြးဖြား ေကာ္ေဇာၾကီးေတြ အျပည့္ မုိ႕ အိျမဳပ္၀င္သြားသျဖင့္ လူဘယ္ေလာက္သြားသြားဘိနပ္ခြါသံ တခ်က္ တေလ မွ် မၾကားရ၊ စားစရာဆိုင္ ေဆးလိပ္ သစ္ပင္ ပန္းမာလ္မ်ား ပန္းအုိးၾကီး နွင့္ စို္က္ပ်ိဳးခ်ယ္လယ္လွ်က္၊ ေနခ်င္စဖြယ္ သာယာလွပေအာင္ ျပဳျပင္ ထားေပးသည္။ မိန္းမေယာက်ၤား အိမ္သာခန္းမ်ား လည္း အလြန္ သားနားလွသည္။ 

မ်က္ႏွာသစ္ခြက္ ေတြ တစီတတန္းၾကီးမွာ ဆပ္ျပာ၊ လက္သုတ္ပု၀ါ၊ သို႕မဟုတ္ ေငြ႕မႈတ္ အေျခာက္ခံစက္။  စကၠဴေသာက္ေရခြက္၊ အလွျပင္စရာမွန္ မ်ားနွင့္တကြ အိမ္သာေတြကလဲ တသီ တတန္းၾကီး သန္႕ျပန္စြာ ထားသည္။ အိမ္သာသုံး စကၠဴ မိန္းမမ်ား ဆုိင္ရာ အေရးေပၚသုံး စကၠဴ၊ ဂြမ္းစ၊ လို္ရာရသည္။  ေခါင္းကိုက္ ေပ်ာက္ေဆး၊ အဖ်ားေခြ်းထုတ္ေဆး၊ အစာေၾကေဆးကအစ တထို္င္ တညး္ ရႏိုင္ေအာင္ ပိုက္ဆံထည့္လွ်င္ အလိုလို ထြက္လာေသာ နံရံကပ္ ေသတၱာငယ္ကေလးမ်ား ရွိသည္။ 

ရုပ္ရွင္ရုံ သာမက ေဟာ္တယ္ စားေသာက္ဆုိင္၊ကုန္တုိ္က္ၾကိီးေတြအလုပ္ရုံျပတုိက္၊ ဥယ်ာဥ္၊ ဘူတာရုံ၊ ေျမေအာက္ လမ္းကူး အိမ္သာ မက်န္ေနရာတကာ ဤနည္းႏွင္ႏွင္ရွိပါသည္။ တခ်ဳိ႕လဲ ပုိက္ဆံ တကယ္ ပဲယူသည္၊ အစဥ္သန္႕ရွင္းေပးေနတဲ့၊ အိမ္သာေဒ၀ေတြေစာင့္ရသည္။ ျပဇာတ္ရုံေတြ မွာဆုိလွ်င္ မွန္ေျပာင္း ကေလး ေတြ ထုိင္ခုံတုိ္င္းမွာ ထားေပးသည္။ မွန္ေျပာင္း ကေလးေတြ ထပ္ထား ေသာထုိင္ခုံ မွာ ပိုက္ဆံ ထည့္ မွ ျဖဳတ္လို႕ရသည္။ 

လူေတြကလဲ ၾကည့္ျပီး စည္းကမ္းတက် ျပန္ထားခဲ့သည္။ ဘယ္သူမွ အပုိင္ ဘုန္းမသြား ထုိင္ခုံေတြ ကိုေတာ့ ကတၱီပါပန္း ၾကြၾကြရြရြေဖါင္ေဖါင္ႏွင့္ ထုိင္လို႕ေကာင္းေအာင္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ လုပ္ထားသျဖင့္ ဓနရွင္ အထက္ တန္းစား ရုံ၀င္ခ မ်ားမ်ား ေပးႏုိင္သူေတြသာ ဤ စည္းစိမ္ မ်ိဳးနွင့္ ၾကည့္ရသည္မဟုတ္ပါ။ မတ္တန္း အာေဆာင္နီ ဆုိတဲ့ ၀င္ခအနည္းဆုံးကစျပီး သူေဌးၾကီးေတြမီလွ်ံ နာၾကီးေတြ ၾကည့္တဲ့ အတန္းထိေအာင္ ကတၱီပါ ထုိင္ခုံတေျပးတည္း တညီတည္း ထားေပးပါသည္။ 

ေနရာေရွ႕ေနာက္အနိမ့္အျမင့့္ကုိသာ အတနး္ခြဲ၍ ယူသည္။ သည္မွ်ခမ္းနားေအာင္ျပဳျပင္ ထားသည္ကုိ ပြဲၾကည့္ပရိသက္ကလဲ စည္းကမး္တက် သပ္ရပ္တိတ္ဆိတ္စြာ လက္ခံၾကည့္ရႈၾကပါ သည္။ အာေဘာင္နီ မတ္တန္းေနရာ မွ ေျမပဲခြံ၊ ကြာစိခြံ၊ ကြမ္းေသြးကြက္၊ တံေထြးကြက္ခ်ခဲ့သူ တေယာက္မွ်၊  မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ တပြဲႏွင့္ တပြဲေျပာင္းမွာ ရုံခါရျခင္း၊ ဂ်ာဒူး၀ါးသားက တံျမက္စီး လွည္းေပး ရျခင္း မရွိဘဲ မရပ္မနားဘဲ ဇာတ္ကား သတင္းကားမ်ားကုိ မုန္႕လုံးစကၠဴကပ္ သီခ်င္းလို လယ္ေနေအာင္ ဆက္တုိက္ဆက္ျပသြားသည္။

ၾကည့္တဲ့သူေတြကလဲ ေန႕ပဲြညပြဲမွေရြးမေန ၾကည့္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္၀င္ၾကည့္ ထြက္ခ်င္းတဲ့ အခ်ိန္ျပန္ထြက္။ မထြက္ဘဲတေန႕လုံးထပ္တလဲလဲ ထုိင္ၾကည့္ခ်င္လဲၾကည့္ေန၊ တခါပုိက္ဆံေပးျပီးရင္ သေဘာေတာ္ အတုိင္း ပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ထြက္လက္မွတ္ေတာင္းျပီး လမး္ထိပ္ခဏသြား၍ မုန္႕ဟင္း ခါးစားလို႕မရပါ။ ရုံအတြင္းမွာ ရွိတဲ့ ဆိုင္ က ခ်ဳိခ်ဳိခ်ဥ္ခ်ဥ္စာခ်င္တာကုိ၀ယ္၍ စားေသာက္ႏုိင္သည္၊ တပုိတပါး သြားနုိင္သည္။ ေဆးလိ္ပ္ ထြက္ ေသာက္ႏိုင္သည္။ သည္လိုကိစၥေတြကုိ အားရေအာင္ျပဳ ျပီးေတာ့ ျပခန္းထဲ တေၾကာ့ ျပန္၀င္ၾကည့္ နိုင္ပါသည္။ လန္ဒန္မွာေရာ နယူး ေယာက္မွာေရာ ရုပ္ရွင္ ရုံေတ ြအားလုံး တစံနစ္ထဲပါဘဲ။

    သူတုိ႕ႏုိင္ငံတြင္ လူေတြမ်ား အခ်ိန္ကပုိတဲ့သူမွာပုိ။ ရွားတဲ့သူမွာဆုိေတာ့ ႏွစ္ဘက္ရ ျပဳျပင္ထားသလိုဘဲ၊ ငါပုိက္ဆံေပးရဒါတြက္္ေျခကုိက္ေအာင္ တေနကုန္ထုိင္ၾကည့္ပါေသာ္ေတာ့ဆုို တဲ့စိတ္္မ်ိဳး မထားနုိင္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ပုိလို႕ျဖဳန္းခ်င္းတဲ့ လူလဲထုိ္င္ေနႏို္င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုံထဲမွာ လူသစ္၀င္လာတုိင္း ေနရာ အလြတ္ အသင့္ရ ဘို႕မခဲယဥ္းပါ။
    ဗမာျပည္မွာဆုိရင္ နီတြက္တုိ႕ အာမက္ကေလးတုိ႕လိုိ ေကာင္ေလးမ်ဳိးေတြ ေနာက္ဂ်ိန္ခ် တဲ့ ကားကုုိ ၃-၄ ခါထပ္ျပီး ပုိက္ဆံေပးၾကည့္ရရွာေတာ့ လန္ဒန္ရုပ္ရွင္ရုံေတြရဲ႕ ျပနည္းကုိ သူတုိ႕ ၾကိဳက္ၾက မွဘဲ။ လိေမၼာ္ခြံ ကြာေစ့ခြံ မခ်ရတာေတာ့ၾကိဳက္ခ်င္မွၾကိဳက္မယ္။

    အဲသလို သပ္ယပ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ ျပဇာတ္ေတြ ေျမာက္မ်ားစြာရွိတဲ့ အနက္က ရုိင္ရယ္ ေအာ္ပရာေဟာက္(စ္)ဆုိတဲ့ ျပဇာတ္ရုံၾကီးဟာျဖင့္  လန္ဒန္မွာ ရွိသမွ် ရုံေတြအနက္ ခမ္းနားၾကီး က်ယ္ရာ တြင္ ထိပ္တန္း အက်ဆုံးလို႕ေခၚၾကတယ္ေလ။

    ၎ရုံၾကီးမွာ နယူးေယာက္စီတီဘဲေလးဆုိတဲ့ အေမရိကန္က လာကျပၾကေသာ ဘဲေလး ျပဇာတ္ၾကီးနွင့္ ၾကဳံၾကိဳက္သျဖင့္ မမခင္တို႕သြားၾကည့္သည္။ ဘဲေလးျပဇာတ္ကလဲ ဇာတိရုံၾကီး ခမ္းနား ၾကီးက်ယ္ သည္ႏွင့္ အမွ် ပဏာရရႏွင့္ ၾကည့္လုိ႕ေကာင္းလွသည္။

    ဇာတ္ခုံအျပင္အဆင္ အခမး္အနားေတြကလဲ တအံ့အၾသမားမားၾကီး ရွိတဲ့အတြက္ အခမ္း အနားေတြကုိ သားသားနားနား အကုန္အက်ခံျပီး သေဘာရွိ ျပဳျပင္ႏိုင္ဒါပဲ။ မီးေရာင္ေပးတဲ့ဘက္မွာ ဆိုရင္လဲ မီးေမာင္း ေရာင္စုံ ေတြကုိ လိမၼာကြ်မ္းက်င္စြာ အသုံးခ်ထုိးျပထားႏုိင္ေလေတာ့ ၾကည့္ကြင္း ၾကည့္ကြက္ေတြမွာပုိျပီး ေလးေလး နက္နက္ ရွိလာဒါဘဲ။

    ဇာတ္ရုံၾကီးက်ယ္ သလို ဇာတ္ခုံအျပင္အဆင္ေတြက လုိေလေသးမရွိသေလာက္ ကြ်မ္းက်င္ တက္ေျမာက္ စြာ ကျပ အသံုးေတာ္ခံၾကသူ ပညာသည္ေတြစုံၾကတယ္။ မိန္းမေယာက်္ားတရား ေက်ာ္ေလာက္ လဲ ဇာတ္ရုံ ေနရာ ဟာ သာသာယာယာေခ်ာင္ေခ်ာင္ လယ္လယ္ၾကီးပါဘဲ။ ရႈပ္ရႈပ္ ေထြးေထြးနဲ႕ မ်က္ေစ့ေနာက္ မသြား ေစရဘူး။ ဘဲေလးအကႏွင့္ ဇာတ္လမး္သရုပ္ေဖၚထားတဲ့ (ပရိုဒီ ကယ္ဆန္း) ေခၚ သားမုိက္ေလး ဇာတ္လမ္း ကလဲ အေတာ္ထိထိမိမိ ရွိပါသည္။ 
    
ေနာက္ဘဲေလယိမ္းလို႕ ဗမာလိုဆုိၾကပါစုိ႕။

(Conceris barocco) ေခၚတဲ့အက၊ တတိယျပကြက္က (The ried Piper) ဆုိတဲ့ အဆုိသမားက တလွည့္….။ ဘဲေလးအက ေတြတလွည့္ အေတာ္ၾကည့္လုိ႕ေကာင္းတဲ့ အခန္းတုိေလးတခုပါ။ စတုတၱျပကြင္းက [Beurree fant asque] လုိ႕အမည္တပ္ထားတဲ့ ျပခဏ္းမ်ားျဖစ္တယ္။

    အားလုံးအခဏ္းတိုေလး ၄-ခဏ္းျပတယ္။ တခဏ္းျပျပီးရင္ တီးလိုက္ၾကတဲ့ခက္ခုပ္၊ တီးလိုက္ၾကတဲ့ လက္ခုပ္၊ ႏႈတ္ဆက္ရတဲ့ မင္းသားမင္းသၼီးမ်ားမွာလဲ ဝမ္းစမုိး…..တူးစမုိး…. သရီးစမုိး….၃ခါတြက္ ေခါင္းညြတ္မွျပီးတယ္။ လက္ခုပ္သုံးခါအတိီးရပ္တယ္။ အခန္းေပါင္းေလးခန္း ဆိုေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာ ၁၂-ခါတီးၾကတယ္။ အဲဒါ တီး၀ို္င္းဆရာေတြကုိ ေပးတဲ့လက္ခုပ္မပါေသး ဘူး။ သူတို႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈက ခ်ီးၾကဴးရျခင္း ဆုလာဘ္ေပ့ါေလ။ မဟုတ္ ဟုတ္ဟုတ္လက္၀ါးေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ခါ ထက္မနည္း ပူသြားမွာဘဲ။

    သည္လိုသည္မွ်ေလာက္ထိအဆိုကေကာင္းေနပါေစ။ စတိတ္ဇာတ္ခုံ အျပင္အဆင္ တစက္စက္ စိမ့္ ယုိထြက္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားေစ။ ဇာတ္ရုံၾကီးဖိတ္ဖိတ္လက္ေအာင္ ခမ္းနားေစဦး။ ဗမာျပည္ ျပဇာတ္ေလာက မွာျဖင့္ ဤလိုအခဏ္းတိုေလး ၄-ခန္းေလာက္နွင့္ေတာ့ ေငြရေပါက္ေခ်ာင္ လိမ့္မည္ မထင္ပါ။

    မ်ိဳးခ်စ္မွၾကည့္မယ္။ ၾကည္ၾကည္ေဌးမွၾကိဳက္တယ္။ ၾကယ္နီပါရဲ႕လား…..ဆုိတဲ့ အသံေတြ နဲ႕ ဒဂုန္ဆရာတင္ တို႕ ျပဇာတ္ေတြ ေရရွည္ၾကိတ္ေနႏုိင္ၾကတာ တမ်ိဳးအားျဖင့္ ခ်ိးၾကဴးစရာပင္။
    ရုပ္ရွင္လာကမွေတာ့ အိႏိၵယရုပ္ရွင္ကားကုိ အင္မတန္ အားက်စရာ ေကာင္းေနပါသည္။ (အန္) ေခၚတဲ့ အိႏိၵယေဆးေရာင္စုံ အသံထြက္ ရုပ္ရွင္ကားျပခုိက္ျဖစ္၍ သြားၾကည့္သည္။ လန္ဒန္ ျမိဳ႕မွာလာျပတဲ့ အိႏၵိယ ရုပ္ရွင္ကား ကုိ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြ ၾကိတ္ၾကိတ္တုိး လာၾကည့္ေနပါသည္။

ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ထဲမွာ အိႏၵိယလူမ်ိဳးဆုိလို႕ အနည္းအက်ဥ္းသာ ေတြ႕ရသည္။ ဇာက္ကား ကလဲ လန္ဒန္ ျမိဳ႕ၾကီး ကုိ  တက္ျပရဲေလာက္ေအာင္ အတန္းျမင့္လွသည္။ 
    ယခုသည္စာေရးေနခ်ိန္တြင္ ၎(အန္း)ဇာတ္ကားဗမာ့ျပည္မွာျပေနေၾကာင္း နယူးေယာက္ သို႕ ေရာက္ေနေသာ ဗမာ့ေခတ္သားသတင္းစာ တြင္ေတြ႕ရ ပါသည္။ အိႏိၵယဇာတ္ကား (အန္း) ကဲ့သို႕ လန္ဒန္ျမိဳ႕ မွာ လာစြန္မည့္ဗမာ့ရုပ္ရွင္ကားမ်ားကုိလဲ ေတြ႕ျမင္ခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့သည္။
    ယု၀တီမ်ားက်မ္းမာခ်မ္းသာပါေစ။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မေမ့ႏိုင္သည့္ထမင္းစားပြဲ

    နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ကိုသာ ေရာက္ရွိေနေသာ္လည္း လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ရႈခင္းအလွေတြနဲ႕ သူတို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ ရာသီဥတု အေျခအေန အျပင္၊ လန္ဒန္ကို ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္ မွ မိတ္ေဆြတစု တို႕ရဲ႕ အေရးအယူ ျပဳစု ယုယ ဧည့္ခံမႈေတြကိုလဲ မေမ့ႏိုင္ေသာ ေက်းဇူးတင္ျခင္းျဖင့္၊ မွတ္တမ္း အျဖစ္ တင္လိုေပ ေသးသည္။
    လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာ ပူအိုက္ေသာ ေႏြရာသီဟုေခၚေစကာမူ မမခင္တို႕ ဗမာျပည္ ေဆာင္းဥတုရဲ႕ နံနက္ ခ်ိန္ေလာက္ ေအးပါသည္။ မၾကာခဏ ေနေရာင္ကိုျမင္ရပါ၏။ သို႕ႏွင့္ေနျခည္ျဖာပါေသာ္ လည္း ကား တလွည့္ မီးရထားတလွည့္ ေျခက်င္တလွည့္ မနားမေန သြားေနၾကရာတြင္ မပင္ပန္းဘဲ အလြန္ခရီး တြင္ပါ ေပသည္။

    လန္ဒန္မွာ ေန႕စဥ္ မမခင္တို႕တည္းခိုေသာ ဟိုတယ္မွာ ေဆာက္(သ္) ကင္စင္တန္ ရပ္ ကြက္ရွိ၊ (ရဲင္ဗရင့္) ဟိုတယ္ျဖစ္၍ ၀ိတိုရိယ အယ္လဘတ္ ျမဴးစီယာန္ အေဆာက္အဦးႀကီးႏွင့္ မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေနေသာ ေၾကာင့္ ျပတိုက္ႀကီးသို႕ မၾကာခဏ၀င္ၾကည့္ႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရးတခုကို ရရွိ ေနရေပသည္။
    ၎ဟိုတယ္မွာ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး(ရဲင့္ဗရင့္)ကို အစြဲျပဳ၍ မွည့္ေခၚထားေသာ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာ ပန္းခ်ီဆရာစတဲ့ အႏုပညာသည္တို႕ နားေနရာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ဣေၿႏၵသိကၡာရွိ လူႀကီး လူေကာင္း မ်ားအႀကိဳက္ ဟိုတယ္ႀကီးျဖစ္သည္ဟု အဆိုရွိသည္ႏွင့္ကိုက္ညီ ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ လွပါ ေပသည္။

    အဂၤလိပ္ ျမန္မာမိတ္ေဆြမ်ား၏ တလွည့္စီဘိတ္ေခၚေကၽြးေမြးဧည့္ခံၾကျခင္း။ ေရာက္ထိုက္၊ ၾကည့္ထိုက္ ေသာ ေနရာမွန္သမွ် လိုက္လံျပသႀကျခင္းေႀကာင့္ (၁ဝ)ရက္မွ်သာ ႀကာခဲ့ေသာ္လည္း လန္ဒန္ျမိဳ႕ႀကီးကို ေျခရာထပ္ ေနျပီဟုပင္ အထင္မွားေလာက္ေအာင္ ေန႕ရာညပါရပ္နားျခင္း မရိွခဲ့ပါ။
    က်မၼာေရးမွာ လန္ဒန္ရာသီဥတုႏွင့္ အစားအစာအသြားအလာကို ေထာက္ခံေနသလို အံ့အားသင့္ ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေန႕စဥ္က ၾကက္ဆြတ္ျပဳတ္၊ ငါး ကက္ထလိပ္၊ လိေမၼာ္သီး၊ ပန္းသီးေလာက္နဲ႕ တေန႕တႀကိမ္သာ လက္ခံခဲ့ေသာ အစာအိမ္မွာ အေတာ္ တိုးတက္ လာပါသည္။

    ဟိုတယ္မွေကၽြးေသာ ဘရိပ္(ခ)ဖတ္(စ္)နံနက္စာ၊ လန္႕(ခ်)ေန႕လည္စာ။ ဒင္းနားညစာ တို႕ကို သံုးႀကိမ္ စလံုး စားႏိုင္လာသည္။
    တေန႕လည္ သံအမတ္ႀကီး ဦးကာစီ ဘိတ္ၾကားေသာ ေန႕လည္စာတြင္ အာလူးႏွင့္ ေပါင္မုန္႕ကို အေတာ္ ကေလး စားႏိုင္သည္။ ထိုေန႕မွာပင္ ညစာကို ဘီ-ဘီ-စီ-အသံလႊင့္ဌာန ဦးတင္ေမာင္အိမ္မွ ျမန္မာထမင္း ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံျပန္ရာတြင္ ထမင္းသာမက ဘယ္ေသာ အခါကမွ မတဲဲ့ေသာ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္ ကိုပင္ တ၀ စားခဲ့မိသည္။
    ေနာက္ေန႕ဘာမွမျဖစ္ ေဆးလည္းမေသာက္ရ ရန္ကုန္တုန္းကဆိုလွ်င္ တႀကိမ္အစားမွား သြားက ဆရာ၀န္ ေျပးေခၚရ၊ ေဆးဆိုင္လႊတ္ရ၊ ေဆးပုလင္းစင္နား ရွာရေဖြရႏွင့္ အေတာ္ေလး ဒုကၡ ေပးေသာ အစာအိမ္ ေပါ့။

    ယု၀တီဂ်ာနယ္ႏွင့္ အိမ္ရွင္မမ်ားအတြက္ (ဘီ-ဘီ-စီ) ဦးတင္ေမာင္ ထမင္းပြဲအေၾကာင္း နဲနဲ ေရးစရာ ရွိေသးသည္။ ဦးတင္ေမာင္တို႕ရဲ႕ ေနအိမ္ဟာ သိမ္းျမစ္ တဘက္ကမ္းမွာရွိၿပီး မမခင္တို႕ တည္းခိုတဲ့ ေနရာ ႏွင့္ မိနစ္၂၀မွ် သြားရသည္။
    တယ္လီဖံုးႏွင့္ မမခင္တို႕ရွိမရွိေမးၿပီးမွ သူတို႕ထမင္းစားဘိတ္ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။ လာႏိုင္ ပါသည္။ ယခု လာခဲ့ပါၿပီဟု စကားျပန္လိုက္မွ ေကာက္ခါငင္ခါ ခ်က္သည့္ ထမင္းပြဲတဲ့။
    အေငြ႕ တေထာင္းေထာင္းထေသာ ဘဲဥပံုဟင္းပန္းကန္ႀကီးေတြ သယ္လာလိုက္သည္မွာ အံ့ၾသစရာပင္ (ဘိလပ္ ငါးဆီျပန္ခ်က္ ကို ျငဳတ္သီးရဲရဲႏွင့္ တမ်ိဳး)၊ အုန္းသီးႏွင့္ၾကက္သား။ အမဲသား ခါးပတ္ေၾကာ္၊ အလြန္ ခ်ိဳသည့္ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္ဟင္းခ်ိဳ၊ ငါးပိခ်က္ သီးစံုရြက္စံု တို႕စရာ တဗန္းႀကီးႏွင့္ တခမ္းတနား ေတြ႕ရသည္။

    နာမည္ေက်ာ္ စားေတာ္ကဲႀကီး ဦးတင္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း ခ်က္ျပဳတ္ ဖန္တီး လိုက္ေသာ ထမင္းပြဲႀကီး ကို အေတာ္ခ်ီးက်ဴးမိၾကသည္။
    မမခင္တို႕သာမဟုတ္ေသး၊ ဗမာျပည္မွေရာက္သည့္ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးဘေအး၊ ဆရာဦးဘခို၊ ဆရာဦးေအးေမာင္၊ ဆရာျမင့္ရွိန္စသည္ျဖင့္ တေပ်ာ္တပါး စားၾကသည္။ မမခင္ က ဒီ ထမင္း စားပြဲ ကို အျမန္ဆံုး ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ဖန္တီးပါသလဲ...ဟု ေစာဒကတက္မိရာ၊ ေျပာင္းဖူး၊ ၾကက္သား၊ အမဲသား၊ ငါး...အားလံုး ခုတ္ၿပီးလွီးၿပီးေတြကို သြတ္ဘူးႀကီးေတြထဲမွာ ေဖါက္ယူၿပီး ဆီသတ္ရံုေလးပါဘဲ ဟု ေျပာျပေတာ့မွ ျပႆနာရွႈင္းေလေတာ့သည္။

    ဗမာျပည္မွ အိမ္ရွင္မေတြရဲ႕ အလြန္သနားစရာ ေကာင္းသည္ မီးဖိုေဆာင္အခက္အခဲကို ေျပး သတိရ မိေလ ေတာ့သည္။
    ျမန္မာျပည္မွာသာ အခုလို သစ္သီးသစ္ရြက္ သားငါးပုဇြန္၊ ရာသီလိုက္ေပၚေသာ အစားအစာေတြကို အဲဒီလို စည္သြတ္ဗူး ေတြ ျပဳလုပ္ထားႏိုင္မည္ဆိုပါက အိမ္ရွင္မမ်ား ဘယ္ ေလာက္သက္သာမလဲေနာ္။

    ရွားသည့္အခါလည္း အဖိုးႀကီးေပး၀ယ္ရေသာ အခက္အခဲမ်ိဳးလည္း ေတြ႕ရမည္မထင္။ အခ်ိန္မေရြး ေစ်းေျပး၀ယ္၍ မရႏိုင္ေသာ ဒုကၡမ်ိဳးလဲမရွိေအာင္ ျပည္ေတာ္သာ စီမံကိန္းထဲမွာ ဒါမ်ိဳး ေတြပါ ထည့္စီစဥ္ ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ ဗမာအိမ္ရွင္မမ်ားဟာ မီးဖိုေခ်ာင္တာ၀န္အေတာ္ပင္ ေခ်ာင္ လည္လာမည္။ အခ်ိန္ပို ရလာမည္။ စရိတ္စက သက္သာလာမည္။
    အခ်ိန္ပိုရသည့္ အတြက္ တုိင္းျပည္အတြက္ေသာ္၎၊ တဖက္တလမ္းက ေငြ၀င္မည့္ လုပ္ငန္း တခုခု ကို၎၊ ယခုထက္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းမိေပသည္။ မမခင္ တို႕ လန္ဒန္ကေနၿပီး ျပင္သစ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကို တဖန္ကူးခဲ့ၾကျပန္ရာ တည္းခိုတဲ့လမ္းမွာ စာေရးဆရာ အႏုပညာ သမား မ်ားနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့လမ္းကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။

CREDIT: shwezinu ဘေလာ့ကေန တဆင့္ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ 

Read More